Ted Lapidus : de Safari-look

In Cannes heeft de Franse couturier van Russische aflkomst zijn laatste steekje laten vallen. Lapidus maakte naam met verschillende stijlen, waaronder de uniseks look en de safari look. Hij was de persoonlijk ontwerper van onder meer The Beatles, Frank Sinatra, Alain Delon en Brigitte Bardot

Het modehuis Lapidus opende zijn deuren in 1958. Het hoogtepunt van zijn glorie bereikte Lapidus in de jaren zestig en zeventig. Naderhand werd het huis na wat over- en weer gescheld overgenomen door zijn zoon Olivier.

Lapidus werd 79 jaar oud en overleed aan de gevolgen van leukemie. Hij zal begraven worden op Père Lachaise in Parijs.

Imad Ahmed Fahran : Imad the Killer

Imad Ahmed Fahran is neergeknald. Fahran was een plaatselijke bevelhebber van al-Qaeda in het Irakese Ramadi, een stad van 540.000 inwoners waar al twee veldslagen zijn uitgevochten in het post-Saddamtijdperk. Hij stond bekend als 'Imad Omaya', Arabisch voor Imad de Moordenaar, een bijnaam die hij kreeg omdat hij aan de politie had toegegeven dat hij al minstens een hondertal mensen naar de andere wereld geholpen heeft. Imad zat samen met 13 medestrijders in de cel toen hij besloot om ergens anders naartoe te gaan. Eén van zijn companen deed alsof hij ziek was en toen de politie een handje wou toesteken, wisten ze zich te bevrijden en het plaatselijke politiearsenaal over te nemen. In ware westernstijl vochten ze zich vervolgens vrij. Dertien dode agenten en strijders later was Imad weer op straat, met nog twee man bij zich. Die twee werden vrijdag neergeschoten. Imad hield het nog een dagje langer vol, totdat het vlak voor het ochtendgloren ook aan hem was om een kogel (of meer) tegen te houden. Hoe oud hij is geworden, is niet bekend.

Ann Savage : De femme fatale van Detour

Ann Savage is overleden. De amerikaanse Savage, echte naam Bernice Maxime Lyon, was gedurende meer dan zestig jaar op het witte doek te bewonderen. Haar hoogdagen beleefde ze in de jaren veertig en vijftig. Toen speelde ze steevast de van de toen nog obligate sigaret vergezelde femme fatale in een hele reeks films zoals The Unwritten Code (1944), Satan's Cradle en Renegade Girl (beiden in 1949). Ze was ook te zien in de toenmalige B-films en film noirs, met als glansrol haar vertolking van Vera in Detour (1945), een cultklassieker van het film noir-genre. In de vroege jaren vijftig gaf ze er eventjes de brui aan, maar later was ze weer op post, ditmaal vooral op televisie. In 1986 waagde ze zich opnieuw aan de film in Fire with Fire. Ze teerde echter vooral op het succes van Detour. Ann Savage werd 87.

Harold Pinter: dramatische stilte

Met Harold Pinter verdwijnt een van de grootste naoorlogse toneelschrijvers
van Groot-Britannië. Hij kreg in 2005, toen hij al ernstig ziek was, de Nobelmprijs voor de literatuur. Pinter schreef ook gedichten, was scenarist en schreef filmscenario’s. Op kerstavond verloor hij het gevecht tegen keelkanker. Pinter werd 78 jaar oud.

Geboren in het Londense East End, als zoon van een joodse kleermaker, schreef Pinter meer dan dertig toneelstukken. Zijn eerste was "The Room" uit 1957, onmiddellijk gevolgd door "The Dumb Waiter" en het jaar daarna "The Birthday Party". De grote doorbraak kwam er begin jaren 60 met "The Caretaker". Het stuk werd in 1963 verfilmd door Clive Donner, een verfilming die dat jaar goed was voor de Zilveren Beer op het filmfestival van Berlijn. Zijn stijl werd gekenmerkt door een veelvuldig gebruik van
dramatische stiltes.

Pinter was een intellectueel die bekend stond om zijn uitgesproken politieke standpunten. Zo liet hij geen kans onbenut om in te hakken op het Irakbeleid van de Amerikaanse president George W. Bush en de Britse premier Tony Blair. In de ogen van Pinter was Blair een "schoothondje" van Bush en een "oorlogsmisdadiger".

Samuel Huntington : The Clash of Civilizations

Samuel P. Huntington is overleden. Huntington was een Amerikaanse politicoloog die wereldfaam verwierf met zijn boek The Clash of Civilizations and the remaking of the World Order (1996). Dat magnum opus was een voortzetting van zijn artikel The Clash of Civilizations? uit 1993, verschenen in Foreign Affairs. Daarin gaf Huntington zijn visie op de wereldorde na de Koude Oorlog. In tegenstelling tot Francis Fukuyama's The End of History and the Last Man (1992), dat stelde dat het tijdperk van ideologische evolutie op zijn laatste benen liep en dat de finale vorm van regering voor de deur stond of al bereikt was, argumenteerde de Clash of Civilizations dat er zich na de val van de Sovjetunie meer en meer gewapende conflicten zouden voordoen, zij het dan niet op ideologische maar eerder op culturele en religieuze basis. In plaats van het kapitalistische Westen versus het communistische Oostblok, zoals het tijdens de Koude Oorlog was, zouden de volgende conflicten zich afspelen tussen 's werelds grote "beschavingen". Huntington gaf er ineens ook bij welke die beschavingen waren: de Westerse, de Latijns-Amerikaanse, de Islam, de Chinese (of Groot-Chinese), de Hindu, de Orthodoxe, de Japanse en de Afrikaanse. De cultuur is dé bron van de komende conflicten, in plaats van de Staat van weleer. Huntingtons waarschuwing dat de Westerse beschaving gedoemd is om ten onder te gaan indien het geen rekening houdt met de nieuwe krachtlijnen, ligt volledig in de lijn van Toynbee, Quigley en Spengler, die gelijkaardige theses naar voren brachten. Zoals wel te verwachten viel, veroorzaakte het boek een storm aan controverse. Huntington werd door zijn critici net niet een oorlogsstoker genoemd, die The West versus the Rest op een voetstuk plaatste. Wat er verder ook van zij, de Clash of Civilizations heeft zeker zijn stempel gedrukt op de post-Koude Oorlogsituatie en in de nasleep van 9/11 had iedereen plots opnieuw Huntington in zijn kast staan. Alleen al de karrenvracht aan literatuur die zijn critici en voorstanders produceerden als gevolg van zijn stelling bewijst het belang van Samuel Phillips Huntington. De man werd 81.

Lansana conté : De autocraat van Guinee

Lansana Conté is overleden. De man was al sinds 1984 president van Guinee. Hij was aan de macht gekomen door een geweldloze staatsgreep, vlak na de dood van de marxistische leider ahmed Sékou Touré. Conté, een diabeticus en kettingroker afkomstig uit de Soussou-stam, een minderheid in het land, draaide meteen Tourés socialistische maatregelen om, evenwel zonder iets te proberen te doen aan de armoede. Eerst dacht hij er nog aan om wat te flirten met de democratie, maar de interesse vervloog al snel. Politieke partijen werden om de haverklap verboden of geïntimideerd en menig oppositieleider vloog in de cel. Hij schortte de grondwet op, bevrijdde politieke gevangenen en moedigde bannelingen aan om terug te keren. Guinee, een voormalige Franse kolonie, beschikt over een derde van de wereldvoorraad bauxiet, een grondstof voor de productie van aluminium. Daarnaast zat er ook nog diamant, goud en ijzer in de grond. Van al die rijkdommen ging er niets naar de bevolking, die tot de armste van Westelijk Afrika behoort. Pas vorig jaar werd Conté gedwongen om de macht te delen met een premier, na massale protesten en een wekenlange staking door de oppositie. Conté, die al een geruime tijd ziek was, werd 74. Nog dezelfde dag was er al een nieuwe coup van het leger, met de traditionele opschorting van de grondwet erbij.

Mark Felt: de echte deep throat

Mark Felt, het FBI-kopstuk dat ten tijde van het Watergate-schandaal de ’Deep Throat’ bron was van Washington Post-journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein, is overleden. Hij was 95 jaar.

Felt was destijds de tweede man bij de FBI. Hij voorzag Woodward en Bernstein van cruciale informatie over de betrokkenheid van de toenmalige Republikeinse president Richard Nixon bij een inbraak in het Democratische campagnehoofdkwartier in het Watergate-gebouw in Washington, in juni 1972.

De artikelen die in de Washington Post verschenen leidden uiteindelijk tot Nixons aftreden in 1974. Hoewel de naam van Felt in dit verband vaak werd genoemd, bleef de vraag wie achter de schuilnaam ’Deep Throat’ stak onbeantwoord tot 2005. Felt onthulde toen pas in een door hemzelf geschreven artikel in het tijdschrift Vanity Fair dat hij Woodward en Bernstein destijds van informatie had voorzien

Majel Barrett-Roddenberry: Computer... End Program

Majel Barrett-Roddenberry heeft vandaag the final frontier overgestoken.
Majel Barrett-Roddenberry was de vrouw en later de weduwe van Gene Roddenberry, de bedenker van het in populariteit nog steeds onovertroffen Star Trek. Dat, en het feit zij in alle van de zes series (we sommen ze voor uw gemak nog even allemaal op: Star Trek, Star Trek: The Animated Series, Star Trek: The Next Generation, Star Trek: Deep Space Nine, Star Trek: Voyager en Star Trek: Enterprise) en in zes van de voorlopig elf films (inclusief de nieuwe, die volgende jaar in mei uitkomt) een rol had, leverde haar de bijnaam First Lady of Star Trek op.
Haar carrière begon in de late jaren vijftig en vroege sixties, met o.a. een gastrol in Bonanza, samen met James "Beam Me Up Scotty" Doohan. In 1963 ontmoette ze Gene Roddenberry en hij castte haar later voor enkele rollen in Star Trek, waar hij toen vollop aan het schrijven was. Majel speelde de rol van de vrouwelijke Eerste Officier van de Enterprise in de pilootaflevering en later in de serie die van Nurse Chapel, de wulpse verpleegster die heimelijk verliefd was op Mr. Spock. Ze zou, zoals reeds vermeld, nog vele rollen in Star Trek vertolken; de bekendste is waarschijnlijk de stem van de Enterprise-computer.
In 1969 trouwden Gene en Majel en hun huwelijk bracht in 1974 een zoon voort: Eugene "Rod" Roddenberry, Jr. Na Gene's dood in 1991 stond ze in voor de productie van enkele van zijn nog niet gerealiseerde ideeën, zoals de televisieseries Earth: The Final Conflict en Andromeda.
Majel Barrett-Roddenberry stierf op 76-jarige leeftijd, na een kort gevecht met leukemie.

Robert Jonquet: “Le héros de Highbury”

De ploegen die het mooie weer maken in de Champions league zijn al jaren dezelfde: Liverpool, Manchester, Barcelona of Inter Milaan. Maar er was een tijd dat een ploeg als Stade Reims, nu een modale tweedeklasser in Frankrijk, het mooie weer maakte in Europa en in Frankrijk.

We schrijven de jaren vijftig. Hoogdagen voor het Franse voetbal. Het legendarische spitsenduo Just Fontaine - Raymond Kopa scoorde aan de lopende band, zowel voor de nationale ploeg als voor Stade Reims. Zij gingen met de pluimen lopen in die glorieperiode, maar in hun schaduw speelde ook ene Robert Jonquet, het slot op de deur van de Franse en Reimse verdediging.

Jonquet werd 58 keer opgeroepen voor les Bleus, en droeg negen keer de kapiteinsband. Hij was erbij toen Frankrijk derde werd op het WK in 1958 (de eindronde waarin Just Fontaine 13 keer scoorde, nog steeds een record) en had, ongewild, een groot aandeel in de uitschakeling in de halve finale. Daar stonden onze zuiderburen tegenover de latere wereldkampioen, het Brazilië van Pele en Garrincha. Tijdens die wedstrijd raakte Jonquet na dik een halfuur geblesseerd na een botsing met Vava. Een kuitbeenbreuk was het gevolg. Aaangezien vervangen niet meer mogelijk was, speelde Jonquet de match toch nog uit, en behandeling met novocaïne hield hem min of meer op de been. Dat Pele hem de rest van de match gewoon voorbij wandelde was dan ook niet verwonderlijk.

Op internationaal niveau was het altijd ‘net niet’ voor Jonquet. Met Stade Reims verloor hij twee Europacupfinales tegen het onklopbaar geachte Real Madrid van Di Stefano. Op nationaal niveau kon hij wel een mooi palmares voorleggen: vijf nationale titels en twee bekers in tien jaar tijd.

Na zijn voetbalcarrière was Jonquet nog een tijdje trainer van Straatsburg. In het nieuwe stadion van Stade Reims werd, als eerbetoon, één van de tribunes naar Jonquet genoemd. Le Heros de Highbury, zo genaamd omdat hij Frankrijk in 1951 “eigenvoetig” op 0-0 hield in en tegen Engeland, werd 83 jaar oud.

Brazilie - Frankrijk (WK 1958) 5 - 2

Gregoire : De oudste chimpansee

Gregoire is dood. Gregoire was Afrika's oudste chimpansee. Hij was de laatste jaren een symbool geworden van de dierenbescherming in het Afrika. Chimpansees leven in gevangenschap meestal langer dan in de natuur, maar worden zelden ouder dan zestig jaar; Gregoire werd er 66. Hij had al meer dan veertig jaar van zijn leven zonder zonlicht doorgebracht in een kooi in een zoo in Brazzaville, toen onderzoekster Jane Goodall hem ontdekte en hem overbracht naar een opvangcentrum. Daar ontfermde hij zich al snel over de jongere chimpansees. Volgens de stichting was Gregoire erg geliefd, op een uitzondering na: elke ochtend om zes uur wekte hij de andere bewoners omdat hij met zijn voederschaal enorm veel lawaai maakte.

Freddy Breck : Schlagers à volonté

Freddy Breck is gestorven. Freddy, echte naam Gerhard Breker, was een Duits zanger, componist en producent, die de wereld in de jaren '70 verblijdde met de ene schlagerhit na de andere. Na zijn studies machinebouw werd hij ontdekt als zanger en scoorde in 1972 een dikke hit met Überall auf der Welt. Een andere bekende meezinger was Rote Rosen uit 1973. Andere singles waren Mit einen bunten Blumenstrauss (1975), Mach was Schönes aus diesem Tag (1978), Frauen und Wein (1981) en Herz Ass is Trumpf (1991). Zijn laatste album was Weihnachten mit Freddy Breck uit 2004. Vanaf de jaren '80 ging hij meer teksten schrijven voor andere zangers en begon hij zelfs in het Nederlands te zingen. Volgens zijn website behaalde hij in zijn carrière in totaal 35 gouden en 5 platinaplaten. Freddy overleed aan kanker; hij werd 66.

Hier Freddy in actie met Rote Rosen:

Sam Bottoms : Surfen in Apocalypse Now

Sam Bottoms heeft ons verlaten. Bottoms was een Amerikaans acteur en producer die wereldberoemd werd door zijn vertolking van Lance B. Johnson in het magistrale Apocalypse Now (1979) van Francis Ford Coppola, naast de gunner's mate op de rivierboot die het hoofdpersonage Willard (Martin Sheen) over de rivier Nung naar de doorgeslagen Kurtz (Marlon Brando) helpt brengen, ook een bruingebrande, beroemde Californische surfer. Als de ploeg op kolonel Kilgore (Robert Duvall) stuit, blijkt die ook een passie voor surfen te hebben, wat leidt tot de indrukwekkende helikopterscène op Wagner's Walkürenritt, met onsterfelijke one-liners als "Charlie don't surf!" en "I love the smell of napalm in the morning", om te kunnen surfen op de golven van door een de Vietcong bezet strand. Voor zijn rol in Apocalypse Now was hij ook al samen met Clint Eastwood te zien in The Outlaw Josey Wales (1976) . Daarnaast verscheen hij onder meer ook nog in de televisieseries X-Files (1995), NYPD Blue (2004) en Murder, She Wrote (1989-1991). Sam Bottoms was slechts 53 toen hij overleed aan een hersentumor.

Hier nog wel de schitterende helikopterscène:

Horst Tappert : Derrick is niet meer

Horst Tappert heeft ons verlaten. Tappert verscheen van 20 oktober 1974 tot 16 oktober 1998 op het scherm als Stephan Derrick, hoofdinspecteur van de Münchense Kriminalpolizei. 281 afleveringen lang kon Derrick bewonderd worden op de duitse zenders ZDF, ORF en SRG, terwijl hij samen met zijn persoonlijk Watson-assistent Harry Klein elke moord die hij voor zijn neus kreeg bijna en passant oploste. Als Derrick werd Tappert zowat de Europese godfather van de krimiserie. Ook in België werd menige huiskamer belaagd door het eeuwig in maatkostuum lopende opsporingstalent met het stenen gelaat. De serie kwam in meer dan 100 landen op de buis en zelfs wijlen paus Johannes Paulus II was een fan. Ook de intromuziek werd wereldberoemd. Pas in 1998 stopte Tappert met het neerzetten van Derrick, omdat hij toen al 75 was en op den duur wel vond dat het genoeg was geweest. Tappert had al een carrière van veertig jaar achter de rug. Toch leende hij in 2004 nog zijn stem aan Derrick - Die Pflicht ruft, de tekenfilmversie van de serie. Horst Tappert werd 85.

Bettie Page: Dark Angel

Bettie Page is in Los Angeles overleden. Eerder deze maand werd ze al eens opgenomen na een hartaanval. De allereerste pin-up werd 85.

Bettie Page was één van de voortrekkers van de seksuele revolutie in de jaren zestig. Als pin-upmodel kreeg ze nationale bekendheid met foto's in tijdschriften waarop ze enkel een bikini of lingerie droeg. In 1955 poseerde ze naakt in Playboy, ze was een van de eerste Playmates of the Month. Ze werkte slechts zeven jaar als model, maar deed in die tijd meer fotosessies voor bladen dan Marilyn Monroe en Cindy Crawford samen. Haar succes schreef ze in een later interview toe aan haar glimlach. "Ik speelde met de camera, ik amuseerde me. Ik stelde me gewoon voor dat de camera mijn vriendje was". Ze begon haar carrière op haar 27ste, en zeven jaar later vond ze dat het mooi was geweest. Daarna weigerde ze nog in beeld te komen. "Waarom zou ik? Je moet de mensen onthouden op hun best, zeker modellen".

In de jaren zestig nam haar leven een vreemde wending: ze bekeerde zich tot het christendom en werd missionaris in Angola. Sindsdien bleef ze uit de spotlights.

Leven en Werk van Bettie Page:

Tassos Papadopoulos : De lastige president van Cyprus

Tassos Nikolaou Papadopoulos is van ons heengegaan. Papadopoulos was president van Grieks-Cyprus van 2003 tot 2008. Hij was het brein achter de intrede van het Griekse gedeelte van Cyprus in de Europese Unie in 2004, maar de mening over zijn politieke erfenis is nogal verdeeld. Het was immers Papadopoulos die zich met hand en tand verzette tegen het verenigingsplan van de Verenigde Naties voor het eiland dat sinds 1974 in een Grieks en een Turks stuk is verdeeld. Het grootste gedeelte van de Grieks-Cyprioten stemde uiteindelijk tegen hereniging. Hijzelf geloofde dat hij hiermee het eiland had gered van de Turkse dominantie. Zijn medestanders waren hiermee volledig akkoord en loofden hem als een sterk leider die het Hellenisme in Cyprus ondersteunde en zich tegen de internationale politieke druk kantte. Zijn critici deden hem af als een fervent nationalist die de beste kans sinds jaren om Cyprus weer één te maken, had verkwanseld. Papadopoulos, een stevig verstokte roker, werd 74. Hij overleed aan longkanker.

Van Jonhson : The non-singing Sinatra

Van Jonhson is gestorven. De Amerikaanse acteur had zijn hoogdagen in de jaren '40 en '50 met films als 30 Seconds over Tokyo, A Guy Named Joe, The Caine Mutiny en Brigadoon, waar hij onder meer tegenover Elizabeth Taylor, Esther Williams en June Allyson kwam te staan. Meestal werd hij opgevoerd als de all-American boy. Johnson had ook nog een rolletje in Woody Allen's The Purple Rose of Cairo uit 1985. Het was vooral zijn privéleven dat de aandacht trok: In 1960 scheidde hij van Eve Wynn, wat hij omschreef als 'She wiped me out in the ugliest divorce in Hollywood history'. In 1943 overleefde hij dan weer een auto-ongeluk: 'They tell me I was almost decapitated, but I never lost consciousness. I spent 4 months in the hospital after they sewed the top of my head back on. I still have a disc of bone in my forehead 5 inches long." Hij kreeg zelfs ooit schilderlessen van niemand minder dan winston Churchill op het jacht van Onassis, waar de oude Britse premier hem aanmoedigde met ''Don't just sit there and stare! Get some paint and splash it on!'. Van Johson werd 92.

Shaker al-Abssi : Fatah al-Islam

Shaker al-Abssi (rechts met bril) is om het leven gekomen in een hinderlaag door Syrische troepen. Al-Abssi, een Palestijnse veteraan-guerrillero was de leider van de militante Fatah al-Islam, een in 2006 gevormde radicale sunnitische groepering die niet bepaald de beste vriendjes met Israël was. Al-Abssi werd in 1955 geboren in een Palestijns vluchtelingenkamp en was al op jonge leeftijd actief bij de Fatah-beweging van Arafat, die hem naar Lybië stuurde, waar hij als piloot trainde. Later zou hij nog met een MIG-23 vliegen. In 1980 zat hij bij de Sandinisten in Nicaragua, maar in 1982 trok hij naar Libanon waar hij samen met Fatah vocht tegen Israël. Na nog wat omzwervingen stichtte hij in 2006 Fatah al-Islam. Hij liet zich al direct opmerken met enkele bommen en aanslagen. In 2007 werd hij blijkbaar al vermoord in Tripoli, maar het lichaam bleek niet het zijne. Daar was hij al drie maanden bezig om een oorlog uit te vechten met het Libanese leger. Helaas voor al-Abssi slaagden de Syriërs erin om hem onder de zoden te krijgen met een welgeplaatste autobom, die naast al-Abssi ook nog twee andere leden van de groepering mee liet ontploffen. Hij werd 53.

Constant van Marcke : De Flandria

Parijs heeft zijn bateaux mouches, Antwerpen had / heeft de Flandria. U kent ze wel, de rederij die de boottochtjes op de Schelde organiseerde, van 't Stad tot in het verre Vlissingen of Zierikzee bij onze noorderburen. Ook ik heb menige uren liggen turen naar de oevers van de Schelde vanop dat drijvend begrip. De man die de Flandria uitbouwde tot één van de belangrijke naoorlogse toeristische troeven van Antwerpen, Constant 'Stan' Van Marcke (hier nog handjes schuddend met wijlen koning Boudewijn), is niet meer. Constants vader, Eugène, had samen met zijn vrouw al in 1922 een stoomboot gekocht om melk en granen te vervoeren tussen Antwerpen en Doel. Toen mensen in het weekend begonnen te vragen om mee te varen, zette Eugène stoeltjes op het dek, et voila, vanaf ongeveer 1930 was de Flandria geboren. Constant zat al van op zijn 15e mee te helpen en 2 jaar later kreeg hij de feitelijke leiding in handen. Na de bevrijding zat hij evenwel een beetje in zak en as; zijn 2 grootste schepen waren in het begin van de Tweede Wereldoorlog gezonken en Den Duits was met 4 boten gaan lopen. Constant bouwde de rederij echter weer uit tot een topbedrijf, met als piekjaar 1971, toen de Flandria-boten 1,2 miljoen passagiers vervoerden. Alleen de Zoo deed het toen beter. Hij bouwde ook de Flandria 16, bij de Antwerpenaren beter bekend als La Pérouse, een luxe-restaurantschip dat in 1954 zelfs een Michelinster kreeg. Onder meer Grace Kelly en de Japanse keizer gingen er eens eten. In 1990 gaf hij het roer over aan Marcel Dierckx, maar de Flandria kwam in moeilijk vaarwater en in 2003 moest zoontje Jan Van Marcke de boeken dichtdoen. Flandria werd overgenomen door de Brabo-groep en is ondertussen aan een tweede leven bezig. Stan zal het niet verder meemaken, hij overleed aan een hartaanval. Meneer Flandria werd 80.

Alexei II : Patriarch van Moskou en Al-Rusland

Alexei II, 16e Patriarch van Moskou en Al-Rusland en Primaat van de Russisch-orthodoxe kerk (rechts op de knuffelfoto, voor u zich vergist) heeft zich bij zijn Heer gevoegd. Alexei, echte naam Alexei Mikhailovich Ridiger (afstammeling van in de 18e eeuw ingeweken Duitsers, de von Rüdigers), was al sinds 1950 priester, toen nog in de Sovjetrepubliek Estland. Na de dood van zijn voorganger Pimen I in 1990 werd hij verkozen tot patriarch. Alexei was ineens ook de eerste kerkleider in het sovjettijdperk die niet onder druk van de overheid gekozen werd. Hij speelde een klein rolletje in de coup tegen Gorbatsjov in 1991 door de opstandelingen te veroordelen. Alexei zette zich onmiddellijk na de val van de Sovjetunie aan het canoniseren van een hoop martelaren en belijders die onder het communistisch regime hadden geleden, wat in 2000 culmineerde in het tot martelaar benoemen van de laatste tsaar, Nicolaas II, en zijn familie. Volgens verschillende bronnen was de patriarch echter in de Sovjettijd een KGB-agent geweest, die opstandige monniken "pacificeerde" (in Sovjettaal kan dit nogal gewelddadige proporties aannemen), wat de nodige controverse veroorzaakte. Voor de Russische homogemeenschap had Alexei geen enkel goed woord over; voor hem waren ze een venijnige afwijking van de door God gegeven "menselijke natuur". In oktober 2007 smeet hij nog wat meer olie op het vuur - hij had zich al uitgesproken tegen de gay parades in Moskou - toen hij homoseksualiteit omschreef als een ziekte en een afwijking, zoals kleptomanie. Alexei overleed deze morgen in zijn residentie in Peredelkino. Hij werd 79.

Odetta : The Voice of the Civil Rights Movement

De Amerikaanse folkzangeres en burgerrechtenactiviste Odetta Holmes is overleden. Odetta inspireerde in de jaren '60 met haar protestliederen artiesten als Bob Dylan, Joan Baez en Janis Joplin. Haar stem begeleidde zwart Amerika onder meer bij de historische betoging voor meer rassengelijkheid in augustus 1963. Bij die betoging hield Martin Luther King zijn beroemde toespraak I Have a Dream; Odetta zong er Oh Freedom. Odetta werd in 1930 geboren in Alabama. Na de dood van haar vader verhuisde ze samen met haar moeder naar Los Angeles, waar een lerares de zangeres in het meisje ontdekte. In 1950 speelde ze haar eerste musicalrol, maar later ging ze aan de slag als zangeres in cafés en nachtclubs in San Francisco. Drie weken geleden werd Odetta opgenomen in een ziekenhuis in New York met nierproblemen. Daar overleed ze aan een hartstilstand. Ze werd 77.

Jørn Utzon : The Sydney Opera House

De Deense architect Jørn Utzon is gestorven. Utzons bekendste bouwwerk was het Opera House van Sydney. Het gebouw is wereldberoemd omwille van zijn "mosselschaal", een futuristische dakconstructie. Utzon won met zijn ontwerpen verschillende prijzen, waaronder de gerenommeerde Pritzker Prijs voor Architectuur in 2003. Die wordt beschouwd als de Nobelprijs voor de bouwkunst. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werkte hij met de Zweedse architect Gunnar Asplund samen, door wie hij naar eigen zeggen sterk werd beïnvloed. Daarnaast reisde Utzon door Europa, de VS en Mexico. In 1950 startte hij zijn eigen architectenbureau op in Kopenhagen. Enkele jaren later, in 1957, won hij de architectuurwedstrijd voor het ontwerp van het Opera-gebouw in Syndey. Dat werd in 1973 ingewijd. De architect zelf had zich enkele jaren eerder al teruggetrokken uit het project, na geruzie over de oplopende kosten, herhaaldelijk uitstel en steeds weerkerende kritiek op de gewaagde constructie. Andere projecten van de man zijn het toneelhuis in Zürich (1964), de tijdens de golfoorlog zwaar beschadigde parlementsgebouwen in Koeweit (1972), de Bagsværd-kerk in Kopenhagen (1976) en twee beroemd geworden woningen in Mallorca. Utzon leefde bijna veertig jaar op het eiland in de Balearen. Hij overleed op 90 jaar aan een hartaanval in zijn slaap.

Richey Edwards: Manic in hart en nieren

Richey Edwards, de gitarist en liedjesschrijver van de Britse band The Manic Street Preachers, is door een Britse rechter doodverklaard. Edwards verdween dertien jaar geleden spoorloos. De rocker, die kampte met depressies en een alcoholprobleem, werd voor het laatst gezien toen hij een Londens hotel verliet op 1 februari 1995. Zijn auto werd twee weken na zijn vermissing gevonden vlakbij een brug bij de rivier de Severn. Er wordt vanuit gegaan dat Edwards zelfmoord heeft gepleegd door van de brug te springen. Omdat het lichaam van Edwards nooit is gevonden, denken velen dat hij nog in leven is. Meermaals lieten mensen weten dat ze de gitarist ergens ter wereld tegen het lijf waren gelopen, onder meer in het Indiase Goa en op de Canarische Eilanden.

De bandleden van de Manic Street Preachers hebben nog altijd een rekening op naam van Edwards waarop zijn deel van de royalties wordt overgemaakt. De band, bekend van nummers als 'Motorcycle emptiness', 'The everlasting' en 'So why so sad', werken momenteel aan een nieuw album, dat in april moet verschijnen. Voor het album gebruiken James Dean Bradfield, Nicky Wire en Sean Moore teksten die Richey voor zijn verdwijning schreef.

Het betreft bij deze dus een bericht buiten categorie, maar het vermelden waard medunkt...

Mario Ferreyra : zelfmoord op tv

Marrio Ferreyra heeft zichzelf om zeep geholpen. De voormalige Argentijnse politiechef regeerde in de jaren 1976-1983 - de periode van de zogenaamde 'Vuile Oorlog' in argentinië, die 30.000 mensenlevens eiste - met ijzeren hand over de provincie Tucuman. Hij werd beschuldigd van martelpraktijken, kidnappings en de executie van 3 dieven in 1991. Toen hij hoorde dat hij zou worden gearresteerd, klom hij op een watertank en gaf een interview aan een tv-zender, waarin hij alle beschuldigingen tegensprak. Toen uiteindelijk ook de politie arriveerde om hem in te rekenen, ging hij over tot iets drastischere maatregelen. In het bijzijn van zijn vrouw en twee van zijn vier kinderen haalde hij een pistool uit zijn laars, riep nog 'Hasta siempre, Maria' (zijn vrouw) en schoot zichzelf in zijn hoofd. Het interview werd live uitgezonden op de Argentijnse zender Cronica TV, die ook de beelden van de zelfmoord de ether instuurde. Ferreyra werd 63.

Rashid Rauf : De trans-Atlantische bommenlegger

Rashid Rauf is omgekomen bij een luchtaanval in Pakistan. De zoon van een uit Pakistan ingeweken Britse bakker zou voor al-Qaeda gewerkt hebben en zijn naam dook in zowat elke jihad-samenzwering op. Het enige waar iedereen het echter wél over eens is, is dat hij een sleutelfiguur was in een reeks verijdelde aanslagen in 2006 waarbij vloeibare springstof gebruikt zou worden om trans-Atlantische vluchten op te blazen. Het plan was om 9 tot 12 vliegtuigen naar beneden te halen, met een onstekingsmechanisme gemaakt uit iPod-onderdelen. Het vliegverkeer lag een hele tijd plat en er werden draconische veiligheidsmaatregelen genomen. Rauf werd in 2006 opgepakt door de Pakistaanse politie, maar een jaar later wist hij op mysterieuze wijze te ontsnappen door zelf zijn handboeien open te prutsen en vervolgens over een metershoge muur van een moskee te klimmen en te verdwijnen. Waarschijnlijk kreeg Rauf hulp van wat gelijkgezinde vrienden bij de Pakistaanse veiligheidsdienst. Sindsdien was hij van de aardbol verdwenen, tot een Amerikaanse raket hem terugvond en (waarschijnlijk) naar de Tuinen van Allah stuurde. Rauf werd (vermoedelijk) 27.

Stephen Morgan : LDVD met de krokodillen

Stephen Morgan heeft op een wel vrij orginele edoch ietwat pijnlijke manier dan gewoonlijk zelfmoord gepleegd. De 51-jarige Brit die in Oeganda woonde en aan de kost kwam bij een lokale touroperator, was compleet van slag omdat zijn vrouw hem had verlaten voor een ander. Hij besloot dan maar een einde aan zijn leven te maken. Op zo'n 260 km van de Oegandese hoofdstad Kampala sprong Morgan de Nijl in, bij de Murchison Falls. Niet zo erg op zich, zij het dat het er op die bepaalde plaats stikte van de krokodillen. Die lieten de gratis lunch niet aan zich voorbijgaan en verslonden de ongelukkige met huid en haar. Hij liet zijn gsm en een zelfmoordbriefje achter.

Fons Bastijns: Blauwzwart for ever

Bij Club Brugge mogen ze voor de derde keer dit seizoen het cassettebandje
met de minuut stilte erop bovenhalen. Na Johnny Thio en François Sterchele
overleed een derde ex-speler van Club: Fons Bastijns overleed op 61-jarige
leeftijd. Bastijns werkte 502 wedstrijden af in het blauwzwarte shirt. Hij
was ook lange tijd aanvoerder van de ploeg.

In de veertien jaar dat hij bij blauwzwart speelde werd hij vijf keer
landskampioen en won hij drie keer de beker. Het was de meest succesvolle
periode van de club. In 1978 haalden ze zelfs de finale van de beker voor
landskampioenen, die tegen Liverpool verloren werd.

Verdediger Fons Bastijns scoorde slechts 1 keer in een officiële wedstrijd
van Club, en werd drie keer opgeroepen voor de Rode Duivels: in 1970 tegen
Frankrijk, in 1973 tegen Noorwegen en in 1977 tegen Nederland.

Het in memoriam op sporza.

Yakov Alperon : De koosjere don

Yakov Alperon is onploft. Alperon - beter bekend als 'Don Alperon' - was het hoofd van één van de grootste maffiafamilies van Israël; hij was net terug op weg naar huis na een bezoek van het gerechtshof van Tel Aviv, waar zoontje Dror (hier op de foto, rechts, met papa zaliger) was aangeklaagd wegens afpersing en agressie jegens een agent. De Alperon-familie had nogal regelmatig ruzie met de andere misdaadkartels van Israël en de politie heeft al laten weten dat ze elk onderwereldfiguur gaan ondervragen bij hun onderzoek naar de aanslag. De dood van de grootste don van het land gaat waarschijnlijk een maffia-oorlog doen beginnen, aangezien zijn familie Yakovs dood zal willen wreken. Don Alperon kwam onlangs nog in het nieuws toen hij in zijn wagen werd tegengehouden met een keukenmes, een kapotte knuppel en traangas in zijn bezit. Yakov beweerde doodleuk dat hij het keukenmes nodig had om fruit te pellen en werd later vrijgelaten. De laatste jaren is het aantal maffiaoorlogen in Israëlitische steden flink gestegen. Verschillende bendes liggen met elkaar in de clinch voor de controle over onder meer de gok en de beschermingsindustrie, waarbij personen of bedrijven 'protectie' wordt geboden in ruil voor geld. Criminelen gaan elkaar in deze strijd met kogels, bommen en tegenwoordig zelfs raketten te lijf. De georganiseerde misdaad is er zo uit de hand gelopen dat er zelfs een op de Sopranos lijkende tv-reeks is verschenen.

Guy Peellaart : Diamond Dogs & It's Only Rock and Roll

Guy Peellaert heeft ons verlaten. Peellaert was een Belgisch graficus en pop art-kunstenaar, die vooral bekend werd door onder meer zijn hoesontwerpen. Begin jaren '70 maakte hij werk voor de platenhoezen van Diamond Dogs van David bowie en It's Only Rock and Roll van The Rolling Stones. Ook de filmaffiches van Taxi Driver van Martine Scorsese, Short Cuts van Robert Altman en Paris, Texas van Wim Wenders zijn van zijn hand. Hoewel befaamd in het buitenland, vond zijn eerste tentoonstelling in ons Belgenland pas plaats in 2008. Recent nog werd hij door Knack en Le Vif gevraagd om tien weken lang de grootste iconen uit de Belgische muziek te protretteren. Zijn werk verscheen ook in boekvorm, zoals in de bestseller Rock Dreams, die hij samen met de Britse rockjournalist Nic Cohn samenstelde en dat meer dan een miljoen keer over de toonbank ging. Peellaert overleed in Parijs aan kanker; hij werd 74.

Mitch Mitchell: Drummer Jimi Hendrix Experience

Drummer Mitch Mitchell, die samen met gitarist Jimi Hendrix in de jaren zestig de Jimi Hendrix Experience heeft opgericht, is op 61-jarige leeftijd overleden. De laatste overlevende van het trio werd dood gevonden in een hotelkamer in Portland in de noordwestelijke Amerikaanse staat Oregon. Volgens een arts is de man een natuurlijke dood gestorven.

Een week eerder had Mitchell nog opgetreden in het kader van de Experience Hendrix Tour als hulde aan de stergitarist, in Seattle en Portland. Daar eindigde ook het deel van de tournee aan de Amerikaanse westkust. De in Engeland geboren Mitchell begon midden de jaren zestig met Hendrix te spelen in Londen. Met bassist Noel Redding vormden ze in 1966 de Jimi Hendrix Experience die het daaropvolgende jaar het debuutalbum "Are you experienced?" uitbracht. Het trio had hits als "Foxy Lady", "Purple Haze" en "All along the Watchtower". Mitchell speelde met nog andere sterren onder wie John Lennon, Eric Clapton en Keith Richards.

Mustafa Şekip Birgöl : De laatste van Atatürk

Mustafa Şekip Birgöl is overleden. Birgöl was de laatste veteraan van de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog (1919-1923). Vers van de Militaire Acvedemie in Istanbul, sloot hij zich onmiddellijk aan bij de Kuvayi Milliye (de Turkse revolutionairen) van Mustafa Kemal Atatürk, die zich na de Eerste Wereldoorlog bezighielden met zich te verzetten tegen de opdeling van het Ottomaanse rijk door de victorieuze Geallieerden. Hij vocht in West-Anatolië en was ook aanwezig bij de inname van Smyrna - tegenwoordig Izmir - op de Griekse troepen die de stad bezet hielden. Na de Onafhankelijkheidsoorlog hield hij zich bezig met het onderdrukken van enkele opstanden. In 1952 zwaaide hij af - hij was toen kolonel. In 1927 had hij de Medaille van de Onafhankelijkheid gekregen. Hij stierf op Wapenstilstand en kreeg een staatsbegrafenis met de volle honeurs; aanwezigen waren onder andere Abdullah Gül, de Turkse president. Birgöl werd 105.

Myriam Makeba: Mama Afrika

De Zuid-Afrikaanse zangeres en antiapartheidsactiviste Myriam Makeba is bezweken aan een hartaanval tijdens een anti-maffiaconcert voor Roberto Saviano, de schrijver die door de maffia met de dood wordt bedreigd wegens zijn boek "Gomorra". Makeba was een half uur aan haar optreden bezig, toen ze neerviel. Ze was 76 jaar oud.

In 1967 scoorde Makeba een monsterhit met het aanstekelijke “Pata Pata’’, maar ze was al sinds de jaren 50 bezig als jazz-zangeres. De zangeres werd uit haar moederland verbannen omdat ze activeerde tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Ze ging naar de VS, waar ze ook buitengebonjourd werd, na haar huwelijk met Black Power-activist Stokely Carmichael. Ze ging dan in Guinee wonen, en zag pas in 1990, na tientallen jaren ballingschap, haar thuisland terug. Het was Nelson Mandela die haar vroeg om terug te keren.

Wannes Van de Velde: de echte dichter van ’t Stad

Het moet in 2002 of 2003 geweest zijn. Op de boekenbeurs van Antwerpen zat Wannes Van De Velde in dezelfde stand als Bram Vermeulen zijn boeken te signeren. Ik wandel voorbij de stand van beide gevierde volkszangers, bekijk hun beider boeken en zeg tegen Van de Velde: “Bram Vermeulen heeft wel meer bij elkaar geschreven dan u.” Waarop hij mij antwoord in een sappig Antwerps accent: “Ja maar ik heb misschien meer weggesmeten.” Gevolgd door een vette knipoog richting Vermeulen. Ondertussen verdwalen beide kleinkunstenaars in de straten van het hiernamaals.

Vermeulen verliet ons twee jaar gelden al veel te vroeg, Wannes Van de Velde verloor dit weekend de strijd tegen leukemie. Hij was een echte sinjoor, geboren in hartje Antwerpen. Zijn eerste mansardeke stond in de Zirkstraat een volkse buurt. Wannes studeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en later aan het Hoger Instituut voor Grafiek. Tijdens zijn academiejaren koesterde Van de Velde al een levendige belangstelling voor muziek en vooral voor de marginale vormen ervan: jazz, flamenco, zigeunermuziek, blues, chanson en het volkslied in het algemeen. Het podiumdebuut van Van de Velde dateert van rond 1960. Wannes heette toen nog Wim, zijn instrument was de saxofoon en hij speelde jazz in de kroegen rond de Antwerpse Stadwaag.

Dankzij Wannes Van de Velde ontstond opnieuw een verrassend levendige belangstelling voor het volkslied. Al gauw begon hij ook zelf teksten te schrijven en te componeren. Het eerste lied dat Wannes ooit op vinyl heeft gezet, was "Jef heeft me 'n sjiek gerefuseerd". Het werd in 1966 de openingstrack van zijn debuutelpee "Wannes Van de Velde", die een onverwacht succes werd. Zijn bekendste LP dateert uit 1973: “Ne zanger is ne groep”. Daarop staan nummers als 'Als ik wil gaan huishouden', 'Mijn mansarde', 'Bitter zeemanslied', 'De dansende begijn', 'Een schip' en 'Ik wil deze nacht in de straten verdwalen'.

Wannes Van de Velde zal bij het grote publiek bekend blijven als volkszanger pur sang, maar smeet zich tijdens zijn rijk gevulde carrière ook op het theater en de literatuur.

Gus: de lelijkste hond ter wereld

Gus, de lelijkste hond ter wereld, is in de Amerikaanse staat Florida aan kanker overleden. De hond bezat nog één oog en drie poten, en was in juni in het Californische Sonoma gekozen tot lelijkste hond ter wereld. Een van zijn poten was geamputeerd wegens kanker. Hij verloor een oog tijdens een gevecht met een kater.

Tja, oordeel zelf zou ik zo zeggen...

Marciana Silva Barcelos : Dood door doodskist

Marciana Silva Barcelos is van ons heengegaan. De Braziliaanse vrouw van 67 was op weg naar het kerkhof om haar man te begraven. Die man, Josi Silveira Coimbra, was de dag ervoor op zijn 76 overleden toen hij tijdens het dansen een hartaanval kreeg. Maar zelfs in de dood was Coimbra geen rust gegund, want een Alfa Romeo ramde de lijkwagen om nog onbekende redenen langs achter. De kist met het stoffelijk overschot van wijlen Coimbra vloog hierdoor naar voren... recht op het hoofd van zijn weduwe, die er in bleef. De chauffeur van de Alfa Romeo moest 50 minuten in zijn wrak doorbrengen voor hij bevrijd werd. De chauffeur van de lijkwagen en een zoon van de twee schielijk overledenen geraakten lichtgewond.

Onbekend : De KKK Initiation Murder

Een vrouw uit Oklahoma, wiens identiteit nog niet werd vrijgegeven, is teruggevonden onder een struik in Louisiana. Ze was via het internet gerecruteerd om deel te nemen aan een initiatieritus van de Ku Klux Klan. Het idee was blijkbaar dat ze naar Sun zou reizen - een landelijk boerengat in Louisiana - en na de ritus zou terugkeren naar haar thuisstaat om daar meer zieltjes te winnen voor de foute bende. Mevrouw had tijdens het gebeuren misschien door dat ze wel extreem fout bezig was en wou onverwijld naar huis gaan, evenwel zonder de intiatie te vervolledigen. Dit was niet naar de zin van Raymond "Chuck" Foster, het leidertje van de groep KKK'ers, die er na een hevige discussie niets beters op vond dan de vrouw dan maar neer te knallen. Na de moord probeerden de KKK-leden alle sporen te wissen en werd het lichaam van de vrouw gedumpt langs de weg, maar ze vielen door de mand toen twee van de heikneuters in een plaatselijke supermarkt vroegen hoe ze bloedvlekken uit kleren konden krijgen. Acht mensen werden tot nu toe aangehouden, waaronder Foster.

Régis Genaux: beenhard

Zaterdag is Régis Genaux overleden. De verdediger met de onafscheidelijke gele kaart bezweek aan een harstilstand. Genaux maakte zijn profdebuut op 10 maart 1991 in de wedstrijd Standard-Cercle Brugge (3-2) waar hij na 78 minuten inviel voor Marc Schaessens. Zijn enige doelpunt in zijn profcarrière scoorde hij in de laatste competitiewedstrijd van het seizoen 1991-1992 tegen Lierse. Hij scoorde het 7e doelpunt in een met 8-2 gewonnen wedstrijd. Genaux was als rechtsachter een vaste waarde in een sterk elftal van Standard. Ze slaagden er echter niet in om kampioen te worden en eindigden 2x tweede achter Anderlecht. In 1993 won hij met Standard wel de bekerfinale. Bij Standard speelde hij elke wedstrijd en werd hij een vaste waarde in de nationale ploeg, maar door zijn vertrek naar het buitenland op 23-jarige leeftijd veranderde dit. Zijn verblijf bij Coventry was geen succes en hij vertrok al zeer vlug naar Udinese in de Serie A. Zijn periode in Italië was wisselvallig met vele blessures. In de momenten dat hij blessurevrij bleef, slaagde hij er wel in om een plaats in de basis te veroveren en werd hij ook opgeroepen voor de nationale ploeg. Na vijf seizoenen in Italië, keerde hij voor een korte periode zonder succes terug naar Standard.

Régis Genaux was één van "de drie musketiers" samen met Philippe Léonard en Michaël Goossens, drie zeer beloftevolle voetballers die hun profcarrière reeds vroeg begonnen bij Standard Luik en ook van het uitgaansleven genoten. Mede hierdoor en door hun vroege vertrek naar een buitenlandse competitie konden ze de verwachtingen nooit waarmaken. Ze keerden alle drie ook terug naar Standard, maar voor Genaux werd dit geen succes. Hoewel het talentvolle voetballers waren, haalden ze niet het maximum uit hun carrière, wat het duidelijkst merkbaar is aan hun cijfers in de nationale ploeg. Zo haalde Genaux slechts 27 selecties en 22 caps. Ook Roberto Bisconti maakte deel uit van deze beloftevolle generatie.

Na zijn spelerscarrière begon hij als jeugdtrainer bij CS Verviers. Vanaf 2006 was hij trainer van RFC Sérésien, maar hij werd ontslagen in april 2008. Hij laat een vrouw en twee kinderen achter.

BR Chopra : Bollywood alom

Baldev Raj Chopra - beter bekend als BR Chopra is overleden in Mumbai / Bombay. De Indische filmmaker was één van de grootste producers van de Bollywood-scene, het Indische equivalent van Hollywood (en ondertussen trouwens groter dan zijn Amerikaanse tegenhanger). BR heeft meer dan 30 films op zijn palmares, waaronder enkele iconen van de Indische film zoals Naya Daur (1957), dat hij uitbracht vlak na de oprichting van zijn eigen productiehuis, B.R. Films. Een andere topper was Insaf Ka Tarazu oftewel The Burning Train (1980). Die twee films en een derde, Humraz (1967) gaven hem een cultstatus. Hij is ook beroemd vanwege zijn televisiereeks Mahabharata (latere jaren '80), gebaseerd op het gelijknamige Indische epos en één van de meest succesvolle serials van de Indische tv-geschiedenis. Van de Indische regering kreeg hij nog de Dadasaheb Phalke-prijs, de hoogste filmonderscheiding van het land. BR's broer Yash en zijn zoon Ravi zitten zelf ook in de filmindustrie. De veteraan van Bollywood werd 94.

Michael Crichton: Mr. Jurassic

John Michael Crichton is vandaag, op 66-jarige leeftijd gestorven aan de gevolgen van kanker.
Crichton was actief als auteur, scenarioschrijver, regisseur en film- en televisieproducer. Zijn bekendste werk is waarschijnlijk wel Jurassic Park uit 1990, verfilmd door Steven Spielberg. Deze roman kan gelden als een schoolvoorbeeld van Crichtons belangrijkste thema: het onvermijdelijke falen van complexe technologische systemen en de futiliteit van de daarin ingebouwde veiligheidsmechanismen.
Voor de literatuurwetenschappers onder ons: Crichton maakte vaak gebruik van de literaire techniek false document. Zijn verhalen werden voorzien van realistisch aandoend bronnenmateriaal, zoals citaten uit wetenschappelijke teksten, DNA-sequenties of computergrafieken, zodat de tekst het effect van een maximale suspension of disbelief op de lezer kan sorteren.

Juan Camilo Mourino : The Mexican Rising Star

Juan Camilo Mourino's ministeriële vliegtuig is neergestort, met diens dood tot gevolg. De Mexicaanse politicus was zowat de rising star van de Mexicaanse politiek. Hij was nog maar enkele maanden minister van Binnenlandse Zaken, maar zijn naam was al onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen de Mexicaanse drugkartels. Mourino was de strongman van president Felipe Calderon, wiens verkiezingscampagne hij organiseerde en voor wie hij als aide-de-camp diende van 2006 tot 2008. Mourino werd in 1971 geboren in Madrid, waar zijn familie nog altijd in hoog aanzien staat. Vader Carlos Mourino bijvoorbeeld is de voorzitter van de voetbalploeg Celta Vigo. Op zijn 18 werd Juan Mexicaans staatsburger en dankzij zijn vriendschap met Calderon steeg hij razendsnel op de Mexicaanse politieke ladder. Vanaf januari 2008 werd hij minister van Binnenlandse Zaken; heel zijn termijn werd opgeslorpt door zijn strijd met de drugsbendes. Die ontaardde langzaam in een ware oorlog. Mourino had al 36.000 extra soldaten gestationeerd langs de poreuze grens tussen Mexico en de VS. Er liepen gespecialiseerde eenheden rond die als enige taak hadden om de drugshandelaars in te rekenen (of neer te knallen). Of het veel goed deed, is een ander paar mouwen; Een dag voor Mourino's fatale crash kende Mexico het hoogste aantal doden op één dag: 58 (met onder meer de politiechef van de staat Sinaloa erbij). Vorig record was 41, op 12 september. Mourino was slechts 37.

Sydney Lucas : Altijd net niet

Sydney Maurice Lucas is niet meer. Hij behoorde tot het steeds kleiner wordende groepje veteranen van de Eerste Wereldoorlog. In tegenstelling tot miljoenen anderen heeft Lucas echter altijd veel geluk gehad; in augustus 1918 werd hij opgeroepen voor het leger bij de Sherwood Foresters en naar Yorkshire gestuurd voor zijn training. Het had er alle schijn van dat ook Lucas in de vleesmolen zou gesmeten worden. Zijn twee oudere broers hadden hun vuurdoop al gehad. De oudste kreeg een schot door een vinger, terwijl de andere twee keer bijna ontplofte maar nooit ernstig geraakt werd. Voor hij naar Frankrijk kon worden gestuurd, volgde er op 11 november de Wapenstilstand en kon Lucas naar huis terugkeren. In 1928 emigreerde hij naar Australië om daar zijn geluk te gaan beproeven. In juni 1940 meldde hij zich vrijwillig aan bij het Australische leger en werd hij naar Palestina gestuurd, om daar door te gaan naar Griekenland, dat op dat moment belaagd werd door Duitsers en Italianen. Ook deze keer werd hem het oorlogsgeweld bespaard; hij kreeg een blindedarmontsteking en moest achterblijven toen zijn bataljon in april 1941 vertrok. Tot zijn ontslag uit het leger vanwege gezondheidsredenen in november 1941 bewaakte hij Duitse en Italiaanse krijgsgevangenen. Terug in Australië werkte hij in een vliegtuigfrabriek en na de oorlog ging hij terug aan de slag als loodgieter. Lucas werd uiteindelijk 108. Hij overleed enkele dagen voor de 90e verjaardag van de Wapenstilstand. De drie resterende Britse veteranen zullen daar nog wél aanwezig zijn - het is goed mogelijk dat het ook hun laatste viering wordt...

Bomma Obama overleden

Madelyn Dunham, de grootmoeder van de Democratische presidentskandidaat Barack Obama, is zondagavond overleden. Dat heeft Obama zelf bekendgemaakt. De vrouw leed al een tijdlang aan kanker. Ze werd 86. ‘Ze was de hoeksteen van onze familie en een vrouw met uitzonderlijke kracht en nederigheid’, schrijft Obama in een mededeling. ‘Ze leefde teruggetrokken, en we zullen haar wens voor een kleine uitvaart in besloten kring respecteren’, luidt het nog.

Madelyn Dunham voedde Obama mee op vanaf zijn tiende, toen zijn moeder naar Indonesië trok om er te werken. Twee weken geleden onderbrak hij zijn campagne nog om haar te bezoeken op Hawaï. Toen wilde hij geen details geven over haar gezondheidstoestand.

Jimmy Carl Black: de drummer van Zappa

De originele drummer van the Mothers of Invention, de (begeleidings)groep van Frank Zappa heeft zijn laatste adem uitgeblazen. De naam – Jimmy Carl Black - doet waarschijnlijk bij weinigen een belletje rinkelen.

Black is de man achter Zappa aan de linkerkant van de foto

In 1964 richtte hij samen met een paar vrienden The Soul Giants op, samen met Roy Estrada en Ray Collins. Toen die laatste onder de wapens geroepen werd, zei hij: “Ik heb nog een vriend die af en toe gitaar speelt en mij wel wil vervangen: Frank Zappa. And the rest was history. Iets later - op moederdag - veranderde de groep van naam: the mothers of invention waren geboren. Onder die naam bleven ze voortbestaan tot 1969. Het drumwerk van Jimmy Carl Black is ondermeer te horen op Zappa’s Freak Out!, We’re only in it for the money, Uncle Meat en Mothermania. In 1971 werkte Black nog eens samen met Zappa, voor een film dit keer: 200 Motels.

Jimmy Carl Black nam ook occasioneel plaats achter de drums voor andere grote artiesten uit die tijd: Jimi Hendrix, Janis Joplin, The Grateful Dead, Jefferson Airplane en Captain Beafheart zijn er maar enkele uit een hele rij.

Black bleef tot het einde van zijn leven actief in de muziek. Hij stierf op 70-jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker

Cecil W. Stoughton : Fotograaf van JFK

Cecil William Stoughton is niet meer. De Amerikaan verwierf vooral bekendheid als de officiële fotograaf van John F. Kennedy tijdens diens jaren in het Witte Huis. Tussen de inauguratie en de moord op Kennedy nam hij meer 8.000 foto's van het gezin JFK. Daaronder ook de enige foto waarop JFK, zijn broer Bobby en Marilyn Monroe tesamen te zien zijn. Stoughton was ook aanwezig op de moord zelf en kwam daardoor in Air Force One terecht, waar Lyndon B. Johnson werd ingezworen als de nieuwe president. Resultaat: weer een mooie - en unieke - foto. Op de kleding van Jacqueline Kennedy zitten nog bloedvlekken van wijlen haar man... Stoughton diende nog twee jaar bij Johnson. Hij werd 88. Enkele van zijn beroemdste foto's: