Don Davis : Twin Peaks to Stargate SG-1

Don Sinclair Davis is het hoekje om. Davis was een Amerikaans karakteracteur, schilder en kapitein in het Amerikaanse leger. Davis begon als stunt / photography double voor Dana Elcar in de reeks MacGyver (en als gevolg daarvan werd hij vaak verward met Elcar). Zijn beroemdste rol kreeg hij echter in de cultreeks Twin Peaks (1990-1991), waar hij majoor Garland Briggs speelde, een luchtmachtofficier die zich bezighield met het ultrageheime project Blue Book en de vader van Bobby Briggs. Naast Twin Peaks was zijn andere bekende rol die van majoor-generaal George Hammond in Stargate SG-1. Andere rollen waarin hij schitterde was onder meer als de vader van Scully in The X-Files (1994) en in The West Wing als Reverend Don Butler. Minder bekende performances waren bijvoorbeeld in Omen IV: The Awakening (1991) en Poltergeist: The Legacy (1996). Davis werd 65; hij overleed aan een hartaanval.

Hier alvast een scène tussen vader en zoon Briggs in Twin Peaks:

Ruslana Korshunova

Ruslana Korshunova heeft zelfmoord gepleegd. Het in Kazakhstan geboren model met Russische roots, die vloeiend Russisch, Engels en Duits sprak, werd ontdekt in 2003 toen ze per toeval opgemerkt werd op een foto van de Duitse taalclub in Alma-Ata. Het modebureau Models 1 spoorde ze onmiddellijk op en bood haar een contract aan. Ze stond in haar kortstondige carrière onder andere op de covers van Elle in Frankrijk en Vogue in Polen en Rusland. Niemand had het zien aankomen, maar haar laatste boodschap op een social networking-site, drie maanden geleden, vertelt wel wat anders: "I'm so lost. Will I ever find myself?" Ruslana sprong van een gebouw in Water Street, in het financiële district van Manhattan. Ze werd 20.

Joseph Dwyer : PTSD

Joseph Dwyer is overleden. De Amerikaan werd wereldberoemd door een foto van maart 2003 waarop te zien is hoe hij een gewond Irakees jongetje vasthoudt, dat hij net gered heeft van kruisvuur. Voor het Amerikaanse leger een ideaal propagandamiddel; de Amerikaanse held die het 'humane' beeld van de oorlog vertegenwoordigde. Die humane illusie valt echter snel in elkaar als we het verdere leven van Dwyer onder de loep nemen. Dwyer had zich ingeschreven bij het leger na 9/11 en trouwde net voor hij naar Irak werd gescheept. Toen hij drie maanden na de foto terug thuis was, bleek hij last te hebben van PTSD - Post Traumatic Stress Disorder (ruw gezegd het constante herleven van oorlogservaringen; shell shock). Hij werd depressief, leed aan slapeloosheid en zijn huwelijk liep op de klippen. Hij leefde op een cocktail van pillen en spendeerde een groot deel van de nacht in zijn kleerkast met een mes in zijn handen, omdat hij dacht dat hij werd achternagezeten door Irakese soldaten. Op een bepaald punt sloeg hij zelfs zo ver door dat hij op zijn 'aanvallers' begon te schieten in zijn huis, met een drie uur durende belegering door de lokale politie als gevolg. Op 28 juni nam hij een taxi naar het ziekenhuis na een hoop voorgeschreven pillen te hebben ingenomen en dampen te hebben ingeademd van een aerosol, bedoeld om computers te kuisen - hij snoof regelmatig om in slaap te kunnen geraken. Nog in de taxi stortte hij in; alle hulp kwam te laat. Dwyer werd slechts 31.

Francesco Chiarello : De voorlaatste Italiaan

Francesco Domenico Chiarello heeft zijn laatste adem uitgeblazen op de gezegende leeftijd van 109. Chiarello was de voorlaatste Italiaanse veteraan van de Eerste Wereldoorlog. Hij werd opgeroepen in 1918 en trad toe tot de Castrovillari. Na drie maanden training werd hij naar Cosenza gestuurd als deel van de infanterie. Hij maakte de slag van Vittorio Veneto (oktober-november 1918) mee, die mee tot de instorting van Oostenrijk-Hongarije en het Italiaanse front leidde. Daarna werd hij per schip van Taranto naar Albanië gevoerd, waar hij ten prooi viel aan malaria. Chiarello herstelde in een veldhospitaal en werd vervolgens naar Montengro gestuurd, waar hij nog twee jaar dienst deed in het Italiaanse leger. In 1940 werd hij weer opgeroepen om in de Tweede Wereldoorlog te vechten. Hij was gelegerd in Reggio di Calabria, maar na zes maanden mocht hij afzwaaien. Tot aan zijn dood leefde hij in Cirò Marina. De enige nog levende Italiaanse veteraan van de Eerste Wereldoorlog is nu Delfino Borroni, 109. Frankrijk heeft bij nader inzien ook nog een overlevende, Fernand Goux (108). Die werd opgeroepen op 19 april 1918, maar nooit opgenomen in de lijst van de Franse regering van oudstrijders omdat het alleen die soldaten meetelde die meer dan drie maand (oorlogs)dienst hebben.

Sam Manekshaw : Sam the Brave

Sam Manekshaw is niet meer. Manekshaw - volledige naam Sam Hormusji Framji Jamshedji Manekshaw, bijgenaamd "Bahadur", "De Dappere" - was een Indisch officier, wiens carrière een volle 4 decennia overspant. Hij was ook de eerste Indische officier die het tot Veldmaarschalk schopte. De Tweede Wereldoorlog bracht hij door in de Burma-campagne, waar hij een tegenoffensief leidde tegen de Japanners. Tijdens die actie werd hij zwaar geraakt in zijn maag. Eenmaal terug op zijn benen werd hij weer naar Burma gestuurd, waar hij een tweede keer gewond geraakte. Na 1948 en de Indische onafhankelijkheid vocht hij nog mee in drie andere oorlogen, tegen China en Pakistan. Zijn grootste triomf beleefde hij als chef van de generale staf in de oorlog met Pakistan van 1971; hij dwong Pakistan na 14 dagen tot een onvoorwaardelijke overgave en creëerde zo Bangladesh uit Oost-Pakistan. In 1973 ging hij op pensioen (hoewel een Veldmaarschalk eigenlijk nooit op pensioen gaat, aangezien de rang voor het leven wordt toegekend) en de jaren later bracht hij door als directeur van verschillende bedrijven. Hij overleed aan een longontsteking, 94 jaar oud.

Leonid Hurwicz : De oudste Nobelprijs

De Amerikaanse economist Leonid Hurwicz is overleden. Met 90 jaar was hij de oudste Nobelprijswinnaar ooit. Hurwicz kreeg vorig jaar de Nobelprijs voor Economie, samen met Eric Maskin en Roger Meyerson, voor het ontwikkelen van een theorie die helpt een manier te kiezen om mensen een belang te geven de waarheid te spreken - gebaseerd op de game theory van John Forbes Nash. De in Moskou geboren Hurwicz kreeg de Amerikaanse autoriteit en doceerde in de economie. Ofschoon hij met emeritaat was, bleef hij samenwerken met de Universiteit van Minnesota in Minneapolis.

Fyodor Uglov : De eeuwige hartchirurg

Fyodor Uglov is niet meer; buiten Rusland relatief onbekend, maar in zijn thuisland is hij een ware beroemdheid. Niet alleen was hij de beste hartchirurg van Rusland, maar tevens de oudste actieve chirurg ter wereld. Tot op zijn 102 (!) waagde hij zich nog aan ingewikkelde hartoperaties (foto links heeft hij zijn certificaat van het Guinness Book of Records, rechts is hij nog in zijn 'gloriejaren'), maar dan moest hij stoppen na een beroerte. In de Tweede Wereldoorlog was de Siberiër een dokter in het door de Duitsers belegerde Leningrad. Gedurende de 900 dagen dat de stad was afgesloten van de buitenwereld, redde hij honderden levens met zijn operaties, die vaak gebeurden zonder verdoving, terwijl er geen elektriciteit of water beschikbaar was. Hoe ouder hij werd, hoe meer hij ook deed. Op zijn 70 publiceerde hij zijn eerste roman, die onmiddellijk een bestseller werd. Op zijn 84 stichtte hij de eerste Russische anti-alcoholbeweging (gewoonweg revolutionair in Rusland). Uglov werd 103.

George Carlin: shit, piss, fuck, cunt, cocksucker, motherfucker, and tits

De Amerikaanse komiek George Carlin is zondag op 71-jarige leeftijd overleden aan een hartaanval. Carlin joeg in de jaren zeventig heel conservatief Amerika tegen zich in het harnas met zijn "Seven words-show". De sketch was een serieuze schop onder de Amerikaanse Bible Belt en carlin mocht zich dan ook gaan verantwoorden voor de rechter. In 1972 werd hij na een show in Milwaukee gearresteerd wegens het verstoren van de openbare orde.
De uitzending van de "seven words you can never say on TV"-sketch door een radiozender in New York leidde er zes jaar later toe dat het hooggerechtshof de bevoegdheid van de overheid bevestigde om in te grijpen als zenders schuttingtaal uitzonden.

Vorige week werd bekend dat Carlin dit jaar de Mark Twain Prize for American Humor, een carriereprijs, zou krijgen. De onderscheiding wordt in november alsnog postuum uitgereikt. Carlin speelde ook in een aantal films, waaronder 'Car wash', 'The prince of tides' en 'Scary movie 3'. Hij dook ook hier en daar op in the Simpsons en South Park.

De beruchte seven words-sketch

Kermit Love: De ontwerper van Big Bird, Koekiemonster, Tommie en Oscar

De vlaggen in Sesamstraat hangen halfstok. Kermit Love (echte naam!) is op 91-jarige leeftijd overleden na hartproblemen. Love gaat de geschiedenis in als ontwerper van Big Bird (Pino in de Nederlandse versie). Hij ontwierp ook nog andere poppen voor Sesamstraat, waaronder Oscar het vuilbakmonster en Koekiemonster. Voor de Nederlandse versie van de kinderserie naaide hij Tommie uit een stuk bontjas. Zelf liep Kermit ook door de Amerikaanse versie van Sesamstraat als Hot Dogverkoper.

Voor hij het pad van Jim Henson (voor de ongeduldige kindjes die nooit de credits lazen na sesamstraat en de muppet show: de geestelijke vader van de twee kinderprogramma's) kruiste, ontwierp Kermit kostuums voor broadway shows. Henson en Love werkten nauw samen voor het ontwerp van Big Bird: Henson maakte de schetsen op papier en Love maakte een soort harnas waar de acteur die Big Bird deed bewegen ging inzitten. Love had oog voor detail: de veren van het gevogelte moesten bewegen, en af en toe moest hij er eentje verliezen.

Ter Info Kermit de kikker is niet genoemd naar Kermit Love, wel naar Kermit Scott, een jeugdvriend van Henson, die trouwens eerder dit jaar ook de pijp uit ging.

Tom Compernolle: het betere lange-afstandswerk

Sporza op zondagmiddag op de radio. Gert Geens kondigt een plaatje af. En vervolgt: “We gaan nu over naar Jos Willems die voor ons de zesde manche van de crosscup volgt.” Mijn verstand op standby. Mijn onderbewuste registreert op één of andere manier de namen die hij opnoemt: “Tom Van Hooste komt als derde door na de eerste ronde, gevolgd door Pieter Desmet, Tom Compernolle en Rik Ceulemans.” Ik luister met een half, neen, een kwart oor. Veldcross, het heeft mij, net als motorcrossen nooit geboeid.

En dan lees je in de krant dat één van die mannen die iedere zondagmiddag een half uur lang in de modder gaan ploeteren, omgekomen is bij een verkeersongeval. Tom Compernolle. Amper 32 jaar oud. Schoof met een legerwagen van de baan in het Westvlaamse Zedelgem. Met een aantal collega-militairen op oefening. Zijn kompanen overleefden de klap, Compernolle niet.

Erelijst

Wie was Tom Compernolle? Google brengt soelaas: het was een Belgische topper die een indrukwekkende erelijst kan voorleggen, zowel in de veldcross (des winters als het regent) als op de lange afstanden op de atletiekpistes (des zomers als het ook regent) . Winnaar van de crosscup in 2000, Belgisch kampioen op de 5 000 meter in 2001, 2002 en 2004. Belgisch kampioen veldlopen, ook in 2004. Dat jaar mocht hij ook de Belgische kleuren verdedigen op de Olympische Spelen in Athene. Waar hij langs alle kanten voorbijgesneld werd door Afrikaanse hardlopers. Hij strandde in de reeksen van de 5 000 meter. Zonder al die veel te snelle Kenianen en Ethiopiërs in de buurt lukte het beter voor Compernolle om dichte ereplaatsen te halen. Op het Europees Kampioenschap in 2002 werd hij 13de, in 2006 werd hij 10de.

Jean Delannoy : La Symphonie pastorale

Jean Delannoy is gestorven. De protestante Delannoy, een afstammeling van Hugenoten, was een Franse acteur, regisseur en scenarist. Hij begon zijn acteurscarrière in enkele stomme films en in 1934 begon hij aan zijn eerste film, Paris-Deauville. Hij zou tot 1995 actief blijven in het genre. Zijn film over een protestantse dominee, La Symphonie pastorale, won de Palme d'Or op het filmfestival van Cannes in 1946. De film Maigret tend un piège (1960) werd nog genomineerd voor een BAFTA-prijs. In 1986 kreeg hij een César voor zijn verdiensten voor de Franse filmindustrie. Delannoy werkte vooral graag samen met Michèle Morgan, Jean Marais, Jean Gabin en Gina Lollobridgida. Delannoy werd 100.

Henryk Mandelbaum : Sonderkommando

Henryk Mandelbaum is overleden; hij was één van de weinige overlevenden van het Sonderkommando van Auschwitz-Birkenau - de gevangenen die in de crematoria moesten werken. Van de 2.000 die er gewerkt hebben, overleefden er maar 110, waarvan er nu nog maar weinig in leven zijn. De Poolse Mandelbaum werd in 1944 Birkenau binnengebracht en werd onmiddellijk ingedeeld bij de crematoria. Daar moest hij de lijken in de gaskamers opruimen, ze doorzoeken voor kostbaarheden en gouden tanden uitbreken. Op een bepaald punt in 1944 was er gewoon te weinig capaciteit om alle lijken te verbranden en werd Mandelbaum gedwongen om grote putten te graven om ze daar in te verbranden, waarbij het lichaamsvet gebruikt werd als katalysator bij de verbranding. Hij deed mee aan de opstand van 7 oktober 1944, die werd onderdrukt maar waar hij levend uitkwam (ze hadden de Sonderkommandos nu eenmaal nodig om hun slachtoffers 'op te ruimen'). Bij een dodenmars in januari 1945 wist hij te ontkomen en de oorlog te overleven. Hij bleef tot zijn dood gidsen in Auschwitz en het nummer 181.970 dragen - zijn identificatienummer van het concentratiekamp, getatoeëerd op zijn linkeronderarm. Mandelbaum werd 85.

Miyazaki Tsutomu : De Japanse Dracula

Miyazaki Tsutomu is opgehangen in Tokyo. Miyazaki was een redelijk getikte (understatement) seriemoordenaar, die bekend werd als de 'Moordenaar van Otaku', 'De moordenaar van kleine meisjes' en 'Dracula'. Tussen 1988 en 1989 verminkte en vermoordde hij 4 meisjes, tussen 4 en 7 jaar oud. Overdag was Miyazaki een zachtaardige werknemer, in zijn vrije tijd koos hij kinderen uit om te vermoorden. Hij terroriseerde bovendien de families van zijn slachtoffers, door hun brieven te sturen met uitleg over wat hij met de kinderen gedaan had. Zijn eerste slachtoffer verbrandde hij en stuurde de asse per post op naar de familie, samen met enkele van haar tanden, foto's van haar kleren en een briefkaart. Van zijn derde en vierde slachtoffer at hij ook nog stukken op. Miyazaki werd zelfs een voorbeeld voor andere seriemoordenaars in Japan. Hij werd uiteindelijk opgepakt in 1989 en in 1997 veroordeeld tot de strop, wat er na 11 jaar dus eindelijk van kwam. Miyazaki's vader had na de arrestatie van zijn zoon al zelfmoord gepleegd (in 1994), nadat hij geweigerd had om voor diens verdediging te betalen.

Cyd Charisse : Dansen met Fred Astaire en Gene Kelly

Cyd Charisse - geboren als Tula Ellice Finklea in Texas - zal nooit meer dansen. Ze wordt vooral herinnerd vanwege haar optredens met Fred Astaire en Gene Kelly. Haar eerste optreden met Astaire was in Ziegfeld Follies (1944, uitgebracht in 1946). Haar volgende rol (ineens de hoofdrol) met hem was in The Band Wagon (1953). Astaire schreef nog over Charisse in zijn autobiografie: "That Cyd! When you've danced with her you stay danced with." In 1952 had ze voor het eerst Gene Kelly tegenover zich in de Broadway Melody balletfinale van Singin' in the Rain, gevolgd door weer een hoofdrol in Brigadoon (1954). Op het toppunt van haar carrière beweerde haar filmstudio dat haar benen verzekerd waren voor een miljoen dollar. Nadat de Hollywood muscial vanaf de late jaren '50 in een dipje terechtkwam, trok ze zich terug, maar trad nog wel op in enkele films en tv-producties, van de jaren '60 tot in de jaren '90. Ze had nog een ondersteunende rol in Something's got to give (1962), de laatste (onafgewerkte) film van Marilyn Monroe. Ook in de muziekvideo van Allright van Janet Jackson (1990) had ze nog een cameo. Ze stierf na een hartaanval, 86 jaar oud.

Hier alvast haar performacnce met Fred Astaire in Dancing in the Dark:

Neculai Ivascu : Het dode stemmenkanon

Dat iemand niet uitgeteld is als hij (letterlijk) onder de zoden ligt, is nog maar eens bewezen: immers, Neculai Ivascu, gedurende meer dan twee decennia burgemeester van het pittoreske Roemeense dorp Voinesti, werd herverkozen voor een nieuwe termijn. Klein probleem is alleen dat de goede burgervader op de ochtend van de verkiezingen zelf overleed aan een leverkwaal. Edoch, niet getreurd, want de loyale kiezers van Ivascu verkozen hem met 23 stemmen meer dan zijn rivaal Gheorghe Dobrescu (dat noemen ze nu een trouwe achterban). De wet voorzag niet in wat te doen bij zo'n geval (komt nu eenmaal vaak voor), dus bleef hij gewoon op de lijst staan. Een door de Roemeense tv geïnterviewde dorpeling verklaarde zijn stem voor wijlen Ivascu als volgt: "Ik weet dat hij gestorven is, maar ik wil geen verandering." Democratie niettegenstaande, werd Dobrescu tot overwinnaar uitgeroepen door de kiescommissie. De partij van Ivascu gaat al zeker in beroep.

Stan Winston: the creature creator

“Ik ben een schilder, een beeldhouwer en een kunstenaar. Ik ben geen technicus. Ik ken geen fluit van techniek. Maar ik creëer graag personages en vertel graag wonderlijke verhalen.” En net daarin was Stan Winston een krak: De vader van The Terminator, van de Alien Queen uit Aliens en van de T-rexen uit Jurassic Park is op 63-jarige leeftijd heengegaan maar laat een enorme filmografische erfenis na.

Winston moet een van die mensen geweest zijn die telkens hij een brief van de Academy in de bus kreeg waarin stond dat hij genomineerd was voor de Oscars, zei: “nog maar eens”. Drie keer sleepte hij een beeldje in de wacht voor beste Special Effects, hoewel hij zelf van die term gruwde (I don’t do special effects, I do characters, I do creatures). Ook voor Predator, Edward Scissorhands, Batman Returns en AI sleepte hij nominaties in de wacht.

Winston probeerde het eerst aan de andere kant va de camera, als acteur. Dat was om het zacht uit te drukken, geen groot succes. Hij ging dan maar als stagiair aan de slag bij de make-upafdeling van de Walt Disney studios. Later richtte hij – in zijn eigen garage – de Stan Winston studio op. Die studio specialiseerde zich langzaamaan in animatronics. De studio maakt robots of poppen die dan voorgeprogrammeerd werden om bepaalde bewegingen uit te voeren (denk aan de levensgrote dino’s uit Jurassic park). Zijn studio werkte uiteindelijk mee aan meer dan 75 speelfilms.

Walter Netsch : De Brutalistische architect

Walter Netsch is gestorven. Hij was een Amerikaans architect die geassocieerd werd met het Brutalisme. Brutalisme (van het Franse béton brut) is een vanuit het Modernisme ontstane stroming, die in de jaren '50-'70 zijn hoogtepunt kende. Aanvankelijk werd het Brutalisme vooral geïnspireerd door Le Corbusier en Ludwig Mies van der Rohe. Kenmerkend voor de stijl zijn blokachtige, geometrische en herhalende vormen. Vaak worden de texturen van hout gebruikt om het materiaal te vormen, dat meestal ruw, onversierd beton is. Brutalisme wordt vaak bekritiseerd omdat het zo slecht aansluit bij gebouwen in de omgeving.

Netsch zijn stokpaardje was de Field Theory, gebaseerd op het roteren van vierkanten in complexe vormen. Zijn bekendste werk is de United States Air Force Academy, in Colorado Springs, dat in 2004 werd aangeduid als een National Historic Landmark. De Brutalist overleed aan een longontsteking; hij werd 88.

Esbjörn Svensson : De nieuwe Miles Davis?

De Zweedse jazzmuzikant Esbjörn Svensson is bij een duikongeval om het leven gekomen. Svensson overschreed alle genres en bekoorde zo meer dan jazzliefhebbers alleen. Volgens zijn manager was de man de "belangrijkste jazzfiguur van dit decennium", waarbij de manager de invloed van de musicus vergeleek met die van wijlen Miles Davis. "Vanuit alle gezichtspunten was hij een van de grootste Europese musici. Het was een jazzartiest met het formaat van een popster".
Zweedse media rapporteerden dat de muzikant met een groep en een lesgever in de Baltische Zee was gaan duiken en ineens was verdwenen. Hij werd zwaargewond op de zeebodem teruggevonden en met een helikopter naar een ziekenhuis overgebracht. Het mocht niet baten. Svensson werd 44.

Een voorbeeldje van zijn trio:

Jose Clementino : Jamelao

Jose Bispo Clementino is niet meer. Clementino, bijgenaamd Jamelao, was een Braziliaans sambazanger wiens carrière meer dan vijf decennia overspant. Jamelao was een bastion van Mangueira, één van de meest bekende traditonele sambascholen van Rio de Janeiro. Al op een jonge leeftijd speelde hij als percussionist in Mangueira, gevolgd door de cavaquinho, een kleine, viersnarige gitaar, belangrijk in de traditionele samba en werd al snel een zanger. Jamelao werd de officiële zanger van de carnavals van Mangueira en tourde ook nog eens rond in Europa, maar dan solo. Hij was vooral bekend vanwege zijn stem. Toen men hem op zijn 90e verjaardag vroeg wat hij het meest liefhad aan de muziek, antwoordde hij nog: "De muziek. De muziek. Ik hou van de muziek. En ik kan ook de vrouwen krijgen." Jamelao werd 95.

Hier alvast Jamelao in actie (in 2006):

Adam Ledwon: winnen we niet, dan hang ik mij op!

Het Poolse voetbal heeft een international verloren. De 34-jarige Adam Ledwon beroofde zich woensdag van het leven. Hij hing zich op in zijn huis in Klagenfurt.
De middenvelder speelde in Oostenrijk voor Austria Kärnten en werd gevonden door een ploegmaat.
Ledwon speelde 18 keer bij Polen, maar werd niet opgeroepen voor het EK. In teamverband speelde hij voor Leverkusen, Fortuna Köln, Austria Wien, Admira Wien & Sturm Graz.
De precieze aanleiding voor zijn wanhoopsdaad is niet bekend, maar mevrouw Ledwon keerde onlangs van Oostenrijk terug naar Polen.
Voor de liefhebbers van zwarte humor: Ledwon kondigde zijn zelfmoord in bedekte termen aan in een recent interview met een Poolse website. Hij verklaarde daarin ervan overtuigd te zijn dat Polen gastland Oostenrijk zou verslaan. "Als dat niet gebeurt hang ik mezelf op aan een lantaarnpaal in Klagenfurt. Hij wachtte het resultaat van die match zelfs niet af. Hij verhing zich op de vooravond van de wedstrijd.

Vo Van Kiet : Van communisme naar kapitalisme

Vo Van Kiet is overleden in een hospitaal in Singapore. De politicus was de eerste minister van Vietnam van 1991 tot 1997, tot hij zich terugtrok ten voordele van Phan Van Khai. Van Kiet was zowat het vreemde eendje in de Vietnamees-communistische bijt; hij aarzelde niet om zich publiekelijk uit te spreken tegen de gebreken van het communstische systeem. Hij was een veteraan van de Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Fransen en streed vervolgens tegen de Amerikanen in de Vietnamoorlog. In die laatste oorlog verloor hij zijn eerste vrouw en vier kinderen. In 1975 werd hij partijsecretaris van Saigon, waar hij mee aan de wieg stond van de Doi Moi, de hervormingsbeweging die Vietnams economie langzaam maar zeker naar het kapitalisme leidde. Hij zette de Vietnamese grenzen open voor buitenlandse investeerders en schafte de geleide planeconomie gedeeltelijk af. Ook de betrekkingen met vroegere aartsvijand Amerika ontdooiden langzaam; vanaf 1994 namen beide landen weer diplomatieke betrekkingen op. Hij liet zich gelden als een uitgesproken criticus van officiële corruptie en was voor verzoening met tegenstanders van het communistische regime. Van Kiet, die 85 werd, was van mening dat de hereniging van Noord- en Zuid-Vietnam na 1975 vele miljoenen mensen schade berokkende.

Ali al-Nida : Doodgraver voor Saddam

Sheikh Ali al-Nida is ontploft. al-Nida was het stamhoofd van de al-Bu Nasir, een Arabische Sunni-stam van rond de 20.000 man, die de belangrijkste posten bekleedden tijdens het Saddam-regime. Sommige instanties, zoals de geheime dienst en de Speciale Republikeinse Garde, bestonden exclusief uit leden van die stam - Saddam zelf kwam immers voort uit de al-Bu Nasir. Na de executie van Saddam was het al-Nida die, in zijn functie als stamhoofd, er voor zorgde dat het lichaam van de voormalige Irakese dictator in zijn graf in Awja terechtkwam - overigens een populair bedevaartsoord geworden, getuige de foto. al-Nida's broer werd ook al vermoord, meer bepaald vakkundig neergeknald, in 2006.

Maurice Dewulf

Gewezen Kamerlid, Senator en Europees parlementslid Maurice Dewulf is overleden. De voormalige CVP-politicus werd 85 jaar. Dewulf, doctor in de rechten aan de toenmalige Gentse Rijksuniversiteit, schopte het in 1952 tot gemeenteraadslid in Sint-Denijs-Westrem, waar hij een jaar nadien ook een zitje in het schepencollege kreeg. Later werd hij nog gemeenteraadslid en lid van het schepencollege in Zelzate. Dewulf zetelde ook van 1954 tot 1974 in de Kamer en nadien tot 1981 in de Senaat. Intussen maakte hij sinds 1968 tot 1974 en tussen 1977 en 1979 ook deel uit van het Europees parlement, waar hij tussen 1973 en 1974 ondervoorzitter was. Voorts vertegenwoordigde hij meermaals ons land bij de Algemene vergadering van de Verenigde Naties. Dewulf leunde aan bij de Boerenbond. Hij interesseerde zich dan ook voor landbouwaangelegenheden, maar ook voor ontwikkelingssamenwerking. Binnen het parlement werd hij beschouwd als één van de specialisten op het vlak van de Derde Wereld-problematiek.

Joseph Kabui : De eerste president van Bougainville

Joseph C. Kabui is gestorven. Kabui was een bevelhebber in het Revolutionair Leger van Bougainville in de jaren '90, toen er in Bougainville, toen nog deel van Papua-Nieuw-Guinea, dat streed voor afscheiding van het eilandenrijk. Die oorlog begon in 1989 als een uit de hand gelopen dispuut tussen plaatselijke bewoners en een mijnbouwbedrijf over vermeende milieuschade. In 2001 sloten beide partijen onder auspiciën van de Verenigde Naties een overeenkomst waarbij Bougainville een grotere autonomie werd toegekend en waardoor er binnen 10 à 15 jaar een referendum over onafhankelijk zou worden georganiseerd. In de eerste verkiezingen in juni 2005 werd hij tot eerste president van de Autonome Regio Bougainville verkozen, met 38.000 van de 69.385 stemmen. Meteen daarop kende hij het Canadese bedrijf Invincible Resources rechten toe over 70% van de minerale rijkdommen van Bougainville. Kabui werd slechts 54; hij overleed aan een hartaanval.

Victor Wegria: de bombardier van Luik

Voetballer Victor Wegria is op 71-jarige leeftijd overleden. Wegria was een waar clubicoon van RFC Luik, in vroegere jaren naast Standard dé traditieclub van de vurige stede. Op het einde van jaren vijftig en het begin van de jaren zestig werd hij vier keer topschutter in de Belgische voetbalcompetitie. Enkel Erwin Vandenbergh deed met zes keer beter dan Wegria.

Wegria bleef bijna zijn hele carrière trouw aan de club van zijn hart, en speelde in totaal 242 wedstijden in het blauwrode shirt van Club Luik. Daarin vond hij 129 keer de weg naar de netten. Het leverde hem vijf selecties voor de nationale ploeg op, waarin hij nog eens twee balllen in het mandje legde.

In het seizoen 1963-1964 haalde Club Luik, dat in die tijd een te duchten tegenstander was, ook op Europees niveau, de halve finale van de jaarbeursstedenbeker, de voorloper van de Uefacup. Op weg naar die halve finales werrd onder andere de Arsenal netjes opzij gezet, ondermeer dankzij een doelpunt van Wegria. In de Halve finale was Real Zaragoza, de latere winnaar de tegenstander. In Spanje werd met 2-1 verloren, maar Wegria zette dat enkele weken later in Luik recht: 1-0. Dat betekende in die tijd dat een derde wedstijd uitsluitsel moest brengen, en die was er te veel aan voor de amateurs van Club Luik : 2-0 en weg Europese droom.

Na zijn actieve carrière was Wegria nog trainer van Club Luik in de jaren 70. Voetbalfans van rond de dertig (zoals ik) kennen ook zijn zoon, Bernard, van de paninistickerboeken . Zoon Bernard Wegria speelde in de jaren tachtig en negentig bijna vijfhonderd wedstrijden voor de traditionsverein uit Luik.

Een van de interlands die Wegria vooor ons land betwistte, was Frankrijk-België op 15 maart 1961 in een uitverkocht Parc des Princes in Parijs. In dit videofragment zien we hem meermaals aan het werk.

Jacklyn Lucas : De jongste Medal of Honor

Jacklyn Harrell Lucas, de jongste marine die ooit de Medal of Honor - de hoogste militaire onderscheiding in de VS - heeft gekregen, is gestorven aan leukemie. Lucas was in 1942 op zijn 14, zonder toestemming van zijn moeder, naar de marines gegaan, waar hij zei dat hij 17 was (hij was 1m73 groot en woog 82 kg). In 1945 kreeg hij genoeg van zijn opleiding en zei hij tegen zijn vrienden in zijn korps dat hij actie wou zien. Hij reisde mee met een transportschip naar Iwo Jima en tijdens de reis vertelde hij wie hij was - het leger had hem ondertussen gedegradeerd en tot deserteur verklaard. Hij mocht blijven en 5 dagen laten landde hij samen met de anderen op Iwo Jima, net na zijn 17e verjaardag. Een dag na de landing werd zijn rifle team aangevallen door Japanners, die handgranaten naar hen smeten. Iedereen sprong weg in twee foxholes; Lucas duwde een gevallen handgranaat in de vulkanische asse en bedekte het ding met zijn helm en zijn lichaam (!), waardoor hij voorkwam dat zijn kameraden zwaar gewond geraakten. Hij werd voor dood achtergelaten, maar overleefde het. Na 21 operaties leefde hij de rest van zijn dagen nog met ongeveer 200 stukken metaal in zijn lijf, sommige met de grootte van een 22 kaliberkogel - metaaldetectors deden overuren als hij eraankwam. Op 5 oktober 1945 kreeg hij dan de Medal of Honor. Lucas had later nog meer geluk; in de jaren '60 diende hij als para bij het leger om zijn hoogtevrees te overwinnen en overleefde er een trainingssprong waarbij geen enkele van zijn parachutes openging. Hij werd uiteindelijk 80.

Grigory Romanov : De rivaal van Gorbie

Grigory Vasilyevich Romanov is gestorven; in 1985 was hij met Gorbatsjov in een machtsstrijd verwikkeld voor het leiderschap van de Sovjetunie. Sinds 1976 was hij een volwaardig lid van het Politburo; toen werd de Sovjetunie nog geleid door Brezhnev, die Romanov als zijn opvolger behandelde. Nog in een interview in 2007 - in het hospitaal - beweerde hij dat Brehznev hem als opvolger had aangeduid, iets wat hij nog herhaalde tegen Castro. Toen het Brezhnevs tijd was om te gaan, werd die echter opgevolgd door KGB-chef Andropov. Die promoveerde hem wel tot hoofd van het militair-industrieel complex van de communistische supermacht, maar het mocht niet baten; na de korte regering van Tsjernenko werd hij in 1985 gedwongen om in het zand te bijten tegen Gorbie, die een veel beter netwerk bezat dan Romanov. Het betekende meteen ook het einde van zijn politieke carrière. Hij werd uit het Politburo gesmeten en verdween van het politiek toneel. In het hospitaalinterview liet hij ook nog weten dat hij graag nog eens Castro zou bezoeken. Fidel was volgens hem de enige buitenlander die hij als een vriend beschouwde. Romanov werd 85.

Bo Diddley : The Originator

Bo Diddley, echte naam Ellas Otha Bates, is overleden; hij was een invloedrijke Amerikaanse rock-'n-roll-zanger en -gitarist. Zijn stijl, gekenmerkt door metaalachtige riffs en voorstuwende ritmes, is van invloed geweest op talloze muzikanten, ondanks het feit dat zijn werk bijna nooit in de hitlijsten is verschenen. Zijn eerste single was het op een slaapliedje gebaseerde Bo Diddley, wat de toon zette voor zijn latere werk. Andere singles waren I'm a Man, Why Do You Love?, Mona en Road Runner. Deze en andere nummers werden regelmatig gecovered en zijn van grote invloed gebleken op andere muzikanten. Onder andere The Rolling Stones, Buddy Holly, Muddy Waters, The Animals en The Yardbirds hebben covers of bewerkingen van Bo Diddley gemaakt. In de jaren '60 stopte hij met het maken van platen, maar trad nog wel regelmatig op, bijvoorbeeld in het voorprogramma van The Clash, eind jaren '70. In 1987 werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Een typisch kenmerk van Bo Diddley was zijn rechthoekige gitaar. Bo overleed aan een hartstilstand; hij werd 79.

Mel Ferrer : Scaramouche

Mel Ferrer, voluit Melcher Gaston Ferrer, is overleden. Hij was een Amerikaans acteur, regisseur en producent van Spaans-Ierse afkomst, die 14 jaar lang met Audrey Hepburn was getrouwd (1954 tot 1968). In 1953 verwierf hij wereldbekendheid als de gehandicapte poppenspeler met dromerige ogen in de msucial Lili. Zijn regisseursdebuut dateerde al van 1945 met het bescheiden The Girl of the Limberlost, een low-budget zwartwitfilm. Zijn carrière als acteur begon hij in 1949 in Lost Boundaries. Als acteur werd hij vooral bekend als de kwaadaardige markies de Maynes in Scaramouche (1952) en als prins Andrej in War and Peace (1956), met Audrey Hupburn aan zijn zijde, en aan de zijde van Marlene Dietrich in de western Ranch Notorious (1952). Ook in enkele tv-series is hij nog te zien, zoals de rol van Phillip Erikson in Falcon Crest van 1981 tot 1984 en in een aflevering uit 1979 van Return of the Saint, als Dr. Brogli. In Fassbinders Lili Marleen (1981) speelde hij nog de rol van het hoofd van de familie Mendelssohn. Ook in andere bekende prenten zoals The Longest Day (1962, een film die zijn naam niet gestolen heeft) en The Fall of the Roman Empire (1964, samen met onder meer Christopher Plummer, Sophia Loren en Omar Sharif). Zijn laatste vertolking was in 1995, aan de zijde van Catherine Zeta-Jones, in Catherine the Great. Ferrer werd 90; hij overleed aan de gevolgen van een darmziekte en een longontsteking.

Yves Saint Laurent : 'Le petit prince de la haute couture'

Yves Henri Donat Mathieu Saint Laurent - kortweg Yves Saint Laurent -, volgens sommigen de grootste figuur in de Franse mode van de 20e eeuw, is gestorven. De ontwerpen van Saint Laurent waren zo vernieuwend, dat zij tot grote successen leidden. Hij gebruikte in de collecties zowel felle lichte, als donkere kleuren. Hij ontwierp eenmalig een collectie waarbij alle kledingstukken zwart waren. Geboren in Oran, Algerije, studeerde hij eerst aan de Chambre syndicale de la Couture, maar na 2 maanden trapte hij het daar af omdat hij gefrustreerd was over de syllabus. Op zijn 17e verliet hij de ouderlijke woonst om voor Christian Dior te gaan werken. Na Diors dood in 1957 kwam Saint Laurent - op de volle 21 jaar - aan het hoofd van het Dior-imperium, dat hij kon redden van een financiëel fiasco. Na dat succes werd hij opgeroepen voor legerdienst tijdens de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. Na 20 dagen werd de fragiele Saint Laurent opgenomen in psychiatrisch ziekenhuis omdat hij constant ogal wat te verduren kreeg van zijn medesoldaten. Daar werd onder meer onderworpen aan elektroshocks om zijn zenuwinzinking te genezen.
Vanaf 1962 ging hij zijn eigen weg en creëerde zijn eigen label YSL met financiële hulp van zijn toenmalige vriend Pierre Bergé. Tijdens de jaren '60 en '70 populariseerde het bedrijf trends zoals de ‘beatnik look’ en de puntlaarzen die tot dijhoogte de benen omsloten. Tot zijn clientèle behoorden onder meer zijn 'muze Loulou de la Falaise enCathérine Deneuve. In 1993 werd het modehuis van Saint Laurent verkocht aan Sanofi voor ongeveer $600 miljoen. In1999 kocht Gucci het YSL-merk en kreegTom Ford de leiding over de ready-to-wearcollectie, terwijl Saint Laurent de haute couturecollectie ontwierp. In1998 ging Saint-Laurent met pensioen en trok zich meer en meer terug in zijn huis in het Marokkaanse Marrakesh. In 2002 werd, mede als gevolg van zijn ouderdom, drugsmisbruik, depressie, alcoholisme, kritiek op de YSL-ontwerpen en problemen met Tom Ford, besloten het couturehuis van YSL te sluiten. Yves Saint Laurent werd 71, hij overleed aan de gevolgen van hersenkanker.