Jos Wijninckx: ex-minister van pensioenen

In Antwerpen is vrijdag de socialistische ex-minister Jos Wijninckx overleden. Hij had al jaren hartproblemen en stierf op 78-jarige leeftijd. Wijninckx was minister van pensioenen voor de BSP van 1977 tot 1979. Tot zijn dood woonde hij in het Kempense Balen. Van 1971 tot 1990 zetelde Wijninckx ook in de senaat. Hij was schepen in Hoboken, voor dat district bij de stad Antwerpen gevoegd werd. Later werd
hij gemeenteraadslid in de stad.
De ex-minister richtte samen met enkele politieke vrienden de intercommunale Integan op. Het meest bekend was Wijninckx echter als voorzitter van de senaatscommissie die begin jaren tachtig onderzoek deed naar machtsmisbruik en belangenvermenging bij de Rijkswacht. Wijninckx was een fervent vrijmetselaar bij de loge van het Grootoosten van België in Antwerpen.

Max Théret: de Trotskistische vader van Fnac

De oprichter van de winkelketen Fnac, Max Théret, is dinsdagnacht overleden op de gezegende leeftijd van 96 jaar. Théret die de bekende winkelketen in 1954 samen met André Essel oprichtte, was een overtuigd links militant, die nog naaste medewerker van Trotski was en naar Spanje trok om tegen de troepen van Franco te gaan vechten.

Het is paradoxaal, een commie die aan de wieg staat van de grootste multimediawinkel van België en Frankrijk. De oorspronkelijke bedoeling van Théret was alvast nobel: “Je voulais populariser l’acces à la culture et aux loisirs,” zei hij daarover. Cultuur voor het volk, en dat aan lage prijzen. Fnac begon als een ledenclub waarvoor je kon inschrijven en dan fotografisch materiaal aan lagere prijs kon krijgen.

Twintig jaar later, in 1974 opent de eerste echte Fnac-winkel in Parijs. Bedoeling was nog steeds om cultuur (boeken, muziek, fotografisch materiaal,…) aan lage prijs aan te bieden. Nog eens twintig jaar later vindt Fnac en onderkomen in de PPR-groep (La Redoute, Gucci, YSL,..) en begint de winkel pas echt aan de verovering van de Franse en Belgische markt. Théret heeft dan al lang de
deur van de Fnac achter zich dichtgetrokken, hij verliet het bedrijf in 1981.

Dat Théret ooit een hardcore Trotskist was, belette hem echter niet om een paar kapitalistische euh… kwajongensstreken uit te halen. In november 1988 werd Théret beschuldigd van handelen met voorkennis. De selfmade man zou, na het verkrijgen van bepaalde informatie, 32.800 aandelen gekocht hebben van het Amerikaanse bedrijf Traingle. In 1994 bekent hij de beschuldigingen en wordt hij veroordeeld tot een celstraf van twee jaar met uitstel en tot het betalen van een boete van 381.000
euro.

Wendy Richard: Miss Brahms uit “Are you being served”?

De Britse actrice Wendy Richard is donderdag na een lange strijd tegen kanker overleden. De doorbraak voor Richard kwam er in de jaren zeventig, toen ze de rol van de verkoopster Miss Brahms speelde in Are you being Served?. Die serie was ook jarenlang te zien op de Vlaemsche beeldbuis.

In het Verenigd Koninkrijk zal Richard vooral herinnerd worden als Pauline Fowler, de moederkloek uit de populaire Soap Eastenders. 11 jaar lang speelde ze die rol, tot haar karakter op haar eigen vraag stierf en ze zo uit de serie geschreven werd.

Minder bekend is dat Richard voordat ze een gevierde actrice was, ook nog enige bekendheid had als model, en in 1963 een nummer de Engelse charts inzong samen met Mike Sarne: “Come Outside”.

Jaap Kruithof: atheist en links denker

De universiteit van Gent verliest met Jaap Kruithof een van zijn vroegere uithangborden. Professor Kruithof was samen met Leo Apostel de oprichter van de afdeling moraalwetenschappen aan de Gentse Universiteit. Kruithof studeerde geschiedenis en filosofie aan de toenmalige Gentse Rijksuniversiteit. Hij werd er gewoon hoogleraar tot aan zijn emeritaat in 1995. Hij is deze week overleden op 79-jarige leeftijd.

Hij joeg het preutse en katholieke Vlaanderen in de jaren zestig meermaals in de gordijnen met zijn onderzoek naar de seksuele beleving van Vlaamse jongeren. Tijdens de jaren van de studentenrevoltes was Kruithof één van de weinige proffen die openlijk aan de kant van de studenten stond.

In de jaren zeventig en tachtig gold Kruithof als een van de belangrijkste linkse opiniemakers in Vlaanderen, zonder gebonden te zijn aan een partij of strekking. Kruithof was actief betrokken bij de oprichting van het Humanistisch Verbond en ontving in juni 2007 de Prijs Vrijzinnig Humanisme voor zijn jarenlange ijver voor de verspreiding van progressieve, vrijzinnige humanistische waarden.

Leuk om weten: Kruithof stamt uit een Nederlands (dat verklaart alvast de naam) protestants gezin, en wou eerst dominee worden.

Konrad Dannenberg : Van de V-2 naar de Maan

Konrad Dannenberg is gestorven. De in Duitsland geboren wetenschapper was één van de pioniers van de ruimtevaart. In 1939 diende hij bij de Wehrmacht in Frankrijk, maar een jaar later werd de ingenieur opgeroepen om te gaan werken in Peenemünde, waar de knapste koppen van het Derde Rijk zich over de tekentafels bogen om Hitler zijn wonderwapens te geven. Dannenberg specialiseerde zich in raketaandrijving en stond zo mee aan de wieg van de V-2. De V-2, één van de laatste stuiptrekkingen van de Nazi's, zou ongeveer 7.250 doden op zijn naam zetten. Naast een moordwapen is de V-2 echter ook de alleereerste ballistische raket én het eerste door de mens gemaakte voorwerp dat in de ruimte terechtkwam (op 3 oktober 1942, toen een V-2 189 km hoog vloog). Na de oorlog werd Dannenberg naar de Verenigde Staten meegenomen als onderdeel van Operation Paperclip (het recupereren van de Nazi-wetenschappers om ze voor eigen onderzoek te gebruiken). Daar kwam hij uiteindelijk bij de NASA terecht, in het Saturn Program. Dannenberg had de leiding over de bouw van de Saturn V, de grootste raket ooit gemaakt. De Saturn V schreef later geschiedenis door in 1969 de eerste mensen naar de Maan te brengen. Voor de ontwikkeling van de Saturn kreeg Dannenberg nog de NASA Exceptional Service Medal. Niet slecht voor iemand die eerst al zijn energie in een Vergeltungswaffe had gestoken. Konrad Dannenberg werd 96.

Estelle Bennett: één van de drie Ronettes

Eén hit, en daarna niks meer. Dat is het verhaal van de Ronettes, een van de soulmeidengroepen uit de jaren zestig (zie ook de Supremes bijvoorbeeld). Die ene hit was in het geval van de Ronettes ‘Be my baby’. Een van de drie zangeressen van de groep, Estelle Bennett is deze week overleden.

Het verhaal van de Ronettes begint echt in 1961, wanneer de drie dames, die zich wel al wat toegelegd hadden op dansen en zingen, een twistshow in de Peppermint Lounge in New York willen gaan bijwonen. Een organisator zou de drie meiden verward hebben met één van de acts die geboekt stonden voor die avond. De Ronettes roken hun kans, en traden op. Met veel succes, en ze werden dan ook vaste prik in de Peppermint Lounge.

Twee jaar later hebben de drie dames hun grootste hit te pakken: “Be my baby” klom naar de nummer twee-positie in de VS. De naam van de producer van de Ronettes doet bij velen waarschijnlijk een belletje rinkelen: Phil Spector, ook producer van de Beatles, de Ramones en de Righteous Brothers (en ook verdacht van moord op een onbekende actrice). Spector trouwde in de jaren zestig met zangeres Veronica Bennett, een huwelijk dat niet lang stand hield.

Na de split van de Ronettes verdween Estelle Bennett, samen met de andere groepsleden in de anonimiteit. The Ronettes werden in de Rock And Roll Hall Of Fame opgenomen in 2007.

Be my baby:

Alison Des Forges : Het Geweten van de Grote Meren

Alison Des Forges (née Liebhafsky) heeft ons verlaten. De Amerikaanse historica en mensenrechtenactiviste maakte haar naam met studies rond de Rwandese genocide, de volkerenmoord die in een luttele 100 dagen in april-juli 1994 tussen de 500.000 en 1 miljoen slachtoffers maakte, voornamelijk Tutsi's en gematigde Hutu's. Al van in het begin van de jaren '90 waarschuwde ze voor het sluimerende geweld, en dat zo onpartijdig mogelijk (wat quasi onmogelijk leek en nu nog lijkt in het socio-politieke kluwen van het gebied van de Grote Meren). Wie de overtredingen ook beging, ze nagelde hem aan de schandpaal, ongeacht diens rang of stand. De eerste die eraan moest geloven was de Hutu-president Habyarimana. De wereld bleef doof, met het Rwandese bloedbad tot gevolg. Nadat de Afrikaanse Holocaust geluwd was, trok ze zich volledig terug uit de academische wereld en werd full-time mensenrechtenactiviste. In 1999 publiceerde ze Leave None To Tell The Story: Genocide in Rwanda, wat al gauw hét standaardwerk werd voor de genocide. Ze verscheen elf keer als getuige voor het Internationaal Straftribunaal voor Rwanda en getuigde daarnaast nog eens voor het Franse parlement, het Amerikaanse Congres, de Organisatie voor Afrikaanse Eenheid en de Verenigde Naties. Ook in België werd haar stem gehoord, in de Belgische Senaat. Later richtte ze haar pijlen op de gacaca's, de volksrechtbanken die de volkerenmoord in Rwanda berechten, maar die volgens haar hun doel volledig voorbijstreefden en ontaardden in persoonlijke afrekeningen. Ze won geen vrienden met haar vlijmscherpe observaties, integendeel zelfs. Ze moest oppassen waar ze kwam - in Centraal-Afrika was de kans groot dat één van de door haar bekritiseerde leiders haar een kopje kleiner maakte. Een 'ongeluk' zat nu eenmaal in een klein hoekje, zeker in die hektische contreien. Des Forges, die voor het grote publiek eerder een nobele onbekende was, sneuvelde uteindelijk niet in Afrika. Ze zat mee op de fatale vlucht Colgan Air Flight 3407, die op 12 februari neerstortte in Buffalo. Er waren geen overlevenden. Het Geweten van de Grote Meren werd 66.

Het lukte Jeremy Lusk niet

De 24-jarige Amerikaanse freestyle-motorcrosser Jeremy 'Pitbull' Lusk is op 9 februari 2009 overleden aan zijn verwondingen.

Geboren op 26 november 1984 in San Diego, California begon hij reeds op 3-jarige leeftijd met crossen. Het loonde dat hij er zo vroeg bij was, want op zijn 19de was hij al prof. Hij kwam terecht bij 'Metal Mulisha', een team voor extreme sporten.

In zijn korte, maar krachtige carriere haalde hij een aantal belangrijke prijzen: op de 'X Games 2008' in de V.S. goud voor 'best trick' en goud voor 'Best FMX' (freestyle motocrosser) en onlangs won hij nog brons op het wereldkampioenschap FMX in Spanje. Hij was goed op weg om, zoals hij zelf verkondigde, de 'baddest ass rider of his time' te worden.

Aan dit alles kwam een einde op 7 februari 2009. Op een FMX-competitie in Costa Rica probeerde Jeremy Lusk een 'Hart Attack backflip'. Hierbij kwam hij zwaar ten val. Hij werd overgebracht naar een ziekenhuis in San Jose, maar de verwondingen (letsels aan het hoofd, hersenbeschadiging en verwondingen aan de ruggegraat) waren te zwaar.

Willem Kolff : De man van de kunstnier

Willem Johan Kolff is overleden. De Nederlandse internist was (onder meer) de uitvinder van de kunstnier. De geboren Leidenaar ontwierp in volle oorlogsperiode, in 1943 in Kampen, de allereerste werkende kunstnier en stond zo mee aan de wieg van de moderne dialyse. Voor die allereerste kunstnier gebruikte hij wel wat onorthodox materiaal zoals restanten van een Duitse bommenwerper, een wapterpomp uit een T-Ford en cellofaan van de plaatselijke slager. In 1945 voerde hij de eerste geslaagde dialyse uit op een vrouw met acuut nierfalen, waardoor haar nieren er zich weer bovenop konden helpen en zij overleefde. En passant was hij ook nog eens actief bij het verzet. In 1950 verhuisden hij en zijn gezin naar de Verenigde Staten - 5 jaar later werd hij ook Amerikaans staatsburger. Daar bleef hij verder pionieren in de kunstmatige organen: in 1956 ontwierp hij een hart-longmachine, een jaartje later gevolgd door een kunsthart. Met dat kunsthart wist hij een hond 90 minuten in leven te houden. Vanaf de late jaren '60 hield hij zich bezig met kunstoren en -ogen. In 2000 voerde hij de eerste kunstoogtransplantatie uit. Hij stopte pas in 2005 met werken. Zijn vrouw, waarmee hij 62 jaar getrouwd was, had hem ondertussen verlaten omdat ze vond dat ze altijd op de tweede plaats was gekomen en de dyslectische Kolff was toen bijna blind en potdoof. Hij werd 4 keer genomineerd voor de Nobelprijs, kreeg 13 eredoctoraten en 127 onderscheidingen. Geschat wordt dat Willem Kolff ongeveer 20 miljoen mensen (!) op deze aardbol het leven heeft gered door zijn uitvinding van de kunstnier. Hij overleed 3 dagen voor zijn 98e verjaardag in een verzorgingstehuis in Pennsylvania.

Antoine Vanhove: blauw-zwart in hart en nieren

Club Brugge rouwt. Voormalig algemeen directeur Antoine Vanhove is op 71-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van longkanker. Hij zetelde tot zijn dood in het bestuur van de club.

Antoine Vanhove gaat de blauw-zwarte legende is als de man met de "gouden transferhanden", die met een dosis gezond West-Vlaams verstand en koopmanskunst tijdens drie decennia Club Brugge dankzij een doorgaans bijzonder succesvol transferbeleid naar vele nationale en internationale triomfen gidste.

Vanhove, geboren op 11 september 1937, kwam in de beginjaren '70 in de werking van Club Brugge terecht. Hij fungeerde er van 1970 tot 1973 beurtelings of tegelijk als kassier, hoofdcontroleur, chauffeur, materiaalmeester en scout, om in de zomer van 1973 benoemd te worden tot lid van de Raad van Bestuur. Precies op zijn 36e verjaardag, 11 september 1973, viel de benoeming in de brievenbus.

Bij de bestuurlijke hervorming van Club Brugge twee jaar later, tijdens de zomer waarin de club van De Klokke naar het Olympiastadion verhuisde, werd Antoine Vanhove door de nieuwe afgevaardigd bestuurder Michel Van Maele vooruitgeschoven als hoofd van de transfercommissie. Hij werd vanaf dat ogenblik de rechterhand van Van Maele, die gedurende vele jaren de sterke man achter de schermen zou blijven. Op 10 maart 1976 werd Antoine Vanhove directeur, één jaar later gerechtigd correspondent bij de voetbalbond en nog eens twee jaar later vertegenwoordiger van blauw-zwart in het Sportcomité van de KBVB.

Met Vanhove in een leidinggevende rol groeide Club Brugge door naar de absolute top van België, met landstitels en bekerzeges bij de vleet. Zijn neus voor talent en zijn vele goede contacten in binnen- en buitenland leidden onder andere tot de ontdekking van goudhaantje Marc Degryse of van spitsen genre Farina, Amokachi, Spehar, Stanic en Balaban.

Vanhove, die zijn passie voor Club Brugge altijd combineerde met een even grote passie voor de duivensport, genoot steeds meer aanzien binnen de hoogste kringen van de Belgische Voetbalbond. Van het Sportcomité van de KBVB, waarvan hij op 23 juni 1979 lid was geworden, werd hij voorzitter op 27 augustus 1997 en dat bleef hij tot 30 juni 2005, om precies één jaar later door te groeien naar de functie van voorzitter van de Technische Commissie. Antoine Vanhove ontving de bondserepenning in 1989, werd lid van verdienste in 1994, erelid van de bond in 1999 en erevoorzitter van het Sportcomité in 2005.

In de herfst van vorig jaar, kort na zijn 71e verjaardag, werd Vanhove ziek. De strijd tegen longkanker bleek te zwaar. Club Brugge en de Belgische Voetbalbond verliezen een boegbeeld.

Fernand Andreani : De snelste over de plas

Fernand Andreani is overleden. Andreani is de man die het internationaal snelheidsrecord met de Concorde op zijn naam heeft staan. Andreani werd vlak na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog naar de Verenigde Staten gestuurd, meer bepaald naar een pilootschool in Alabama. Hij studeerde aldaar af en begon onmiddellijk te vliegen met jachtvlieger P-63 Kingcobra, waarmee hij duikboten moest opsporen en indien mogelijk permanent naar de bodem jagen. In 1946 ging hij werken bij Air France. Een jaar later werd hij ineens boordcommandant. Hij zou zijn hele carrière bij Air France blijven werken (1946-1983) en werd dan ook de nestor van de piloten met 36 jaar ervaring. In 1975 stelde het bedrijf hem dan ook voor om met de Concorde te vliegen. Andreani hapte onmiddellijk toe en op 21 januari 1976 vloog hij als eerste over de plan van Parijs naar New York. Op 22 augustus 1978 vloog hij eens dat tikkeltje sneller, met een nieuw record als gevolg. De afstand Parijs-New York legde hij af in 3 uur, 30 minuten en 11 seconden, waarbij hij een gemiddelde snelheid had van 1.669km/u, iets dat nooit meer geëvenaard is. Toen hij op pensioen ging had hij er 22.500 vlieguren opzitten, waarvan 1.000 met de Concorde. Andreani werd 85.

James Whitmore: best supporting actor

James Whitmore (geboren op 1 oktober 1921) is vrijdag in zijn huis in Malibu overleden. In november 2008 werd longkanker vastgesteld, waaraan hij nu bezweken is.

James Whitmore was onder andere bekend om zijn one-manshows, waarin hij bestaande figuren neerzette als cowboy-humorist Will Rogers en de presidenten Theodore Roosevelt en Harry Truman. Maar hij was ook een gevierd filmacteur. Zo sleepte hij 2 oscarnominaties in de wacht: een voor beste bijrol met 'Battleground', een film uit 1949 waarin hij een militair vertolkte tijdens het Ardennenoffensief, en een voor beste acteur met 'Give 'Em Hell, Harry!', de verfilming uit 1975 van de one-manshow waarin hij president Harry Truman speelde. Hij was ook te zien in films als 'Planet Of The Apes', waarin hij de voorzitter van het apenparlement speelde, en 'The Shawshank Redemption', als de bibliothecaris-gevangene voor wie een leven buiten de gevangenismuren ondenkbaar was.

Toch bleef het theater zijn grote liefde. "Films maken is saai", zei hij in 1994, "Je wacht en wacht en dan is het opeens 'magic time'. In het theater gaat het doek op en heeft de acteur meteen de touwtjes in handen."

Hij haalde echter zijn neus niet op voor televisie. Zo speelde hij bijrollen in series als 'CSI' en 'The Practice'. Voor zijn rol (Raymond Oz) in twee afleveringen van 'The Practice', kreeg hij een Emmy Award voor 'Outstanding Guest Actor in a Drama Series'.

Hij werd uiteindelijk 87. En hij was 4 keer getrouwd, waarvan tweemaal met dezelfde vrouw.

Orlando 'Cachaito' Lopez : Bassist tot in de kist

De beroemde Cubaanse muziekgroep Buena Vista Social Club heeft haar bassist Orlando 'Cachaito' Lopez verloren. De muzikant is in de Cubaanse hoofdstad Havana op 76-jarige leeftijd gestorven aan de gevolgen van prostaatkanker. Dat is in zijn familiekring vernomen. Orlando 'Cachaito' was het neefje van de legendarische componist Israel 'Cachao' Lopez, en stierf in een ziekenhuis in Havana na een chirurgische ingreep. 'Cachaito', die een klassieke opleiding genoot, speelde voor het nationaal symfonisch orkest vooraleer toe te treden tot de Buena Vista Social Club. "Dit is een onherstelbaar verlies voor de Cubaanse muziek. Hij was de laatste vertegenwoordiger van een hele dynastie van bassisten", aldus een van de leden van de Buena Vista Social Club, paukenspeler Amado Valdes.

De aankondiging van de dood van de bassist is een nieuwe klap voor de Cubaanse muziek en de Buena Vista Social Club in het bijzonder. Tijdens de laatste vier jaar heeft de band vier stermuzikanten verloren. De formatie, die de sterren van de gouden jaren van de Cubaanse muziek samenbracht, verloor in maart 2006 zanger Pio Leyva en in augustus 2005 Ibrahim Ferrer. In juli 2003 overleed Compay Segundo en pianist Ruben Gonzalez stierf in december van datzelfde jaar. Buena Vista Social Club is een project dat werd opgestart door de Cubaanse Juan de Marcos en de Amerikaanse gitarist Ry Cooder. De film 'Buena Vista Social Club' van Wim Wenders over de groep bezorgde de band wereldfaam en was goed voor een Oscarnominatie in 2000.

Eluana Englaro : Euthanasie in Italië

Eluana Englaro heeft ons verlaten. Of, de meningen verschillen. De jongedame kwam op 18 januari 1992 in een permanente coma terecht, een zogenaamde coma vigil, oftewel een 'persisterende vegetatieve toestand', na een zwaar verkeersongeval. Haar vader had al in 1999, tevergeefs, geprobeerd om toestemming te krijgen om haar van de voedingssonde te halen en haar te laten sterven. In oktober 2007 kreeg hij gehoor bij het Italiaanse Hof van Cassatie om een tweede proces aan te vragen. En dan begon het spelletje. Iedereen begon er zich mee te moeien - euthanasie, waar het in feite op neerkwam, ligt dan ook zeer gevoelig in het conservatieve en oerkatholieke Italië. Het Vaticaan was er al als de kippen bij de beslissing van het Milanese Hof van Beroep te veroordelen toen dat op 9 juli 2008 toestemming gaf om Eluana's leven te beëeindigen. Op 13 november kreeg Eluana's vader Beppino, die alles in gang had gezet, ook toestemming van het hoogste gerechtshof van Italië. In februari 2009 vond vader Englaro eindelijk een privé-hospitaal dat Eluana zou begeleiden in haar laatste uren. De Italiaanse premier Berlusconi probeerde er nog een stokje voor te steken door een decreet uit te vaardigen dat de levensbeëindiging van Eluana zou stopzetten. Dat was buiten Berlusconi's meerdere, president Giorgio Napolitano, gerekend, die weigerde een handtekening te zetten onder het decreet, waardoor het land in een constitutionele crisis werd gestort. Berlusconi gooide dan nog wat olie op het vuur met zijn uitspraken (niets nieuw onder de zon). Volgens hem was het moord: hij weigerde een Pontius Pilatus te zijn en ging dan nog een stapje verder (anders zou het Berlusconi niet zijn, natuurlijk) door te beweren dat Eluana nog perfect in staat was om kinderen te krijgen. De Italiaanse media was, op zijn zachtst gezegd, geshokeerd. Op 9 februari 2009 overleed Eluana Englaro. Ze was 38 en had de laatste 17 jaar van haar leven doorgebracht in vegetatieve toestand. Zij is misschien gestorven, maar het euthanasiedebat in Italië is pas begonnen.

Terry Spencer : Altijd in oorlog

Terry Spencer is gestorven. Spencer begon als waaghals in de RAF en eindigde als een beroemd oorlogsfotograaf. Heel zijn leven stond bijna in het teken van oorlog. Het begon al met zijn geboorte in 1918, toen hij het levenslicht zag in het midden van een Duitse zeppelin-raid. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, ging hij eerst bij de Royal Engineers, maar stapte al gauw over naar de Royal Air Force. Daar mocht hij vliegen met wat toen nog het snelste aanvalsvliegtuig ter wereld was, de Amerikaanse P51 Mustang. De Mustang werd gebruikt om diep in vijandelijk gebied te vliegen, bijna vlak boven de grond om de radars te ontwijken, en treinen, schepen en konvooien aan te vallen. Vanaf 1944 hield Spencer zich bezig met het onderscheppen van de V1. Hij had een speciale techniek ontwikkeld, waarbij hij de Duitse vergeldingswapens met zijn vleugeltip uit balans bracht, waardoor ze vroegtijdig tegen de grond gingen. Bij zijn achtste V1 kreeg hij van de Britse pers de bijnaam Tip it in Terry. In datzelfde jaar nam Spencer het bevel over van de 350 Belgian Unit, allemaal uitgerust met het laatste model van de Spitfire, de X1V. Toen hij in april 1945 met zijn eenheid boven de Baltische zee vloog, werd hij neergeknald door een Duitse torpedobootjager. Hij kwam ineens in het Guinness Book of Records daarmee, omdat hij uit zijn vliegtuig sprong met zijn parachute, op de volle 10 meter boven de zee, waardoor hij het record voor laagste parachutesprong vestigde. Na de oorlog begon hij als fotograaf voor Life te werken en bracht verslag uit van de oorlogen in de Congo, Vietnam en het Midden-Oosten. In de jaren '60 volgde hij een toen nog onbekend groepje dat zich The Beatles noemde en maakte er meer dan 5.000 foto's van. In september 2008 kreeg Spencer te horen dat hij kanker had en dat hij kerstmis waarschijnlijk niet zou halen. Daarom gaf hij op 21 december dan maar een pre-wake party. Hij stierf nog geen 24 uur na zijn vrouw, waarmee hij al 62 jaar getrouwd was. Ze telefoneerden elkaar nog net voor haar dood, toen hij al in het hospitaal lag. Ze gingen alletwee slapen - zij werd nooit meer wakker. Hij volgde haar ietsje later. Terry Spencer werd 90.

Frederiek Nolf : eeuwige belofte

De Belgische wielrenner Frederiek Nolf in zijn slaap overleden. De 21-jarige renner van Topsport Vlaanderen was op dat moment in Qatar, waar hij deelnam aan de Ronde van Qatar. Kristof Goddaert, die bij Frederiek Nolf op de kamer lag, kreeg de jonge renner niet wakker en alarmeerde zijn ploegleider en een arts. Die kon alleen vaststellen dat Nolf overleden was. De renner zou volgende week dinsdag 22 jaar geworden zijn.

Bij de profs had hij nog niet kunnen doorbreken. Een vierde plaats in de Vlaamse Havenpijl en een 21e in de GP La Marseillaise van 2008 waren zijn beste prestaties. De jonge renner omschreef zichzelf op de website van zijn team als een "allrounder" die hield van eendagsklassiekers en dan voraal van kasseiklassiekers. Nolf was bij de jeugd steeds één van de blikvangers van zijn lichting. De jonge West-Vlaming won bij de junioren belangrijke wedstrijden in binnen- en buitenland. Ondermeer de GP Bernaudeau, de Tour du Valromey en de eindstand in de Tour de l'Avenir staan op zijn palmares. Als belofte won hij de Memorial Van Coningsloo, een manche voor de Topcompetitie. Nolf was een aanvaller pur sang en had ook een goed eindschot.

Aribert Heim : Is Dokter Dood nu eindelijk dood?

Hoe zit het nu met Aribert Heim? De laatste keer dat er over de beruchte Oostenrijker gesproken werd, zou hij ergens in Chili rentenieren. Althans, dat geloofde toch Efraim Zuroff, de belangrijkste nazi-jager van het Simon Wiesenthalcentrum. Want Aribert Heim is niet van de minste. Iedereen heeft al gehoord van kampdokter Josef Mengele, de Engel des Doods die de tweelingen en andere ongelukkigen in Auschwitz onder handen nam en er lustig op experimenteerde, uiteraard 'ten voordele van de wetenschap'. Heim was Mengele's evenknie. Hij sloot zich in 1935 aan bij de plaatselijke oostenrijkse nazi-afdeling, drie jaar dus voor het Alpenland 'Heim ins Reich' kwam. Vervolgens ging hij in de Waffen-SS en begon aan zijn sinistere carrière in het concentratiekamp Mauthausen. Hij bleef er maar ongeveer twee maanden, van oktober tot december 1941, maar hij verwierf al snel zijn bijnaam Doktor Tod (een andere bijnaam was, na de oorlog, Mini Mengele). En verdiend heeft Heim die zeker wel. Hij voerde operaties zonder verdoving uit op de gevangenen, gewoon om te kunnen zien hoeveel pijn ze konden verdragen. Zijn favoriete methode was blijkbaar mensen injecteren met petroleum, water of gewoon vergif. Als hij zich echt 'verveelde', zat hij naast zijn slachtoffers met een stopwatch, te kijken hoelang die het nog volhield. Van één jongen van 18 die kwam klagen over een probleem aan zijn voet, sneed hij het lichaam open, verwijderde een nier en castreerde hem. Vervolgens onthoofdde hij hem en kookte de schedel af om hem als een soort van trofee te presenteren aan bezoekers. Naar verluidt diende de schedel ook als presse-papier. Een andere onfortuinlijke gevangene trok Heims aandacht vanwege een tatoeage. Heim sneed de tekening weg en gebruikte ze als overtrek voor één van zijn zetels. Hij had blijkbaar ook lampekappen van mensenhuid. Na Mauthausen diende hij onder meer nog in Finland. In 1945 werd hij krijgsgevangene, maar werd om nog onduidelijke redenen vrijgelaten en werkte daarna tot 1962 als gynaecoloog (!) in Baden-Baden. Dan kregen de Oostenrijkse autoriteiten wind van het dubieuze verleden van de achtenswaardige 'Herr Doktor'. Hij werd getipt en ontsnapte. Naar waar? Eerst Spanje (bij het iets slimmere Hitleradeptje Franco) en dan Zuid-Amerika, het eeuwige en favoriete retraite-oord van menig nazi. Daar startte hij een hospitaal. Specialisatie: psychiatrie en gynaecologie... Om de zoveel tijd kwam er wel een bericht dat hij gestorven was of nog leefde, dat hij al in de jaren '80 was afgeknald door een wraakgroep, dat hij in Chili rentenierde... Het laatste nieuws is dat Dokter Dood naar Egypte emigreerde en zich bekeerde tot de Islam, met als nieuwe naam: Tarek Farid Hussein. Daar liep hij elke dag meerdere kilometers door de hoofdstad Caïro, zo door naar de al-Azhar moskee en dan naar de benedenstad, het J. Groppi café binnen, waar hij chocoladecakes bestelde en bonbons, die hij aan vrienden en kinderen uitdeelde. Heim werd amateurfotograaf. Een fotootje van Oom Tarek zat er wel bijna nooit in, om begrijpelijke redenen (een uitzondering hiernaast in Alexandrië in 1971). Zijn collega in het Kwade, Dr. Mengele, overleed in 1979. Mengele werd nooit berecht en stierf tijdens het zwemmen aan een hartaanval of een beroerte. Alleen zijn botten blijven nog over. Die andere kampnemesis, Aribert Ferdinand Heim, overleed blijkbaar pas in 1992, aan darmkanker. Hij werd 78. Of leeft hij nu nog?

Lux Interior : The Human Fly is dead

Lux Interior, de frontman van de legendarische Amerikaanse punkband The Cramps, is op 62-jarige leeftijd overleden in een ziekenhuis in Californië. Hartproblemen zouden hem fataal zijn geworden.

The Cramps drukten voor het eerst hun stempel op de New Yorkse punkscène in het midden van de jaren '70, toen ze in legendarische clubs als CBGB en Max's Kansas City speelden met Television, The Ramones, Blondie en Patti Smith. Lux Interior - echte naam Erick Lee Purkhiser - werd geboren in 1946. In 1972 leerde hij zijn vrouw Kristy Wallace (beter bekend als Poison Ivy, de gitariste van de band) kennen, terwijl die aan het liften was. Nauwelijks een jaar later richtten de twee samen The Cramps op.

De band maakte in korte tijd furore met hun vuile mix van punk en rockabilly, en wordt nog altijd beschouwd als een van de pioniers van het 'psychobilly' genre. The Cramps hebben maar liefst 14 platen uitgebracht. Ze hadden hits met onder meer 'Human Fly', 'Garbage Man' en later 'Can Your Pussy Do The Dog?' en 'Bikini Girls With Machine Guns'. Optredens van The Cramps - ze waren in het begin van de jaren negentig graag geziene gasten op festivals als Futurama, Pukkelpop en Seaside - waren steevast een aanstekelijke orgie van rauwe gitaren, kurkdroge drums en de performance van Lux. Terwijl zijn vrouw op de achtergrond in glitterbikini of hotpants wellustig stond te wezen en achteloos wonderen verrichtte op haar Gretchengitaar, ontbond Lux zijn duivels. Hij gromde en schreeuwde, trok zich de kleren van het lijf, simuleerde seks met de microfoon in zijn gulp en eindigde steevast in zijn string. Een mens zou het van minder aan zijn hart krijgen. Of Poison Ivy de band nu definitief begraaft, is nog niet duidelijk.

Jorge Serguera : De ijzeren hand van de Revolutie

Jorge "Papito" Serguera is het revolutionaire hoekje om. De Cubaanse advocaat voegde zich in 1958 bij de troepen van huidig Cubaans president Raul Castro in hun strijd tegen de dictator Fulgencio Batista. Na de succesvolle overname van het eiland zetelde Serguera, samen met Erensto "Ché" Guevara, in de revolutionaire rechtbanken, die de voormalige aanhangers van Batista bij bosjes ter dood veroordeelden en over de kling jaagden. In 1962 werd Serguera tot ambassadeur benoemd voor Cuba in Algerije, een functie die hij tot 1965 zou vervullen, tot de Algerijnse president Ahmed Ben Bella werd afgezet en hij moest terugkeren. Geen nood, El Commandante had nog wel een passende job voor Papito: hij werd voorzitter van het Cubaanse Instituut voor Radio en Televisie. Serguera werd al snel berucht. Hij was bv. verantwoordelijk voor het verbod op de verspreiding van de muziek van The Beatles. De reden? Hun liedjes waren overduidelijk geïnspireerd door de Cubaanse aartsvijand, de Verenigde Staten en dus een bedreiging voor de Revolutie! Achteraf gaf Papito wel toe dat hij privé graag naar de Engelse popidolen luisterde. Naast het iets luchtigere verbod op de Beatles hield hij zich ook bezig met het vervolgen van homoseksuelen en intellectuelen in de media. Die werden netjes naar straf- en 'heropvoedingskampen' gestuurd. In 1967 stelde Serguera zelfs voor om het woord 'intellectueel' gewoon te schrappen. Dankzij hem stonden de jaren 1971-1976 bekend als de Quinquenio Gris, de Vijf Grijze Jaren van de Censuur. In 2006 kwam hij nog eens een interview geven op tv, wat menig intellectueel deed vrezen voor een comeback van Papito. Jorge Serguera overleed uiteindelijk aan kanker. Hij werd 76.

Dewey Martin : ex-drummer

Drummer Dewey Martin van de legendarische countryrockband Buffalo Springfield is op 68-jarige leeftijd gestorven. De Canadees Martin, bij de burgerlijke stand bekend als Walter Milton Dewayne Midkiff, stichtte in 1965 samen met Neil Young, Stephen Stills, Richie Furay en Bruce Palmer de groep Buffalo Springfield die min of meer de voorbode was van het al even legendarische gelegenheidsgezelschap Crosby, Stills, Nash and Young.

De Buffalo Springfield bleef slechts twee jaar bij elkaar, goed voor drie albums. Maar de band drukte zijn stempel op de ontwikkeling van de rock. Liedjes als "For What It's Worth", "Mr.Soul", "Rock 'n' Roll Woman" en "Broken Arrow" werden klassiekers en sommige ervan duiken nog steeds wel eens in het liverepertoire van de Canadees Neil Young op. De groep spatte uit elkaar door spanningen tussen en de muzikale ambities van de frontmannen, Neil Young en Stephen Stills. Hun relatie bleef er een van liefde en haat, tot en met ruzies die via gitaarduels op de scène werden uitgevochten. Pogingen van Martin om bij andere bands aan te knopen met het succes liepen op niet veel uit. Enkel als sessiedrummer bij The Monkeys maakte hij nog furore.

De doodsoorzaak is onduidelijk. Maar volgens zijn vriendin kende Martin gezondheidsproblemen en was hij zelden nog in het openbaar te zien.