Jorge Serguera : De ijzeren hand van de Revolutie

Jorge "Papito" Serguera is het revolutionaire hoekje om. De Cubaanse advocaat voegde zich in 1958 bij de troepen van huidig Cubaans president Raul Castro in hun strijd tegen de dictator Fulgencio Batista. Na de succesvolle overname van het eiland zetelde Serguera, samen met Erensto "Ché" Guevara, in de revolutionaire rechtbanken, die de voormalige aanhangers van Batista bij bosjes ter dood veroordeelden en over de kling jaagden. In 1962 werd Serguera tot ambassadeur benoemd voor Cuba in Algerije, een functie die hij tot 1965 zou vervullen, tot de Algerijnse president Ahmed Ben Bella werd afgezet en hij moest terugkeren. Geen nood, El Commandante had nog wel een passende job voor Papito: hij werd voorzitter van het Cubaanse Instituut voor Radio en Televisie. Serguera werd al snel berucht. Hij was bv. verantwoordelijk voor het verbod op de verspreiding van de muziek van The Beatles. De reden? Hun liedjes waren overduidelijk geïnspireerd door de Cubaanse aartsvijand, de Verenigde Staten en dus een bedreiging voor de Revolutie! Achteraf gaf Papito wel toe dat hij privé graag naar de Engelse popidolen luisterde. Naast het iets luchtigere verbod op de Beatles hield hij zich ook bezig met het vervolgen van homoseksuelen en intellectuelen in de media. Die werden netjes naar straf- en 'heropvoedingskampen' gestuurd. In 1967 stelde Serguera zelfs voor om het woord 'intellectueel' gewoon te schrappen. Dankzij hem stonden de jaren 1971-1976 bekend als de Quinquenio Gris, de Vijf Grijze Jaren van de Censuur. In 2006 kwam hij nog eens een interview geven op tv, wat menig intellectueel deed vrezen voor een comeback van Papito. Jorge Serguera overleed uiteindelijk aan kanker. Hij werd 76.