Hoe zit het nu met Aribert Heim? De laatste keer dat er over de beruchte Oostenrijker gesproken werd, zou hij ergens in Chili rentenieren. Althans, dat geloofde toch Efraim Zuroff, de belangrijkste nazi-jager van het Simon Wiesenthalcentrum. Want Aribert Heim is niet van de minste. Iedereen heeft al gehoord van kampdokter Josef Mengele, de Engel des Doods die de tweelingen en andere ongelukkigen in Auschwitz onder handen nam en er lustig op experimenteerde, uiteraard 'ten voordele van de wetenschap'. Heim was Mengele's evenknie. Hij sloot zich in 1935 aan bij de plaatselijke oostenrijkse nazi-afdeling, drie jaar dus voor het Alpenland 'Heim ins Reich' kwam. Vervolgens ging hij in de Waffen-SS en begon aan zijn sinistere carrière in het concentratiekamp Mauthausen. Hij bleef er maar ongeveer twee maanden, van oktober tot december 1941, maar hij verwierf al snel zijn bijnaam Doktor Tod (een andere bijnaam was, na de oorlog, Mini Mengele). En verdiend heeft Heim die zeker wel. Hij voerde operaties zonder verdoving uit op de gevangenen, gewoon om te kunnen zien hoeveel pijn ze konden verdragen. Zijn favoriete methode was blijkbaar mensen injecteren met petroleum, water of gewoon vergif. Als hij zich echt 'verveelde', zat hij naast zijn slachtoffers met een stopwatch, te kijken hoelang die het nog volhield. Van één jongen van 18 die kwam klagen over een probleem aan zijn voet, sneed hij het lichaam open, verwijderde een nier en castreerde hem. Vervolgens onthoofdde hij hem en kookte de schedel af om hem als een soort van trofee te presenteren aan bezoekers. Naar verluidt diende de schedel ook als presse-papier. Een andere onfortuinlijke gevangene trok Heims aandacht vanwege een tatoeage. Heim sneed de tekening weg en gebruikte ze als overtrek voor één van zijn zetels. Hij had blijkbaar ook lampekappen van mensenhuid. Na Mauthausen diende hij onder meer nog in Finland. In 1945 werd hij krijgsgevangene, maar werd om nog onduidelijke redenen vrijgelaten en werkte daarna tot 1962 als gynaecoloog (!) in Baden-Baden. Dan kregen de Oostenrijkse autoriteiten wind
van het dubieuze verleden van de achtenswaardige 'Herr Doktor'. Hij werd getipt en ontsnapte. Naar waar? Eerst Spanje (bij het iets slimmere Hitleradeptje Franco) en dan Zuid-Amerika, het eeuwige en favoriete retraite-oord van menig nazi. Daar startte hij een hospitaal. Specialisatie: psychiatrie en gynaecologie... Om de zoveel tijd kwam er wel een bericht dat hij gestorven was of nog leefde, dat hij al in de jaren '80 was afgeknald door een wraakgroep, dat hij in Chili rentenierde... Het laatste nieuws is dat Dokter Dood naar Egypte emigreerde en zich bekeerde tot de Islam, met als nieuwe naam: Tarek Farid Hussein. Daar liep hij elke dag meerdere kilometers door de hoofdstad Caïro, zo door naar de al-Azhar moskee en dan naar de benedenstad, het J. Groppi café binnen, waar hij chocoladecakes bestelde en bonbons, die hij aan vrienden en kinderen uitdeelde. Heim werd amateurfotograaf. Een fotootje van Oom Tarek zat er wel bijna nooit in, om begrijpelijke redenen (een uitzondering hiernaast in Alexandrië in 1971). Zijn collega in het Kwade, Dr. Mengele, overleed in 1979. Mengele werd nooit berecht en stierf tijdens het zwemmen aan een hartaanval of een beroerte. Alleen zijn botten blijven nog over. Die andere kampnemesis, Aribert Ferdinand Heim, overleed blijkbaar pas in 1992, aan darmkanker. Hij werd 78. Of leeft hij nu nog?
Hoe zit het nu met Aribert Heim? De laatste keer dat er over de beruchte Oostenrijker gesproken werd, zou hij ergens in Chili rentenieren. Althans, dat geloofde toch Efraim Zuroff, de belangrijkste nazi-jager van het Simon Wiesenthalcentrum. Want Aribert Heim is niet van de minste. Iedereen heeft al gehoord van kampdokter Josef Mengele, de Engel des Doods die de tweelingen en andere ongelukkigen in Auschwitz onder handen nam en er lustig op experimenteerde, uiteraard 'ten voordele van de wetenschap'. Heim was Mengele's evenknie. Hij sloot zich in 1935 aan bij de plaatselijke oostenrijkse nazi-afdeling, drie jaar dus voor het Alpenland 'Heim ins Reich' kwam. Vervolgens ging hij in de Waffen-SS en begon aan zijn sinistere carrière in het concentratiekamp Mauthausen. Hij bleef er maar ongeveer twee maanden, van oktober tot december 1941, maar hij verwierf al snel zijn bijnaam Doktor Tod (een andere bijnaam was, na de oorlog, Mini Mengele). En verdiend heeft Heim die zeker wel. Hij voerde operaties zonder verdoving uit op de gevangenen, gewoon om te kunnen zien hoeveel pijn ze konden verdragen. Zijn favoriete methode was blijkbaar mensen injecteren met petroleum, water of gewoon vergif. Als hij zich echt 'verveelde', zat hij naast zijn slachtoffers met een stopwatch, te kijken hoelang die het nog volhield. Van één jongen van 18 die kwam klagen over een probleem aan zijn voet, sneed hij het lichaam open, verwijderde een nier en castreerde hem. Vervolgens onthoofdde hij hem en kookte de schedel af om hem als een soort van trofee te presenteren aan bezoekers. Naar verluidt diende de schedel ook als presse-papier. Een andere onfortuinlijke gevangene trok Heims aandacht vanwege een tatoeage. Heim sneed de tekening weg en gebruikte ze als overtrek voor één van zijn zetels. Hij had blijkbaar ook lampekappen van mensenhuid. Na Mauthausen diende hij onder meer nog in Finland. In 1945 werd hij krijgsgevangene, maar werd om nog onduidelijke redenen vrijgelaten en werkte daarna tot 1962 als gynaecoloog (!) in Baden-Baden. Dan kregen de Oostenrijkse autoriteiten wind 
van het dubieuze verleden van de achtenswaardige 'Herr Doktor'. Hij werd getipt en ontsnapte. Naar waar? Eerst Spanje (bij het iets slimmere Hitleradeptje Franco) en dan Zuid-Amerika, het eeuwige en favoriete retraite-oord van menig nazi. Daar startte hij een hospitaal. Specialisatie: psychiatrie en gynaecologie... Om de zoveel tijd kwam er wel een bericht dat hij gestorven was of nog leefde, dat hij al in de jaren '80 was afgeknald door een wraakgroep, dat hij in Chili rentenierde... Het laatste nieuws is dat Dokter Dood naar Egypte emigreerde en zich bekeerde tot de Islam, met als nieuwe naam: Tarek Farid Hussein. Daar liep hij elke dag meerdere kilometers door de hoofdstad Caïro, zo door naar de al-Azhar moskee en dan naar de benedenstad, het J. Groppi café binnen, waar hij chocoladecakes bestelde en bonbons, die hij aan vrienden en kinderen uitdeelde. Heim werd amateurfotograaf. Een fotootje van Oom Tarek zat er wel bijna nooit in, om begrijpelijke redenen (een uitzondering hiernaast in Alexandrië in 1971). Zijn collega in het Kwade, Dr. Mengele, overleed in 1979. Mengele werd nooit berecht en stierf tijdens het zwemmen aan een hartaanval of een beroerte. Alleen zijn botten blijven nog over. Die andere kampnemesis, Aribert Ferdinand Heim, overleed blijkbaar pas in 1992, aan darmkanker. Hij werd 78. Of leeft hij nu nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten