Een in memoriam schrijven over Willy Deville is geen eenvoudige opdracht: de man is zo moeilijk te typeren. Stijlicoon of in lompen geklede gitan? Romancier of drugsverslaafde vrouwenzot? Deville, né William Borsay, zei zelf over dat schizofrene: “er is een hele zachte, vrouwelijke Willy Deville, de Willy die af en toe huilt en ervoor zorgt dat ik me kleed zoals ik me kleed. En er is een harde Willy Deville die heel woest en kwaad kan worden, en dat is de mean motherfucker die je ook op het podium ziet. De ene helft zegt: wees een gentleman, de andere helft zegt: fuck you.” En zijn muziek: is het rock ’n roll of salsa? Is het pop of in een cajunsausje badende blues? Ze is niet onder één noemer te brengen. Met als gevolg voor het publiek: “love it or hate it”. Deville (en zijn muziek) was van dat alles een beetje, behalve dan de drugsverslaafde, dat was hij bij momenten heel veel. Gevolg van die “live fast”, was niet alleen de traditionele ‘die young’ maar ook paranoia, mensenschuwheid, en - u raadt het al - schizofrenie. Maar net die mengeling maakt ’s mans muziek ook spannend.
Hij stak voor het eerst de neus aan het venster in een periode dat ook de New York Dolls, de Ramones en de Sex Pistols opkwamen. En net zoals dat bij punkers het geval was, wilde Deville back to basics. Toen hij zijn begeleidingsband zocht zei hij “I was looking for musicians who had heart, instead of playin' 20-minute guitar solos, which is pure ego.”
Met die groep - die hij Mink Deville doopte - speelde hij zijn eerste concerten in de New Yorkse punkclub CBGB, waar hij opgemerkt werd door Ben Edmonds van Capitol Records: "He went down to see Tuff Darts. We didn't even have our piano player that night, and we just played a really short set . . . but he really liked us. Before you know it, I was up in this big hotel room, having wine and talking with him."
Resultaat: een eerste album ‘Cabretta’ en een eerste hit ‘Spanish Stroll’. Later volgden nog (solo)successen met “Demasiado Corazon” en zijn bewerking van Jimi Hendrix’ “Hey Joe”. Zijn succesalbums kregen Franse namen mee: “Le Chat Noir”, “Savoir Faire” en “Coup de Graçe”. Naar zijn muzikale invloeden gevraagd, noemt hij dan ook niet alleen Amerikaanse rock ’n roll en rythm ’n bluesartiesten, maar ook Edith Piaf en Jacques Brel. Omdat hij na tien jaar tot de vaststelling kwam dat er – naast hijzelf dan – geen enkel bandlid van Mink Deville nog van de originele bezetting was, besloot hij om de groep op te doeken en alleen verder te gaan. Zijn eerste solo-album, Miracle, werd geproducet door Mark Knopfler en de Academy bedacht hem met een Oscarnominatie voor het nummer Storybook Love (gebruikt in de film The Princess Bride). Later breide hij nog een meer jazzy stukje aan zijn carrière toen hij in New Orleans ging samenwerken met Allen Toussaint en Dr. John voor het album “Victory Mixture”.
Op het einde van zijn leven vond hij eindelijk wat stabiliteit en geluk bij zijn levensgezellin Nora. Het was zij die zijn ziekte en overlijden wereldkundig maakte. Deville leefde de 59 jaren die zijn leven uiteindelijk telde aan 200 per uur: ‘,Life's a banquet and most poor bastards are starvin' I may die tomorrow, I live for today.
Spanish Stroll Live
Demasiado Corazon
Hey Joe à la Deville
Geen opmerkingen:
Een reactie posten