J.M.H. Berckmans-Café De Raaf definitief gesloten

Was J.M.H. Berckmans een groot schrijver? Als je kijkt naar zijn verkoopscijfers alvast niet: gemiddeld verkocht hij een duizendtal exemplaren van zijn verhalenbundels. Een van die duizend overtuigde fans was ik, sinds ik in 2001 voor een haast beschamend lage prijs van 3.50 euro op een boekenfestijn "Café De Raaf nog steeds gesloten" en "Het Zomert in Barakstad" kocht. Nooit had ik van Berckmans gehoord, maar op de achterflap stonden laaiend enthousiaste quotes uit De Morgen "Ik kan dit niet zonder krop in de keel lezen" Humo "Stuk voor stuk juweeltjes" en zowaar zelfs Het Nieuwsblad "Literatuur zoals inktzwarte koffie. Literatuur om hartkloppingen van te krijgen."

Er bleek geen woord van gelogen. In een volstrekt unieke stijl haalde Berckmans in krankzinnige kortverhalen en halfpsychotische prozagedichten alle hoop en pretentie van de moderne mens onderuit. Dit was geen schrijver die zich bekommerde om critici of stijl, of zelfs maar een mogelijk lezerspubliek. Dit was de rauwe schreeuw van een ziel in nood, de wanhoopskreet van een onaangepaste uitzonderling, een hypergetalenteerde marginaal, die vanachter smerige brillenglazen dwars door zijn medemens heen keek en niet anders kon dan zijn walging in lillende literatuur uitkotsen. Opzoekwerk leerde me dat Berckmans een kluizenaar was die achtereenvolgens als psychiatrisch patiënt, schoenenverkoper, taxichauffeur en uiteindelijk voltijds steuntrekker en schrijver door het leven ging. Ondanks de bewondering van haast alle critici en collegaschrijvers als bv. Tom Lanoye bleek zijn nihilistische werk volstrekt onverkoopbaar voor het grote publiek. Zelfs een oververdiende nominatie voor de Gouden Uil met "Je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel"(2006) kon daar niets aan verhelpen. Het blijkt nu zijn laatste werk. Heeft het zin om andere hoogtepunten uit zijn onbekende oeuvre op te sommen? Wellicht niet. In de hoop dat Jean-Marie, zoals andere in hun tijd onbegrepen want al te revolutionaire kunstenaars als Jan Arends of Nick Drake, postuum toch nog erkenning zal krijgen doen we het toch. Bent u klaar voor het literaire equivalent van een ad fundum gedronken fles levertraan, lees dan Vergeet Niet Wat De Zevenslaper Zei, Rock&Roll met Frieda Vindevogel en Slecht Nieuws voor Doktor Paf de Pierennaaier. Als voorproefje, een fragment uit "Hoe het is" uit Het Zomert in Barakstad:

hoe het is

zodoende willen ze unbedingt van je weten hoe het is

je zal het hun vertellen

het is negentienhonderdeenennegentig en de mens leeft een mismoedig en mistroostig en miserabel en misselijkmakend bestaan in een seniele debiele of imbeciele wereld
een juiste diagnose is nog niet gesteld
daar hebben ze vooralsnog geen artsen voor
het is achtentwintig oktober en dus is een mensenleven nog
nauwelijks een habbekrats waard
het is maandag en dus is café de reiger gesloten

...

van de noordpool tot de zuidpool en van het meest oostelijke tot het meest westelijke punt van deze bolronde hel
zo groot is de psychiatrische afdeling

...

het hiernamaals is bij politiebevel tot nader order afgeschaft en na de ontbinding volgt het niets
wie niet geboren is om te vechten sterft de dood van een soldaat
de kracht van de liefde is kapot en iedereen krijgt de doodstraf
de kracht van de liefde is godverdomme kapot en iedereen krijgt godvermiljaardenondedju de doodstraf



Rust eindelijk zacht JMH.

Phil Hill : Wereldkampioen Formule 1

De Amerikaanse racelegende Phil Hill is op 81-jarige leeftijd gestorven aan de gevolgen van de ziekte van Parkinson. In 1958 debuteerde Hill in de Formule 1 in de Grote Prijs van Frankrijk achter het stuur van een Maserati. Datzelfde jaar won hij met een Belgische teamgenoot de 24 Uren van Le Mans. Dit huzarenstukje deed hij drie jaar later nog eens over.

Datzelfde jaar 1961 behaalde hij ook zijn enige titel van wereldkampioen Formule 1, zij het in tragische omstandigheden. Hill reed intussen voor de legendarische racestal Ferrari. Met nog 2 races te gaan had Hill een achterstand van 4 punten in het klassement op zijn Duitse teamgenoot graaf Wolfgang 'Taffy' von Trips. Tijdens de Grote Prijs van Italië kwam von Trips bij het aansnijden van de Parabolica in aanraking met Jim Clark. Zijn wagen vloog naar links het publiek in waarbij 15 toeschouwers om het leven kwamen. Von Trips werd uit de wagen geslingerd en was op slag dood. Phil Hill zou die Grote Prijs van Italië winnen, en omdat handig genoeg voor hem zijn naaste concurrent nu dood was kon hij niet meer worden ingelopen met nog één race te gaan. Hill had in 1961 trouwens ook reeds onze Grote Prijs van België gewonnen.

In de jaren die volgden reed Hill voor minder sterke teams waardoor hij geen platte prijs meer pakte. 1966 was zijn laatste jaar in de Formule 1. In 1991 werd hij opgenomen in de Hall of Fame van de motorsport. Samen met Mario Andretti blijft hij de enige Amerikaan die ooit de eindoverwinning in de Formule 1 behaalde. Hij is niet verwant met de latere Britse wereldkampioenen Graham en Damon Hill. Phil Hill stond bekend als een rustige en deftige jongen, een verademing in het Formule 1-milieu van zijn tijd.

Jean-Marc Renard: De man met de glazen vuisten

De Belgische bokswereld heeft een zware klap gekregen (excuse-moi le jeu de mots), de razend populaire bokser Jean-Marc Renard, is uit het leven gestapt.

Renard, een superpluimgewicht, kan een indrukwekkend palmares voorleggen. Hij werd in zijn carrière maar 1 keer knock-out gemept. Dat gebeurde helaas in zijn enige wereldtitelkamp tegen de Venezolaan Esparragoza. En dan nog voor eigen publiek in Namen. Voor de rest won hij 40 van zijn 45 kampen, waarvan 24 met knock-out. Hoogtepunt uit de carrière van Renard was – naast de verloren kamp om de wereldtitel – zijn Europese titel in 1984. Hij daagde de Italiaanse titelverdediger Raininger uit en versloeg hem in het hol van de leeuw, in dit geval het Italiaanse Casavatore. Die titel verlengde hij tot zevenmaal toe. Renard werd meteen een ster, die vooral in Vlaanderen een enorm grote aanhang kende. Hij was een man van de aanval, maar sloeg zo hard dat hij al vroeg in zijn loopbaan een hand brak, vandaar zijn bijnaam “de man met de glazen vuisten”.

Renard was een tragisch figuur, die buiten de ring veel problemen kende. Een andere Belgische bokslegende Freddy De Kerpel getuigt: “Ik zeg het niet graag, want hij was geen slechte jongen, maar hij gedroeg zich soms verdacht veel als een psychopaat. Toen hij tijdens de voorbereiding op een kamp bij mij thuis verbleef, zei hij op een dag, zonder enige aanleiding, dat hij zijn vader ging vermoorden. En een paar seconden later: En mijn moeder ook.”

Renard kampte zijn hele leven met een onverteerd verleden, kreeg nog een extra klap te verduren toen zijn tweelingbroer zelfmoord pleegde en had moeite met menselijke relaties. Bij tragische figuren hoort een tragische dood. Renard pleegde op 54-jarige leeftijd zelfmoord in het Ardense dorpje Tenneville, het duurde minstens 36 uur voordat zijn lichaam gevonden werd. De man die zovele harten veroverd had, stierf eenzaam en verlaten.

Klik hier voor beeldmaterial van de laatste kamp van Renard

Tony Robijns : Limburger met Michelinster

De Limburgse topchef Tony Robijns heeft zelfmoord gepleegd. Robijns baatte 36 jaar lang het restaurant Kasteel Saint-Paul te Lummen uit. In 1979 kreeg hij hiervoor een ster van de beroemde culinaire gids Michelin. Na een faillissement 3 jaar geleden zag Robijns zich verplicht om het restaurant van de hand te doen. De hele inboedel (zilver, kristal, porcelijn, schilderijen) moesten geveild worden. Hij ging daarna nog wat bijklussen in de Hoeve Saint-Paul waar zijn dochter reeds werkte, maar het faillissement kwam hij nooit te boven. Hij leed aan een zware depressie en werd opgenomen in een psychiatrische kliniek in Sint-Truiden.

Robijns pleegde zijn wanhoopsdaad door met zijn fiets in de Keelstraat in Sint-Truiden onder een trein te rijden. Het treinverkeer moest een tijdlang worden stil gelegd. Bij de verkoop van zijn inboedel liet Robijns zich nog fier uit over wat hij als chef-kok van een toprestaurant bereikt had: "Er waren klanten die hier met de helikopter landen om te komen eten en dan gewoon een kotelet met stomp bestelden. Ook hebben hier een pak huwelijken plaatsgevonden. Limburgse meisjes met mannen uit West-Vlaanderen die in Hasselt studeerden. Daardoor zijn we ook daar heel bekend". Tony Robijns was 62 jaar.

Paul Schruers: tweede bisschop van Hasselt

God heeft zijn trouwe dienaar Paul Schruers tot zich geroepen. De gewezen bisschop van Limburg stierf op 79-jarige leeftijd nadat hij een paar maanden geleden door een hersenbloeding getroffen werd. Sindsdien lag hij in coma.

Schruers, die de tweede bisschop in de geschiedenis van het bisdom Hasselt was (in opvolging van mgr. Heusschen) studeerde eerst aan het kleinseminarie in Sint-Truiden, later in het grootseminarie in Luik. Op 8 december 1954 werd hij in Luik tot priester gewijd. Bij de oprichting van het bisdom Hasselt, in 1967 werd Schruers benoemd als vicaris-generaal. Drie jaar later werd hij door paus Paulus VI tot hulpbisschop gewijd. Dat bleef hij tot 1989 toen hij mgr. Heusschen opvolgde als bisschop van Hasselt. Op 25 oktober 2004 ging de toen 75-jarige Schruers met pensioen.

Jerry Finn: finished...

Het zat er al een tiental dagen aan te komen, maar vandaag is muziekproducer Jerry Finn officieel dood verklaard. Misschien doet de naam niet meteen een belletje rinkelen, maar Finn was één van de bekendste en veelzijdigste producers van de laatste jaren. In de eerste plaats verdiende hij zijn sporen binnen het neopunkwereldje, waar hij succesalbums van Green Day, The Offspring, Bad Religion en Blink-182 aan hun typische galmende klank hielp. Na enige jaren genoot Jerry Finn dus een zekere renommee binnen dit milieu en begon hij zich ook met andere muziekstijlen in te laten. Er heerste heel wat scepsis toen een samenwerking tussen de Amerikaanse punkproducer en de Britse poppoëet Morrissey aangekondigd werd, maar het door Finn geproducete You Are The Quarry luidde de triomfantelijke terugkeer van de ex-Smithszanger in. Het album ging wereldwijd meer dan een miljoen keer over de toonbank, wat het tot het meest verkochte uit Morrissey's carrière maakt, solo of met The Smiths. De vier singles die eruit getrokken werden haalden allen de Britse top tien. Na dit succes werkte Finn nog met enkele jonge, alternatieve bands als AFI of Alkaline Trio. Dit jaar dook hij opnieuw met Morrissey de studio in voor Years In Refusal, maar vlak na het voltooien van de opnames sloeg het noodlot toe. Een even plotse als massale hersenbloeding eind juli zorgde ervoor dat Finn enkel nog kunstmatig in leven gehouden kon worden. Op 12 augustus werd besloten elke behandeling stop te zetten, waarna Finn op 21 augustus de geest gaf. Hij was pas 38 jaar. De release van zijn allerlaatste opnames met Morrissey is uitgesteld tot januari 2009.

Jeff MackKay : 'Mac' van Magnum P.I.

Jeffery Neill MacKay is het hoekje om. Hij was een karakteracteur, vooral bekend vanwege zijn rol als 'Mac' in de reeks Magnum P.I. Daarnaast had hij nog andere rollen in onder meer Black Sheep Squadron, JAG, Airwolf, The Greatest American Hero en Tales of the Golf Monkey. Ook in Battlestar Galactica kwam hij opdraven, waar hij in 1978-1979 drie maal de rol van de tweede crewman Corporal Komma mocht vertolken. Hij kwam in het acteerwereldje tercht dankzij zijn neef Robert Redford, die hem aan een Screen Actors Guild Card hielp via een rolletje in All The President's Men. MacKay was 59 toen hij overleed aan een leverkwaal.

Gladys Powers : De laatste vrouw van de Groote Oorlog

Gladys Stokes Luxford Powers is van ons heengegaan. Sinds de dood van de Amerikaanse Charlotte Winters in maart 2007 was zij de laatste vrouwelijke veteraan van de Eerste Wereldoorlog. Powers werd in Londen geboren; in haar jeugd woonde ze in Turkije en Australië. In 1915 trad ze vrijwillig toe tot het WAAC (Women's Army Auxiliary Corps), ondanks het feit dat de minimumleeftijd 16 was en zij nog maar 15. Ze werkte als een serveerster in de barakken. Later stapte ze over naar de WRAF (Women's Royal Air Force). Tijdens haar dienst kwam ze de Canadees Ed Luxford tegen, waarmee ze later in het huwelijk trad. Ze verhuisden naar het Canadese Calgary in 1920, maar Gladys vond de winters daar veel te koud en ze trokken dan maar naar British Columbia in 1925. Omdat het koppel geen geld had, moesten ze bijna 1.000 km te voet gaan langs de Canadian Pacific Railway. Ze scheidde achteraf van Luxford, hertrouwde nog drie maal maar werd ook drie keer weduwe. Onlangs nog had het rusthuis waar ze in verbleef, het Valhaven Rest Home in Abbotsford, een Nintendo Wii aangeschaft. Powers waagde zich er ook eens aan en het bleek al snel dat haar favoriete tijdverdrijf een boksspel was... De laatste vrouw van de Groote Oorlog werd 109. Er zijn nog maar 12 veteranen over, waarvan er 8 effectief dienst gedaan hebben (de rest zat nog in training toen het voorbij was, gelukkig voor hen...)

Wolfgang Vogel : De spy swap fixer

Wolfgang Vogel is gestorven. De Duitse adovcaat is verantwoordelijk voor de meeste grote spionnenuitwisselingen tijdens de Koude Oorlog in Berlijn. Hij werd door de Oost-Duitse Stasi aangemoedigd om contacten te leggen met West-Duitse collega's, waardoor hij geleidelijk aan uitgroeide tot een makelaar voor uitwisselingen van spionnen en advocaten die hem beroemd zouden maken. Hij swapte onder meer Rudolf Abel, een in Engeland geboren KGB'er die in 1957 opgepakt werd in New York, voor de Amerikaanse piloot Gary Powers, die in 1962 boven de USSR was neergeschoten. Günter Guillaume, de Stasi-agent die verantwoordelijk was voor de val van de bondskanselier Willy Brandt (hij was één van de hoogstgeplaatste hulpjes van Brandt tne hij ontmaskerd werd) werd in 1981 uirtgewisseld tegen enkele Westerse agenten. De meeste van zijn swaps gebeurden op de Glienickerbrug tussen Potsdam in Oost-Berlijn en West-Berlijn. Vanaf 1964 slaagde hij er ook nog eens in om meer dan 34.000 Oost-Duitse politieke gevangen en 215.000 gewonen burgers die naar het Westen wilden vluchten aan de andere kant van de Muur te brengen. Het kostte West-Duitsland in totaal wel bijna 3,5 miljard Mark. Vogel, die in de jaren '90 nog in de cel werd gesmeten omdat hij ervan verdacht werd om zijn Oost- en West-Duitse klanten regelmatig financiëel in het zak te zetten, werd 82.

Buddy Harman : Drummer van iedereen

Buddy Harman (geboren Murrey Mizell Harman Jr.) is niet meer. Harman was een Amerikaans drummer die op het grootste deel van de hits van de groten zoals daar zijn Johnny Cash (Ring of Fire), Elvis (Viva Las Vegas), Roy Orbinson (de beroemde opening van Pretty Woman), Dolly Parton, Kenny Rogers en nog veel te veel anderen om ze hier allemaal op te noemen. Hij was ook de eerste regular drummer op de Grand Ole Opry , een wekelijks radioprogramma voor country. Hij won ook verschillende awards, zoals de 1981, en de Drummer of The Year Super Picker Award voor drums op de meeste #1 recordings van het Nashville NARAS chapter in 1975 en 1976. Volgens Drummerworld speelde Harman de voorbije 40 jaar mee in 18.000 sessies. Hij werd 79.

Fred Crane : Another one Gone With The Wind

Er is weer een acteur van Gone With The Wind verdwenen. Herman Frederick Crane was een Amerikaanse acteur die vooral bekendheid verwierf voor zijn rol als Brent Tarleton. Zijn enige andere film was The Gay Amigo (1949). Daarnaast verscheen hij nog in verschillende tv-reeksen. Na zijn filmcarrière werkte hij nog als Talent instructor bij Crossroads of the World, waar hij samenwerkte met Gene L. Coon (die vooral bekend werd van zijn werk voor Star Trek: The Original Series). In 1998 werd Crane nog uitgenodigd voor de première van de herstelde versie van Gone With The Wind. Nu is er nog maar één man over die op de set van de klassieker rondwandelde, Mickey Kuhn. Onlangs nog legde Evelyn Keyes er het bijltje bij neer, wat het aantal overgebleven actrices van de film op 5 brengt. Crane werd 90.

Hua Guofeng : Opvolger van Mao

Hua Guofeng heeft zijn laatste adem uitgeblazen. Hua was de door Mao aangeduide opvolger als de leider van de Communistische Partij van China (CCP) en een cruciaal overgangsfiguur tussen de Grote Roerganger en Deng Xiaoping (zonder hem hiermee onrecht te willen aandoen). Hua, geboren als Su Zhu, ging in 1938 bij de CCP toen hij deel uitmaakte van het verzet tegen de Japanners. Hij was ook aanwezig bij de Lange Mars van 1936. Hij rees gestaag in de rangen van de CCP en in 1976, na de dood van Zhou Enlai, werd hij premier van de Volksrepubliek. Toen Mao de pijp uitging, nam hij het roer over. Hij maakte een einde aan de Culturele Revolutie en in oktober 1976 maakte hij komaf met de Bende van Vier (een politieke fractie geleid door de weduwe van Mao), wat tot grote vreugde leidde in de straten van Beijing en eigenlijk een deel van het Mao-tijdperk afsloot. Hua was echter een voorstander van het voortzetten van de politiek van de Grote Roerganger; hierdoor vervreemdde hij zich van Deng Xiaoping, wiens ster weer aan het rijzen was en die pleitte voor een systeem dat meer op de markt gebaseerd was. In 1981-1982 moest hij tenslotte het onderspit delven en plaats ruimen voor Deng, die hem degradeerde tot een gewoon lid van het Centraal Comité, waar hij nog tot in 2002 bleef zetelen, hoewel hij al de pensioenleeftijd van 70 was gepasseerd. In 2007 werd hij nog uitgenodigd als speciaal afgevaardigde bij het 17e Partijcongres. Hij overleed op 87-jarige leeftijd aan 'een ziekte', aldus het persagentschap Xinhua.

LeRoi Moore: Saxofonist Dave Matthews Band

De adem van Gary Lee "LeRoi" Moore zal geen blaasinstrumenten meer tot muziek bewegen. De saxofonist en stichtend lid van de Dave Matthews Band bij een ongeluk op zijn boerderij nabij Charlottesville, Virgiana aan de overzijde van de Grote Plas.

LeRoi Moore werd op 7 september 1961 geboren te Dunn, North Carolina, en groeide op tot een begiftigd jazzmuzikant. In 1991 werd hij door Dave Matthews benaderd. Die wilde dat Moore wat muziek opnam voor enkele liedjes die hij geschreven had.

Op de avond van Moore's overlijden trad Dave Matthews op in Los Angeles. Na het eerste nummer zei hij tegen zijn publiek: "We hebben allemaal slecht nieuws gekregen vandaag. Onze goede vriend LeRoi is gestorven en gaf zijn geest op vandaag en we zullen hem voor altijd missen." De fans riepen als eerbetoon Moore's naam.

LeRoi Moore werd 46.

Levy Mwanawasa : President van Zambia

Levy Patrick Mwanawasa is overleden. De Zambiaan was van 2002 tot zijn dood president van Zambia. In Europa en de rest van de wereld was hij vooral bekend voor zijn kritiek op zijn presidentiële collega Mugabe, die nog steeds de plak zwaait in Zimbabwe; in 2007 vergeleek hij de crisis aldaar met het zinken van de Titanic. In Zambia zelf herinneren de inwoners zich vooral hoe hij zijn voorganger, Frederick Chiluba, aanpakte. Enkele maanden na zijn verkiezing nam hij Chiluba's immuniteit af en vervolgde hem voor corruptie (Chiluba zou een slordige $40 miljoen in zijn zak gestopt hebben). De internationale gemeenschap loofde hem voor zijn strijd tegen de corruptie en zijn economische politiek. Zijn critici beschuldigden hem echter van het vervolgens van politieke rivalen, net onder het mom van anti-corruptie, en beweerden dat zijn economische bloei vooral veel te danken had aan de prijs van koper die door het dak vloog; koper is Zambia's voornaamste exportproduct. Mwanawasa overleed in een ziekenhuis in Frankrijk, 59, aan de gevolgen van een beroerte.

Habib Miyan : De oudste van allemaal?

Habib Miyan is overleden. De Indiër beweerde dat hij 138 (!) jaar oud was. Miyan kwam in de schijnwerpers terecht toen hij 5 jaar geleden zijn levensdroom verwezenlijkte door op bedevaart te gaan naar Mekka. Hij kon dit doen dankzij 2 vrijgevige Britse zakenmannen, die $5.700 neertelden voor zijn trip en die van zijn 2 kleinzonen, aangezien Miyan zelf blind was (al 50 jaar). Hij was al sinds 1938 op pensioen; volgens zijn pensioenboekje werd hij echter geboren op 20 mei 1879 (wat hem nog altijd 129 maakt en dus de oudste van allemaal). Andere geboortedata voor Miyan zijn 1878, 1872 en 1869. Hoe oud hij nu ook echt was, hij was de oudste geregistreerde pensioentrekker ter wereld (en ook degene die het langste hiervan mocht genieten). Het enige waar Miyan ooit spijt van heeft gehad, is dat hij zijn vrouw en alle vijf zijn zonen heeft overleefd. De oer-Indiër had achterachterkleinkinderen, heeft de regering van 2 koningen meegemaakt, de Britse heerschappij en uiteindelijk de Indische onafhankelijkheid...

Mikhail Mukasei : Zephyr de spion

Mikhail Mukasei is niet meer. De Rus was gedurende meer dan drie decennia een topspion voor de Sovjetunie. Mukasei begon zijn carrière in de Tweede Wereldoorlog, toen hij zijn positie als de Russische vice-consul in Los Angeles gebruikte om informatie door te spelen aan het moederland over de Japanse dreiging tegenover de Sovjetunie. Vanaf de jaren '50 tot 1977 werkten Mukasei en zijn vrouw, Elizaveta, in een 'niet bij naam genoemd West-Europees land', tot ze teruggeroepen werden naar Moskou. Het koppel schreef hier in 2004 nog memoires over, onder de titel Zephyr, hun codenaam bij de KGB. Eventuele gevoelige informatie werd er niet in vermeld. Zijn Sovjetbazen waren zeer tevreden over Mukasei; hij kreeg de Rode Banier, de Rode Ster en de Andropov-medaille opgespeld voor hij zich wijdde aan zijn nieuwe job, het opleiden van de volgende generatie KGB-agenten. Hij was zo succesvol dat de opvolger van de Sovjetunie, de Russische Federatie, hem nog een extra medaille gaf, voor zijn 'buitengewone bijdrage om de veiligheid van de Russsiche Federatie te verzekeren'. Hij heeft in ieder geval zijn werk goed gedaan; Putin is niets voor niets een voormalige KGB-kolonel. Mukasei werd 101.

Maudie Hopkins : De laatste weduwe

Maudie Hopkins is overleden; zij was waarschijnlijk de allerlaatste weduwe van een veteraan van de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865). Geboren als Maudie Acklin trouwde ze in 1934 (ze was toen 19) met de 86-jarige William M. Cantrell, in de hoop om zo aan haar armoedig bestaan te kunnen ontsnappen. Cantrell was op zijn 16e bij het leger van de Geconfedereerden gegaan, waar hij dienst deed bij de Virginia Infantry. Hij werd in 1863 gevangengenomen en keerde vervolgens terug dankzij een gevangenenruil. Zijn eerste vrouw was in 1929 gestorven. In 1937, na Cantrells dood, hertrouwde ze en kreeg nog 3 kinderen. Eerst hield ze haar huwelijk verborgen, uit angst voor het geroddel dat er zou komen door het trouwen met een veel oudere man. Blijkbaar was het niet ongewoon dat jonge vrouwen in Arkansas trouwden met Burgeroorlogveteranen, want in 1937 werd er nog een wet gestemd die stelde dat vrouwen die met veteranen trouwden, geen aanspraak konden maken op een weduwenpensioen (wat later nog veranderd werd naar alle weduwen die geboren waren na 1870). Maudie werd 93.

Ronnie Drew : The Dubliners

Ronnie Drew is van ons heengegaan. De legendarische Ier is de stichter van The Dubliners, de al even legendarische Ierse folkband. Tot zijn 17e jaar ging hij naar school en had daarna allerlei baantjes: van bordenwasser tot vertegenwoordiger van schrijfmachinelinten. Toen hij 19 jaar was leerde hij gitaar spelen en trad af en toe op in verschillende clubs. Hij bracht 3 jaar door in Spanje, waar hij Spaans leerde en ondertussen Engelse les gaf. Daar ontdekte hij de flamencogitaar; na zijn terugkeer werd hij vooral bekend om zijn flamencogitaarspel. Hij trad toen veel op met John Molley in het Gate theater in Dublin. In één van deze shows is hij ontdekt als zanger van Ierse folksongs. The Dubliners zag in 1962 het levenslicht, dan nog onder de naam The Ronnie Drew Ballad Group. Drew was lid van 1962 tot 1974 en van 1979 tot 1995, waarna hij zich aan een solo-caarière waagde. Hij speelde onder meer met Christy Moore, The Pogues, Antonio Breschi, The Dropkick Murphys en Eleanor Shanley. Drew was vooral gekend voor zijn typische stemgeluid, door ons aller Tijl Delannoy zo mooi omschreven als 'een stem als steenkool'. Hij werd 73.

Jerry Wexley : Producer van de groten

Gerald 'Jerry' Wexley is gestorven. De muziekjournalist die zich later met het producen ging bezighouden, was dé man in de muziekindustrie van de jaren '50 tot '80. Het was hij die de muziekwereld de term 'ryhtm and blues' schonk, toen hij nog voor Billboard Magazine werkte. In 1953 werd hij een partner van Atlantic Records, dat hij al snel uitbouwde en waar hij onder meer Ray Charles, The Drifters en Ruth Brown over de vloer kreeg. In 1967 werd hij Record Executive of the Year voor de carrière van Aretha Franklin. Andere groten van de jaren '60 waarmee hij samenwerkte waren Wilson Pickett en Dusty Springfield (het album Dusty in Memphis). In 1968 zorgde hij ervoor dat Led Zeppelin tekende bij Atlantic Records, met alle gevolgen vandien. In '75 stapte Wexler over naar Warner Bros. Records, waar hij Slow Train Coming van Bob Dylan voor zijn rekening nam. In de jaren '80 hield hij zich vooral bezig met George Michael. In 1987 werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame; Wexler werd 91.

Isaac Hayes: Van Shaft tot Chef

Onsterfelijkheid, het is helaas ook Isaac Hayes niet gegeven. Met Hayes sterft één van de grootste soulartiesten, van de twintigste eeuw. Het grote publiek maakte kennis met zijn rijke, warme stem in 1971, toen hij het themanummer voor de film Shaft opnam.

Voor Hayes zelf het wereldsterrendom verwierf, speelde hij als sessiemuzikant voor Otis Redding, en schreef hij wereldhits voor andere artiesten (o.a. Soul man voor Sam and Dave). Voordat hij “Theme from Shaft” op de nummer 1 positie parkeerde van Brazilië tot Noorwegen, genoot hij al erkenning en bekendheid bij soulliefhebbers met zijn debuut Hot Buttered Soul uit 1969. Voor “theme from Shaft” kreeg Hayes in 1971 de Oscar voor beste soundtrack. Zonder Hayes geen funk, geen disco. Het was bij Hayes dat beroemde disco-artiesten als Barry White, Chic en pakweg The Jacksons de mosterd gingen halen. Met zijn spoken word nummers bereidde hij ook de weg voor menig rapartiest. Ook de look van Hayes: zonnebril en gouden kettingen werd door homies en bro's gretig gejat.

Naast zijn muzikale carrière was Hayes ook als acteur te zien in een aantal films. In de Jaren negentig werd hij plots weer “Hot” door zijn rol als sympathieke zwarte kok (“Chef”) in South Park. Als Chef haalde hij met Chocolate Salty Balls voor het laatst de hoogste regionen van de hitlijsten. Hij verliet de show omdat die kwetsend zou zijn voor zijn geloof. Hayes zat bij de scientology-kerk.

Hayes werd amper 65 jaar oud. Hij werd op zondag 10 augustus bewusteloos aangetroffen in zijn appartement naast zijn home trainer. Hij werd nog naar een nabijgelegen ziekenhuis overgebracht, maar alle hulp kwam te laat.

Theme from Shaft: Damn right!


Suck on my chocolate salty balls. And give that spoon a lick!

Guess Who (Passed Away)? Bernie Mac

De Amerikaanse komiek Bernard Jeffrey McCullough, u waarschijnlijk beter bekend als Bernie Mac is niet meer. Mac stierf vandaag aan de gevolgen van een longontsteking.

Aan de overzijde van de Grote Plas genoot Bernie Mac wat bekendheid vanwege zijn werk als stand-up comedian en zijn in 2001 gelanceerde persoonlijke sit-com "The Bernie Mac Show". Bij ons werd hij redelijk bekend vanwege zijn rollen in middelgrote tot grote Hollywood-producties, zoals Ocean's Eleven, Charlie's Angels: Full Throttle, Bad Santa en actie-SF-vehikel (hebt u hem?) Transformers. In Guess Who? uit 2005, een komische remake van het bekende en sociaal bewogen Guess Who's Coming To Dinner? speelde hij de in antieke denkpatronen vastgeroeste vader.

Bernie Mac werd 50. Hier ziet u hem aan het werk:

Ahmet Kutijar : De werknemer met handgranaat

Een boze werknemer van een bedrijf in Sarajevo is omgekomen toen hij een handgranaat wilde gooien naar zijn baas. De 56-jarige Ahmet Kutijar stapte het bureau van zijn baas Mirsad Mahmutovic binnen omdat hij ontevreden was met zijn takenpakket. De twee maakte ruzie en Kutijar haalde dan maar een handgranaat tevoorschijn. Mahmutovic reageerde snel en sprong uit het raam van zijn bureau. Hij liep enkele verwondingen op aan zijn gezicht en borst en werd naar het ziekenhuis gebracht. Voor Kutijar kwam echter alle hulp te laat. Hij kwam om toen de granaat ontplofte.

Johnny Thio: clubicoon van Club Brugge

Een puike traptechniek, een enorme startsnelheid en een perfecte voorzet. Dat waren de ingrediënten van het voetbalrecept dat Johnny Thio bijna iedere zondag opdiende in De Klokke, het oude voetbalstadion van Club Brugge. Thio stierf op 63-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaderbreuk.

Toen Thio bij Club aankwam, vocht de club tegen de degradatie, toen hij er weg ging was het een Belgische topclub. De rechtsbuiten speelde van 1963 tot 1975 bij Club Brugge, won tweemaal de beker met blauwzwart, en was aanvoerder toen de club voor het eerst sinds WO II nog eens kampioen van België werd.

In 1965 debuteerde Thio voor de Rode Duivels. Een opgemerkt debuut overigens. De Belgen blikten Bulgarije met 5-0 in. Met twee doelpunten van Thio. Ook in zijn tweede en derde interland stond hij aan het kanon. Zolang Constant vanden Stock bondscoach was, was Thio vaste waarde bij de nationale elf. Goethals verkoos op de rechtsbuiten Leon Semmeling van Standard. Thio kwam in totaal aan 18 caps voor de nationale ploeg, waarin hij 6 doelpunten maakte.

Thio liet het niet aan zijn hart komen, en zette alles op alles voor Club Brugge. Hij pakte met Club nog een aantal mooie prijzen, en blikte – en passant - in zijn dooie eentje grote rivaal Anderlecht in (4 – 0 met drie doelpunten van Thio). Na 343 officiële wedstrijden waarin hij 126 keer raak trof, trok Thio de poort van De Klokke achter zich dicht. Hij sloot zijn voetbalcarrière af in zijn geboortestad, Roeselare.

Alexander Solzjenitsyn : Leven na de Gulag

Alexander Isajevitsch Solzjenitsyn heeft ons op zijn 89 verlaten. De bekende Russische schrijver / historicus liet de wereld kennis maken met het grauwe bestaan van de Gulag, het werkkampsysteem van de Sovjetunie. Solzjenitsyn wist maar al te goed waar hij over schreef, want hij had er zelf genoeg tijd in doorgebracht. Hij diende als artillerieofficier voor het Rode Leger in de Tweede Wereldoorlog, waarin hij ook gedecoreerd werd voor zijn moedige optreden, maar in 1945 kreeg hij de veiligheidsdiensten op zijn dak omdat hij het gewaagd had om Stalin te bekritiseren in een brief. Hij werd veroordeeld voor anti-Sovjetpropaganda volgens het beruchte artikel 58 van het Sovjet-strafrecht, paragraaf 10 en 11 (het oprichten van een vijandelijke organisatie). De daaropvolgende 8 jaar bracht hij door in verschillende werkkampen in wat hij later de Gulag-Archipel zou noemen (geschreven in 1973). Vanaf 1953, na zijn vrijlating uit het systeem, leefde hij in ballingschap in Zuid-Kazakhstan, waar hij bijna stierf aan maagkanker. In 1962 publiceerde hij zijn eerste aanklacht tegen het systeem, Een dag in het leven van Ivan Denisovitsj, overigens met expliciete toestemming van toenmalig Sovjetleider Chroetsjov. Het zou ook het enige boek van Solzjenitsyn worden dat in Rusland verscheen voor 1990. Vanaf 1974 leefde hij in de Verenigde Staten en Zwitserland, na het schrijven van de Gulag-Archipel (waarvoor hij werd buitengekegeld uit de Sovjetunie na het voltooien van het eerste deel; de andere twee verschenen in Frankrijk). In 1970 ontving hij de Nobelprijs voor Literatuur. In 1994 kon hij terugkeren naar zijn vaderland, waar hij uiteindelijk ook zou overlijden aan een beroerte. De laatste jaren was de overlevende van de Archipel trouwens al niet veel meer in het openbaar verschenen. Hij werd nog omhelsd door toen nog president Putin bij het uitreiken van de Russische Staatsprijs. Nogal ironisch dat net een ex-KGB'er Solzjenitsyn beloonde voor het aanklagen van de Sovjetrepressie...

De K2 : The Killer Mountain

Niet alleen de doden, maar ook degene die doden veroorzaken mogen eens aan bod komen. In dit geval is de hij een het, te weten de K2, de tweede hoogste berg ter wereld met 8.611m, te vinden in het Himalaya-gebergte, op de grens tussen het pittoreske Gilgit-Balistan, het gastvrije Noord-Pakistan en het Olympische China (hier op de foto van de oostzijde, genomen in 1909). De lokale bevolking noemt hem Kaytu, maar hij is beter bekend onder zijn andere bijnaam, de Killer Mountain. K2 is zowat de Heilige Graal van alpinisten. Hij is veel lastiger te beklimmen dan de Mount Everest en 1 op de 4 moedigen die erop gaan, komen niet meer naar beneden, tenzij in een plastieken zak (als ze geluk hebben en niet als ijsblokje eindigen). Tot eind 2007 waren er maar 280 klimmers die de top bereikt hebben (de eerste deden dat in 1954, het Italiaanse duo Lino Lacedelli en Achille Compagni). Ter vergelijking: Mount Everest is al door meer dan 2.600 man beklommen. Zeker 66 zijn er al de pijp uitgegaan, waarvan een record van 13 in één keer in 1986 (toepasselijk Black Summer genoemd, waar de rocker Don Airey trouwens een album aan gewijd heeft in 1988). Dit weekend mochten er weer 11 aan geloven (bijna een nieuw record!). K2 had tot voor kort ook een misogyn kantje; volgens de legende lag er een vloek op vrouwen die de berg beklommen. Van de 8 vrouwen die erop gingen, stierven er 6 op de K2 of een andere berg. Hij komt zelfs voor in 2 films, te weten K2 (1991) en Vertical Limit (2000). Enkele beroemde slachtoffers; Alison Hagreaves (ooit beschouwd als de beste klimster ter wereld, tot onze berg aan bod kwam), Alan Rouse (de eerste Brit op de top, die het niet haalde tot beneden) en Art Gilkey (naar wie het gedenkteken voor alle K2-doden is genoemd). Gezien de bodemloze eerzucht van de mensheid, zullen er nog veel de K2 opkruipen. Of er evenveel naar beneden als naar boven gaan, moet de Killer Mountain zelf maar beslissen.

Siou Ling Tsien de Perlinghi : Redster van Ecaussinnes

Siou-Ling Tsien de Perlinghi, een Chinese vrouw die er in 1944 in slaagde een hondertal inwoners van Ecausinnes, die gegijzeld werden door de nazi's, te redden, is overleden. Siou-Ling Tsien arriveerde in 1928 in België en werd er de eerste vrouwelijke doctor in de chemie in België. Ze trouwde met een Belg en vestigde zich in Herbeumont. Toen de lokale weerstand in juni 1944 drie SS-officieren vermoordden, reageerde het Duitse leger met de executie van 4 inwoners van Ecausinnes en gijzelde het ook 96 anderen. Een van hen wist dat de Chinese mogelijk een bloedbad kon vermijden omdat haar familie goede contacten had met generaal von Falkenhausen, de militaire gouverneur van België. Dankzij haar tussenkomst werd de doodstraf voor de 96 gegijzelden omgezet in een deportatie naar een werkkamp in Duitsland. In 2001 maakte de Chinese openbare omroep CCTV een 16-delige serie over de vrouw. De redster van Ecaussinnes werd 97.