Jan Filliers, de man achter jeneverstokerij Filliers uit het Oost-Vlaamse Bachte-Maria-Leerne is vanmorgen verongelukt met een bus. Hij was samen met zijn gezin op vakantie in Egypte, maar tijdens een ritje van Caïro naar Abu Simbel kreeg zijn bus een klapband, kantelde en ging twee keer over kop. Resultaat: exit Filliers. Jan, meester-stoker, runde het bedrijf samen met zijn neef Bernard. De vroegste kiemen van de ambachtelijke stokerij gaan terug tot 1880, toen Kamiel Filliers een vergunning kreeg om bij zijn boerderij een stokerij op te richten. Jan was al de vijfde generatie Filliers. Onder zijn bewind begon Filliers naast de traditionele graanjenevers ook fruitjenevers, creamjenevers, likeuren, Belgische Whisky Goldys en zelfs Vodka Van Hoo te produceren. Jan Filliers ging er prat op enkel eigen producten te maken en dus niet voor anderen te stoken. In de opslagplaats is ruimte voorzien voor een assortiment Amerikaanse bourbonvaten waarin de jenever ligt te rijpen. Succesproduct van het huis bleef echter nog steeds de authentieke graanjenever. Rust in elk geval in vrede, Jan, we zullen er ene op u drinken...
De Brits-Amerikaanse filmmagnaat John Daly, producent van dertien met Oscars bekroonde films, is gestorven. Liefst 21 films, waarvoor de producent in zijn ruim veertigjarige carrière de verantwoordelijkheid nam, werden voor een Oscar genomineerd. Dertien keer mocht zijn onderneming de begeerde trofee ook in ontvangst nemen - onder andere voor Platoon van Oliver Stone, The last emperor van Bernardo Bertolucci en The Terminator van James Cameron. Daly had in 1967 in Londen met de Engelse acteur David Hemmings het ontspanningsbedrijf Hemdale opgericht, dat naast vele muziekproducties ook onafhankelijke regisseurs vooruithielp. De acteurscarrières van onder meer Keanu Reeves, Denzel Washington en Julia Roberts werden daar op gang gebracht. In totaal produceerde de onderneming volgens eigen cijfers onder Daly meer dan honderd films. Na de verkoop van het bedrijf in 1995 nam Daly in 2003 de leiding over van de Amerikaanse onderneming Film and Music Entertainment. In mei legde hij omwille van gezondheidsredenen de bedrijfsleiding neer, maar bleef tot aan zijn dood voorzitter van de raad van bestuur. Daly werd 71.
Aime Lombaert werd geboren in Oudenaarde, en studeerde aan het Koninklijk Muziekconservatorium te Gent, het Lemmensinstituut en de Koninklijke Beiaardschool te Mechelen. In 1978 was hij laureaat van de Mechelse Beiaardschool. Hij was jarenlang werkzaam als organist, koorleider en leraar Muzikale Vorming in het ASO en TSO in verschillende scholen (Gent, Oudenaarde, Wetteren).
Hij werd vervolgens stadsbeiaardier en titularis van de belfordbeiaard te Brugge. Daarnaast werd hij nog stadsbeiaardier te Poperinge, Damme, Geraardsbergen en Deinze, waar hij ook leraar was aan de Muziekacademie voor de vakken Algemene Muzikale Vorming, Samenzang en Beiaard. Hij realiseerde of werkte mee aan ontelbare opnames rond beiaard voor radio, TV, LP en CD. Als beroepsbeiaardier concerteerde hij op zowat alle belangrijke beiaarden ter wereld. Als beiaardier was hij voor kortere of langere periodes verbonden aan de steden Gent, Antwerpen, Florenville, Oudenaarde en Brakel. Hij zorgde ook voor heel wat publicaties rond beiaarden o.m. Beiaarden en Klokkenspelen in Oost-Vlaanderen (uitg. Provinciebestuur) en West-Vlaanderen (Uitg. Gidsenkring). Als beriaardier –ontwerper was hij verder werkzaam in Vlaanderen, Wallonië, Frankrijk, Duitsland, Spanje, Tsjechië. Hij was tenslotte ook lid van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen bij de Vlaamse Regering.
De Amerikaanse Adult-movieacteur Buck Adams is op 53-jarige leeftijd bezweken aan een hartaanval. Adams was niet alleen acteur, geliefd bij de dames in de business voor “his gentlemanly ways”, maar ook regisseur. Hij speelde in zijn carrière mee in meer dan 350 producties. Hij was getrouwd met Aspen Brock… een collega uit de pornoindustie. Dat Adams bezweek aan een hartaanval is geen echte verassing: als hij niet op de set stond, lag of hing, lag hij in het hospitaal te herstellen van zijn zoveelste hartprobleem. Zijn overmatige drugs- en drankgebruik moeten daar ook voor iets tussen gezeten hebben. Adams kreeg in zijn carrière 3 Adult Video News Awards voor zijn acteerprestaties.
Filmtitels, zei u? Here goes:
Wild, wild chest Beaver and Buttface Alice in analand All the Presidents women Babe Watch Intercourse with the vampire Twin cheeks Backdoor Bonanza Three men and a Barbie Whore of the worlds
De Amerikaanse auteur en schilder William Wharton is overleden. Wharton verwierf vooral bekendheid met zijn verfilmde roman Birdy. Wharton was 53 jaar oud toen zijn debuutroman Birdy in 1979 verscheen. Het verhaal over een man die denkt dat hij een kanarie is, werd in 1984 verfilmd door Alan Parker met Nicolas Cage en Matthew Modine in de hoofdrollen. Het boek werd bekroond met de National Book Award en was een van de finalisten voor de Pulitzer Prize. Wharton verwerkte in zijn boeken vaak autobiografische elementen. Andere romans van zijn hand zijn Dad, Franky Furbo en Last Lovers. Naast schrijver was Wharton ook schilder. Als schilder gebruikte hij zijn echte naam, Albert William du Aime. In de Tweede Wereldoorlog was hij nog infanterist in Frankrijk en Duitsland. In 1988 kreeg hij nog een zwaar drama te verwerken toen zijn dochter Kate, zijn schoonzoon Bert en hun twee kinderen Daniel (2 jaar oud) en Mia (8 maanden) overleden in een ongeluk waarbij 23 auto's betrokken waren. Oorzaak van het ongeval was de rook van een nabij gelegen veld waar gras werd verbrand. In 1995 schreef hij (bijna) non-fictie boek Even After: A Father's True Story, waarin hij de aanloop naar en het ongeluk zelf neerpende, alsook zijn verdriet en de drie jaar durende juridische veldslagen in verband met de veldbrand die zijn familie kortwiekte. Hij stierf aan een infectie die hij had opgelopen bij een verblijf in het ziekenhuis. Wharton werd 82.
Benieuwd welk koosnaampje Michel Wuyts voor Alex Close bedacht zou hebben. “De baroudeur van het zwarte land” zal er niet ver vanaf geweest zijn. Close was een wielrenner die, gesterkt door een ijzeren karakter en een niet aflatende vechtlust wist te ontsnappen uit het trieste mineursbestaan in en om Charleroi. De bergen waren zijn domein. Hij was niet de beste klimmer van zijn tijd, wel de beste daler. “Van de afdalingen had ik geen schrik. Als je langs een stalen kabel in een smalle mijngang durft kruipen durf je ook tegen 60 per uur naar beneden duiken op een stalen fiets,” zei hij daarover. Close, die pas op zijn 27ste coureur werd, en op zijn dertigste pas aan zijn eerste tour deelnam, won in zijn korte carrière de Dauphiné Libéré en de Ronde van België en verzamelde ereplaatsen in “la grande boucle”.
Geremd door pech
Dat hij pas zo laat voor het eerst aan de tour deelnam, kwam door een samenloop van omstandigheden. In 1950 raakt hij om mysterieuze redenen niet door de medische controle. In 1951 vroeg de Belgische federatie een bijdrage 20 000 frank om te mogen deelnemen. “Een fortuin voor een eenvoudige mijnwerker als ik,” zei Close. In 52 mocht hij dan toch voor het eerst deelnemen aan de ronde. Hij werd zevende. “Er zal meer in, ware het niet dat land- en ploeggenoot Stan Ockers me steeds kwam terughalen als ik aanviel.”. Zijn beste resultaat haalde hij in 1953, toe hij vierde werd in de totaalstand. In 54 werd hij door een longontsteking, die hij opdeed in de Alpen pas 29 ste. In 55 werd hij negende, in 56 17de. Close wou zijn tourcarrière in ‘57 afsluiten met een klinkende overwinning in de etappe naar Charleroi, zijn hometown. Helaas kreeg hij een zware zonneslag in de rit naar Rouen enkele dagen voordien. “La plus grande déception da ma carrière,» zei hij achteraf
Dat Amerika een tikkeltje gun nut is, weten we al een tijdje - luister maar naar de aflijvige Charlton Heston bv. U altijd beroepen op The Second Amendement kan echter ook nare gevolgen hebben en dat mocht Christopher Bizilj aan den lijve ondervinden. Christopher, 8 jaar (niet op de foto, wat wel niet bepaald een gerustellend gegeven is), was samen met zijn vader Charles naar de Machine Gun Shoot and Firearms Expo gegaan. Niet bepaald uw doorsnee trip met de kinderen naar Blankenberge, maar voor 8-jarigen in Massachussetts kan het er blijkbaar wel mee door. Vader Charles had er niets op tegen dat zoontje Christopher eens met een Uzi op pompoenen ging knallen. Immers, zijn spruit had al handwapens en geweren in zijn handen gehad, en een Uzi heeft nu eenmaal een veel kleinere terugslag, aldus Charles - nota bene directeur van een hospitaal in Connecticut. Toen de kleine eenmaal in actie vloog, bleek dat hij het kreng niet onder controle kreeg (wat verwacht u van een submachinegeweer dat ongeveer 100 kogels per minuut kan afschieten) en schoot hij in zijn eigen kop. Vader stond 3 meter achter hem. Christopher overleefde het niet; de politie klasseerde het gebeuren als 'self-inflicted accidental shooting'. De reclameslogan van de gun show vertelt ons het volgende: "It’s all legal & fun — No permits or licenses required!!!!" Congressman Michael Costello vatte het iets beter samen: "It's almost indescribable that within a year of leaving a booster seat, an eight-year-old can be holding a submachine gun."
Misschien krijgt u op de Dodenwake een sessie Confucius voor beginners: K'ung Te-ch'eng heeft namelijk het loodje gelegd. K'ung is een afstammeling in rechte lijn van de 77e (!) generatie van Confucius (K'ung-fu-tzu). Kort na zijn geboorte werd hij aangeduid als Hertog Yangshen (vertaald geeft dat blijkbaar 'overvloeiend van wijsheid'), een erfelijke titel die al sinds 1055 teruggaat, toen de keizer van China hem toekende aan de oudste man van elke generatie in de rechtstreekse lijn. In 1935 schafte de nationalistische regering de titel af en werd K'ung vanaf dan Sacrificial Officer of the Great Accomplished and Most Sacred Teacher (mijn Chinees is niet meer wat het geweest is, daarom maar de Engelse vertaling). Hij stond ook mee aan de wieg van de grondwet van de Republiek China - Taiwan, zoals het in de volksmond heet - en tot 1991 zetelde hij in de nationale assemblée. Van 1948 tot 2000 was hij ook nog eens adviseur van de president van Taiwan. K'ung is ook verantwoordelijk voor de huidige vorm van de confucianistische ceremonie, die nog jaarlijks op het eiland wordt gehouden. K'ung Te-ch'eng werd 88. Geen nood, de 78, 79e en 80e (K'ung Yu-jen, geboren op 1 januari 2006) generatie zijn er ook al...
Pak Song-chol heeft ons verlaten. Pak was een lid van het Politburo van het Centraal Comité van de Arbeiderspartij van Korea en ere-vicepresident van het Presidium van de Hoogste Assemblé van het Volk. Vrij vertaald was hij het voormalige hulpje van Kim Il-sung, de Eeuwige President van de Democratische Volksrepubliek Korea (Noord-Korea dus), en vader van de huidige Geliefde Leider Kim Jong-il. Geboren in wat nu Zuid-Korea is, was hij een appartsjik van het eerste uur (de 'eerste generatie van de revolutie', zoals ze zo mooi zeggen) door deel te nemen aan Kim Il-sungs campagne voor de bevrijding van het Koreaanse schiereiland van de Japanse bezetter in de jaren '30. Na de 'bevrijding' van Korea en de Koreaanse oorlog (waarin hij fungeerde als hoofd van het verkenningsdepartement van het opperbevel) had hij allerhande functies in de politieke partij(en), de regering en het leger. Hij was onder meer ambassadeur in Bulgarije, directeur van het internationale departement van de Communistische Partij, minister van Buitenlandse Zaken, premier en vice-president. Pak wordt beschouwd als één van de sleutelfiguren van de Noord-Zuid Gezamenlijke Verklaring van 4 juli 1972, waarin werd overeengekomen dat beide Korea's zouden streven naar een vredige manier om weer bij elkaar te komen. Hij was ook een prominent aanwezige bij de begrafenis van Kim Il-sung (5e op de lijst). De Noord-Koreaanse staatsmedia (altijd leuke berichten overigens, moet u maar eens volgen) omschreef Pak als "een trouw revolutionair soldaat, die zijn hele leven wijdde aan de zaak van de nationale bevrijding en de bevrijding van de arbeidersklasse en socialistische opbouw en de onafhankelijke hereniging van het land onder het leiderschap van president Kim Il-sung." De Geliefde Leider Kim Jong-il was helaas niet aanwezig op zijn staatsbegrafenis - zoontje Kim Yong-nam nam de honneurs waar. De geruchtenmolen weet ons te vertellen dat Kim Jr. een hersenbloeding heeft gehad... Met wat geluk kan ik u dan nog een topdespoot aanbieden! Pak werd in ieder geval 95.
Es'kia Mphahele heeft ons verlaten. De Zuid-Afrikaanse academicus en schrijver was vooral bekend van zijn gevecht tegen de Apartheid. Zijn belangrijkste werk was het autobiografische Down Second Avenue (1959), waarin hij vertelde over zijn leven als herder, leraar en journalist voor het magazine Drum. Het eindigt met zijn verbanning uit zuid-Afrika in 1957. In 1955 was hij immers politiek actief geworden door bij het ANC te gaan. Later trok hij zich wel terug uit de beweging vanwege zijn ontevredenheid met de onderwijsstandpunten. De volgende twintig jaar bracht Mphahele door in Nigeria, Kenia, Zambia en Frankrijk; hij doctoreerde bovendien in de Verenigde Staten. Toen hij terugkeerde uit ballingschap werd hij de eerste zwarte professor van de universiteit van Witwatersrand en stichtte hij er de afdeling Afrikaanse literatuur. In 1977 verandere hij zijn geboortenaam Ezekiel in Es'kia. In 1994, met het einde van de Apartheid, kreeg hij de Order of the Southern Cross van de kersverse president Mandela - één van de hoogste onderscheidingen van Zuid-Afrika. In 2002 stichtte hij het Es'kia-Instituut, een niet-gouvernementele organisatie om de kunsten te ondersteunen en het Afrikaanse erfgoed te bewaren. Mphahele werd 88.
Michel Woitrin is overleden. Woitrin is eigenlijk de stichter van Louvain-la-Neuve en heeft de overplaatsing van de UCL van Leuven naar Louvain-la-Neuve en Woluwe geregeld voor de faculteit Geneeskunde. In 1963 werd hij algemeen bestuurder van de Katholieke Universiteit in Leuven. Ook na de splitsing van de universiteit in 1968 bleef hij aan het hoofd, maar dan van de UCL. Die functie voerde hij uit tot 1984. Woitrin gold als één van de fervenste tegenstanders van de splitsing en belichaamde in feite het verzet van de Franstalige professoren tegen die scheiding in de jaren '60. Hij was het ook die de locatie voor de nieuwe campus van de UCL voorstelde. In 1966 startte hij de gesprekken met de toenmalige burgemeester van Ottignies, Yves du Monceau, voor de creatie van een soort stad, in de gemeente Ottignies, waar de nieuwe UCL kan worden opgericht, "als tegenvoeter van de Amerikaanse campus-ghetto's". Het hele concept van Louvain-la-Neuve was blijkbaar gebaseerd op een tekening van Leonardo da Vinci. Naast algemeen bestuurder was Woitrin ook professor demografie en macro-economische analyse aan de UCL. Sinds twaalf jaar was hij actief in de gemeentelijke politiek in Ottignies-Louvain-la-Neuve. De stichter van Louvain-la-Neuve werd 89.
Gerard Damiano heeft de pijp aan Maarten gegeven. De man is wereldberoemd (en stinkend rijk) geworden door als "Jerry Gerard" de pornoklassieker Deep Throat (1972) te regisseren. Als u nu écht niet weet wat dat inhoudt; de man is eigenlijk zowat de vader van de hedendaagse pornoindustrie. Deep Throat is ook de meest succesvolle film aller tijden wat betreft budget to box office ratio; ongeveer 25.000 tegen 1. Om u een vergelijking te geven: Titanic (nochtans ook een klepper qua opbrengst) had een ratio van 10 tegen 1... Ook qua controverse kan de 61 minuten durende film tellen: de film kreeg algauw een cultstatus en meerdere grootheden, zoals Truman Capote, Jack Nicholson en Johnny Carson hebben al toegegeven dat ze de film gezien hebben. Niet zoveel later koos de Washington Post editor Howard Simons Deep Throat als het synoniem voor de informant achter het Watergate-schandaal. De prent werd in zes dagen opgenomen en kwam via een maffianetwerk op het scherm terecht (via de familie Peraino). In haar autobiografie beweerde de ster van de cultclassic, Linda Lovelace, dat ze alle scènes onder dwang had uitgevoerd, terwijl haar man, Chuck Traynor, er op stond te kijken en en passant een blaffer op haar richtte om er zeker van te zijn dat ze de nodige acteertalenten tentoonspreidde (althans, zo zegt ze in de 3e en 4e versie van haar memoires; deel 1 en 2 spreken over een "liberating experience"...). Het is wel een feit dat Traynor losse handjes had en er zijn zelfs stukken in de film waarin Lovelace duidelijk een paar rake klappen heeft gehad. Hoe het ook zij, de film was in vele opzichten baanbrekend. Een andere film van Damiano die misschien een belletje doet rinkelen is The Devil in Miss Jones (1973). Nog een paar klinkende titels uit zijn oeuvre: We all go down (1969), Let my puppets come (1976), Inside everybody (1984) en Candy's little sister sugar (1988). Damiano werd 80 voor hij een beroerte kreeg. Een fragment van de film is niet echt nodig; als u Deep Throat niet op het net kan vinden, kan u dit waarschijnlijk niet eens lezen... Ik geef u wel de trailer van de documentaire erover :-).
Tony Hillerman, die schreef over de botsing tussen de Navajo-tradities en de moderne maatschappij, is overleden aan een longkwaal. Hillerman groeide op tussen de indianen en hun cultuur, en zijn werk werd gekarakterizeerd door de ingewikkelde plots en fascinerende verhalen over stamrituelen. Hij was oorspronkelijk journalist en schreef zijn eerste roman op veertigjarige leeftijd. Hoofdpersonages waren politieagenten Joe Leaphorn en Jim Chee, een van hen respecteerde de Navajo-tradities, de andere bekeek ze sceptisch. Leaphorn werd voor het eerst geïntroduceerd in Hillermans eerste roman The Blessing Way, Chee verscheen voor het eerst in Listening Woman in 1978. Ze verschenen voor het eerst samen in Skinwalkers uit 1986, de eerste bestseller van Hillerman. De Amerikaanse schrijver had zes kinderen, onder wie vijf geadopteerd. Zijn vrouw was reeds overleden. Hillerman werd 83.
We kunnen ze bijna op onze handen tellen, want zoveel zijn er niet meer: veteranen van de Eerste Wereldoorlog. En het lijstje wordt alsmaar kleiner, vooral nu Delfino Edmondo Borroni het tijdelijke voor het eeuwige heeft geruild. Door zijn heengaan zijn er geen Italiaanse veteranen van de Groote Oorlog over. Borroni was ook één de laatste soldaten die nog effectief in de loopgraven heeft gezeten (er zijn er nog twee over, een Fransman en een Brit). Hij ging in 1917 bij het leger in de 6e Bersaglieri Bologna. Zijn eerste kennismaking met de oorlog was in het Pasubio Alpine-massief, waar hij tegenover Oostenrijks-Hongaarse soldaten stond. Borroni was ook aanwezig bij Valsugana én Caporetto - die laatste veldslag was zowat de grootste nederlaag van het Italiaanse leger, dat toen grondig werd vermorzeld. Er vielen (alleen aan Italiaanse zijde) 11.000 doden, 200.000 gewonden en er werden 275.000 soldaten gevangen genomen; er werd 100km terrein prijsgegeven op een tweetal weken tijd - naar Wereldoorlog I-normen is dat een gigantische terreinwinst. Borroni, licht gewond geraakt in de gevechten, was één van die 275.000. Daarna moest hij loopgraven graven voor de Oostenrijkers tot hij tegen het einde van de oorlog er in slaagde om te vluchten. In de Tweede Wereldoorlog kreeg hij nogmaals de volle laag over zich, toen hij als trambestuurder zwaargewond geraakte bij een Geallieerd luchtbombardement. De laatste Italiaan overleefde en werd uiteindelijk nog 110...
Xiao Ke (links op de foto) is overleden. Xiao was een generaal in het Volksbevrijdingsleger van China en vice-voorzitter van de CPPCC, een politiek adviesorgaan dat zich bezighoudt met het bestuderen van de Chinese communistische principes. Hij vocht eerst voor de Kuomintang in de Noordelijke Expeditie, maar in 1927 sloot hij zich bij de communisten aan. Daar vocht hij mee in de Opstand van Nanchang, die nog altijd beschouwd wordt als het beginpunt van het Chinese Rode Leger. In de jaren '30 steeg hij gestaag in de rangen en vormde een duo met He Long als vice-commandant van de Tweede Rode Legergroep, waardoor de twee later bekend werden als Xiao-He. Na de communistische overwinning werd hij directeur van het militaire trainingsdepartement en promoveerde hij tot generaal (met No. 1 als rang). In 1958 werd hij beschuldigd van 'doctrinairisme' en buitengebonjourd. In 1972 kwam hij terug in de schijnwerpers en had nog een carrière als minister en politiek commissaris. Xiao was ook een begenadigd schrijver en kreeg de derde prestigieuze Mao Dun Literatuurprijs. De oude ijzervreter overleefde bijna iedereen van zijn tijd en werd uiteindelijk 101.
Kolonel Vlieger op rust Léon Branders is overleden. Branders was de eerste Belg die door de geluidsmuur ging. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ging hij in dienst bij de Royal Air Force, waar hij met Spitfires vloog. Na de oorlog stond de Brusselaar Branders mee aan de wieg van de Belgische luchtmacht. Op 30 augustus 1955 vloog hij als eerste Belg sneller dan het geluid met een F84F. Van 1960 tot 1963 stond hij aan het hoofd van de luchtmachtbasis in Florennes. In 1964 zat hij nog mee in een missie naar de Zuidpool. Hij werd 86.
Daniel Aguillon is naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. De Mexicaanse vedergewichtbokser vocht op 15 oktober de match voor het Centraal-Amerikaanse kampioenschap tegen zijn landgenoot Alejandro Sanabria. 40 seconden voor het einde van de match kreeg Aguillon een geweldige mossel tegen zijn kaak. dat gebeurt wel meer in het boksen, maar in Aguillons geval was het wel vrij dramatisch: de man viel knockout op de grond, maar dan bleek dat de vuist van zijn tegenstander hem ook nog eens in een coma had geslagen. Dokters probeerden nog om een bloedprop in zijn hersenen te behandelen, maar hij overleed uiteindelijk 5 dagen later. Zijn professionele carrière eindigt met een palmares van 16-4-2, met 9 KO's. Hij was net 24 geworden.
Mr. Blackwell - echte naam Richard Sylvan Selzer - is van ons heengegaan. De Amerikaan werd alom gehaat en gevreesd voor zijn publicatie van zijn lijst van de tien slechts geklede vrouwen ter wereld. Elk jaar in januari kwam hij op de proppen met zijn lijstje, dat bol stond van beschrijvingen van wat volgens hem vrouwen zonder enige vorm van stijl waren. Enkele pareltjes van de voorbije jaren, om u maar een idee te geven:
- Amy Winehouse (nummer 2 in 2007): "Exploding beehives above…tacky polka-dots below…she's part 50's car-hop horror."
- Shakira (nummer 8 in 2005): Coiffure by Medusa... clothes by the Marquis De Sade."
- Anne Robinson (nummer 1 in 2001): "Harry Potter in a drag."
- Björk (nummer 3 in 2000): "Looks like a fractured fashion fairy tale. Let's dub her Alice in Blunderland."
Vooral Britney Spears was een gemakkelijk slachtoffer, en ze kwam dan ook regelmatig terug opduiken in zijn lijstje, dat op den duur ontaardde in een jaarlijkse sessie Britney-bashen:
- "When it comes to couture chaos, this tacky terror should take a bow. From the Princess of Pop to the ultimate fashion flop! An over-the-hill Lolita." (2005)
- "What’s left to say about the new Mrs. Federline? A clothes encounter of the catastrophic kind." (2004)
- "Britney's belly-baring bombs are a wacky-tacky display. She's rehashed Madonna...on a really bad day." (2001)
- "Her bra-topped collection of Madonna rejects are pure fashion overkill. Relax, help is on the way!"
Enzoverderenzovoorts. De laatste jaren stonden er ook enkele mannen op, zoals Howard Stern, Dennis Rodman en Marilyn Manson - die laatste werd mooi omschreven als "like Alice Cooper doing Rosemary's Baby." Mr. blackwell hield zich naast zijn lijst ook nog bezig met acteren, mode-ontwerpen, journalistiek, ... en schreef nog twee boeken met als klinkende titels Mr. Blackwell: 30 Years of FashionFiascos en From Rags to Bitches. Hij werd 86.
Soeur Emmanuelle, bijgenaamd 'de voddenraapter van Caïro', is overleden in een rusthuis in het dorp Callian in het Franse departement Var. Ze was zeer populair in Frankrijk, waar ze vaak beschouwd werd als de vrouwelijke tegenhanger van de populaire Franse priester Abbé Pierre. In 1980, als tachtiger (!), stond ze nog aan de wieg van de organisatie Asmae-Association Soeur Emmanuelle, die duizenden kinderen helpt in landen als Egypte, Soedan en India. Emmanuelle werd geboren in Brussel in 1908 als Madeleine Cinquin, maar was vooral bekend in Frankrijk, waar ze herhaaldelijk verkozen werd tot een van de de populairste persoonlijkheden. Sinds 1993 verbleef ze in Frankrijk, nadat ze werd teruggeroepen door haar oversten van de religieuze congregatie van Onze-Lieve-Vrouw van Sion. Voordien verbleef ze meer dan 20 jaar lang in een sloppenwijk in Kaïro, waar ze leefde tussen de voddenrapers. Ze bouwde er scholen, kleuterscholen en ziekenhuizen. Na haar terugkomst in Frankrijk trok ze zich onder meer het lot aan van sans-papiers en daklozen. Geregeld kwam ze ook op televisie, waarbij ze geld probeerde in te zamelen voor haar goede doelen. Soeur Emmanuelle werd net geen 100.
De zanger van the Four tops, een motowngroep die in de jaren zestig enzeventig wereldwijd succes had, is naar het hiernamaals verhuisd. Levi Stubbs, want zo heette de man, overleed na een slepende ziekte op 75-jarige leeftijd.
Stubbs, een neef van R&B-legende Jackie Wilson (“reet petite”), was leadzanger van het vierkoppige motowngroepje Four Tops. U kan zijn stem horen op grote hits als Reach Out (I'll Be There), I Can't Help Myself(Sugar Pie, Honey Bunch), Baby I Need Your Loving, en Standing in the Shadows of Love. The four tops werd opgericht in 1954 onder de naam Four Aims, en bracht Doo-wop muziek. In 1959 veranderde de groep zijn naam in Four Tops, en in 1962 tekenden ze bij het Motownlabel. De groep bestaat nog steeds, en treedt nog steeds op, maar doet dat sinds 2000 zonder Levi Stubbs. Vanaf de eeuwwisseling ging het immers achteruit met de leadzanger. Eerst werd er kanker bij hem vastgesteld, later kreeg hij daar nog een hartaanval bovenop. Sindsdien ging zijn gezondheidstoestand steeds verder achteruit.
Charles W. Fox is overleden. Fox was een piloot in de Royal Canadian Air Force in de Tweede Wereldoorlog, die zich vanaf 1944 vooral bezighield met het beschieten van allerlei voertuigen (vooral treinen) van de Duitsers en hun bondgenoten. Met zijn Spitfire heeft hij 153 vijandelijke voertuigen beschadigd of vernietigd. Hij was er tijdens D-Day en op 17 juli 1944 maakte hij zijn beroemdste slachtoffer. Fox was vertrokken vanuit de Geallieerde luchtmachtbasis Beny-sur-Mer in Normandië, toen hij een zwarte auto opmerkte en die terstond begon overhoop te schieten. Later ontdekte hij dat er niemand minder dan de Duitse veldmaarschalk Erwin Rommel, de Woestijnvos, inzat. Rommel liep ernstige hoofdverwondingen op en was een tijd buiten strijd. Een paar maanden later werd de veldmaarschalk medeplichtig geacht aan de bomaanslag op Hitler op 20 juli 1944 en op 14 oktober 1944 pleegde hij zelfmoord - het alternatief was voor het gerecht komen, met als mogelijk gevolg vervolging van zijn hele staf en familie. In 2004 werd Fox officiëel aangeduid als de man die de wagen van Rommel beschoot - de Amerikanen beweerden dat zij hem ook hadden beschoten, maar alle rapporten spreken van een Spitfire. De Canadees drukte wel zijn spijt uit over het voorval, omdat hij later hoorde dat Rommel geheime vredesonderhandelingen aan het plannen was. In 1956 ging Fox uit het leger en werkte hij in schoenfabriek tot hij in 1998 met pensioen ging. Hij overleed zelf in een autoongeluk. Fox werd 88.
William 'Tim' Thomas, de laatste overlevende van het gevangenenkamp dat de inspiratie vormde voor de film "The Great Escape", is in zijn woonplaats in Portugal overleden. Thomas maakte deel uit van de tientallen krijgsgevangenen die in hun kamp, Stalag Luft III, tijdens de Tweede Wereldoorlog op veertien maanden tijd drie tunnels groeven (met de namen Tom, Dick en Harry) en massaal het kamp ontvluchtten. Thomas zelf werd gevangengenomen terwijl hij nog uit een tunnel aan het kruipen was, maar slaagde er in om de Duitse bewakers te overtuigen om zijn leven te sparen. De gebeurtenis uit 1943 vormde twintig jaar later de inspiratiebron voor The Great Escape, een film met Steve Mc Queen, Richard Attenborough en Charles Bronson in de hoofdrollen. Van de 76 gevangenen die wisten te ontsnappen, konden er slechts drie definitief uit de klauwen van de nazi's blijven. Vijftig van hen werden geëxecuteerd. Tim Thomas bleef gevangen tot 1945 en bleef bij de Royal Air Force RAF) tot 1967. In 1969 speelde hij ook - als enige van de overlevenden van de Great Escape - mee in de film Battle of Britain, waar hij een Luftwaffe-piloot vertolkte en ook effectief met een ME-109 rondvloog. Thomas werd 87.
Nathan John Davis heeft ons verlaten. De amerikaanse karakteracteur is vooral bekend van zijn vertolking als de Reverend Kane in Poltergeist III (1988), waar hij een lichtelijk getikte religieuze fanaticus neerzette die zichzelf en zijn volgelingen opsloot in een grot en die de zielen van zijn volgelingen in zowel het leven als na de dood wou controleren. Davis begon pas in 1978 te acteren, toen hij al 61 was, in A Steady Rain. Andere vermeldenswaardige films zijn onder meer Thief (1981), Dunston checks in (1996), Chain Reaction (1996) en Holes (2003). In het (helaas) iets meer verwaarloosd genre van de B-films verscheen hij bijvoorbeeld (voor de kenners) ook in Code of Silence (1985), een cult-actiefilm met de beroemde / beruchte Chuck Norris als de goede flik die heel de cast en alles wat niet vast hangt tot pulp slaat of schiet. Naast een filmcarrière schitterde hij ook op het toneel in onder meer The Grapes of Wrath. Zijn zoon, Andrew Davis, is de regisseur van onder andere Code of Silence, Chain Reaction, The Fugitive (1993) en Under Siege (1992). The Rev. Kane werd 91.
Antonino Tripoli kreeg op 4 oktober midden op straat in het Siciliaanse Bagheria, nabij Palermo, bij een moordaanslag vier kogels in zijn kop. De 66-jarige man bleef tien dagen lang in coma liggen en de dokters hadden alle hoop al opgegeven, toen hij plotseling toch ontwaakte. Het slachtoffer, niet in staat om te spreken, werd vervolgens bekogeld met vragen door de plaatselijke politie om te achterhalen wie hem had neergeknald. Antonino kon niet zo geweldig meer bewegen, maar toen de agenten hem een foto van zijn neef, Domenico Gargano, voorhielden, wees hij die resoluut aan als de dader, waarna hij het loodje legde. Een verpleger had het over een terugkeer uit het hiernamaals om de waarheid te vertellen; Antonino is intussen wel definitief in dat hiernamaals... De neef is aangehouden, maar hij weigert een verklaring af te leggen.
Vorig jaar bracht onze hogepriester, Eerwaarde K. Allemeersch, vele heuglijke uren door voor het tv-scherm voor ettelijke marathons van The Bold and The Beautiful; dit jaar mag hij dat huzarenstukje nog eens herhalen met Days of Our Lives. James E. Reilly is namelijk dood. Reilly was de hoofdschrijver van de ziekenhuis-soap van 1992 tot 1997 en dan nog eens van 2003 tot 2006. De eerste aflevering van Days of Our Lives was trouwens op 8 november 1965, dus Reilly is zeker niet de eerste die er aan gewerkt heeft. Sindsdien is de serie elke weekdag te bewonderen op de buis. Toen hij in 1992 begon, werd de heldin van het verhaal, Carly Manning, enkele wekenlevend begraven door de boosaardige Vivian Alamain. In 1995 (Carly was ondertussen al uit haar prematuur graf geraakt) zorgde Reilly voor wat door kenners omschreven wordt als dé verandering in de storyline van de serie, toen de andere heldin, Marlena Evans, door Satan himself werd bezeten. Hij hield dit ongeveer een jaar vol, tot His Infernal Majesty uiteindelijk verdween door een exorcisme van haar toenmalig lief. Zelfs het moordproces van O. J. Simpson slaagde er niet in om de kijkcijfers toen te beïnvloeden. Naast Days of Our Lives hield Reilly zich ook bezig met andere soaps als Passions, Guiding Light, Sunset Beach, The Young and the Restless en General Hospital. De bezige bij van de soapseries werd slechts 60; hij overleed aan complicaties van een hartoperatie.
Hier nog snel één van de beroemdere openings van soapserieland:
Uit de schaduw van een beroemde vader treden is niet gemakkelijk, maar Guillaume Depardieu is er (bijna?) in geslaagd. Guillaume - zoon van Gérard Depardieu, één van de betere Franse acteurs - leefde een groot deel (zoniet het grootste deel) van zijn leven in die schaduw. Hij verweet zijn vader dat hij er nooit was en leefde zich uit in drugs, geweld en drank, met daartussen af en toe een nachtje (of meer) in de cel. Net als Gérard werd hij acteur en speelde vanaf 1992 mee in een twintigtal films (hij had al wel eens een filmrolletje in 1974 in Pas si méchant que ça, toen hij slechts 3 jaar was). Dat hij talent had, werd in 1996 erkend toen hij de César kreeg voor beste belofte voor zijn rol in Les apprentis. Zijn eerste optreden met zijn vader als volwaardig acteur was in Tous les matins du Monde (1999). Pas in 2002 zouden vader en zoon Dépardieu weer wat meer naar elkaar toe groeien bij de opnames van Aime ton père. Ondertussen haalde zijn rebelse jeugd hem in; Guillaume leefde graag snel en in 1995 kreeg hij een motorongeluk. Zeventien operaties en enkele jaren helse pijnen later moest zijn rechterbeen in 2003 geamputeerd worden door een infectie als gevolg van die ingrepen. Bij de opnames in Roemenië van zijn nieuwste film, L'enfance d'Icare, liep hij een longontsteking op en werd hij in allerijl teruggebracht naar Frankrijk, waar hij uiteindelijk ook zou bezwijken. Guillaume, vader van een dochtertje, Louise, werd slechts 37.
Ernst-Paul, met zo’n naam schop je het zelden ver. Ernst-Paul Hasselbach bewees het tegendeel. De populaire 42-jarige Nederlandse televisiemaker overleed echter jammerlijk na een auto-ongeluk in Noorwegen.
Hasselbach was niet alleen populair in eigen land maar maakte ook naam in Vlaanderen, als presentator van Expeditie Robinson en Peking Express, waar hij het scherm deelde met Roos Van Acker.
Hasselbach stortte op 11 oktober met zijn wagen in een rivier nabij het dorp Lom in Noorwegen. Hij was daar voor de opnamen van het derde seizoen van 71° noord, een realityprogramma dat ook op de buis in Vlaanderen zou komen. Hij laat een vrouw en een dochter achter.
Jörg Haider die na een klinkende verkiezingsoverwinning verongelukt, het is bijna alsof Hitler op 30 januari 1933 van het balkon dondert. Maar we moeten niet iedereen over één kam scheren. Het is niet omdat Jörg ook een Oostenrijker is en dat zijn achternaam ook met een H begint, dat hij een simpele kloon was van die andere extreem-rechtse rakker. Toch is er wel een zekere invloed merkbaar; vader en moeder Haider waren NSDAP-leden van het eerste uur. De appel valt niet ver van de boom en Jörg toonde op de hogeschool al tekenen van zijn latere 'carrière'. In 1970, op zijn 20e, werd hij lid van de extreem-rechtse Freiheitlichen Partei Österreichs (FPÖ) en op zijn 22 was hij al een markant leidersfiguur in die politieke beweging, waardoor hij in 1986 ook effectief de chef werd. Rond diezelfde tijd begon de eerste van vele controverses toen hij een landgoed in de provincie Karinthië erfde, Barental. Barental was door zijn grootoom gekocht van een Italiaanse jood die het in 1940 verstandiger vond om ergens anders naartoe te gaan. Zijn critici beweerden dat Barental een door de nazi's afgedwongen verkoop was, Haider heeft dit altijd ontkend. In 1989 werd hij gouverneur van Karinthië, maar 2 jaar later moest hij al terug aftreden omdat hij had gezegd dat er tijdens het Derde Rijk een "fatsoenlijke tewerkstellingspolitiek" werd gevoerd. Daarna ging het wat bergaf met de FPÖ, maar Haider werd toch wel herverkozen in 1999 en 2003. We kunnen bijna van een Haidereffect spreken; toen hij bij de FPÖ ging, haalde die partij maar 5%. In 2000 won de FPÖ 6 keer meer stemmen en zo kwam Jörg in een coalitieregering terecht, met een Eurofoob programma dat bulkte van anti-migrantenstandpunten. Tumult alom in de politieke wandelgangen van Europa, het bruine gevaar was weer daar. Ondanks een niet zo goed gelukte edoch heldhaftige poging van toenmalig minister Louis Michel om Haider te boycotten door niet te gaan skiëen in het Alpenland, bleef Haider tot 2002 rustig waar hij was. In 2005 werd hij uit de FPÖ gebonjourd en stichtte hij de Bündnis Zukunft Österreich (BZÖ). Ook hier deed het Haidereffect weer zijn werk toen hij stemmen verdubbelde en weer eens 11% haalde. Haider was voor zijn volgelingen een man die tenminste eens de waarheid durfde zeggen; door zijn tegenstanders werd hij afgedaan als een ambitieuze, racistische opportunist. Nog enkele dubieuze uitspraken van onze Jörg: concentratiekampen zijn eigenlijk "strafkampen" en de SS was "een onderdeel van het Duitse leger dat geëerd moet worden". De uitdrijving van de Sudetenduitsers uit Tsjechoslowakije na Wereldoorlog II vergeleek hij dan weer zonder blozen met jodendeportaties. Haider zag zichzelf eerder als de Oostenrijkse Tony Blair. Vandaag ging hij echter verschillende keren over kop bij een inhaalmanoeuvre op de Oostenrijkse wegen en overleed later aan zijn verwondingen. Haider werd 58.
William Claxton, de Amerikaanse fotograaf die bekend is geworden met het fotograferen van (onder ander) jazzlegendes uit de jaren '50, is gestorven. Claxton maakte schitterende portretten van grote jazzmuzikanten als Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Mel Torme, Duke Ellington, Thelonious Monk en Stan Getz. Ook fotografeerde hij Frank Sinatra en Steve McQueen en werkte hij in de modewereld. Claxton noemde de fotografie "jazz voor de ogen" en probeerde de aandacht tussen de artiest, zijn instrument en de muziek vast te leggen. Hij overleed één dag voor zijn 81e verjaardag.
Een glimp uit zijn oeuvre: Bob dylan, Chet Baker, Ernie Watts en Steve McQueen.
De Jamaïcaanse reggae-ster Alton Ellis is in Londen overleden aan de gevolgen van kanker. De zanger vestigde zich in de jaren '70 in Groot-Brittannië en scoorde een aantal hits in een loopbaan die vijftig jaar duurde, onder meer I'm still in love, Dance Crasher en I'm just a guy. Ellis werd in Jamaïca beschouwd als de grootste soulzanger tot de komst van Bob Marley en stond bekend als de Godfather of Rocksteady, een muziekgenre waar hij mee aan de basis van lag. Zijn plaat Mr. Soul of Jamaica wordt door kenners beschouwd als dé plaat van de rocksteady. In 2006 werd hij toegevoegd aan de International Reggae and World Music Awards Hall of Fame. Ellis werd 70. Hij laat wel meer dan twintig kinderen na, waarvan er twee, Noel en Christopher, zich ook in de reggae gestort hebben.
Het hart van José Luiz Garca heeft het begeven. Het moest er ooit wel van komen, want de Mexicaan was één van de zwaarste mensen ter wereld. Hij woog 450 kilo, net geen halve ton dus. Als u denkt dat Garca de diktste ooit was, vergeet het maar, want zijn buurman bijvoorbeeld, Manuel Uribe, woog er 560. Die heeft ondertussen meer dan 230 kilo verloren en gaat zelfs in het huwelijksbootje treden. José Luiz was zichzelf beginnen volproppen toen zijn ouders in het begin van dit jaar binnen twee weken na elkaar stierven. Hij stierf op weg naar het hospitaal. Hem uit zijn huis halen was ook niet zo gemakkelijk; ze moesten de muur van zijn slaapkamer neerhalen, omdat hij er niet meer uitgeraakte. Garca zou oorspronkelijk gecremeerd worden, maar omdat er geen oven gevonden werd die groot genoeg was voor de Mexicaan, werd hij begraven (zie hier links voor zijn graf, dat ietsje groter was dan het doorsnee model...). Ongeveer 150 familieleden en vrienden moesten wel vier uur wachten op het kerkhof voordat de timmermannen klaar waren met zijn speciale kist. Hij werd slechts 47.
Ted Briggs (eigenlijk Albert Edward Pryke Briggs) is niet meer. Briggs was de laatste overlevende van de HMS Hood, zonder twijfel het beroemdste slachtoffer van de Bismarck, dat andere al even beroemde/beruchte Duitse slagschip van de Tweede Wereldoorlog. Hij diende sinds 1939 op de Hood en zat er dus ook op toen dat schip er in mei 1941 op uit werd gestuurd om de Bismarck te onderscheppen. Op 24 mei kwam de Hood zijn Duitse rivaal tegen en begon er onmiddellijk op te knallen. Om u een idee te geven van zo'n zeeslag: beide schepen lagen ongeveer 20km van elkaar verwijderd. De Bismarck antwoordde, ondertussen genaderd tot 17km, met een barrage van 15 inch shells. Helaas voor de trots van de Royal Navy werd het magazijn, waar al de wapens en ander onveilig spul bewaard werden, geraakt door één van die projectielen. De HMS Hood vloog de lucht in en brak in twee. Het slagschip HMS Prince of Wales kreeg stukken en brokken van het schip op zich en moest de zinkende Hood ontwijken of het stak er zelf op. Van de 1.415 bemanningsleden overleefden er slechts drie, waaronder Briggs, die 2,5 uur in het water moest doorbrengen voor hij uiteindelijk gered werd. Op 27 mei moest de Bismarck er zelf aan geloven; van de 2.200 man aan boord gingen er 1.995 mee de dieperik in. In 2001 werd het wrak van de Hood teruggevonden - Briggs was ook aanwezig op die expeditie. Hij werd 85.
Nick Reynolds (uiterst rechts op de foto), een stichtend lid van de Amerikaanse folk- en popgroep Kingston Trio, is overleden. De gitarist met de zachte stem bezweek aan een probleem met de luchtwegen. Het Kingston Trio droeg eind jaren '50, begin jaren '60, bij tot de wereldwijde revival van de folkmuziek en inspireerde later ook politiek geëngageerde muzikanten als Bob Dylan en Joan Baez. "Wij hebben Amerika aan het zingen gebracht", zei Reynolds ooit. Tot de hits van het Kingston Trio horen nummers als M.T.A., The Wanderer en Hobo's Lullaby. Na een pauze van meer dan twee decennia trad de gitarist in 1988 opnieuw toe tot het Kingston Trio, ondertussen in een gewijzigde bezetting. Reynolds ging in 1999 met pensioen. Hij werd 75.
Meneer Proper is dood. Nu ja, de allereerste dan toch. De kale vijand van vuiligheid verscheen in de jaren '50 en '60 immers om de haverklap in de commercials van Mr. Clean van Procter and Gamble. Acteur van dienst was Robert House Peters, Jr. Die Amerikaanse acteur speelde, naast zijn glansrol als Mr. Clean, ook nog mee in verschillende B-films en Westerns van die periode. Daarin speelde hij doorgaans de slechterik van dienst. Zijn filmcarrière bevat klinkende titels als Flash Gordon (die van 1936), Batman and Robin (die van 1949), The Day The Earth Stood Still (1951), Red Planet Mars (1952), om er maar enkele te noemen. Ook in televisieseries als Lassie en The Lone Ranger dook hij op - respectievelijk in de jaren 1956-1966 en 1950-1957. In 1966 stopte hij met acteren. Mr. Clean stierf aan longontsteking in het Motion Picture and Television Fund Hospital in LA. Hij werd 92.
Alle coole mensen hebben tegenwoordig een Twitter-account en nu kunnen deze fijne mensen daarmee ook De Dodenwake volgen! Surf snel naar De Dodenwake-Twitterpagina!
Libera me, Domine, de morte æterna, in die illa tremenda, quando coeli movendi sunt et terra, dum veneris iudicare sæculum per ignem. Tremens factus sum ego et timeo, dum discussio venerit atque ventura ira. Dies illa, dies iræ, calamitatis, et miseriæ, dies magna et amara valde. Requiem æternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis.
Jan Filliers, de man achter jeneverstokerij Filliers uit het Oost-Vlaamse Bachte-Maria-Leerne is vanmorgen verongelukt met een bus. Hij was samen met zijn gezin op vakantie in Egypte, maar tijdens een ritje van Caïro naar Abu Simbel kreeg zijn bus een klapband, kantelde en ging twee keer over kop. Resultaat: exit Filliers. Jan, meester-stoker, runde het bedrijf samen met zijn neef Bernard. De vroegste kiemen van de ambachtelijke stokerij gaan terug tot 1880, toen Kamiel Filliers een vergunning kreeg om bij zijn boerderij een stokerij op te richten. Jan was al de vijfde generatie Filliers. Onder zijn bewind begon Filliers naast 
de traditionele graanjenevers ook fruitjenevers, creamjenevers, likeuren, Belgische Whisky Goldys en zelfs Vodka Van Hoo te produceren. Jan Filliers ging er prat op enkel eigen producten te maken en dus niet voor anderen te stoken. In de opslagplaats is ruimte voorzien voor een assortiment Amerikaanse bourbonvaten waarin de jenever ligt te rijpen. Succesproduct van het huis bleef echter nog steeds de authentieke graanjenever. Rust in elk geval in vrede, Jan, we zullen er ene op u drinken...
