Michael Jackson: King of pop

Op 25 juni 2009, 2u26, is er een plots einde gekomen het turbulente leven van Michael Jackson. Een hartfalen – mogelijk na een overdosis medicatie – werd de King op pop fataal. Jackson werd 50 jaar oud.

Wacko Jacko voegt zich aldus bij het lijstje popiconen dat te vroeg heen ging: Elvis Presley, Buddy Holly, Jim Morisson, John Lennon en - waarom niet - Kurt Cobain. Of Jackson een gelukkig leven gehad heeft, is om het eufemistisch uit te drukken, niet zeker. Vader Joe dwong hem en zijn broers op bepaald onzachte manier in de muziek. De man had naar het schijnt wat last van losse handjes.


Kindsterretje

Zo werd Michael Jackson in het midden van de jaren zestig een kindsterretje, samen met zijn oudere broers Jackie, Jermaine, Tito en Marlon zong hij in de Jackson Five. Erg snel werd duidelijk wie de echte ster van de groep was: de jongste. Toen al reeg hij de wereldhits aan elkaar: “Can you feel it” en “Blame it on the boogie” kan iedereen nog moeiteloos meezingen. Daarnaast maakte de jonge Michael al een eerste
zijstapje met het suikerzoete “Ben”.

Intergalactische popster

Van zijn eerste echte soloalbum “Off the wall” uit 1979 gaan meteen 11 miljoen exemplaren over de toonbank. Peanuts in vergelijking met het magnum opus van Jackson uit 1982: Thriller. Het album bevat naast titeltrack Thriller nog andere hits die in het collectieve geheugen van de mensheid zijn blijven hangen: Dirty Diana, The girl is mine, Billie Jean en Beat it.
Uit die tijd stamt ook de bekende moonwalk, die Jackson voor het eerst opvoerde tijdens een televisie-uitzending voor 25 jaar motownlabel in 1983 (als danspasje bij Billie Jean). Thriller staat nog steeds in het Guinness book of records als meest verkochte plaat uit de muziekgeschiedenis. Al naargelang de bron wordt er gesproken over 55 miljoen verkochte exemplaren (Guinness book) of 105 miljoen miljoen exemplaren (het platenlabel Epic). Niet minder dan zeven van de negen tracks op "Thriller" werden een hit en Thriller is voor velen nog steeds de ultieme popplaat.
Ander handelsmerk van Jackson uit die tijd: de gesofisticeerde videoclips die bij de nummers hoorden. Het was niet toevallig in die periode dat MTV doorbrak. De clip van Thriller, ineengestoken door John Landis, kostte een half miljoen dollar.

In de jaren tachtig en begin jaren negentig werd het succes van Jackson bijna intergalactisch. De pletwals ging gewoon door met albums als Bad (1987, 20 miljoen verkochte exemplaren) en Dangerous (1991, 21 miljoen). De hits volgden elkaar op, (Bad, Man in the mirror, Smooth Criminal, Earth Song, The way you make me feel, Black or White) maar de eerste tekenen van Wackoness staken ook de kop op. Zo loopt hij in het openbaar rond met een chirurgenmaskertje.

Verbouwingswerken en kinderliefde

Van dan af begint het extramuzikale de bovenhand te halen in het leven van Jackson. Als een soort van real life Peter Pan bouwt Jackson zijn eigen “Neverland” een enorm domein met zoo en pretpark, waar kinderen meer dan welkom zijn. In 1993 wordt hij voor het eerst beschuldigd van onoorbare handelingen met minderjarigen. Hij koopt zijn onschuld af met een slordige 20 miljoen dollar. Ook werd zijn huid, net toen ‘It don’t matter if you’re black or white’ de hitparades veroverde plotseling blank. Volgens Jacko was dat het gevolg van de zeldzame huidziekte vitiligo. Jackson was ondertussen al een tijdje bezig met grote verbouwingswerken aan zijn lichaam. Het
plamuurwerk aan zijn neus was indrukwekkend voor uiteindelijk een iets minder indrukwekkend resultaat.

Two weddings and (soon) a funeral

Jackson realiseerde zich plots dat hij 36 jaar oud was, en stilaan aan trouwen moest denken. In 1994 trouwde hij met Lisa Marie Presley de dochter van Elvis. Twee jaar later scheidde het koppel en sloeg Michael de secretaresse van zijn dermatoloog aan de haak, Debbie Rowe. Met haar kreeg de king of pop twee kinderen. Hun huwelijk duurde nochtans amper drie jaar.
Een derde kind verwekte hij bij een onbekende draagmoeder in 2001. Dat hij een voorbeeldige huisvader was, toonde Michael trouwens door voor de ogen van de pers de was van zijn kindje te drogen te hangen. Klein detail, hij was vergeten de nog geen jaar oude Prince Michael II eruit te halen.

In 2001 volgde er nog eens een muzikaal exploot, de titel van het album “invincible” was echter slecht gekozen, want echt onoverwinnelijk bleek Jackson niet meer in de platenverkoop. “Amper” 2,1 miljoen keer werd de plaat verkocht.

Het privé-leven van de getroebleerde wereldster haalde in 2003 weer het wereldnieuws wanneer hij zonder verpinken verklaart dat hij er geen problemen mee heeft om met kindjes te slapen. Niet verstandig als je je al eens hebt moeten vrijkopen van beschuldigingen van pedofilie. Jackson wordt officieel in beschuldiging gesteld van seksuele wandaden. Na een proces van een half jaar, waarbij Wacko Jacko ook één keer - te laat - in pyjama voor de rechter was verschenen, sprak een jury in juni 2005 de zanger/danser over de hele lijn vrij.

Hij verhuisde daarna naar Bahrein, terwijl zijn fortuin zienderogen slonk en Jackson het voorwerp werd van de ene rechtszaak na de andere wegens achterstallige betalingen. In 2006 zou Jackson een schuld van 170 miljoen dollar hebben gehad.

Een comeback van de wereldster was nakend, er stonden concerten gepland in Londen in de loop van juli. Die haalde Jackson echter niet meer. De wilde complotverhalen en beweringen dat hij niet echt dood is zullen weer de kop op steken, maar zullen de realiteit niet veranderen:

Michael Jackson is dood.

Yasmine: met haar hoofd hoog in de wolken...

De Vlaamse zangeres en presentatrice Yasmine heeft gisterennamiddag besloten een einde aan haar leven te maken. Yasmine, geboren als Hilde Rens te Kontich op 3 maart 1972, begon haar carrière als zangeres in 1991 met het album "Mooi Zo", waaruit de bescheiden danshitjes "Vraag me niet waarom" en het nu wat wrang klinkende "Met mijn hoofd hoog in de wolken" getrokken werden. Later zou Yasmine het over een heel andere muzikale boeg gooien en met luisterliedjes waar ze zelf de teksten bij schreef de culturele centra afschuimen. Op de ietwat ingewikkeld getitelde cd "Vandaag (het morgen van gisteren)" bracht ze zelfs hulde aan haar grote held Leonard Cohen door enkele van zijn grootste hits te coveren.
Yasmine verwierf evenwel vooral bekendheid als presentatrice, waarbij het levenslied en de showbizz ook nooit ver te zoeken waren. Ze debuteerde bij de VTM als maïzena van de Vlaamse muziekbrij genaamd "Tien om te zien", en dit aan de zijde van Willy De Gieter, ook wel bekend als Willy Sommers. Na een passage als VJ bij TMF kon ze dan uitgroeien tot één van de leading ladies van de familiezender Een, waar ze vooral in the spotlights huppelde als presentatrice van het mediamagazine De Rode Loper en de muziekshow voor bescheiden Vlaamsch talent "Zo is er maar Een".
Moedig was haar outing als lesbienne en haar rol als boegbeeld van de holebibeweging. In 2003 trad ze in het huwelijk met Marianne Dupon, winnares van het televisieprogramma "De Mol". Het koppel maakte lesbische relaties in Vlaanderen tot een gespreksonderwerp, vooral toen Dupon in 2006 beviel van hun eerste kindje, dochter Ella-Louise. In april 2009 liep het allereerste BV-lesbohuwelijk van Vlaanderen echter jammerlijk op de klippen. Yasmine leed erg onder de breuk maar bleef toch met ongebreideld enthousiasme berichten over de perikelen van pasgeboren olifantjes, of zangeresjes als Jackobond aankondigen in "Zo is er maar Een".
Een emotioneel spagaat dat ze uiteindelijk niet langer kon volhouden.

Farrah Fawcett : Charlie's angel

Op de dag dat John F. Kennedy werd doodgeschoten (22 november 1963), gaven C.S. Lewis en Aldous Huxley eveneens de pijp aan Maarten. Het gevolg was dat de twee literaire mastodonten naar de laatste bladzijden van de kranten verwezen werden. Hetzelfde lot is beschoren voor een, nochtans niet onbelangrijke, actrice die haar dood bijzonder ongelukkig timede op 25 juni 2009, tussen het heengaan van Yasmine en Michael Jackson in. Evengoed wensen wij hier op de Dodenwake-blog haar toch wat aandacht te geven.

Farrah Fawcett is op 62-jarige leeftijd gestorven aan de gevolgen van anuskanker. Fawcett werd in 1947 geboren in Corpus Christi, Texas. Na een paar jaren aan de unief besloot ze zoals zovelen naar Hollywood te trekken om het daar proberen te maken. De blonde stoot Fawcett begon haar carrière met een aantal reclamefilmpjes tot ze in 1968 haar eerste televisierolletje kreeg in I Dream of Jeannie. Ze deed in de jaren die volgden ook enkele fotoshoots voor Playboy Magazine. Meer rollen op TV en op het witte doek volgden, maar haar echte doorbraak volgde pas in 1976 toen ze gecast werd als Jill Monroe, één van de hoofdrollen in de nieuwe serie Charlie's Angels. Deze show ging over drie meisjes die net afgestudeerd waren van de politieacademie en voor het privé-detectivebureau van Charlie gingen werken. In Amerika en ook internationaal was het meteen een enorme hit en één van de grootste kijkcijferkanonnen van de jaren '70. Eveneens in 1976 kwam een posterbedrijf op het lumineuze idee om een poster te maken van Fawcett in rood badpak (zie foto boven). Van deze poster met dit iconische plaatje werden maar liefst 12 miljoen stuks verkocht. Het succes van Charlie's Angels en de poster maakten van Farrah Fawcett een gigantische ster en één van de bekendste sekssymbolen van haar generatie. Vooral haar kapsel sprong in het oog en werd dan ook door miljoenen vrouwen gekopieerd.

Begin jaren '80 ging Fawcett vooral dramatische filmrollen spelen in de hoop op meer serieuze erkenning, maar enkel een reeks commerciële flops en ronduit gedrochtelijke ondingen volgden aanvankelijk. Toch had Fawcett niet weinig talent en zette ze sinds halverwege de jaren '80 een reeks knappe acteerprestaties neer in TV-series, films en op Broadway die haar uiteindelijk 3 Emmy en 5 Golden Globe nominaties zouden opleveren.

In 2006 werd bij Fawcett anuskanker vastgesteld. Ze worstelde gedurende drie jaar met de ziekte en maakte daar zelfs een documentaire over genaamd Farrah's Story. Ze werd door vrienden en collega's geprezen om de moedige manier waarop ze de strijd met kanker aanging. De acteur Ryan O'Neill, die sinds 1982 af en aan haar levensgezel was, vroeg de actrice op haar sterfbed nog ten huwelijk. Farrah Fawcett gaf haar ja-woord, maar het huwelijk heeft zich niet meer kunnen voltrekken.

Hieronder een filmpje met de begingeneriek van Charlie's Angels met het ook weer vrij iconische beeld van een stralende Farrah Fawcett die als Jill Monroe aan het tennissen is.

Karel Van Miert : De Tuinman van Europa

Het ontzielde lichaam van Karel Van Miert is teruggevonden in zijn tuin. Van Miert, geboren op 17 januari 1942 in Oud-Turnhout als oudste van 9 kinderen in een landbouwersgezin, brak op zijn 14e zijn middelbare studies aan het college van Turnhout af. Hij wou in het familiebedrijf aan de slag gaan, maar kreeg daarvoor weinig steun en trad als leerling-elektricien in dienst van een bouwfirma. Na nog enkele jobs ging hij opnieuw studeren en behaalde hij zijn diploma middelbaar onderwijs voor de Centrale Jury. Daarna studeerde hij aan de Rijksuniversiteit van Gent, waar hij in 1966 afstudeerde als licentiaat diplomatieke wetenschappen, met grote onderscheiding. Zijn thesis handelde over het supranationaal karakter van de Europese Commissie, een voorbode al van zijn latere carrière op het supranationale politieke toneel. Dezelfde graad behaalde hij in 1967 aan het Centre Européen Universitaire de Nancy waar hij als bursaal van de Franse regering het Diplôme d'Etudes Supérieures Européennes in de wacht sleepte. In 1967-1968 liep hij stage bij de Europese Commissie. Hij volgde ook zomercursussen in Oxford (Worchester College, 1969). In 1967 begon zijn beroepsloopbaan als aspirant bij het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek (1971). Daar was hij medewerker van de Nederlander Sicco Mansholt, die toen Europees commissaris voor het landbouwbeleid was. Van 1971 tot 1973 werkte Van Miert als assistent aan de VUB (seminarie volkenrecht). Tussen 1973 en 1975 was hij hoofdadministrateur op het kabinet van Henri Simonet, vice-voorzitter van de Europese Commissie. Hij was ook kabinetschef van minister van Economische Zaken Willy Claes (1977). Vanaf 1978 is hij deeltijds docent aan de VUB (cursus "Onstaan en Ontwikkeling van de Europese Gemeenschap"). Op politiek vlak was Van Miert tussen 1970 en 1973 nationaal ondervoorzitter en daarna nationaal politiek secretaris van de Jong-Socialisten. Die laatste functie gaf hem automatisch toegang tot het BSP-partijbureau. In die periode richtte hij tevens mee de Rode Leeuwen op, de Vlaamse socialisten van de Brusselse agglomeratie. In 1976 werd Van Miert adjunct-nationaal secretaris van de BSP, belast met internationale zaken. Anderhalf jaar later was hij al co-voorzitter, in opvolging van Willy Claes. Hij was ook de eerste voorzitter van de eind 1978 autonoom geworden SP. Hij profileerde zich daar als gangmaker van de "Jonge Turken", met onder andere Louis Tobback, Willy Claes, Freddy Willockx en Luc van den Bossche. Hij bleef uiteindelijk voorzitter tot begin januari 1989. Gedurende een paar jaar was Van Miert ook vice-voorzitter van de Unie van Socialistische Partijen van de Europese Gemeenschap. Van 1986 tot 1992 was hij vice-voorzitter van de Socialistische Internationale. Van 1983 tot midden 1988 had hij ook zitting in de gemeenteraad van Kortenberg.
Van 1979 tot 1985 was hij Europees parlementslid. Tweemaal trok hij de Europese SP-lijst. Dat leverde hem in 1984 maar liefst 496.063 voorkeurstemmen op. De SP steeg toen van 20 tot 28%. In oktober 1985 stapte hij over naar de Kamer, waarin hij bleef zittten tot 1988. Op 6 januari 1989 werd hij Europees commissaris voor Transport, Consumentenbeleid, Kredieten en Investeringen. Aanvankelijk werd Van Miert nog beschouwd als "le petit Belge." Maar het respect voor zijn dossierkennis en vastberadenheid groeide snel. Exact 4 jaar later werd zijn mandaat verlengd en werd hij bevoegd voor Personeel, Algemeen Beheer en Mededingingsbeleid. Vooral dankzij die laatste functie groeide hij uit tot een internationaal gerespecteerd commissaris, die ooit de 'machtigste man van Europa' werd genoemd.
Want hij ging in tegen machtige bedrijven en zware politieke lobbygroepen. De omstreden redding van Crédit Lyonnais, de afspraken tussen de Duitse mediagiganten Kirch en Bertelsman, de botsing met Bernie Ecclestone over de televisierechten van de Formule 1, en de aanvaring met Boeing over de geplande fusie met McDonnell Douglas, zijn daar duidelijke voorbeelden van.
Van Miert zou uiteindelijk 2 ambtstermijnen lang eurocommissaris van Mededingingsbeleid blijven, tot in 1999. In dat jaar moest hij samen met de hele commissie ontslag nemen na een 'affaire' rond de Franse Commissaris Edith Cresson. Hij trok zich daarop terug uit de Europese politiek. Eerder had hij dat ook al uit de Belgische politiek gedaan, na een aanvaring met de SP-top. De discussie handelde over de rol van zijn levensgezel Carla Galle in Agusta-affaire. Volgens Van Miert is er toen "iets gebroken" tussen hem en de partij. Na zijn politiek loopbaan werd hij voorzitter van de Nederlandse zakenuniversiteit van Nyenrode. Hij was ook bestuurder in verschillende bedrijven, waaronder Agfa-Gevaert, Solvay, De Persgroep, Carrefour Belgium, Vivendi, Philips en RWE. Op 26 mei 1992 benoemde de Koning hem tot Minister van Staat. Van Miert publiceerde meerdere studies over de Europese eenmaking en de EU. Van Miert stond ook bekend als de 'tuinman van Europa'. Een Brabantse hoogstamboomgaard van 1,5 hectare met ruim 200 fruitbomen was zijn grote trots en jeugddroom. Hij zocht daarbij vooral naar oude, vergeten variëteiten. Karel Van Miert viel van zijn ladder en werd dood teruggevonden. 'Le petit Belge' werd slechts 67.

Khalid Hoessein : Het brein van de Achille Lauro

Khalid Hoessein is dood teruggevonden in zijn cel. De Jemeniet was één van de breinen achter de beruchte kaping van de Achille Lauro. Op 7 oktober 1985 werd die Italiaanse pakketboot gekaapt door vier mannen van het Palestijnse Bevrijdingsfront. Het schip was op weg van Alexandrië naar Port Said. De kapers gijzelden alle opvarenden en eisten de bevrijding van 50 Palestijnen die op dat moment in gevangenissen in Israël zaten. De Achille Lauro ging vervolgens naar Tartus, in Syrië, maar daar werd hen de toegang tot de haven geweigerd. Daarop vermoorden de vier kapers de verlamde Amerikaanse jood Leon Klinghoffer door hem in zijn rolstoel overboord te kieperen. Het schip ging terug naar Port Said en na 2 dagen onderhandelingen werd overeengekomen dat de kapers het schip zouden verlaten in ruil voor een veilige doorgang. De gijzelnemers vlogen vervolgens naar Tunesië met een Egyptisch vliegtuig. Dat vliegtuig werd op 10 oktober in Sicilië onderschept door de Amerikaanse luchtmacht, op persoonlijk bevel van toenmalig president Ronald Reagan. Dat zorgde dan weer voor een diplomatieke rel, waarin Egypte excuses eiste van de VS en Italiaanse Carabinieri met getrokken wapens tegenover een hoop Amerikaanse Navy SEALs kwamen te staan, omdat Italië territoriale aanspraken maakte op de NAVO-basis waar het vliegtuig was geland. Hoessein, in Italië ook bekend als Khaled Abdoel Rahim, werd in 1987 bij verstek tot levenslang veroordeeld door een Genuese rechtbank. Hij was wel geen lid van het commando, maar hield zich bezig met logistieke details van de kaping. In 1991 werd hij in Griekenland gearresteerd wegens wapensmokkel en 5 jaar later aan Italië uitgeleverd. In de nacht van zondag op maandag overleed hij in zijn cel, hoogstwaarschijnlijk aan een hartaanval. Khalid Hoessein werd 73.

Neda Agha-Soltan : De Stem van Iran

"Neda Agha-Soltan hield geen tank tegen en stak zichzelf niet in brand. Ze had gewoon pech." Zo vatte De Morgen het einde van de Iraanse Neda Agha-Soltan samen. En dat Neda pech had, dat is wel dé understatement van de eeuw. Midden in de hevige protesten tegen de 'herverkiezing' van de Iraanse conservatieve president Ahmadinejad, het uithangbord van de ayatollahs, zat Neda samen met haar muziekleraar Hamid Panahi in het chaotische verkeer van Teheran. Het verkeer zat muurvast en omdat de airco van hun wagen constant haperde, besloten ze uit te stappen. Iets verderop klinken schoten, er lopen betogers voorbij die vluchten voor de gevreesde basij-milities, de gemotoriseerde knokploegen van de theocratie. We schrijven 18u30, plaatselijke tijd, als een enkel schot weerklinkt. Wat er dan gebeurt, heeft de hele wereld ondertussen al gezien: Neda zakt in elkaar en valt achterover, ze heeft een voltreffer recht in haar borstkas gehad. Iemand in de menigte roept "Ze is neergeschoten! Iemand, kom en neem haar mee!" Een dokter, Arash Hejazi, probeert het bloeden te stelpen en haar te reanimeren - de man is later uit Iran gevlucht uit vrees voor represailles omdat hij zijn verhaal uit de doeken deed. Alle hoop komt echter te laat: op de video's is te zien hoe Neda's ogen omhoogrollen en er bloed uit haar mond en neus komt. Weer klinkt er geroep: "Neda, wees niet bang, wees niet bang, Neda, blijf bij me, Neda, blijf bij me!" Haar laatste woorden waren "Ik brand, ik brand!". Binnen 2 minuten was ze dood. Ondertussen hadden omstaanders iemand van de basij van een motor getrokken en ontwapend. De man roept heel de tijd "Ik wou haar niet doden, ik wou haar niet doden!" Uiteindelijk laten ze hem lopen, omdat ze niet weten wat ze met hem moeten aanvangen. Zijn identiteitskaart houden ze bij en er worden talloze foto's van hem getrokken.

En in 2 dagen werd Neda Agha-Soltan het gezicht van de betogingen van de oppositie. Het hele gebeuren was opgenomen met een gsm en binnen de kortste keren stond de doodsstrijd van de jonge vrouw op Facebook, Twitter en Youtube. Al snel werd ze vergeleken met de Chinese "Tankman" van Tienanmen die op zijn eentje een colonne tanks stopte, of met Jan Palach, de Tsjechische student die zichzelf in brand stak als protest. Haar naam betekent trouwens "stem" in het Perzisch - vandaar dat ze over haar spreken als "de Stem van Iran". Of de dood van Neda ook effectief iets zal veranderen in Iran, dat is een andere vraag. Maar een icoon is de 26-jarige studente islamitische filosofie zeker al geworden.

En omdat er maar een kleine vonk nodig is voor een grote revolutie, hier de beruchte beelden van de "Stem" (niet voor gevoelige kijkers - u weze gewaarschuwd):

Jan Matterne: de vader van de collega’s

De scenarioschrijver van de bekende televisieserie “de Collega’s”, Jan Matterne is op 86-jarige leeftijd overleden. Naast de serie over de belevenissen van een aantal ambtenaren van het ministerie schreef hij ook “Het Pleintje”, “Beschuldigde, sta op”, “Met voorbedachten rade” en “Caravans”.

Matterne, die op 7 mei 1922 werd geboren in Rummen, was aanvankelijk actief als acteur en regisseur in het amateurtoneel en was later ook betrokken bij het theatergezelschap van de KVS. In 1958 ging hij aan de slag bij de toenmalige BRT. Hij kreeg de rol van Francisco Pizarro in de jeugdserie "Manko Kapak" en acteerde in meerdere tv-films.

Intussen wierp hij zich op als scenarioschrijver en regisseur. In die hoedanigheid realiseerde hij meerdere afleveringen van "Beschuldigde, sta op", zowel voor de historische reeks (1964-1970) als voor de fictieve verhalen (1971-1980). In 1975 volgde de serie "Tafel zeven" die hij volledig schreef en regisseerde. Matterne was tevens de man achter "De Collega's". Het scenario werd geschreven door Matterne, hij regisseerde ook de eerste reeks.

De begingeneriek van De Collega's (voor de liefhebbers: op youtube vinden jullie hele afleveringen.

Hortensia Bussi : De weduwe van Allende

Hortensia Bussi is overleden. De Chileense was de weduwe van Salvador Allende, de linkse president van Chili die op 11 september 1973 in een bloedige staatsgreep omvergeworpen werd door generaal Pinochet (linksonder trouwens één van de laatste foto's van Allende). Allende, die belegerd werd in zijn presidentieel paleis, weigerde zich over te geven en pleegde zelfmoord. Bussi zat ergens in hetzelfde paleis en werd later gevangengenomen. Ze werd naar de kust van de Stille Oceaan gevlogen, waar ze de geheime begrafenis van haar man moest meemaken, die in een ongemerkt graf gedumpt werd nabij de kuststad Viña del Mar. Ze werd het land uitgezet en bracht de volgende 16 jaar door in ballingschap in Mexico, met twee van haar drie dochters. Heel haar tijd werd opgeslorpt door het verkondigen van de misdaden van de Chileense dictatuur en het organiseren van het verzet. In 1988 kon ze eindelijk terugkeren naar Chili. In 199, op een conferentie in Santiago, drong ze er bij Fidel Castro, een oude vriend van wijlen Allende, nog op aan om vrije verkiezingen te houden in Cuba. De raadgevingen van Allende's weduwe liet El Commandante rustig aan zich voorbijgaan. In 2003 bekende ze in een interview dat ze geloofde dat Allende's radicale hervormingspogingen gedoemd waren om te mislukken omdat Allende's Volksfront te weinig politieke slagkracht had - Allende had de verkiezingen in 1970 gewonnen met net iets meer dan 1/3 van de stemmen. Hun dochter Isabel Allende (niet te verwarren met Allende's gelijknamige nicht en schrijfster) trad in de voetsporen van haar vader en werd socialiste. ze zetelt nu in het Chileens congres. Hortensia Bussi werd 94.

Mort Abrahams : The Planet of the Apes

In de jaren '60 kreeg ene Mort Abrahams zijn filmplannen van een actiefilm waarin apen de wereld regeerden maar niet verkocht aan Hollywood. Hij trok zelfs naar Europa, in de hoop daar wat investeerders te vinden, maar ook daar waren ze niet geïnteresseerd. Uiteindelijk slaagden hij en zijn partner Arthur P. Jacobs er toch in om 20th Century Fox over de streep te halen. Het resultaat was de klassieker Planet of the Apes (1968), waarin Charlton Heston het aan de stok krijgt met apen die praten en zich even onderdrukkend gedragen als uw doorsnee mens. Het idee voor de film kwam van Jacobs, met wie Abrahams al had samengewerkt aan The Man from U.N.C.L.E. (1964-68), waar de 2 elkaar ook ontmoet hadden. Die had het idee opgedaan van het boek La Planète des Singes van Pierre boulle uit 1963. Jacobs was de producer van dienst, Abrahams de associate producer, maar het was Abrahams die alle acteurs en schrijvers inhuurde. De film kreeg de steun van de nieuwe jonge baas van de Fox-studios, ene Richard Zanuck. Die zou in 2001 de producer van de remake worden, The Legend of the Planet of the Apes. Diezelfde Zanuck had nog wel eerst gedreigd om Abrahams en Jacobs buiten te smijten als ze Planet of the Apes ook nog maar één keer vermelden. Pas in 1966, met het succes van de sci-fi Fantastic Voyage, veranderde hij van gedachten. De sequel van het origineel, Beneath the Planet of the Apes, werd ook door Abrahams uitgewerkt. De man achter Planet of the Apes overleed op 28 mei, maar het nieuws werd pas later bekend. hij werd 93.

Hier de trailer van het origineel:



en wat Richard Zanuck er van maakte in 2001:

Omar Bongo : De eeuwige president

Omar Bongo is gestorven. Bongo, geboren als Albert-Bernard Bongo, rees in de jaren '60 op het politieke toneel van het West-Afrikaanse Gabon, toen nog onder president Leon M'ba. In 1966 werd hij vice-president en toen M'ba eind november 1967 de pijp uitging (op natuurlijke wijze overigens, aan kanker) werd hij de maand daarop ingezworen als president. Een jaartje later, in 1968, voerde hij het éénpartijstelsel in, wat hem in 1973, 1979 en 1986 telkens een klinkende verkiezingsoverwinning opleverde. Het feit dat hij steeds de enige kandidaat was, hielp ook wel een beetje om zijn macht à l'aise te consolideren. In 1973 zag Bongo het licht en bekeerde hij zich tot de Islam. Voortaan heette hij Omar Bongo. In 2003 voegde hij er nog Ondimba aan toe, zodat hij voluit el-Hadj Omar Bongo Ondimba heette (met el-Hadj als eretitel omdat hij de bedevaart naar Mekka had voltooid). In 1990 besloot hij om de democratische toer op te gaan en voerde de president opnieuw het meerpartijenstelsel in. Toch werd hij steeds opnieuw verkozen. Volgens de geruchten kocht hij gewoon al zijn tegenstanders om. Dit was mogelijk omdat onder Bongo's regering (die het land een vrij stabiele periode van vrede had gebracht) Gabon een oliestaat werd. Het bracht geld in het laatje, maar daar stond dan weer tegenover dat de corruptie (nog) welig(er) tierde. Elf Aquitaine - nu Total - liet naar het schijnt een groot deel van zijn budget (ettelijke miljoenen euros per jaaar) in de zakken van Bongo verdwijnen om olie te mogen oppompen. In ieder geval, de heerschappij over Gabon legde Bongo geen windeieren. Hij bezat een uitgebreide collectie Rolls Royces en liet verscheidene monumenten en overheidsgebouwen naar zichzelf noemen. Zijn geboortedorp Lewai bijvoorbeeld werd omgedoopt in Bongoville. Hij trad ook verschillende keren op als bemiddelaar in Afrikaanse crisissen, zoals het vredesakkoord in Congo-Brazzaville, dat in 1999 de burgeroorlog beëindigde. Hij overleed aan een hartaanval tijdens een behandeling tegen kanker in Barcelona. Omar Bongo, zowat het langst regerende niet-koninklijke staatshoofd dat er nog rondliep, werd 73. Hij wordt waarschijnlijk opgevolgd door zijn zoon Ali-Ben Bongo Ondimba (geboren als Alain Bernard Bongo).

Harold Dudman : Veteraan van D-Day

Er zijn zo van die mensen die symbolisch sterven. Harold Arthur Dudman is er zo eentje. Dudman was aanwezig op de stranden van Normandië tijdens D-Day op 6 juni 1944. De lance corporal landde met zijn ondersteuningsgroep van een Armoured Replacement Group (ARG) van de 11th Armoured Division. De taak van een ARG was het leveren van volledig strijdvaardige tanks, ter vervanging van de vernietigde of beschadigde voertuigen van één of andere veldslag, en dan nog liefst in de vroege uurtjes van de dag erop. Bij D-Day was dat laatste nogal moeilijk, maar de reserve-Shermantank die hij bestuurde geraakte wel waar hij moest zijn. Hij vocht zich een weg door Frankrijk, België en Nederland om zo in Duitsland terecht te komen. Na de overgave van de nazi's trok hij naar Denemarken ter ondersteuning van de Britse troepen. Na de oorlog stampte hij een staalfabriek uit de grond. In juni 2009 reisde hij terug naar de stranden voor de 65e verjaardag van D-Day. De 5e bracht hij samen met zijn vrouw Lesley door met het terugzien van oude kameraden van het regiment en het terugvinden van de plek waar hij 65 jaar eerder geland was (dat was op Sword Beach). De grote dag zelve, de 6e, zou hij een herinneringsmedaille krijgen van de burgemeester van Bayeux, om vervolgens aan tafel te schuiven met andere veteranen voor de lunch. Maar Magere Hein stak er een stokje voor en Harold Dudman overleed in de vroege uren van 6 juni, dag op dag 65 jaar na zijn landing op de stranden. Hij was 86. De foto hierbij was genomen op 5 juni, één dag voor zijn heengaan.

Bernard Barker : The Watergate burglar

Bernard Leon Barker (foto midden) is overleden aan longkanker. De man werd berucht als één van de Plumbers van het Watergate-schandaal. Barker begon zijn carrière bij de geheime politie in Cuba, dat toen nog onder het regime van dictator Fulgencio Batista stond. Toen die in 1959 werd verdreven door Fidel Castro, vertrok ook Barker. Hij probeerde nog terug te keren door mee te doen aan de invasie van de Varkensbaai, maar dat faalde nogal jammerlijk. Na dat débacle werd hij gerecruteerd door zijn voormalige chef bij de CIA, E. Howard Hunt. Die maakte van hem één van de Plumbers, een uit vijf inbrekers bestaand team dat betaald werd door het Committee to Re-elect the President (CRP). Die president was uiteraard Nixon. Het resultaat is bekend: om 2 uur 's morgens op 2 juni 1972 werd Barker samen met zijn vier companen betrapt bij de inbraak in het hoofdkwartier van de Democratic Party in het Watergate Office. Hij werd in 1974 veroordeeld voor Watergate, maar na één jaar was hij alweer op vrije voeten. Volgens sommige samenzweringstheoretici was Barker zelfs betrokken bij de moord op Kennedy, omdat één van de politieagenten die toen in Dallas was, hem herkende. Eenmaal op vrije voeten probeerde hij het te maken in de bouwindustrie, maar dat liep ook op een sisser af. Barker had nooit spijt van zijn rol in Watergate. “I was doing my duty”, zei hij, maar later gaf hij toch aan een reporter toe dat “Washington was a place to stay away from. Cubans don’t do very well there”. Bernard Barker werd 92 en overleefde bijna alle andere plumbers, op Eugenio Martinez na (rechts op de foto).

David Carradine : No more Kung Fu for Bill

De legendarische David Carradine is verhangen teruggevonden in een hotelsuite in Bangkok. De Amerikaanse acteur werd wereldberoemd in de jaren '70, kende vervolgens een dipje waar hij in de jaren '90 terug uitkroop, om dan weer vergeten te worden en tenslotte enkele jaren geleden weer magistraal terug te keren. Tussen 1972 en 1975 maakte hij zijn naam in de martial arts-serie Kung Fu. Daarin speelde hij Kwai Chang Caine, eenShaolin-monnik die, op zoek naar zijn broer, in het Westen beland was. Kung Fu zorgde voor een hype van Oosterse gevechtsporten en dito filosofie. Carradine, die voor hij de hoofdrol op zich nam bijna niets wist van shaolin kung fu, werd zelf een fervent beoefenaar. Naast en na Kung Fu was hij ook filmacteur en was hij op het witte doek te bewonderen in meer dan 100 films, onder meer Boxcar Bertha (1972) van Martin Scorcese en zelfs in The Serpent's Egg (1977) van de Zweedse grootmeester Ingmar Bergmann. Helaas is het merendeel van zijn films in de vergeetput van de cinema terechtgekomen. De appel viel in dit geval echt niet ver van de boom: vader John speelde in meer dan 300 (!) films, het merendeel horrorfilms van het goedkopere genre. Ook zijn broers, Bruce, Keith en Robert zijn allemaal acteurs. Na het succes van Kung Fu was het wat stil rond Carradine, voor hij in de jaren '90 terugkeerde als de oudere Caine in Kung Fu: The Legend Continues (1993-1997). Zijn ultieme heropleving gebeurde dankzij dé recyclagespecialist van vergeten filmiconen, Quentin Tarantino. Die liet hem in zijn tweeluik Kill Bill opdraven als de spilfiguur van zijn epos. Carradine was weer helemaal terug; hij ging er zelf van uit dat hij nog met gemak tot zijn tachtigste door kon gaan. Helaas voor hem (en voor ons) werd Carradine in de kast van zijn hotelsuite teruggevonden, opgehangen aan een gordijnkoord. De Bangkok Post leverde andere, pittigere details: het was geen gordijnkoord maar een schoenveter rond zijn nek, die bovendien ook nog eens vastzat aan 's mans fluit. Zijn handen waren ook samengebonden. Een ongelukje bij een seksspelletje, zo luidt het daar. David Carradine werd 72.

En hier één van David Carradine's minder bekende films, de trailer van Deathrace 2000 (1975):

Shih Kien : Exit The Dragon

Shih Kien is niet meer. De Chinese acteur was dé belichaming van de wuxia films van Hong Kong. De wuxia is een Chinees fictiegenre dat zich vooral toelegt op martial arts in een antiek Chinees kader. Shih Kien verwierf zijn faam door altijd op het witte doek te verschijnen als de boosaardige schurk van dienst. Dit deed hij zo vaak dat zijn naam in Hong Kong zelfs synoniem werd voor de kwade daden van zijn filmrollen, ondanks het feit dat het de door hem gespeelde filmkarakters waren die al die foute rommel begingen. Als er bij u nu geen belletje rinkelt bij de naam Shih Kien: in onze contreien is de man bekend als Han, dé slechterik van Enter The Dragon (1973) met één hand (dat gebrek wordt in de film mooi opgelost door Han uit te rusten met een uitgebreid arsenaal aan puntige kunsthanden), waar Shih Kien het in de finale opneemt tegen Bruce Lee in de spiegelkamer. Shih Kien gold ook als één van de oudste acteurs die er nog in China rondliepen. Op zijn negentigste was hij nog te zien in de documentaire Chop Socky: Cinema Hong Kong. Hij overleed aan nierfalen in Hong Kong. Shih Kien werd 96.

Hier de trailer van Enter The Dragon:

John Campbell Ross : The last Digger

John Campbell Ross is rustig in zijn slaap overleden. Met "Jack" Ross sterft ook de laatste Australische veteraan van de Eerste Wereldoorlog. Ross had het 'geluk' dat hij pas in januari 1918 bij het leger ging, toen nog de First Australian Imperial Force. Daar diende hij als radioman. Voor hij ingezet kon worden, was de oorlog echter al voorbij en op kerstmis 1918 werd hij gedemobiliseerd. In de Tweede Wereldoorlog was hij er weer bij, ditmaal als korporaal bij het Volunteer Defence Corps. Toen ook die ten einde was, werkte hij tot aan zijn pensioen in 1964 bij de Victorian Railways. Ross was sinds 2005 de laatste overlevende Australische veteraan. Toen was William Evan Allan overleden op zijn 106. Allan was de laatste Australiër die nog actieve dienst had meegemaakt in zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog, bij de marine. Jack Ross, de laatste Digger, werd 110.