Paul Newman : Butch Cassidy & The Color of Money

Paul Newman heeft zijn gevecht tegen longkanker verloren. Als één van de beroemdste filmsterren van de jaren '60 maakte hij zichzelf onsterfelijk op het witte doek in kaskrakers als Butch Cassidy and the Sundance Kid en The Hustler en werd hij tien keer genomineerd voor een oscar - met onder meer één voor productie en één voor acteren.
In de vijf decennia van zijn carrière speelde hij in meer dan 60 films en werkte samen met enkele van de grootste namen van de filmindustrie, zoals Alfred Hitchcock, Robert Altman, Martin Scorcese, Elizabeth Taylor, Lauren Bacall en Tom Hanks. Zijn beroemdste rol zal altijd Butch Cassidy blijven, samen met zijn sidekick Sundance Kid (gespeeld door Robert Redford):



In 1987 kreeg hij een oscar voor beste mannelijke hoofdrol voor zijn optreden in The Color of Money (de sequel van The Hustler) - hij zou in totaal 3 oscars binnenrijven - waarin hij schitterde naast onder meer Forest Whitaker.



Naast acteur was Newman ook een bekend filantroop, waardoor hij nog in de clinch kwam met de eveneens aflijvige Charleton Heston. In The Last Word debateerde hij met de andere Hollywoodlegende over kernwapens - Newman was pro freeze, Heston was eerder de mening 'hoe meer hoe liever' toegedaan...



Newman was ook een grote fan van autoracen. Volgens hem was het "the first thing that I ever found I had any grace in". In 1979 nam hij nog deel aan de 24 uur van Le Mans. In 2007 was hij net met pensioen gegaan. Newman werd 83.

Marc Moulin: Muzikale Mallemolen

Met Marc Moulin is een grote naam uit de vaderlandse popgeschiedenis voortijdig heengegaan. De Brusselaar is bij het grote publiek het meest bekend van zijn elektropopperiode bij Telex. Maar Moulin was een duizendpoot die ook radio maakte, columns schreef voor Télémoustique en muziek producete voor andere artiesten.

Van jazz…

Jazz was de eerste en grootste liefde van Moulin, hij zette zijn eerste stapjes in de muziekwereld als jazzpianist in de vroege jaren zestig. Op het einde van dat decennium richtte placebo op, een baanbrekend avant-garde jazzgroepje, dat internationale faam verwierf in “gespecialiseerde kringen”. Het grote publiek was nog niet klaar voor het jazzexperiment van Moulin.

… naar elektropop…

Hij dook pas in de jaren zeventig de mainstream in, met zijn tweede groep Telex. Samen met Dan Lacksman en Michel Moers smeet hij zich op de Elektropop en maakte hij vaderlandse klassiekers als “Moskow Diskow” en “Eurovision”. Met dat laatste nummer vertegenwoordigde Telex België op het songfestival in 1980. Onbegrepen en te controversieel, eindigde Telex voorlaatste. De erkenning kwam, zoals dat vaak gaat met grote artiesten, later. Moby, Daft Punk, Pet Shop Boys en Depeche Mode stoppen hun adoratie voor Moulins werk niet onder stoelen of banken.

…en terug naar jazz.

De laatste jaren keerde Moulin terug naar zijn jazzroots. Met “Top Secret”, zijn in 2001 op het vermaarde Blue Note Label verschenen album zette hij die terugkeer in. Zijn laatste plaat “I am You” verscheen begin vorig jaar.

Andere Projecten

Moulin was – vooral in Wallonië – maar ook in Vlaanderen bekend als radiomaker. Eerst voor de RTBF, later voor Radio Cité, een van de grote inspiratiebronnen voor de makers van Studio Brussel. Hij was ook producer van Lio (Amoureux Solitaires, Banana Split,…), het Amerikaanse Sparks, en de populaire Franse zanger Alain Chamfort.

Into the Dark: de jazz-moulin



Euro-Vision op het eurovisie songfestival van 1980



Moskow Diskow, sublieme elektropop

Robert Maistriau : De laatste van het 20e konvooi

Robert Maistriau, voormalig verzetsstrijder bij groep G van de Université Libre de Bruxelles, is overleden. Dat is bij zijn familie vernomen. Hij is bekend als één van de aanvallers op een treinkonvooi naar Auschwitz, waardoor tientallen joden konden ontsnappen. In de nacht van 19 op 20 april 1943, amper 22 jaar oud, viel hij samen met twee kameraden het 20ste konvooi aan. Ze waren slechts gewapend met één enkele revolver. De trein was op weg van de Dossin-kazerne in Mechelen naar Auschwitz. Van de 1.631 joden op de trein konden er 231 ontsnappen. Enkele weken later werden 95 van hen opnieuw opgepakt en kwamen ze om in de concentratiekampen. Maistriau werd op 21 maart 1944 in Brussel opgepakt, waarna hij de ontberingen moest doorstaan van Breendonk en Buchenwald, Ellrich, Harzungen en Bergen-Belsen, waar hij op 15 april 1945 werd bevrijd. Hij woog nog amper 39 kilogram. Maistriau was de laatste overlevende van de drie jongeren die het 20ste konvooi aanvielen. Hij werd 87.

Raymond Macherot : Chlorophyl en Snoesje

Raymond Macherot is op 84-jarige leeftijd in zijn slaap overleden. Macherot maakte zijn eerste cartoons voor het satirisch weekblad Pan onder de naam Zara. In 1953 ging hij aan het werk bij de tekenstudio van Le Lombard. Zijn eerste strips waren kortverhalen voor het weekblad Kuifje. Hij schrijft er ook de scenario's voor "De avonturen van de Witte Ridder", het tekenwerk werd geleverd door Fred Funcken. Daarop begon hij strips met dieren te tekenen. "Chlorophyl" verscheen voor het eerst in 1956, gevolgd door een oneshot Kapitein Grijzebaard en de avonturen van de Britse gepensioneerde detective "Clifton". In 1964 maakte hij de overstap naar het weekblad Robbedoes, omdat volgens zijn vriend André Franquin "daar meer lol wordt getrapt". Hij koos definitief voor het humoristische genre met "Poezekat" (1964), "Snoesje" (1965), "Pantoffel" (1966) en "Minnolt" (1970). Veel van zijn stripfiguren uit Kuifje werden overgenomen door andere tekenaars en Macherot concentreerde zich op "Snoesje". Macherot was al een vijftiental jaar met pensioen en verbleef de laatste jaren in een rusthuis in de buurt van Verviers.

Patrick d'Udekem d'Acoz: de vader van prinses Mathilde

Droef nieuws uit het koninklijk paleis: Patrick d'Udekem d'Acoz, de vader van prinses Mathilde, is overleden. Hij werd 72 jaar.

De vader van Mathilde bracht zijn hele jeugd door in Proven (vlakbij Poperinge). Na zijn studie van landbouwkundige vestigde hij zich in 1958 in de provincie Luxemburg, waar Patrick d'Udekem d'Acoz in de bosbouw actief was. Hij is voormalig burgemeester van Villers-la-Bonne-Eau (provincie Luxemburg). Nadien was hij nog gemeenteraadslid van de stad Bastenaken en provincieraadslid van de provincie Luxemburg.

Eind maart 2008 klopte Patrick d'Udekem d'Acoz al eens aan de poort van de dodenwakeblog. Hij werd toen nog onverrichterzake teruggestuurd door onze webmaster. Hij werd wel opgenomen in het Erasmusziekenhuis in Anderlecht voor een reeks onderzoeken. Er circuleerden zelfs berichten dat hij in een coma heeft gelegen. Nu mocht hij wel binnen.

Kees Otten : De grootvader van de blokfluit

Kees Otten is op 83-jarige leeftijd overleden. Otten, de vader van schrijver Willem Jan Otten, stond in Nederland en daarbuiten bekend als ‘de grootvader van de blokfluit’ omdat hij het instrument een serieus aanzien gaf. Otten was in Nederland de eerste conservatoriumdocent blokfluit en gaf les in Amsterdam, Utrecht, Rotterdam en Den Haag. Hij was de leraar van Frans Brüggen en Marijke Ferguson. Aanvankelijk had hij vooral belangstelling voor jazz en lichte muziek, hij speelde eens op zijn blokfluit samen met Coleman Hawkins en hij liet moderne stukken componeren. Aan het conservatorium werd hij opgeleid als klarinettist. Later schakelde hij over op de blokfluit en speelde hij met de klavecinisten Jaap Spigt en Gustav Leonhardt. Met zijn ensemble Syntagma Musicum bracht Otten, ook op de radio, muziek uit de Middeleeuwen en de Renaissance en maakte hij tournees in vele landen.

Ruslan Yamadayev : De krijgsheer-politicus

Ruslan (Khalid) Bekmirzayevich Yamadayev is vakkundig neergeknald in het centrum van Moskou toen hij met zijn wagen stopte voor een rood licht. Yamadayev vocht samen met zijn broers Sulim en Dzhabrail tegen de Russen in de Eerste Tsjetsjeense Oorlog, voor hij in 1999 eieren voor zijn geld koos en van kant veranderde. In de Tweede Tsjetsjeense Oorlog kreeg hij het dan ook aan de stok met zijn voormalige wapenbroeders. Yamadayev werd tot kolonel bevorderd en kreeg zelfs de onderscheiding van Held van Rusland. Van 2003 tot 2007 zetelde hij in de Russische Doema voor de pro-Kremlinpartij Verenigd Rusland. Zijn broer Sulim voerde tot mei 2008 het bevel over het Vostok-bataljon in de opstandige regio - bestaande uit voormalige rebellen die geïntegreerd werden in de Russische strijdkrachten in Tsjetsjenië. Sulim was een rivaal geworden voor Ramzan Kadyrov, een andere voormalige rebel die er met ijzeren hand regeerde en het gebied onder de knoet van Moskou hield. Yamadayevs dood is dus waarschijnlijk een afrekening. Hij werd 47.

Thomas Dörflein : De oppasser van Knut

Thomas Dörflein is dood aangetroffen in zijn woning. Dörflein werd wereldberoemd als verzorger van Knut. Knut was het ijsberenjong dat vorig jaar verstoten werd door zijn moeder, in de zoo van Berlijn. Dörflein nam dan maar de rol van vader en moeder over en verzorgde het dier, waardoor hij ook in tijdelijke roem van Knut deelde. In november 2007 kreeg hij nog een medaille van de stad Berlijn voor zijn verdiensten aan de stad en aan Knut. Hij werkte al 25 jaar in de zoo. Dörflein werd slechts 44. Zijn doodsoorzaak is nog onbekend, maar kwaad opzet wordt uitgesloten.

Georges Debunne : Mijnheer Njet

Georges Debunne is niet meer. Debunne was één van de belangrijkste figuren van de na-oorlogse sociale geschiedenis; tussen 1968 en 1982 leidde hij het ABVV. Het hoogtepunt van zijn macht valt te situeren midden de jaren '70 en begin de jaren '80, in volle crisis. De naam van Debunne is onlosmakelijk verbonden met die van ACV-topman Jef Houthuys en Raymond Pullinckx, baas van het VBO. Die voerden een hardestrijd over de index, waarbij Debunnne zich onverzettelijk opstelde. Die onverzettelijkheid zorgde vaak voor een koude oorlog tussen Houthuys enDebunne, ook al waren het beiden vakbondsleiders. Debunne was tevens de man achter de vrijdagstakingen die de regering Tindemans ten val brachten. Hij verzette zich ook fel tegen de besparingsplannen begin de jaren '80, toen België de zieke man van Europa was. De inspanningen waren vooral voor rekening van de werknemers, argumenteerde Debunne. Debunne stond bekend als een harde onderhandelaar, kil en met een enorme dossierkennis. Hij werd omringd door een studiedienst die men overal benijdde. Zijn rechtlijnigheid en onverzettelijkheid leverden hemde bijnaam 'Mijnheer Njet' op. In die periode werd hij uitgespuwd door patronaal en rechts Vlaanderen. Hij werd wel eens de oorzaak van de'Belgische ziekte' en de enorme staatsschuld genoemd, wat hij zelf altijd heeft ontkend. Ook Europa was overigens een belangrijk thema voor hem. Zo verzette hij zich tegen de Europese grondwet en eiste hij een sociaal Europa. Met het 'comité voor een andere politiek' was hij ook politiek actief. "De rijken worden rijker, de armen armer" is één van de bekendere uitspraken van Debunne. Mijnheer Njet werd 90.

El Paisa : De FARC is weer een kopje kleiner

Aicardo de Jesus Agudelo Rodríguez is naar de eeuwige jachtvelden gebombardeerd. Aicardo, nom de guerre El Paisa, was een bevelhebber van de FARC, die in 2003 in het nieuws kwam omdat hij 8 gijzelaars neerknalde toen bleek dat er een reddingsmissie van het leger hen dicht genaderd was. Onder hen bevonden zich onder meer Gilberto Echeverry, voormalig Colombiaans minister van Defensie, en Guillermo Gaviria, de gouverneur van het Departement Antioquia. De acht van 2003 waren niet de enigen die El Paisa onder de zoden heeft geholpen; de getallen variëren, maar een paar honderd doden en kidnappingen zijn niet uit de lucht gegrepen. Het Colombiaanse leger maakte korte metten met de guerillero door hem plat te bombarderen met een vliegtuigaanval. Het leger heeft bovendien een USB gevonden met onder meer alle details over 9.387 leden van het Oostelijke Blok van de FARC, één van de sterkste divisies van de guerilla-beweging. U mag er dus misschien nog wel een paar verwachten... El Paisa werd 52.

Earl Palmer : Tutti frutti finitti

Drummer Earl Palmer is overleden. Hij speelde mee op bekende nummers als "Tutti frutti" (Little Richard) en "River deep, mountain high" (Ike en Tina Turner). Hij is 84 jaar geworden.

Palmer drumde voor uiteenlopende artiesten als Fats Domino, The Monkees, Neil Young en Frank Sinatra.

In 2000 werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Hij was 4 keer gehuwd en heeft 7 kinderen.

Little Richard noemde hem in zijn autobiografie "een van de grootste sessiedrummers aller tijden". Pianist Ed Vodika van het Earl Palmer Trio vond hem "grensleggend". "Hij heeft de Amerikaanse muziek van de jaren 50, 60 en 70 mee vormgegeven."

Norman Whitfield: Papa was a rolling stone

Papa was a Rolling Stone, I heard it through the grapevine, Car wash, Ain’t too proud to beg, War (oooooh, what is it good for??) en Just my imagination, allemaal Motownklassiekers die uit de pen van Norman Whitfield
vloeiden. Wijlen Norman Whitfield, want de legendarische songschrijver
verloor de strijd tegen diabetes. Hij werd amper 67 jaar oud.

Whitfield was vooral in de jaren zestig toen hij onder contract lag bij het
Motownlabel een ware one man hitfabriek. De meeste nummers die hij schreef
werden door de Temptations de charts in gezongen. In 1973 stapte hij op bij
Motown en begon zijn eigen label (Whitfield Records) om zeven jaar later
terug te keren naar Motown.

Hij had twee Grammy awards op zijn schouw staan: eentje voor Papa was a
rolling stone (geschreven voor the Temptations) en eentje voor Car Wash
(geschreven voor Rose Royce voor de gelijknamige film en een paar jaar
geleden mismeesterd door Christina Aguilera voor de animatiefilm Shark
Tale).

In 2005 kwam Whitfield opnieuw in het nieuws, hij werd veroordeeld wegens
belastingontduiking. Hij moest door gezondheidsproblemen zijn straf niet
uitzitten, maar kreeg huisarrest en een geldboete.

Giorgio Bettinelli : Vespaman

Giorgio Bettilenelli is in het zuiden van China overleden aan een infectie. Bettinelli werd beroemd vanwege zijn Vespa-escapades. Met zijn scooter maakte hij talrijke verre reizen, waarover hij vervolgens reisboeken schreef. In 1992 reed hij op zijn Vespa van Rome naar Ho Chi Minh-stad in Vietnam; die reis werd beschreven in het in 1997 verschenen boek Vespa. Van 1994 tot 1995 bromde Bettinelli van Alaska naar Vuurland, in het uiterste zuiden van Zuid-Amerika - een slordige 36.000km. In 1997 begon hij een reis die drie jaar zou duren. Hij doorkruiste Chili, de Verenigde Staten, Siberië, Europa, Afrika, Azië en zelfs Oceanië, waar hij in 2000 aankwam in Tasmanië. De Vespa-avonturier had zijn eigen fanclub op het internet (http://www.giorgiobettinellifansclub.it/, bekijk onderaan bij Gallery bijvoorbeeld eens 'All China by Vespa' of 'In Vespa per l'Africa'). De Vespaman werd slechts 53. Hij en zijn scooter hebben in totaal 254.000km afgelegd.

Richard Wright : The Pink Floyd Sound has ended

Richard Wright is op 65-jarige leeftijd na een slepende ziekte overleden. Hij is bekend als toetsenist (hij leerde zichzelf spelen) en mede-oprichter van de band Pink Floyd, en tot 1981 zou hij deel zijn van deze psychedelische rockgroep.

Wright kende Roger Waters en Nick Mason van zijn studie, en was samen met hen en Syd Barrett in 1965 oprichter van The Pink Floyd Sound, zoals de band in eerste instantie werd genoemd. Hij speelde in de eerste jaren een belangrijke rol en bracht diverse nummer in in het repertoire van de band, waaronder "Remember a Day", "Paintbox" en "It Would Be So Nice". Later zou Wright zich minder bezighouden met het schrijven van teksten, en zich meer toeleggen op het schrijven van instrumentale nummers, waaronder "Interstellar Overdrive", "A Saucerful of Secrets", "Careful with That Axe, Eugene" en "One Of These Days".

Zijn eerste soloproject was het album Wet Dream in 1978. Tijdens de opnames van The Wall werd hij door Roger Waters aan de kant gezet, het resultaat van zowel groeiende onmin tussen Waters en Wright, als ook van persoonlijke problemen. Hij werd echter wel als sessiemuzikant ingehuurd tijdens de tour die volgde op het uitbrengen van The Wall. Ironisch genoeg is Wright de enige die financieel voordeel had van deze tour, omdat de verliezen werden gedragen door de drie overige, "vaste" leden van de band.

Tijdens het Live 8 concert op 2 juli 2005 trad Wright voor het eerst en voor het laatst sinds de The Wall tour met de andere leden van Pink Floyds bekendste line-up op. Stiekem hoopte hij om ooit nog eens te touren met het gezelschap, maar de tijd bleek niet zijn bondgenoot...

Gennady Troshev : De hamer van Tsjetsjenië

Gennady Troshev is niet meer. Troshev was een Russisch kolonel-generaal, die vooral bekend werd door zijn optreden in de Tweede Tsjetsjeense Oorlog. Sinds 1969 diende hij bij de Russische tankstrijdkrachten. In de Eerste Tsjetsjeense Oorlog bolde hij al met zijn tanks in het Russische grensgebied; in 1995 werd hij de bevelhebber van het 58e leger en in 1997 werd hij de vice-commandant van het Noord-Kaukasus Militaire District. Het Russische leger heeft al geen te beste reputatie als het op wreedheden en dergelijke aankomt en Troshev deed zijn best om daar aan mee te helpen. Hij was een voorstander van openbare executies van Tsjetsjeense separatisten en werd door mensenrechtenorganisaties beschuldigd van een oogje dicht te knijpen voor de misbruiken van zijn soldaten in de regio. De Tsjetsjeense hoofdstad Grozny, die tot puin geschoten werd in het begin van de oorlog, moest naar de mening van troshev niet meer heropgebouwd worden, als waarschuwing tegen 'verraad aan de Russische ethnische minderheden'. Hij verdedigde kolonel Yuri budanov, die ervan beschuldigd werd een 18-jarige vrouw te hebben vermoord en verkracht (en daar later voor veroordeeld werd). Toen de Russische minister van Defensie, Sergei Ivanov, suggereerde dat Troshev wegens zijn optreden moest herplaatst worden naar het Siberische Militaire District, verscheen hij op de nationale televisie om Ivanov terecht te wijzen. Uiteindelijk werd hij in 2002 ontheven van zijn post en aangeduid als adviseur van de president voor Kozakkenzaken. Troshev kreeg wel nog een Held van Rusland-medaille voor zijn verdiensten. Hij kwam op zijn 61e om in de vliegtuigcrash van de Aeroflot-Nordvlucht 821.

Frank Mundus : De inspiratie voor Quint

Frank Mundus heeft ons verlaten. Mundus was een sportvisser in Montauk, New York, die als inspiratie diende voor het personage Quint in zowel het boek als de film Jaws. Hij hield zich sinds de jaren '50 bezig met 'Monster fishing' op de haaien in Lake Montauk. Hij harpoenneerde een witte haai van 4.500 pond (het gewicht werd geschat, maar niet gewogen) en in 1986 herhaalde hij dat door nog eens een great white te vangen van 3.247 pond. Peter Benchley, de schrijver van Jaws, bleef altijd volhouden dat Mundus niets te maken had met Quint en Mundus zelf heeft nooit actief meegeholpen aan de productie van de film. Toen ze hem vroegen wat hij van de film vond, antwoordde hij: 'It was the funniest and the stupidest movie I've ever seen because too many stupid things happened in it. For instance, no shark can pull a boat backwards at a fast speed with a light line and stern cleats that are only held in there by two bolts. And I've never boiled shark jaws. If you do, you'll only end up with a bunch of teeth at the bottom of your bucket because the jaw cartilage melts.' Hij beweerde zelf ook altijd dat Quint wel degelijk op hem gebaseerd was. Mundus werd 82.

De sterfscène van Quint in Jaws kan trouwens ook wel tellen:

Ralph Plaisted : Als eerste naar de Noordpool

Ralph Plaisted is niet meer. Hij en zijn drie metgezellen, Walt Pederson, Jerry Pitzl en John-Luc Bombardier, worden beschouwd als de eersten die over land de (geografische) Noordpool bereikt hebben, op 19 april 1968. Ze hadden het al eens geprobeerd in april en mei 1967, maar toen zorgde een stevige storm ervoor dat ze moesten terugkeren. Het jaar daarna vertrokken ze opnieuw, vanaf het Canadese Ward Hunt island. 43 dagen en 11 uren later stonden de vier mannen op de Noordpool. Jerry Pitzl, de navigator van het team, nam elk uur zijn sextant bij zich om hun positie te bevestigen. In de ochtend van 20 april moesten Plaisted en de zijnen zich een viertal mijl verplaatsen om de bewegingen van het pakijs te compenseren. Vervolgens gebruikten ze een radio om een US Air Force C135 verkenningsvliegtuig te contacteren, dat hun meteen bevestigde dat ze exact op de Noordpool zaten. Voor Plaisted hadden Frederick Cook (1908) en Robert Peary (1909) het al eens geprobeerd, maar beide claims worden vandaag als onwaarschijnlijk beschouwd, waardoor Plaisted en zijn drie companen geboekstaafd staan als de eersten die zonder enige twijfel over land de Noordpool bereikten. De Poolpionier werd 80.

Thubten Jogme Norbu : In de schaduw van de Dalai Lama

Thubten Jigme Norbu is van ons heengegaan, maar komt waarschijnlijk wel terug (afhankelijk van uw geloof, uiteraard). Norbu is namelijk de oudste broer van de Dalai Lama Tenzin Gyatso. Toen hij 3 jaar oud was, werd hij door de toenmalige Dalai Lama Thubthen Gyatso erkend als de reïncarnatie van Takster Rinpoche. Hij ging in het klooster op zijn 8e en toen hij 27 was, werd hij abt van Kumbum, één van de grootste klooster van Oost-Tibet. Het was ook één van de eerste plekken waar het Chinese leger binnenviel in 1950. hij werd onder huisarrest geplaatst en rond de klok gevolgd; het leger eiste dat hij naar Lhasa zou reizen om de Tibetaanse regering en zijn broer (die toen 15 was) af te zweren. Norbu stemde toe, maar eenmaal in Lhasa waarschuwde hij zijn broer. In datzelfde jaar vertrok hij in ballingschap. De Dalai Lama volgde pas in 1959, na een mislukte opstand. In het buitenland ontpopte Norbu zich als een vertaler voor de CIA en hielp hij Tibetaanse guerillastrijders op te leiden. In tegenstelling tot zijn jongere broer was Norbu voor volledige onafhankelijkheid van China. Later gaf hij les in Tibetaanse studies in Amerika. Daar overleed hij ook. Thubten Jogme norbu werd 86.

Don LaFontaine: The Voice of God

Zijn koosnaampje "The Voice of God" en zijn nationaliteit (staatsburger van de Verenigde Staten) doen misschien een krankjorige sekteleider vermoeden, die de wereld liever arm dan rijk is, maar helaas... Vandaag nam Hollywood afscheid van Don LaFontaine, de man (of liever de stem) achter talloze trailers van bekende blockbusters.

Don LaFontaine begon zijn carrière als opname-technicus en kwam zo in contact met Floyd Peterson, de producent voor de promotiefilmpjes voor Stanley Kubricks Dr. Strangelove. Peterson gebruikte veel van LaFontaine's ideeën en niet lang daarna begonnen ze samen een zaak. Toen LaFontaine zelf een presentatiefilmpje voor een klant moest inspreken, omdat de ingehuurde stemacteur ziek was, was zijn toekomst bezegeld.

Tijdens de late jaren 60 en vroege jaren 70 ontwikkelde LaFontaine zijn persoonlijke stijl: een sterk narratieve en melodramatische aanpak, die later door zijn collega's Ashton Smith, Hal Smith en Peter Cullen (bij geeks bekend als de stem van Optimus Prime) werd overgenomen.

LaFontaine's werkschema was naar verluid bijzonder druk: 60 promo's per week, en soms meer dan 35 opnames per dag. Filmstudio's vonden dat zijn bijdrage aan een filmtrailer prestige toevoegde aan wat anders misschien een "snoozer" zou zijn. Zijn inkomen liep dan ook op tot in de miljoenen.

Enkele van de bekendste trailers waaraan hij meewerkte: The Terminator, Fatal Attraction, Chicken Run en Batman Returns.

Don LaFontaine werd 68 en stierf aan de gevolgen van een bloedklonter in de longen. Zijn favoriete trailer: die voor The Elephant Man van David Lynch: