Raúl Alfonsín : "La casa está en orden"

Raúl Alfonsín is niet meer. Alfonsín was de eerste democratisch verkozen president van Argentinië na de Perón-jaren en de 'Vuile Oorlog' van Argentinië. In die Vuile Oorlog, een vorm van een door de miliaire dictatuur ondersteunde terreur, 'verdwenen' er ongeveer 30.000 mensen - overigens met medeweten van de Amerikaanse president Ford en zijn minister van Buitenlandse Zaken Kissinger, zoals blijkt uit in 2002 door de CIA vrijgegeven documenten. Het déblacle van de Argentijnse invasie van de Falkland-eilanden (iets waartegen Alfonsín had geprotesteerd) zorgde ervoor dat de militaire junta moest opstappen. Na democratische verkiezingen werd Alfonsín verkozen tot president. Hij stond voor een moeilijke taak: Argentinië had een torenhoge schuld en hyperinflatie, er waren om de haverklap stakingen en het leger was uiteraard ontevreden omdat het de macht had moeten afstaan. Bijna vanaf het begin was het echter zijn bedoeling om de verantwoordelijken voor de dictatuur te berechten. Hij ging eerst bij het leger aankloppen, dat niet echt happig was, waarna hij maar naar de burgerlijke rechtbanken stapte. De daaruitvolgende rechtszaken duurden tot december 1985 en waren ongezien in Zuid-Amerika. Bijna alle buurlanden van Argentinië werden toen nog geregeerd door één of ander militair regime. In 1989 verzorgde hij ook de eerste democratische machtsoverdracht van de ene verkozen president naar de volgende. En passant had hij ook al een rebellenbeweging overtuigd om zich over te geven. Bij zijn terugkeer naar Buenos Aires kondigde hij zijn succes aan met 'La casa está en orden.' Vorig jaar kreeg hij nog een buste van zijn opvolgster Christina Kirchner in het presidentieel paleis. Of hij het nu graag had of niet, hij was nu eenmaal een symbool voor de democratie, rechtvaardigde ze het beeld. Alfonsín overleed uiteindelijk aan longkanker. Hij werd 82.

Maurice Jarre : De man van de filmmuziek

Maurice Jarre is overleden. De Fransman werd wereldberoemd als dé man van de filmmuziek. Zijn alleerste soundtrack dateerde van 1951, maar zijn grote doorbraak kwam in 1961 toen Sam Spiegel hem vroeg om de muziek te maken voor David Leans Lawrence of Arabia (1962), de biografische film over T. E. Lawrence met sterren als Peter O'Toole en Omar Sharif. Het werd meteen een kassucces en Jarre werd op slag beroemd. Lawrence of Arabia was ineens goed voor zijn eerste Oscar. Andere notoire kaskrakers die Jarre van zijn melodieën mocht voorzien waren The Train (1964) en Doctor Zhivago (1965); deze laatste film (wederom van David Lean) was weer goed voor een Oscar. Dan volgden The Damned (1969) van Luchino Visconti, The Man Who Would Be King (1975), The Message (1976, waarvoor hij weer een Oscarnominatie kreeg) en A Passage to India (1984). A Passage bezorgde hem nog een Oscar. Andere bekende films die Jarre onder handen nam zijn Dead Poets Society (1989) en Jacob's Ladder (1990). Voor Dead Poet Society won hij nog een Britse Academy Award. Ook enkele miniseries werden door hem verzorgd, met als topper Shogun (1980). Naast filmmuziek schreef hij ook nog voor orkesten. Zijn zoon, Jean-Michel Jarre, zou later nog één van de pioniers van elektronische muziek worden. Maurice Jarre overleed in Los Angeles. Hij werd 84.

Fons Fraeters : hier spreekt men Nederlands

(Ik zal mijn best doen om vooral in deze post geen walgelijke taalfouten te maken, kwestie van niet over 's mans pas gedolven graf heen te pissen.)

"De zin voor het goedklinkende woord is voor mij een tweede natuur, al sinds ik heel jong was," zo sprak Fons Fraeters in een interview met de Campuskrant naar aanleiding van zijn pensioen enkele jaren geleden. De legendarische taalkundige en tv-persoonlijkheid is op 73-jarige leeftijd overleden.

Fraeters' liefde voor de standaardtaal ontwikkelde zich reeds toen hij school liep aan het Klein Seminarie van Hoogstraten waar hij uitspraaklessen kreeg van onder andere Senne Rouffaer. Later ging hij in Leuven Germaanse Talen studeren. Fraeters werd vooral bekend door zijn aantreden in Hier spreekt men Nederlands. Dit was een kort programma dat van 1962 tot 1972 enkele dagen per week op de BRT werd uitgezonden. Samen met professor Joos Florquin en Annie Van Avermaet werd hij in deze periode de belichaming van wat de Vlaming zou gaan kennen als het ABN. Door de kijker de juiste uitspraak of uitdrukking uit het Algemeen Beschaafd Nederlands voor te schotelen, probeerden ze hem van zijn koetervlaams te genezen. Fraeters en Van Avermaet werden vooral populair doordat ze de dialoogjes met veel zin voor humor en theatraliteit speelden.

Fons Fraeters was ook taaldocent aan het Instituut voor Levende Talen te Leuven. De Germanisten onder u kennen hem (en de onafscheidelijke Annie Van Avermaet) ongetwijfeld nog wel van het uitspraakgedeelte van het vak Nederlandse Taalbeheersing I uit de eerste kandidatuur. Later in zijn carrière was hij tevens directeur van het ILT. Hij zetelde ook jarenlang in de taalcommissie van de VRT waar hij onder andere het taalgebruik van de journalisten keurde. In zijn latere jaren moest hij wel erkennen dat de kruistocht voor het Algemeen Nederlands niet het verhoopte resultaat had gehad en dat men in Vlaanderen steeds verder weg evolueerde naar de verfoeide Vlaamse "tussentaal".

Hieronder een hilarisch fragment uit Hier spreekt men Nederlands (voor alle duidelijkheid: het eerste duo dat we zien zijn prof. Florquin en een willekeurig grietje, Fons en Annie komen in beeld vanaf 0:53):

Nand Buyl: de plotse leegte naast Mathilde

Het Vlaamse auteursgild mag voor een tweede keer deze maand aanschuiven aan
de koffietafel. Na Jenny Tanghe, twee weken voordien, ging Nand Buyl op 24
maart heen nadat een beroerte hem velde. Hij werd 86 jaar oud.

Nand Buyl werd vooral bekend door zijn rol als schipper in de
televisiereeks "Schipper naast Mathilde" uit 1955. Ook speelde hij later
detective Axel Nort in het gelijknamige televisiefeuilleton. Maar hij begon
zijn carrière al op 11-jarige leeftijd, in de verfilming van “De Witte” van
Ernest Claes.

Buyl was na de Tweede Wereldoorlog meer dan 60 jaar verbonden aan de
Koninklijke Vlaamse Schouwburg (KVS) in Brussel als acteur, regisseur en
leraar drama. Van 1972 tot 1992 was hij er artistiek directeur. Hij bleef
tot op late leeftijd op de planken staan en speelde in 2006 nog de hoofdrol
in de film Vidange Perdue. Hij was ook nog een graag geziene gast in
TV-series als Wittekerke en Thuis.

Voor een videoverslag van de carrière van Buyl, Klik hier.

Jade Goody: banale boekskesvulling

Een raadseltje: wat is de gelijkenis tussen Jade Goody en het urinoir van Marcel Dechamps (officiële naam:‘la fontaine’)? Ze zetten allebei aan tot nadenken. Dechamps confronteerde ons met een tot kunst verheven urinoir met de vraag ‘Wat is kunst?’ Goody confronteerde ons met haar ways of life met de vraag: “Wat is een celebrity? Moet je iets kunnen om beroemd te zijn? Vroeger wel, maar sinds de Goody’s en Paris Hiltonnen de boekskes bevolken niet meer. Een verschil tussen het kunstwerk en het kappersboekenvulsel: Deschamps’ beweegredenen waren wat filosofischer van aard als die van Goody. Deschamps wilde echt de kunst in vraag stellen. Goody was het enkel te doen om de aandacht, en het daaraan verbonden geld en de roem bij een welbepaald segment van de bevolking.

Goody werd bekend door haar deelname aan Big Brither in Groot-Brittanië en later werd ze zelfs buiten het eiland bekend, doordat ze tijdens celebrity Big Brother een Indische medebewoonster van het huis een aantal smakeloze racistische opmerkingen naar het hoofd slingerde. Omdat we over de overledenen toch ook iets goed moeten zeggen: ze excuseerde zich achteraf uitgebreid in de gespecialiseerde pers.
Net voor haar overlijden verkende ze nog maar eens de grenzen van de goede smaak, door haar doodsstrijd uitgebreid in de boekskes te laten uitsmeren. Het geld dat ze daarvoor kreeg, ging naar haar kinderen.

Goody overleed op 27 jarige leeftijd aan de gevolgen van baarmoederhalskanker.

Khadijeh Saqafi : De Moeder van de Islamitische Revolutie

Khadijeh Saqafi is overleden. Ze was de weduwe van Ayatollah Ruhollah Khomeini, de vader van de Islamitische Revolutie die de Shah van Iran afzette en een Islamitische republiek installeerde, met Khomeini als 'Geestelijke Leider' - een mooie omschrijving voor wat eigenlijk de nieuwe grote baas van de kersverse republiek was. Saqafi en Khomeini huwden in 1931 en kregen samen acht kinderen. Het grootste deel van hun huwelijk hield ze zich op de achtergrond en ze kwam ook weinig in het openbaar. Ze kreeg wel wat te verduren: één van haar zonen, Mostafa, werd in 1977 vermoord in Irak, waarschijnlijk door de SAVAK, de geheime dienst van de Shah. Een andere stierf iets vrediger, in 1995, op zijn 50e, aan een hartstilstand. Vanaf 1979 zwaaide haar man de plak in Iran en werd zij bekend als de 'Moeder van de Islamitische Revolutie'. In 1989 stierf de Ayatollah. Saqafi zou haar man nog 20 jaar overleven. Ze werd bijgezet in het mausoleum voor Khomeini in Tehran, waar de nieuwe Geestelijke Leider Khamenei speciaal voor haar kwam bidden. Er kwamen duizenden mensen opdagen, waaronder de huidige president Ahmadinedjad (u weet wel, de man met als veelzeggende bijnaam 'De Bezem van Tehran'). De Moeder van de Islamitische Revolutie werd 93.

Alain Bashung : Le Gainsbourg nouveau est décédé

Un jour je parlerai moins, jusqu’au jour ou je ne parlerai plus, zong Alain Bashung in « Résidents de la république », één van zijn laatste hits in Frankrijk en Wallonië. Hij wist toen al dat het een longkanker zou zijn die hem voorgoed het zwijgen zou opleggen. Bashung werd 61.

Bashung was een artiest die een breed publiek aansprak, werd in het Waalse landsgedeelte zowel gedraaid op jongeren rockzender Pure FM als op la Première, Bel RTL en Classic 21. Bashung is muzikaal misschien nog het best te vergelijken met iemand als Raymond Van Het Groenewoud: een vakman met een lange staat van dienst, vaak pure pop, maar met af en toe een scherp kantje.

Het Magazine Les Inrockuptibles bedacht hem in 2008 nog met de bijnaam « le dernier des géants de la chanson française ». Hij vulde voor veel fans de leegte in die Gainsbourg na zijn dood liet: een artiest met een geweldig appeal, die grote drommen muziekliefhebbers van divers pluimage aansprak. Let wel: Bashung muzikaal vergelijken met Gainsbourg, zou – hoewel le grand Serge een beroep deed op Bashung voor de realisatie van zijn album Play Blessures – wat kort door de bocht zijn.

Het grootste deel van de muziekjes van Bashung bestond uit radiovriendelijke hits (Gaby oh Gaby of Le vertige de l’amour) maar een aantal van zijn platen zijn minder toegankelijk en daardoor wat boeiender dan het doorsnee Franse chanson, vooral het latere werk: L'imprudence" uit 2002 en “Bleu Petrol” uit 2008, zijn een luisterbeurt waard.

Het laatste publieke optreden van, zwaar door zijn ziekte getekende, Bashung dateert van 28 februari (drie weken voor zijn overlijden) bij de uitreiking van de Franse muziekprijzen. Hij werd gelauwerd met drie nieuwe trofeeën, die hij bij de acht eerdere in zijn carrière mocht voegen. Hij werd daardoor de meest onderscheiden artiest van het Franse chanson.

Patrick Kinna : De stenograaf van Churchill

Een typische werkdag voor Patrick Kinna: Winston Churchill zat in zijn bad en dicteerde. De badkamer was echter zo klein dat de persoonlijke stenograaf en aide-de-camp van de beroemdste premier van het Verenigd Koninkrijk op de enige nog vrije plaats ging zitten: de wc-bril. Vanop die plaats ramde hij aan 50 woorden per minuut de woorden van Churchill op zijn schrijfmachine (als hij met pen of potlood in steno schreef, geraakte Kinna aan 150 woorden per minuut). Tegen de tijd dat Churchill's persoonlijke butler hem had afgedroogd, lagen de orders van de oorlogspremier klaar op zijn tafel. Zijn eerste ontmoeting met Churchill zou typerend worden voor hun verdere samenwerking: de premier lag op zijn bed op het slagschip Prince of Wales. Kinna zette zich neer, plots klonk er gefluit van buiten. Churchill beval Kinna om naar buiten te gaan en de matrozen (de oorzaak van het gefluit) te laten stoppen met fluiten. Zo gezegd, zo gedaan. De nerveuze Kinna maakte zich dan klaar om te noteren. 'This is a melancholy story,' zei Churchill. 'Oh yes, Sir,' antwoordde Kinna. 'No, take it down, you silly boy, I'm dictating.' Nog een voorbeeldje van Churchill's ongewone werkstijl: in een badkamer (de gebruikelijke werkstek) in Washington liep Churchill van links naar rechts met alleen zijn handdoek aan. Die viel plots af, maar in ware Britse stijl bleef de premier gewoon verder dicteren en wandelen. Iemand klopte op de deur, Churchill riep gewoon 'Come in', en daar reed Franklin Roosevelt binnen. Antwoord van Churchill toen hij zag wie er binnen kwam: 'You see, Mr President, I have nothing to hide from you.' Kinna begeleidde Churchill op elke buitenlandse missie tussen 1941 en 1945 en kwam zo oog in oog met wat toen de groten der aarde waren. Ook Stalin was erbij (op de foto staat Kinna links naast Churchill). Van hem herinnerde Kinna zich vooral hoeveel angst de Rode Tsaar iedereen om zich onboezemde. Na de oorlog en de verkiezingsnederlaag van Churchill ging Kinna werken voor het Labour-Ministerie van Arbeid en later nog voor Buitenlandse Zaken. Hij werd uiteindelijk 95.

Jenny Tanghe: harde tante op het kleine scherm

Met Jenny Tanghe verdwijnt één van Vlaanderens bekendste en populairste televisie-actrices. Ze nam vaak de rol op van de bazige vrouw. Oudere kijkers kennen haar zeker nog als moeder Cent uit Wij, heren van Zichem, iets jongere kijkers als Jenny Vanjes uit de Collega’s, en nog jongere kijkers als de moeder van Dimitri De Tremmerie uit FC De Kampioenen. VTM-kijkers konden haar bewonderen in series als Wittekerke en Verschoten en Zoon.

Tanghe werd geboren op 15 september 1926 in het Henegouwse Manage. Haar eerste rol kreeg ze op 16-jarige leeftijd in de Gentse Minardschouwburg. Daar werd iemand gezocht voor een rol met een Oostends accent. Pas na haar debuut in de Minardschouwburg volgde ze opleidingen aan het Koninklijk Muziekconservatorium in Gent en aan Studio Herman Teirlinck in Antwerpen.

Henri Pousseur: Les belles musiques nouvelles

De Belgische componist Henri Pousseur is op 80-jarige leeftijd overleden.
Dat meldt de Franstalige radiozender la Première. Pousseur genoot internationale faam als componist van nieuwe muziek en voorvechter van hedendaagse uitvoeringspraktijken aan de conservatoria.
Henri Pousseur werd in 1929 geboren in Malmédy. Tijdens zijn muziekstudies aan de Luikse en Brusselse conservatoria ontdekt hij het serialisme, met als ultieme uitloper de dodekafonische muziek, het twaalftoonenstelsel dat toen wereldwijd opgeld maakte binnen de ernstige muziek. In de vijftiger jaren is Pousseur de bezielende kracht en oprichter van 'Musiques nouvelles'.
Pousseur komt later aan het hoofd te staan van het conservatorium van Luik en richt tevens in Luik het muziekstudiecentrum Centre de Recherches musicales de Wallonie op.
Nadat hij officieel op rust ging, zette hij zijn muzikale praktijk verder en richt in 2000 een nieuwe multimediale muziekrichting op, die elektro-akoestische muziek en digitale beelden vermengt.
Pousseur behoorde samen met Pierre Bartholomée aan Waalse zijde en Louis De Meester en Karel Goeyvaerts aan Vlaamse zijde tot de top van de Belgische nieuwe muziek. Ook internationaal werden zijn composities uitgevoerd naast werk van Karlheinz Stockhausen en Pierre Boulez.

Patricia De Martelaere: de onverwachte dood

"Rouwen? Je staat er versteld van hoezeer je omgeving je verplicht om te treuren. Als je dat niet doet, krijg je te horen: heeft die persoon zo weinig voor je betekend?... Hoe radelozer iemand na de dood van een dierbare is, hoe groter de liefde was. Die liefde bewijs je dus door ontroostbaar te zijn. Volslagen flauwekul, eigenlijk het beste voorbeeld van zinloos verzet tegen de wereld zoals die nu eenmaal is. Bij dieren zie je dat als de partner sterft het leven al snel weer zijn beloop neemt. Alleen mensen kunnen dat niet accepteren."

Gelieve dus niet te rouwen. De Vlaamse filosofe, schrijfster en hoogleraar Patricia De Martelaere is op 51-jarige leeftijd na een slepende ziekte overleden. Bovenstaand citaat komt uit één van de weinige interviews die ze ooit toestond. Een unicum, want de raadselachtige, teruggetrokken De Martelaere vond dat haar werk, waarmee ze "een plagiaat van de werkelijkheid" nastreefde, voor zich moest spreken. Ook in dat werk was er geen plaats voor valse sentimenten, voor voornoemd "zinloos verzet tegen de wereld zoals die nu eenmaal is." In uitgebeend proza met kenmerkende titels als "Littekens" of "De schilder en zijn model" hield de schrijfster de mens een spiegel voor, zonder opsmuk, met al zijn kleine hebbelijkheden, de littekens die de meeste schrijvers als al te behaagzieke portretschilders trachten weg te moffelen.
"Koude Kunst", zo omschreef ze haar doel, waarbij niet het ontroerende maar het onrustwekkende haar fascineerde. Naast voornoemde romans schreef ze in 2005 "Het onverwachte antwoord", wat haar eindelijk een grotere bekendheid en zelfs de Gouden Uil-publieksprijs opleverde. In beperktere kring kreeg ze ook veel waardering als filosofisch essayiste, waarbij vooral Nietzsche, Wittgenstein en Freud over haar schouder meeschreven. Dankzij bundels als "Een verlangen naar ontroostbaarheid" of "Verrassingen" werd De Martelaere in 2000 volkomen terecht beloond met De Vlaamse Cultuurprijs voor essay en kritiek. Vaak werd ze omschreven als "de beste Vlaamse essayiste van de voorbije twintig jaar"; het deed dan ook heel wat stof opwaaien toen Hugo Brems haar niet opnam in "Altijd weer vogels die nesten beginnen", zijn encyclopedisch standaardwerk over de Nederlandse naoorlogse literatuur. Voor één keer doorbrak de schrijfster haar cordon mediatique om in een vlammend interview met Knack uit te halen naar de rancune van een afgewezen ex-minnaar die de objectiviteit van een literair historicus blijkbaar in de weg zat. Een ouderwetse literaire rel was het gevolg, tot Brems schoorvoetend zijn "vergetelheid" toegaf en beloofde haar in latere drukken zeker op te zullen nemen. Alweer een kleinzielig menselijk kantje als een kwalijk etterend litteken ontbloot.

Haast onopgemerkt bleef De Martelaeres enige dichtbundel, "Niets dat zegt", die ze zelf in de inleiding nota bene afkraakte als een uit de hand gelopen hobby. Oordeelt u vooral zelf of hier een zondagsdichter spreekt:

Zo dichtbij niets, zo zonder
onderkomen, zo zonderling.
Zo draai ik mij om en om en
zie en zie wat niemand ziet.
Het begint met nergens, en eindigt
op niets. Koud. Koud. Warmer.

Alleen wie weg is, is gezien.

Hoe kun je zo zijn, zegt hij.
Niet, zeg ik. Niet.



Patricia De Martelaere is niet meer. Zij wenst bloemen noch kransen. Toch verlangt elke literatuurliefhebber vandaag hevig naar haar ontroostbaarheid. En toch, die ontroostbaarheid... Hoe zat het ook weer met dat onverwachte antwoord van deze koele schilder van het afstotelijke? De mooiste slotzin van haar romans en misschien ook wel van haar leven: "Het onverwachte antwoord is: JA!"

João Bernardo Vieira : 'Gods Geschenk' aan Guinee-Bissau

João Bernardo Vieira is niet meer. Vieira was de niet bepaald onomstreden president van Guinee-Bissau. Hij werd geboren in Bissau toen dat nog een Portugese kolonie was. Na een carrière als electricien sloot hij zich in 1960 aan bij de onafhankelijkheidsbeweging en steeg vrij snel in de rangen van het verzet, waar hij zijn bijnaam Nino opdeed. In 1974 werd Guinee-Bissau eindelijk onafhankelijk, maar de problemen waren niet echt van de baan. Integendeel. Door de jaren heen ontwikkelde het land zich als dé bananenrepubliek van West-Afrika, waarbij iedereen vrolijk staatsgrepen pleegde (of dat toch probeerde). Zo ook Vieira. In 1980 leidde hij een bloedeloze militaire coup en werd president. Veertien jaar later - ondertussen had Vieira al die tijd de grondwet rustig opzijgeschoven en een vijftal coups overleefd - overzag hij de eerste meerpartijenverkiezingen, die hij ook won. Vanaf 1998 kwam het land echter terecht in een burgeroorlog, en een jaar later moest Vieira er zelf aan geloven. Een staatsgreep door een militaire junta zorgde ervoor dat hij moest vluchten. De aanleiding? Hij had het hoofd van het leger ontslagen. Na ballingschap in Portugal dook hij in 2005 weer op en won opnieuw de presidentverkiezingen. Ook nu had hij weer zo zijn problemen. Ze begonnen in 2008 toen opstandige soldaten een aanval openden op Vieira's huis, dat ze bestookten met artillerievuur. De president overleefde het. In de vroege uurtjes van 2 maart 2009 had hij echter minder geluk. Hij werd weer maar eens aangevallen door opstandige soldaten en tijdens zijn vluchtpoging werd hij neergeschoten. De aanleiding? Het hoofd van het leger (déjà-vu), ook Vieira's bitterste rivaal, generaal Batista Tagme Na Waie, was enkele uren tevoren ontploft. De soldaten die Vieira afknalden, beweerden dat Vieira erachter zat, met alle gevolgen vandien. Vieira, die zichzelf altijd omschreef als 'Gods Geschenk' aan Guinee-Bissau (de meningen zijn verdeeld, maar bon), werd 69.

Miguel Serrano : De Esoterische Hitleriaan

Net als u dacht dat u alles gezien had, sterft Miguel Serrano. Serrano is zonder twijfel één van de de meest bizarre Chilenen aller tijden. En ook lichtelijk getikt. Hij was namelijk een autoriteit op het gebied van het esoterische Hitlerisme (jawel, u leest het goed). Volgens Serrano zijn de 'Ariërs' afkomstig uit de ruimte en vertegenwoordigen ze een soort van godheid. Helaas voor hen zijn ze het slachtoffer van een wereldsamenzwering die geleid wordt door de 'Demiurg', die aanbeden wordt door de Joden en ineens ook de oorzaak is van al het menselijke inferieure leven op onze aardkloot. Als u denkt dat dit al van de pot gerukt is, het gaat nog verder: Serrano combineerde de 'Nordische' nazi-mythologieën met de Hindu-Vedische tradities - volgens hem zijn die alletwee oud-Arisch van oorsprong - wat ontaardde in het erkennen van Adolf Hitler als een soort van avatar of zelfs een boddhisatva, een reïncarnatie van het opperste goed zowaar, die teruggekomen is op de Aarde om de demonische horden van het 'Tijdperk van Kali' te bestrijden (een Hindu-tijdperk van chaos, wanorde en strijd, één van de vier stadia die de wereld ondergaat). Hij schreef dit allemaal mooi neer in een twintigtal boeken met als hoofdwerk Adolf Hitler, el Último Avatãra (uit 1984 nota bene). Serrano geraakte er ook van overtuigd dat Hitler Berlijn ontvlucht had en zich schuilhield in Antarctica. Toen het Chileense leger in 1947-48 een expeditie naar de Zuidpool organiseerde, ging Serrano mee om dit ook effectief te verifiëren. In de jaren '50 trok hij door Europa en ging gezellig keuvelen met de beroemde psychiater en psycho-analyst Carl-Gustav Jung. In de jaren '60 en '70 was hij diplomaat en werd hij Chileens ambassadeur in India, Joegoslavië, Roemenië, Bulgarije en Oostenrijk. Op zijn reizen maakte hij vele foute vriendjes zoals Léon Degrelle, Otto Skorzeny (de SS'er die Mussolini nog bevrijd had in 1943) en Hanna Reitsch (de persoonlijke pilote van Hitler). In 1984 gaf hij nog de Hitlergroet op de begrafenis van een SS'er in Chili. Serrano bleef overtuigd van zijn ideeën tot zijn dood op 91-jarige leeftijd aan een beroerte.