Jørn Utzon : The Sydney Opera House

De Deense architect Jørn Utzon is gestorven. Utzons bekendste bouwwerk was het Opera House van Sydney. Het gebouw is wereldberoemd omwille van zijn "mosselschaal", een futuristische dakconstructie. Utzon won met zijn ontwerpen verschillende prijzen, waaronder de gerenommeerde Pritzker Prijs voor Architectuur in 2003. Die wordt beschouwd als de Nobelprijs voor de bouwkunst. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werkte hij met de Zweedse architect Gunnar Asplund samen, door wie hij naar eigen zeggen sterk werd beïnvloed. Daarnaast reisde Utzon door Europa, de VS en Mexico. In 1950 startte hij zijn eigen architectenbureau op in Kopenhagen. Enkele jaren later, in 1957, won hij de architectuurwedstrijd voor het ontwerp van het Opera-gebouw in Syndey. Dat werd in 1973 ingewijd. De architect zelf had zich enkele jaren eerder al teruggetrokken uit het project, na geruzie over de oplopende kosten, herhaaldelijk uitstel en steeds weerkerende kritiek op de gewaagde constructie. Andere projecten van de man zijn het toneelhuis in Zürich (1964), de tijdens de golfoorlog zwaar beschadigde parlementsgebouwen in Koeweit (1972), de Bagsværd-kerk in Kopenhagen (1976) en twee beroemd geworden woningen in Mallorca. Utzon leefde bijna veertig jaar op het eiland in de Balearen. Hij overleed op 90 jaar aan een hartaanval in zijn slaap.

Richey Edwards: Manic in hart en nieren

Richey Edwards, de gitarist en liedjesschrijver van de Britse band The Manic Street Preachers, is door een Britse rechter doodverklaard. Edwards verdween dertien jaar geleden spoorloos. De rocker, die kampte met depressies en een alcoholprobleem, werd voor het laatst gezien toen hij een Londens hotel verliet op 1 februari 1995. Zijn auto werd twee weken na zijn vermissing gevonden vlakbij een brug bij de rivier de Severn. Er wordt vanuit gegaan dat Edwards zelfmoord heeft gepleegd door van de brug te springen. Omdat het lichaam van Edwards nooit is gevonden, denken velen dat hij nog in leven is. Meermaals lieten mensen weten dat ze de gitarist ergens ter wereld tegen het lijf waren gelopen, onder meer in het Indiase Goa en op de Canarische Eilanden.

De bandleden van de Manic Street Preachers hebben nog altijd een rekening op naam van Edwards waarop zijn deel van de royalties wordt overgemaakt. De band, bekend van nummers als 'Motorcycle emptiness', 'The everlasting' en 'So why so sad', werken momenteel aan een nieuw album, dat in april moet verschijnen. Voor het album gebruiken James Dean Bradfield, Nicky Wire en Sean Moore teksten die Richey voor zijn verdwijning schreef.

Het betreft bij deze dus een bericht buiten categorie, maar het vermelden waard medunkt...

Mario Ferreyra : zelfmoord op tv

Marrio Ferreyra heeft zichzelf om zeep geholpen. De voormalige Argentijnse politiechef regeerde in de jaren 1976-1983 - de periode van de zogenaamde 'Vuile Oorlog' in argentinië, die 30.000 mensenlevens eiste - met ijzeren hand over de provincie Tucuman. Hij werd beschuldigd van martelpraktijken, kidnappings en de executie van 3 dieven in 1991. Toen hij hoorde dat hij zou worden gearresteerd, klom hij op een watertank en gaf een interview aan een tv-zender, waarin hij alle beschuldigingen tegensprak. Toen uiteindelijk ook de politie arriveerde om hem in te rekenen, ging hij over tot iets drastischere maatregelen. In het bijzijn van zijn vrouw en twee van zijn vier kinderen haalde hij een pistool uit zijn laars, riep nog 'Hasta siempre, Maria' (zijn vrouw) en schoot zichzelf in zijn hoofd. Het interview werd live uitgezonden op de Argentijnse zender Cronica TV, die ook de beelden van de zelfmoord de ether instuurde. Ferreyra werd 63.

Rashid Rauf : De trans-Atlantische bommenlegger

Rashid Rauf is omgekomen bij een luchtaanval in Pakistan. De zoon van een uit Pakistan ingeweken Britse bakker zou voor al-Qaeda gewerkt hebben en zijn naam dook in zowat elke jihad-samenzwering op. Het enige waar iedereen het echter wél over eens is, is dat hij een sleutelfiguur was in een reeks verijdelde aanslagen in 2006 waarbij vloeibare springstof gebruikt zou worden om trans-Atlantische vluchten op te blazen. Het plan was om 9 tot 12 vliegtuigen naar beneden te halen, met een onstekingsmechanisme gemaakt uit iPod-onderdelen. Het vliegverkeer lag een hele tijd plat en er werden draconische veiligheidsmaatregelen genomen. Rauf werd in 2006 opgepakt door de Pakistaanse politie, maar een jaar later wist hij op mysterieuze wijze te ontsnappen door zelf zijn handboeien open te prutsen en vervolgens over een metershoge muur van een moskee te klimmen en te verdwijnen. Waarschijnlijk kreeg Rauf hulp van wat gelijkgezinde vrienden bij de Pakistaanse veiligheidsdienst. Sindsdien was hij van de aardbol verdwenen, tot een Amerikaanse raket hem terugvond en (waarschijnlijk) naar de Tuinen van Allah stuurde. Rauf werd (vermoedelijk) 27.

Stephen Morgan : LDVD met de krokodillen

Stephen Morgan heeft op een wel vrij orginele edoch ietwat pijnlijke manier dan gewoonlijk zelfmoord gepleegd. De 51-jarige Brit die in Oeganda woonde en aan de kost kwam bij een lokale touroperator, was compleet van slag omdat zijn vrouw hem had verlaten voor een ander. Hij besloot dan maar een einde aan zijn leven te maken. Op zo'n 260 km van de Oegandese hoofdstad Kampala sprong Morgan de Nijl in, bij de Murchison Falls. Niet zo erg op zich, zij het dat het er op die bepaalde plaats stikte van de krokodillen. Die lieten de gratis lunch niet aan zich voorbijgaan en verslonden de ongelukkige met huid en haar. Hij liet zijn gsm en een zelfmoordbriefje achter.

Fons Bastijns: Blauwzwart for ever

Bij Club Brugge mogen ze voor de derde keer dit seizoen het cassettebandje
met de minuut stilte erop bovenhalen. Na Johnny Thio en François Sterchele
overleed een derde ex-speler van Club: Fons Bastijns overleed op 61-jarige
leeftijd. Bastijns werkte 502 wedstrijden af in het blauwzwarte shirt. Hij
was ook lange tijd aanvoerder van de ploeg.

In de veertien jaar dat hij bij blauwzwart speelde werd hij vijf keer
landskampioen en won hij drie keer de beker. Het was de meest succesvolle
periode van de club. In 1978 haalden ze zelfs de finale van de beker voor
landskampioenen, die tegen Liverpool verloren werd.

Verdediger Fons Bastijns scoorde slechts 1 keer in een officiële wedstrijd
van Club, en werd drie keer opgeroepen voor de Rode Duivels: in 1970 tegen
Frankrijk, in 1973 tegen Noorwegen en in 1977 tegen Nederland.

Het in memoriam op sporza.

Yakov Alperon : De koosjere don

Yakov Alperon is onploft. Alperon - beter bekend als 'Don Alperon' - was het hoofd van één van de grootste maffiafamilies van Israël; hij was net terug op weg naar huis na een bezoek van het gerechtshof van Tel Aviv, waar zoontje Dror (hier op de foto, rechts, met papa zaliger) was aangeklaagd wegens afpersing en agressie jegens een agent. De Alperon-familie had nogal regelmatig ruzie met de andere misdaadkartels van Israël en de politie heeft al laten weten dat ze elk onderwereldfiguur gaan ondervragen bij hun onderzoek naar de aanslag. De dood van de grootste don van het land gaat waarschijnlijk een maffia-oorlog doen beginnen, aangezien zijn familie Yakovs dood zal willen wreken. Don Alperon kwam onlangs nog in het nieuws toen hij in zijn wagen werd tegengehouden met een keukenmes, een kapotte knuppel en traangas in zijn bezit. Yakov beweerde doodleuk dat hij het keukenmes nodig had om fruit te pellen en werd later vrijgelaten. De laatste jaren is het aantal maffiaoorlogen in Israëlitische steden flink gestegen. Verschillende bendes liggen met elkaar in de clinch voor de controle over onder meer de gok en de beschermingsindustrie, waarbij personen of bedrijven 'protectie' wordt geboden in ruil voor geld. Criminelen gaan elkaar in deze strijd met kogels, bommen en tegenwoordig zelfs raketten te lijf. De georganiseerde misdaad is er zo uit de hand gelopen dat er zelfs een op de Sopranos lijkende tv-reeks is verschenen.

Guy Peellaart : Diamond Dogs & It's Only Rock and Roll

Guy Peellaert heeft ons verlaten. Peellaert was een Belgisch graficus en pop art-kunstenaar, die vooral bekend werd door onder meer zijn hoesontwerpen. Begin jaren '70 maakte hij werk voor de platenhoezen van Diamond Dogs van David bowie en It's Only Rock and Roll van The Rolling Stones. Ook de filmaffiches van Taxi Driver van Martine Scorsese, Short Cuts van Robert Altman en Paris, Texas van Wim Wenders zijn van zijn hand. Hoewel befaamd in het buitenland, vond zijn eerste tentoonstelling in ons Belgenland pas plaats in 2008. Recent nog werd hij door Knack en Le Vif gevraagd om tien weken lang de grootste iconen uit de Belgische muziek te protretteren. Zijn werk verscheen ook in boekvorm, zoals in de bestseller Rock Dreams, die hij samen met de Britse rockjournalist Nic Cohn samenstelde en dat meer dan een miljoen keer over de toonbank ging. Peellaert overleed in Parijs aan kanker; hij werd 74.

Mitch Mitchell: Drummer Jimi Hendrix Experience

Drummer Mitch Mitchell, die samen met gitarist Jimi Hendrix in de jaren zestig de Jimi Hendrix Experience heeft opgericht, is op 61-jarige leeftijd overleden. De laatste overlevende van het trio werd dood gevonden in een hotelkamer in Portland in de noordwestelijke Amerikaanse staat Oregon. Volgens een arts is de man een natuurlijke dood gestorven.

Een week eerder had Mitchell nog opgetreden in het kader van de Experience Hendrix Tour als hulde aan de stergitarist, in Seattle en Portland. Daar eindigde ook het deel van de tournee aan de Amerikaanse westkust. De in Engeland geboren Mitchell begon midden de jaren zestig met Hendrix te spelen in Londen. Met bassist Noel Redding vormden ze in 1966 de Jimi Hendrix Experience die het daaropvolgende jaar het debuutalbum "Are you experienced?" uitbracht. Het trio had hits als "Foxy Lady", "Purple Haze" en "All along the Watchtower". Mitchell speelde met nog andere sterren onder wie John Lennon, Eric Clapton en Keith Richards.

Mustafa Şekip Birgöl : De laatste van Atatürk

Mustafa Şekip Birgöl is overleden. Birgöl was de laatste veteraan van de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog (1919-1923). Vers van de Militaire Acvedemie in Istanbul, sloot hij zich onmiddellijk aan bij de Kuvayi Milliye (de Turkse revolutionairen) van Mustafa Kemal Atatürk, die zich na de Eerste Wereldoorlog bezighielden met zich te verzetten tegen de opdeling van het Ottomaanse rijk door de victorieuze Geallieerden. Hij vocht in West-Anatolië en was ook aanwezig bij de inname van Smyrna - tegenwoordig Izmir - op de Griekse troepen die de stad bezet hielden. Na de Onafhankelijkheidsoorlog hield hij zich bezig met het onderdrukken van enkele opstanden. In 1952 zwaaide hij af - hij was toen kolonel. In 1927 had hij de Medaille van de Onafhankelijkheid gekregen. Hij stierf op Wapenstilstand en kreeg een staatsbegrafenis met de volle honeurs; aanwezigen waren onder andere Abdullah Gül, de Turkse president. Birgöl werd 105.

Myriam Makeba: Mama Afrika

De Zuid-Afrikaanse zangeres en antiapartheidsactiviste Myriam Makeba is bezweken aan een hartaanval tijdens een anti-maffiaconcert voor Roberto Saviano, de schrijver die door de maffia met de dood wordt bedreigd wegens zijn boek "Gomorra". Makeba was een half uur aan haar optreden bezig, toen ze neerviel. Ze was 76 jaar oud.

In 1967 scoorde Makeba een monsterhit met het aanstekelijke “Pata Pata’’, maar ze was al sinds de jaren 50 bezig als jazz-zangeres. De zangeres werd uit haar moederland verbannen omdat ze activeerde tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Ze ging naar de VS, waar ze ook buitengebonjourd werd, na haar huwelijk met Black Power-activist Stokely Carmichael. Ze ging dan in Guinee wonen, en zag pas in 1990, na tientallen jaren ballingschap, haar thuisland terug. Het was Nelson Mandela die haar vroeg om terug te keren.

Wannes Van de Velde: de echte dichter van ’t Stad

Het moet in 2002 of 2003 geweest zijn. Op de boekenbeurs van Antwerpen zat Wannes Van De Velde in dezelfde stand als Bram Vermeulen zijn boeken te signeren. Ik wandel voorbij de stand van beide gevierde volkszangers, bekijk hun beider boeken en zeg tegen Van de Velde: “Bram Vermeulen heeft wel meer bij elkaar geschreven dan u.” Waarop hij mij antwoord in een sappig Antwerps accent: “Ja maar ik heb misschien meer weggesmeten.” Gevolgd door een vette knipoog richting Vermeulen. Ondertussen verdwalen beide kleinkunstenaars in de straten van het hiernamaals.

Vermeulen verliet ons twee jaar gelden al veel te vroeg, Wannes Van de Velde verloor dit weekend de strijd tegen leukemie. Hij was een echte sinjoor, geboren in hartje Antwerpen. Zijn eerste mansardeke stond in de Zirkstraat een volkse buurt. Wannes studeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en later aan het Hoger Instituut voor Grafiek. Tijdens zijn academiejaren koesterde Van de Velde al een levendige belangstelling voor muziek en vooral voor de marginale vormen ervan: jazz, flamenco, zigeunermuziek, blues, chanson en het volkslied in het algemeen. Het podiumdebuut van Van de Velde dateert van rond 1960. Wannes heette toen nog Wim, zijn instrument was de saxofoon en hij speelde jazz in de kroegen rond de Antwerpse Stadwaag.

Dankzij Wannes Van de Velde ontstond opnieuw een verrassend levendige belangstelling voor het volkslied. Al gauw begon hij ook zelf teksten te schrijven en te componeren. Het eerste lied dat Wannes ooit op vinyl heeft gezet, was "Jef heeft me 'n sjiek gerefuseerd". Het werd in 1966 de openingstrack van zijn debuutelpee "Wannes Van de Velde", die een onverwacht succes werd. Zijn bekendste LP dateert uit 1973: “Ne zanger is ne groep”. Daarop staan nummers als 'Als ik wil gaan huishouden', 'Mijn mansarde', 'Bitter zeemanslied', 'De dansende begijn', 'Een schip' en 'Ik wil deze nacht in de straten verdwalen'.

Wannes Van de Velde zal bij het grote publiek bekend blijven als volkszanger pur sang, maar smeet zich tijdens zijn rijk gevulde carrière ook op het theater en de literatuur.

Gus: de lelijkste hond ter wereld

Gus, de lelijkste hond ter wereld, is in de Amerikaanse staat Florida aan kanker overleden. De hond bezat nog één oog en drie poten, en was in juni in het Californische Sonoma gekozen tot lelijkste hond ter wereld. Een van zijn poten was geamputeerd wegens kanker. Hij verloor een oog tijdens een gevecht met een kater.

Tja, oordeel zelf zou ik zo zeggen...

Marciana Silva Barcelos : Dood door doodskist

Marciana Silva Barcelos is van ons heengegaan. De Braziliaanse vrouw van 67 was op weg naar het kerkhof om haar man te begraven. Die man, Josi Silveira Coimbra, was de dag ervoor op zijn 76 overleden toen hij tijdens het dansen een hartaanval kreeg. Maar zelfs in de dood was Coimbra geen rust gegund, want een Alfa Romeo ramde de lijkwagen om nog onbekende redenen langs achter. De kist met het stoffelijk overschot van wijlen Coimbra vloog hierdoor naar voren... recht op het hoofd van zijn weduwe, die er in bleef. De chauffeur van de Alfa Romeo moest 50 minuten in zijn wrak doorbrengen voor hij bevrijd werd. De chauffeur van de lijkwagen en een zoon van de twee schielijk overledenen geraakten lichtgewond.

Onbekend : De KKK Initiation Murder

Een vrouw uit Oklahoma, wiens identiteit nog niet werd vrijgegeven, is teruggevonden onder een struik in Louisiana. Ze was via het internet gerecruteerd om deel te nemen aan een initiatieritus van de Ku Klux Klan. Het idee was blijkbaar dat ze naar Sun zou reizen - een landelijk boerengat in Louisiana - en na de ritus zou terugkeren naar haar thuisstaat om daar meer zieltjes te winnen voor de foute bende. Mevrouw had tijdens het gebeuren misschien door dat ze wel extreem fout bezig was en wou onverwijld naar huis gaan, evenwel zonder de intiatie te vervolledigen. Dit was niet naar de zin van Raymond "Chuck" Foster, het leidertje van de groep KKK'ers, die er na een hevige discussie niets beters op vond dan de vrouw dan maar neer te knallen. Na de moord probeerden de KKK-leden alle sporen te wissen en werd het lichaam van de vrouw gedumpt langs de weg, maar ze vielen door de mand toen twee van de heikneuters in een plaatselijke supermarkt vroegen hoe ze bloedvlekken uit kleren konden krijgen. Acht mensen werden tot nu toe aangehouden, waaronder Foster.

Régis Genaux: beenhard

Zaterdag is Régis Genaux overleden. De verdediger met de onafscheidelijke gele kaart bezweek aan een harstilstand. Genaux maakte zijn profdebuut op 10 maart 1991 in de wedstrijd Standard-Cercle Brugge (3-2) waar hij na 78 minuten inviel voor Marc Schaessens. Zijn enige doelpunt in zijn profcarrière scoorde hij in de laatste competitiewedstrijd van het seizoen 1991-1992 tegen Lierse. Hij scoorde het 7e doelpunt in een met 8-2 gewonnen wedstrijd. Genaux was als rechtsachter een vaste waarde in een sterk elftal van Standard. Ze slaagden er echter niet in om kampioen te worden en eindigden 2x tweede achter Anderlecht. In 1993 won hij met Standard wel de bekerfinale. Bij Standard speelde hij elke wedstrijd en werd hij een vaste waarde in de nationale ploeg, maar door zijn vertrek naar het buitenland op 23-jarige leeftijd veranderde dit. Zijn verblijf bij Coventry was geen succes en hij vertrok al zeer vlug naar Udinese in de Serie A. Zijn periode in Italië was wisselvallig met vele blessures. In de momenten dat hij blessurevrij bleef, slaagde hij er wel in om een plaats in de basis te veroveren en werd hij ook opgeroepen voor de nationale ploeg. Na vijf seizoenen in Italië, keerde hij voor een korte periode zonder succes terug naar Standard.

Régis Genaux was één van "de drie musketiers" samen met Philippe Léonard en Michaël Goossens, drie zeer beloftevolle voetballers die hun profcarrière reeds vroeg begonnen bij Standard Luik en ook van het uitgaansleven genoten. Mede hierdoor en door hun vroege vertrek naar een buitenlandse competitie konden ze de verwachtingen nooit waarmaken. Ze keerden alle drie ook terug naar Standard, maar voor Genaux werd dit geen succes. Hoewel het talentvolle voetballers waren, haalden ze niet het maximum uit hun carrière, wat het duidelijkst merkbaar is aan hun cijfers in de nationale ploeg. Zo haalde Genaux slechts 27 selecties en 22 caps. Ook Roberto Bisconti maakte deel uit van deze beloftevolle generatie.

Na zijn spelerscarrière begon hij als jeugdtrainer bij CS Verviers. Vanaf 2006 was hij trainer van RFC Sérésien, maar hij werd ontslagen in april 2008. Hij laat een vrouw en twee kinderen achter.

BR Chopra : Bollywood alom

Baldev Raj Chopra - beter bekend als BR Chopra is overleden in Mumbai / Bombay. De Indische filmmaker was één van de grootste producers van de Bollywood-scene, het Indische equivalent van Hollywood (en ondertussen trouwens groter dan zijn Amerikaanse tegenhanger). BR heeft meer dan 30 films op zijn palmares, waaronder enkele iconen van de Indische film zoals Naya Daur (1957), dat hij uitbracht vlak na de oprichting van zijn eigen productiehuis, B.R. Films. Een andere topper was Insaf Ka Tarazu oftewel The Burning Train (1980). Die twee films en een derde, Humraz (1967) gaven hem een cultstatus. Hij is ook beroemd vanwege zijn televisiereeks Mahabharata (latere jaren '80), gebaseerd op het gelijknamige Indische epos en één van de meest succesvolle serials van de Indische tv-geschiedenis. Van de Indische regering kreeg hij nog de Dadasaheb Phalke-prijs, de hoogste filmonderscheiding van het land. BR's broer Yash en zijn zoon Ravi zitten zelf ook in de filmindustrie. De veteraan van Bollywood werd 94.

Michael Crichton: Mr. Jurassic

John Michael Crichton is vandaag, op 66-jarige leeftijd gestorven aan de gevolgen van kanker.
Crichton was actief als auteur, scenarioschrijver, regisseur en film- en televisieproducer. Zijn bekendste werk is waarschijnlijk wel Jurassic Park uit 1990, verfilmd door Steven Spielberg. Deze roman kan gelden als een schoolvoorbeeld van Crichtons belangrijkste thema: het onvermijdelijke falen van complexe technologische systemen en de futiliteit van de daarin ingebouwde veiligheidsmechanismen.
Voor de literatuurwetenschappers onder ons: Crichton maakte vaak gebruik van de literaire techniek false document. Zijn verhalen werden voorzien van realistisch aandoend bronnenmateriaal, zoals citaten uit wetenschappelijke teksten, DNA-sequenties of computergrafieken, zodat de tekst het effect van een maximale suspension of disbelief op de lezer kan sorteren.

Juan Camilo Mourino : The Mexican Rising Star

Juan Camilo Mourino's ministeriële vliegtuig is neergestort, met diens dood tot gevolg. De Mexicaanse politicus was zowat de rising star van de Mexicaanse politiek. Hij was nog maar enkele maanden minister van Binnenlandse Zaken, maar zijn naam was al onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen de Mexicaanse drugkartels. Mourino was de strongman van president Felipe Calderon, wiens verkiezingscampagne hij organiseerde en voor wie hij als aide-de-camp diende van 2006 tot 2008. Mourino werd in 1971 geboren in Madrid, waar zijn familie nog altijd in hoog aanzien staat. Vader Carlos Mourino bijvoorbeeld is de voorzitter van de voetbalploeg Celta Vigo. Op zijn 18 werd Juan Mexicaans staatsburger en dankzij zijn vriendschap met Calderon steeg hij razendsnel op de Mexicaanse politieke ladder. Vanaf januari 2008 werd hij minister van Binnenlandse Zaken; heel zijn termijn werd opgeslorpt door zijn strijd met de drugsbendes. Die ontaardde langzaam in een ware oorlog. Mourino had al 36.000 extra soldaten gestationeerd langs de poreuze grens tussen Mexico en de VS. Er liepen gespecialiseerde eenheden rond die als enige taak hadden om de drugshandelaars in te rekenen (of neer te knallen). Of het veel goed deed, is een ander paar mouwen; Een dag voor Mourino's fatale crash kende Mexico het hoogste aantal doden op één dag: 58 (met onder meer de politiechef van de staat Sinaloa erbij). Vorig record was 41, op 12 september. Mourino was slechts 37.

Sydney Lucas : Altijd net niet

Sydney Maurice Lucas is niet meer. Hij behoorde tot het steeds kleiner wordende groepje veteranen van de Eerste Wereldoorlog. In tegenstelling tot miljoenen anderen heeft Lucas echter altijd veel geluk gehad; in augustus 1918 werd hij opgeroepen voor het leger bij de Sherwood Foresters en naar Yorkshire gestuurd voor zijn training. Het had er alle schijn van dat ook Lucas in de vleesmolen zou gesmeten worden. Zijn twee oudere broers hadden hun vuurdoop al gehad. De oudste kreeg een schot door een vinger, terwijl de andere twee keer bijna ontplofte maar nooit ernstig geraakt werd. Voor hij naar Frankrijk kon worden gestuurd, volgde er op 11 november de Wapenstilstand en kon Lucas naar huis terugkeren. In 1928 emigreerde hij naar Australië om daar zijn geluk te gaan beproeven. In juni 1940 meldde hij zich vrijwillig aan bij het Australische leger en werd hij naar Palestina gestuurd, om daar door te gaan naar Griekenland, dat op dat moment belaagd werd door Duitsers en Italianen. Ook deze keer werd hem het oorlogsgeweld bespaard; hij kreeg een blindedarmontsteking en moest achterblijven toen zijn bataljon in april 1941 vertrok. Tot zijn ontslag uit het leger vanwege gezondheidsredenen in november 1941 bewaakte hij Duitse en Italiaanse krijgsgevangenen. Terug in Australië werkte hij in een vliegtuigfrabriek en na de oorlog ging hij terug aan de slag als loodgieter. Lucas werd uiteindelijk 108. Hij overleed enkele dagen voor de 90e verjaardag van de Wapenstilstand. De drie resterende Britse veteranen zullen daar nog wél aanwezig zijn - het is goed mogelijk dat het ook hun laatste viering wordt...

Bomma Obama overleden

Madelyn Dunham, de grootmoeder van de Democratische presidentskandidaat Barack Obama, is zondagavond overleden. Dat heeft Obama zelf bekendgemaakt. De vrouw leed al een tijdlang aan kanker. Ze werd 86. ‘Ze was de hoeksteen van onze familie en een vrouw met uitzonderlijke kracht en nederigheid’, schrijft Obama in een mededeling. ‘Ze leefde teruggetrokken, en we zullen haar wens voor een kleine uitvaart in besloten kring respecteren’, luidt het nog.

Madelyn Dunham voedde Obama mee op vanaf zijn tiende, toen zijn moeder naar Indonesië trok om er te werken. Twee weken geleden onderbrak hij zijn campagne nog om haar te bezoeken op Hawaï. Toen wilde hij geen details geven over haar gezondheidstoestand.

Jimmy Carl Black: de drummer van Zappa

De originele drummer van the Mothers of Invention, de (begeleidings)groep van Frank Zappa heeft zijn laatste adem uitgeblazen. De naam – Jimmy Carl Black - doet waarschijnlijk bij weinigen een belletje rinkelen.

Black is de man achter Zappa aan de linkerkant van de foto

In 1964 richtte hij samen met een paar vrienden The Soul Giants op, samen met Roy Estrada en Ray Collins. Toen die laatste onder de wapens geroepen werd, zei hij: “Ik heb nog een vriend die af en toe gitaar speelt en mij wel wil vervangen: Frank Zappa. And the rest was history. Iets later - op moederdag - veranderde de groep van naam: the mothers of invention waren geboren. Onder die naam bleven ze voortbestaan tot 1969. Het drumwerk van Jimmy Carl Black is ondermeer te horen op Zappa’s Freak Out!, We’re only in it for the money, Uncle Meat en Mothermania. In 1971 werkte Black nog eens samen met Zappa, voor een film dit keer: 200 Motels.

Jimmy Carl Black nam ook occasioneel plaats achter de drums voor andere grote artiesten uit die tijd: Jimi Hendrix, Janis Joplin, The Grateful Dead, Jefferson Airplane en Captain Beafheart zijn er maar enkele uit een hele rij.

Black bleef tot het einde van zijn leven actief in de muziek. Hij stierf op 70-jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker

Cecil W. Stoughton : Fotograaf van JFK

Cecil William Stoughton is niet meer. De Amerikaan verwierf vooral bekendheid als de officiële fotograaf van John F. Kennedy tijdens diens jaren in het Witte Huis. Tussen de inauguratie en de moord op Kennedy nam hij meer 8.000 foto's van het gezin JFK. Daaronder ook de enige foto waarop JFK, zijn broer Bobby en Marilyn Monroe tesamen te zien zijn. Stoughton was ook aanwezig op de moord zelf en kwam daardoor in Air Force One terecht, waar Lyndon B. Johnson werd ingezworen als de nieuwe president. Resultaat: weer een mooie - en unieke - foto. Op de kleding van Jacqueline Kennedy zitten nog bloedvlekken van wijlen haar man... Stoughton diende nog twee jaar bij Johnson. Hij werd 88. Enkele van zijn beroemdste foto's:

Domenico Leccisi : The Body Snatcher

Domenico Leccisi is dood. Leccisi was een markant edoch ietwat fout figuur van de Italiaanse politiek (zo zijn er wel meer). Toen de Duitse troepen zich op het einde van de Tweede Wereldoorlog terugtrokken uit Italië, vluchtte Mussolini met hen mee. Hij werd echter gevangengenomen, samen met zijn maitresse, en op 28 april nabij het Como-meer neergeschoten door communistische partizanen. Daarna werd zijn lichaam tetoongespreid in Milaan, ondersteboven opgehangen aan een tankstation. De Geallieerden lieten hem 's nachts weghalen en begroeven hem in een ongemarkeerd graf in het Musocco-kerkhof in Milaan. In het begin van 1946 braken Leccisi en enkele volgelingen het kerkhof in en steelden het lijk van de fascistische dictator. Erg goed lukte dat nu ook weer niet, want ergens tijdens hun exploten slaagden ze er in om een been van Mussolini kwijt te spelen. Het lichaam werd later teruggevonden in een Capucijnenklooster, vervolgens 11 jaar weggestopt uit angst voor bedevaarten door die-hard fascisten en uiteindelijk werd het in 1957 in de familiekelder van de Mussolini's gedumpt. Op de kist lag wel een Italiaanse driekleur... Leccisi werd veroordeeld tot 6 jaar cel maar kwam vervroegd vrij ten gevolge van een amnestiewet voor misdrijven ten tijde van het fascisme. Hij sloot zich onmiddellijk aan bij de Neo-Fascistische Partij en zetelde tussen 1953 en 1963 zelfs in de Italiaanse Kamer. In 1969 stichtte hij zijn eigen partij. Leccisi vond dat de neo-fascisten blijkbaar te slap geworden waren. Hij bleef onverbeterlijk doorheen de jaren; in 1958 geraakte hij verwikkeld in een regelrecht gevecht in het lagerhuis tussen communisten en neo-fascisten. Leccisi was wel begonnen door schande te roepen toen de premier zei dat de vlag van de verzetsstrijders van de Tweede Wereldoorlog evenveel eerbetoon verdienden als die van het leger. Toen ze hem wegsleepten, slaagde hij er nog in om "Eviva Mussolini!" te roepen. Leccisi werd uiteindelijk 88.

Ahmed al-Mirghani : Ex-president van Soedan

In 1986 werd (Elsayid) Ahmed al-Mirghani verkozen tot president van Soedan. Dat waren ineens ook de laatste nationale verkiezingen met meerdere partijen. Drie jaar later werd al-Mirghani namelijk buitengewerkt door de huidige president - toen kolonel, Omar al-Bashir, in een militaire coup. al-Mirghani behoorde tot één van de prominentste families van Soedan en had voor zijn presidentschap al gediend als ambassadeur in Caïro en voorzitter van de Soedanese Islamitische bank. In 1988 slaagde hij erin om een vredesakkoord te sluiten met John Garang, de leider van een opstand in het zuiden. Vanaf 1989 leefde hij in Egypte, waar hij uiteindelijk ook overleed. De laatste verkozen president van Soedan werd 67. Bij zijn begrafenis in Khartoum (zijn lichaam werd teruggevlogen naar Soedan), kwam ook al-Bashir zijn respect betuigen...

Josef Alliluyev : Kleinzoon van Stalin

Josef Alliluyev is overleden. Hij was het eerste kind van Svetlana, dochter van Stalin (hier links met haar vader). Alliluyev was ook het enige kleinkind van de rode despoot die zijn beruchte grootvader nog gekend heeft. Toen Stalin in 1953 stierf, was hij zeven of acht jaar oud. Hij probeerde zoveel mogelijk uit de schijnwerpers te blijven en leefde in Moskou, waar hij aan de kost kwam als cardioloog. Zijn relatie met zijn moeder was nogal stroef en in 1967 vluchtte zij naar de Verenigde Staten, waar ze nu nog altijd leeft. Josef werd 62 of 63. Een doodsoorzaak werd niet gegeven.

Jacques Piccard: dieper dan de diepste zee

In Genève is de bekende Zwitserse oceanograaf Jacques Piccard overleden. Piccard werd in 1922 geboren in Brussel. Hij werd vooral bekend voor zijn diepzee-onderzoek.

Hij was onder meer de uitvinder van de bathyscaaf, een onderzeeër voor grote dieptes, waar de druk tot duizend keer groter is dan de gewone atmosferische druk. In 1960 dook hij samen met collega Don Walsh in zijn bathyscaaf tot 10.916 meter diep in de Marianenkloof.

Piccard deed nog aan onderzoek tot zijn 82e. Hij heeft elke onderzeeër waarmee hij de oceaan indook zelf ontworpen. Piccard werd 86 jaar.

Juul Anthonissen : De jazzkenner

Jazzkenner Juul Anthonissen is in Wiekevorst overleden. Hij werkte onder meer voor het ministerie van Cultuur, maar was volgens de VRT vooral bekend als jazzspecialist. Hij was van 1965 tot 1996 journalist voor De Standaard en werkte ook als radiomaker voor de openbare omroep. In 1955 richtte hij de Hnita-Jazz club op in Heist-op-den-Berg, waar grootheden als Chet Baker, Charles Mingus, Keith Jarret en Toots Thielemans optraden. In 1996 kreeg hij de Cultuurprijs van Heist en in 2001 de Blue Bird Award in het Duitse Wennheim. De jazzfanaat sukkelde naar verluidt al een tijdje met zijn gezondheid. Zijn zoon Peter nam de leiding over van de Hnita-Jazz Club. Anthonissen werd 77.