Adolf Storms : de slachter van Deutsch Schützen

Oorlogsmisdaden verjaren niet, en Adolf Storms zal het geweten hebben. De stokoude Duitser kreeg vorig jaar een dagvaarding in zijn bus voor zijn aandeel in de slachtpartij van Deutsch Schützen.

In de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog zat Storms, toen lid van de 5e SS Panzer-divisie "Wiking", in de bossen van Oostenrijk rond te hotsen, nabij het dorpje Deutsch Schützen. Daar zaten ook een pak Joodse slavenarbeiders, die werden afgebeuld door onder meer Storms en nog wat Hitler Jugend. Toen de Russische pletwals altijd maar dichterbij kwam en het wat te heet onder hun voeten werd, werden de slavenarbeiders afgemaakt. Storms dwong hen om al het waardevolle dat ze nog op hun lijf hadden af te geven, waarna ze moesten knielen en ze neergeschoten werden. 57 gingen er zo het hoekje om. Pas in 1995 werd het massagraf teruggevonden.

Storms maakte het daags erna nog wat bonter door iemand neer te knallen die niet meer verder kon op een dodenmars van Deutsch Schützen naar Herberg. Na de oorlog ging hij gewoon terug naar huis in Duitsland, waar hij als manager van een treinstation aan de bak kwam. Maar dan was er een Weense student, Andreas Forster, die onderzoek deed naar Deutsch Schützen die toevallig op de naam van Storms stuitte. Hij groef wat dieper en al snel had hij Storms' aandeel door. Forster en zijn prof gingen hem zelfs interviewen, maar Storms ontkende alles en herinnerde zich niets meer.

Maar hij werd toch gedagvaard. Niet dat het uiteindelijk veel hielp: voor hij voor het gerecht kon verschijnen, overleed de voormalige SS'er bij hem thuis. Storms werd 90.

Frank Giering : Funny Games

De Duitse acteur Frank Giering is op 38-jarige leeftijd overleden. Giering zal voor eeuwig herinnerd worden voor zijn hoofdrol als Peter, één van de twee psychopatische (maar uiterst beleefde) jongemannen in Funny Games van de beroemde Oostenrijkse regisseur Michael Haneke uit 1997. Peter en zijn partner in crime Paul gijzelden in deze prent gedurende enkele dagen een doorsnee gezin in een vakantiehuis en speelden er allerlei sadistische spelletjes mee om hen uiteindelijk stuk voor stuk te vermoorden. Funny Games was een geniale en shockerende psychologische thriller die al gauw wereldwijd een enorme culthit werd. In 2008 mocht Haneke zelfs een Amerikaanse remake van de film maken met een reeks bekende Hollywoodacteurs in de cast. Alle liefhebbers van Haneke's werk zijn het er echter over eens dat het origineel ver superieur bleef, zelfs al was de Hollywoodversie een shot-for-shot remake.
In zijn latere acteercarrière speelde Giering vooral rollen in Duitse politieseries. Zo verscheen hij onder andere in monumenten als Tatort, Ein Fall für Zwei en Der Alte. In de ZDF-hitserie Der Kriminalist speelde hij sedert 2006 tot zijn dood zelfs de hoofdrol van Kriminalkommissar Henry Weber.
Frank Giering sukkelde gedurende zijn leven meermaals met drankzucht en zelfvertwijfeling, en hij getuigde hier ook openlijk over. Geboren in Magdeburg in 1971 sprak hij over zichzelf als een reliek van het communistische Oost-Duitsland die nooit heeft kunnen aarden in de moderne wereld van na de éénmaking. Zijn doodsoorzaak wordt nog onderzocht.

Edith Shain : V-J Day in Times Square

Op 19 augustus 1945 maakte de Amerikaanse president Truman via de radio bekend dat Japan zich onvoorwaardelijk had overgegeven, wat het einde van de Tweede Wereldoorlog betekende. Overal in de Verenigde Staten werd er nu feest gevierd, zo ook in New York. En daar liep fotograaf Alfred Eisenstaedt door de straten. Die wriemelde zich door de steeds groeiende massa mensen, terwijl hij altijd maar foto's maakte.

Toen hij op Times Square terechtkwam, zag hij een matroos die de ene vrouw na de andere kuste. Jong, oud, het deed er niet toe. Eisenstaedt voelde dat er een geweldige foto zat aan te komen en zocht naar een goeie gelegenheid. Die kreeg hij toen tussen al de vierende mensen een jonge verpleegster opmerkte. Hij maakte zich klaar en jawel, de matroos nam ook haar beet en kuste haar vol op de mond. Eisenstaedt nam precies 4 foto's van het gebeuren, die onsterfelijk werden en het einde van de oorlog voor Amerika symboliseerden.

En die verpleegster heeft het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild. In de late jaren '70 kreeg Eisenstaedt een brief waarin een zekere Edith Shain schreef dat zij de verpleegster was. Ze kwam net uit de metro toen de matroos haar kuste. Ze liet hem doen, vertelde ze later, omdat hij nu eenmaal voor haar in de oorlog gevochten had.

Edith Shain werd 92.

Ronnie Lee Gardner : We aim to please

Voor de eerste keer in 14 jaar hebben ze in de Verenigde Staten nog eens iemand tegen de muur gezet. Ronnie Lee Gardner, 49 jaar oud, kreeg de twijfelachtige eer om voor het vuurpeloton te verschijnen. De Amerikaan zat al 25 jaar in death row. In 1985 was hij veroordeeld voor het neerknallen van een advocaat tijdens een vluchtpoging uit de rechtbank, waar hij net werd aangeklaagd voor een andere moordpoging.

In Utah was het toen nog de gewoonte dat de veroordeelde kon kiezen hoe hij naar de andere wereld geholpen werd. Pas in 2004 ging de staat Utah, waar Gardner vastzat, over tot de executie door dodelijke injectie. Iedereen die daarvoor veroordeeld was, kon die optie dus nog ontwijken - wat Gardner ook deed. Gezien de dubieuze resultaten van de executie door dodelijke injectie, lijkt dat niet echt een onverstandige keuze. In 2006 duurde het 35 minuten voor Angel Nieves Diaz de pijp uitging. Zijn beulen hadden verkeerd geprikt. En in 2009 werd de executie van Romell Broom voor onbepaalde tijd uitgesteld. Daar hadden ze hem 2 uur lang tevergeefs geprikt in zijn armen, benen, handen en enkels, om toch maar een ader te vinden.

Geen risico's, moet Gardner gedacht hebben, laat die kogels maar komen. Hij at zijn galgenmaal - steak, kreeft, appeltaart en een 7-Up - en bracht de rest van zijn tijd door met naar de Lord of the Rings-trilogie te kijken. Gardner werd vastgebonden in een stoel (zie foto), er werd een soort van witte bull's eye op zijn borst geschilderd en 5 vrijwilligers van de politie, die 7,5 meter verder stonden, maakten het af. Eén van de 5 kogels was trouwens een losse flodder, maar niemand van de schutters wist welke. Kwestie van het wat "gemakkelijker" te maken.

Even later verscheen er op de Twitter-account van de aanklager van Utah, Mark Shurtleff, een berichtje van 134 karakters om aan te kondigen dat Gardner het hoekje om was. Heel het gedoe doet weer heel wat stof opwaaien omtrent de doodstraf in de VS.

Marcel Bigeard : "Crevettes Bigeard"

Toen Marcel Bigeard in 1936 werd opgeroepen om zijn militaire dienst te vervullen voor het Franse vaderland, was hij er niet echt happig op. Na 2 jaar verplichte dienst ging hij gewoon weer werken voor de plaatselijke Société Générale in Toul. Nochtans was Bigeard bij zijn dood de meest gedecoreerde en invloedrijkste Franse soldaat van de voorbije decennia.

In 1939 werd hij weer opgeroepen om in de Tweede Wereldoorlog te dienen. Na het Franse débacle van 1940 werd hij gevangengenomen, maar wist uiteindelijk te ontsnappen naar de Vrije Fransen in Afrika. In 1944 werd hij in bezet Frankrijk gedropt, waar hij de Duitsers ambeteerde met zijn guerilla-oorlogsvoering. Tegen het einde van de oorlog was hij kapitein.

De ene oorlog was gedaan en de volgende kon beginnen. In december '45 zat hij in Frans Indochina, waar Frankrijk wanhopig vocht om zijn koloniaal rijk te behouden. Daar speelde hij de PR-kaart volledig uit, door regelmatig journalisten met zich mee te zeulen, waardoor hij ook meer materiaal vastkreeg. Veel hielp het uiteindelijk niet. In 1954 kwam de Franse koloniale periode in Indochina aan zijn inglorieuze einde met de slag bij Dien Bien Phu, waar ook Bigeard mee inzat. Hij werd gevangengenomen en 3 maanden later gerepatrieerd.

En dan kwam de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog. En hier ontspoordde Bigeard. Al snel kreeg hij een wrede reputatie. Er werden regelmatig verzetsleden gemarteld om aan de nodige informatie te komen, iets wat de oude ijzervreter een paar jaar geleden nog met volle vigeur verdedigde. Regelmatig verdween er wel eens iemand of stierf iemand onder verdachte omstandigheden in de gevangenis. Het deed de Franse zaak in Algerije geen goed. Hij gaf zijn naam aan de Crevettes Bigeard, een bijnaam voor slachtoffers van de doodsvluchten van de 10e Parachutedivisie. Die namen hun gevangenen mee op het vliegtuig en dumpten hen boven de Middellandse Zee, met extra gewichten aan hun voeten zodat ze sneller zouden zinken. Het mocht allemaal weer niet helpen, Algerije werd onafhankelijk.

Bigeard ging in 1976 met pensioen. Tegen dan was hij een nationale beroemdheid en werd hij de inspiratie voor enkele romans en films, zoals Lost Command uit 1966 met Anthony Quinn. Bigeard werd 94. Hij werd met volle militaire eer begraven.

Stuart Cable : Demons and cocktails

De Britse drummer Stuart Cable is op 40-jarige leeftijd overleden na een uit de hand gelopen zuippartij. Cable werd geboren in het Welshe dorpje Cwmaman. Samen met zanger-gitarist Kelly Jones, die in dezelfde straat woonde, en diens schoolvriend bassist Richard Jones richtte hij in 1992 een rockbandje op dat het latere Stereophonics zou worden. Vijf jaar later brachten ze hun debuutalbum World Gets Around uit dat meteen piekte op een 6de plek in de Britse charts. Stereophonics was (zeker op hun eerste platen) duidelijk beïnvloed door de heersende Britse indierock van de jaren '90, de zogenaamde Britpop, en in het bijzonder door Oasis. Met hun volgende albums was het helemaal raak en van '99 tot 2003 scoorde Cable met Stereophonics drie opeenvolgende nummer 1 albums in Groot-Brittannië. Hun vaak catchy singles brachten menige festivalweide in verrukking en ook in België werd de groep erg gesmaakt. Tot hun bekendere songs behoren onder andere Just Looking (1999), Have A Nice Day (2001), Mr. Writer (2001) en Maybe Tomorrow (2003).

Cable liet zich volop de wilde levensstijl van een jonge rocker on the road welgevallen met natuurlijk tonnen sex, drugs & rock 'n roll. Terug blikkend op die periode schreef hij dat de roem hem veranderd had in een "coke-taking zombie" die toestanden beleefde als ware hij in het scenario van Pulp Fiction belandt. In september 2003 werd Cable door Kelly Jones uit de groep gezet omdat hij een gebrek aan toewijding zou hebben getoond en ook kritiek zou hebben gehad op het volgens hem gebrek aan progressie binnen de band. Cable en Jones bleven wel ook na zijn vertrek goed bevriend. Na het vertrek van Cable scoorde Stereophonics met Dakota in 2005 nog wel hun eerste nummer 1 hit maar daarna zijn de hits enigszins uitgebleven voor de band. Cable zelf ging zich toeleggen op presentatiewerk. Tot zijn dood had hij een wekelijkse radioshow op BBC Wales. In 2009 publiceerde Cable zijn autobiografie Demons and Cocktails waarin hij in allerlei zelfrelativerende anekdotes vertelde over zijn wilde rock 'n roll bestaan als drummer van Stereophonics.

Zondagavond was Cable afgezakt naar The Welsh Harp Inn, zijn plaatselijke pub in Llwydcoed waar hij met een aantal vrienden aan een serieuze hijsmarathon begon. Na sluitingstijd gingen ze naar Cable's huis waar ze hun booze binge voortzetten. Later die nacht is Stuart Cable gestikt in zijn eigen kots.

Hieronder de video van Just Looking (met de betreurde drummer als chauffeur van de wagen):



En hier de video van Have A Nice Day (Cable is de krullenbol met het blauwe hawaihemd):