Néstor Kirchner : President en "First Gentleman"

Hoe je het ook draait of keert, Néstor Carlos Kirchener was waarschijnlijk de meest invloedrijke politicus van Argentinië sinds het tijdperk van de Peróns.

Kircherner, van Duits-Kroatische afkomst, groeide op in het zuiden van het land. Hij werd eerst burgemeester van zijn thuisstad Rio Gallegos en vervolgens provinciegouverneur. Omdat hij uit het diepe zuiden kwam, kregen zijn volgelingen al snel "Pinguins" als bijnaam.

Hij kwam bijna per ongeluk aan de macht: in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen voor 2003 haalde hij amper 22%. Zijn tegenstander, de voormalige president Carlos Menem, trok zich echter terug uit de race, zodat Kirchner als enige deftige kandidaat overbleef.

En eens hij aan de macht was, voerde hij een hele resem hervormingen door die het land uit het slop haalden waar het de voorbije decennia in terecht gekomen was. Op economisch gebied trok hij de economie weer op gang door de massale schuldenberg van Argentinië aan te pakken. Door in sojaproductie te investeren, gaf hij het land een boost dat het al in jaren niet meer ervaren had.

Maar het was vooral op het gebied van de mensenrechten dat Kirchner ophef maakte. Na de dictatuur van 1976-83 waren er twee amnestiewetten van kracht, die de militairen die het wat bont gemaakt hadden in die obscure jaren beschermde.

Al snel sprak men van het K-Tijdperk: Kirchner werd bijgestaan door zijn vrouw, Cristina, met wie hij in feite een politieke tandem vormde. Zij volgde hem ook op toen zijn ambtstermijn in 2007 afliep. Kircherner werd zo de "First Gentleman" van Argentinië. Beiden waren lid van de Perónistische partij, die nog steeds veel invloed heeft in het land. Kirchner zat niet stil en nam de leiding over van de Perónisten. Achter de schermen bleef hij volgens de geruchtenmolen rustig verder regeren.

Er gingen al geruchten de ronde dat Kirchner in 2011 terug voor de presidentiële sjerp zou gaan, om zijn vrouw op te volgen en het Kirchnertijdperk nog wat te verlengen, maar een hartfalen maakte een abrupt einde aan die ambitie.

Néstor Kirchner werd 60.

Paul de octopus : de Madame Soleil van de weekdieren

De Duitse octopus en helderziende Paul is op 2-jarige leeftijd overleden. Paul leefde in het aquarium Sea Life Centre te Oberhausen. Tijdens het EK Voetbal van 2008 werd Paul door zijn verzorgers voor het eerst ingezet om de uitslag van de wedstrijden van de Mannschaft te voorspellen. In zijn aquarium werden twee doosjes gedropt, elk met een vlaggetje op en elk met een mossel in, het favoriete voedsel van de octopus. De gepronostikeerde winnaar was het land welks vlag op het doosje kleefde met de mossel die hij als eerste opvrat. De toen nog piepjonge Paul moest zijn paranormale gave blijkbaar nog wat verfijnen want hij voorspelde twee van de zes wedstrijden verkeerd. Tijdens het WK 2010 in Zuid-Afrika deed men echter opnieuw een beroep op Paul om de wedstrijden van Duitsland te voorspellen. Match na match kreeg de achtarmige profeet gelijk, zelfs toen hij in de voorronde een overwinning voor Servië had voorspeld. Aan de vooravond van de halve finale had hij al 5 matchen op rij goed. Het orakel van Oberhausen groeide over de gehele wereld uit tot dé hype van het WK (waarbij hij zelfs de vuvuzela van haar bedenkelijke troon stootte). Voor de halve finale van Duitsland waagde Paul het echter om tegenstander Spanje te kiezen. Meteen verwerd Paul van nationale mascotte tot volksvijand nummer 1. De Duitse tabloids namen zelfs het woord "verrader" in de mond. Maar helaas voor onze oosterburen kreeg de inktvis wederom gelijk. Ook de kleine finale en de finale voorspelde Paul goed zodat hij het WK afsloot met een perfect palmares van 8 op 8. Voor eindwinnaar Spanje werd Paul een nationale held en er werd grof geld geboden om hem in Spaanse handen te krijgen. Het aquarium van Oberhausen weigerde echter en stuurde de waarzegger op een welverdiend pensioen. Later werd de arme Paul door de Iraanse president Ahmadinejad nog in verschillende toespraken zowaar aangevallen als het symbool bij uitstek van de decadentie en het verval van de westerse wereld.
Diego Maradonna, die bondscoach van Argentinië was toen dat land een door Paul gepronostikeerde nederlaag tegen Duitsland opliep in de kwartfinales van het WK, heeft de octopus naar aanleiding van diens overlijden al zeer direct aangesproken op zijn Twitter-pagina: "Ik ben blij dat jij bent heengegaan. Door jouw schuld hebben we het WK verloren." Paul was bijna drie jaar toen hij aan natuurlijke oorzaken stierf, stokoud voor iemand van zijn soort. Tot slot geven we nog mee dat de statistische kans om met dit soort van 'toss of a coin'-methode alle 8 wedstrijden juist te voorspellen 1 op 256 bedraagt, oftewel 0,39%, wat sommigen sterkt in hun geloof dat Paul de octopus wel degelijk in de toekomst kon kijken...

Hieronder zien we Pauls controversiële en zijn vaderland tot wanhoop drijvende voorspelling voor de halve finale:

Mbah Maridjan : De bewaker van de Merapi

Mbah Maridjan omschreef zijn job ooit als "ervoor zorgen dat er geen lava naar beneden stroomt. De vulkaan moet ademen, niet kuchen." En hij kon het weten. Mbah Maridjan - oftewel Grootvader Maridjan - werd geboren als Mas Penewu Suraksohargo en was de bewaker van de Merapi. De Merapi (Indonesisch/Javaans voor Vuurberg overigens) is een vulkaan in Centraal-Java.

Maridjans job bestond uit het sussen van de vulkaan en ervoor te zorgen dat de berg zich koest hield. Hiervoor ging hij regelmatig in en rond de krater bloemen en offerandes leggen. Jaarlijks werd er nog eens een grote processie gehouden, de Labuhan, waarin dat alles nog eens in het groot werd overgedaan. Om de acht jaar kreeg de vbulkaan ook nog eens een zadel aangeboden. Om de Merapi onder controle te houden, kreeg Maridjan een salaris van $1 per maand.

Er waren ook wat risico's aan verbonden. Hij woonde een miezerige 5 km van de vulkaan af. Toen die in mei 2006 moeilijk deed, weigerde Maridjan weg te gaan - hij vond dat zijn job vereiste dat hij bleef. Een uitbarsting van de Merapi later lag Maridjan onder zijn ingestorte huis en de volgende 5 maande lag hij in het ziekenhuis. De Indonesiërs vonden het geweldig en hij werd wijd en zijd beroemd.

En toen de Merapi op 26 oktober weer van zich liet horen, was het weer van dat. Maridjan bleef weer waar hij was. Een pyroclastische wolk van de vulkaan - een gigantische muur van gas en asse van 1000°C - stormde over zijn woonplaats. Alleen de moskee in het dorp stond nog recht. Maridjan werd in een biddende houding teruggvonden. Rondom hem werden nog 13 mensen gevonden, die tot op het laatste moment geprobeerd hadden om hem ervan te overtuigen om te evacueren...

Mbah Maridjan werd 83 voor de Merapi hem tot zich nam.

En om u een idee te geven wat de Merapi allemaal kan:

Bob Guccione : Penthouse & Caligula

"Sickening, utterly worthless, shameful trash." Dat was het meedogenloze verdict van de filmcriticus Roger Ebert toen in 1979 de prent Caligula op de bioscoopzalen werd losgelaten. Het zou één van de weinige films worden waaruit Ebert ooit wegwandelde - "two hours into its 170 minute length." De "beste" kritiek hoorde Ebert volgens hem van een dame die aan het drankfonteintje stond: "This movie is the worst piece of shit I have ever seen."

De cast was nochtans fenomenaal: Malcolm McDowell (A Clockwork Orange) speelde de getikte Caligula en werd bijgestaan door andere sterren als Peter O'Toole (keizer Tiberius), John Gielgud (Nerva) en Helen Mirren (Caesonia, de laatste vrouw van Caligula). Het addertje onder het gras waren de producenten: Tinto Brass en nu wijlen Bob Guccione. Het script was geschreven door Gore Vidal. Brass was al bekend voor zijn erotisch getinte films en het was dan ook geen verrassing dat er serieus veel bloot in de film voorkwam. Maar ook Guccione nam een paar scènes voor zijn rekening, die iets explicieter waren dan wat ze (zelfs) in de jaren '70 in de mainstream cinema gewend waren.

Bob Guccione was sinds 1965 de uitgever van het mannenblad Penthouse. Penthouse was opgevat als een concurrent van Hugh Heffner's Playboy, maar iets meer down to earth. In de beginjaren van het blad zat Guccione zonder geld en nam hij zelf het merendeel van de fotoshoots voor zijn rekening. Maar Penthouse groeide fenomenaal en al snel zwom Guccione in het geld. En dat geld pompte hij ook in Caligula. De "historische" film begon nog op het gemak (zelfs als je de orgiescènes op het eiland Capri wegdenkt, waar Peter O'Toole de syphiloïde keizer Tiberius vertolkt), maar naarmate de minuten verstreken, werd de prent explicieter. Malcolm McDowell ramt op een bepaald punt zijn arm in de aars van een bruidegom, de helft van de cast wordt verkracht, gecastreerd of vermoord (of alledrie) en in de finale loopt het helemaal de spuigaten uit en wordt het eigenlijk gewoon porno met een zweem van kunstzinnigheid. Newsweek Magazine vatte het allemaal nog eens mooi samen met de kritische reflectie dat Caligula "a two-and-a-half-hour cavalcade of depravity that seems to have been photographed through a tube of vaseline" was. Met dank aan Bob Guccione, die de "stevigste" scènes voor zijn rekening nam. Er zijn nog verschillende versies van de film in omloop, met als kers op de taart de uiterst zeldzame onuitgebrachte versie van Gucccione himself, 210 minuten lang, die nog officieus in Cannes getoond werd.

Guccione trok het zich allemaal niet aan. Slechte reclame is immers ook reclame, zo zal hij gedacht hebben. In zijn latere jaren kreeg hij het nog wat hoger in zijn bol en maakte hij zelfs plannen voor de bouw van een kerncentrale - die nooit het levenslicht zag. De populariteit van Penthouse daalde echter altijd maar, ondanks inspanningen van Guccione om toch maar weer uit het slop te geraken, zoals een tevergeefse poging om Monica Lewinsky voor zijn fotolens te krijgen. Het mocht allemaal niet baten, in 2003 ging het blad bankroet en trad Guccione af als voorzitter van Penthouse International, Inc. Hij kreeg longkanker en dat deed hem uiteindelijk de das om. Bob Guccione overleed twee dagen voor zijn tachtigste verjaardag.

De Trailer zegt al genoeg:

Georges Rutaganda : de Slachter van Rwanda

In de ongeveer honderd dagen tussen 6 april en midden juli 1994 werden er in Rwanda minstens 800.000 mensen naar de andere wereld geholpen. Sommige cijfers spreken zelfs van één miljoen - ongeveer 20% van de toenmalige bevolking. De slachtoffers waren de etnische Tutsi-minderheid en de Hutu-voorstanders van de vredesgesprekken die in het land gaande waren.
Eén van de architecten van die genocide is in zijn cel overleden. Georges Rutaganda was de vice-voorzitter van de Interahamwe, een Rwandese Hutu-militie. Toen het vliegtuig van de Rwandese president Habyarimana - een Hutu - neergeschoten werd, was dat het startsein voor een orgie van etnische zuiveringen. Rutaganda's stem was heel de tijd te horen op de beruchte Radio Télévision Libre des Mille Collines in de hoofdstad Kigali. Mille Collines zat heel de tijd anti-Tutsi retoriek uit te kakken, met rutaganda op kop. Die zat de Hutu's aan te moedigen om alle Tutsi's de kop in te slagen - of, in dit geval, aan stukjes te hakken met machetes. Wat ook vakkundig gebeurde. Rutaganda zond ook de vermoedelijke verblijfplaatsen van de slachtoffers uit, waar ze op dat moment waarschijnlijk naar gevlucht waren, opdat de milities hen beter konden opjagen.
Ook over Rutaganda zelf doen er heel wat verhalen de ronde. De voormalige zakenman nam vrouwen gevangen, die hij dan vasthield in de gebouwen van de Interahamwe in Kigali. Daar werden ze verkracht, gemarteld en vermoord. Rutaganda was er blijkbaar ook heilig van overtuigd dat Hutu-prostituées allemaal heksen waren. Een getuige vertelde hoe Rutaganda een man afmaakte met een machete, om zich vervolgens om te draaien naar de verzamelde menigte en te zeggen dat dit de manier was waarop men met Tutsi's moest omgaan.
In 1995 werd hij opgepakt en veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Hij overleed in zijn cel in Benin na een slepende ziekte. Rutaganda werd 51.

Antonie Kamerling : de kleine blonde dood

De Nederlandse acteur Antonie Kamerling heeft zich op 44-jarige leeftijd gezelfmoord. In 1990 werd Kamerling gecast voor een rol in de nieuwe serie Goede Tijden, Slechte Tijden, die zou uitgroeien tot de populairste soap uit de Nederlandse televisiegeschiedenis. Half Holland lag al snel dagelijks in zwijm voor de televisie telkens de jonge acteur met het knappe kopje en de halflange gouden lokken zijn opwachting op het kleine schermpje maakte. Kamerling wou echter meer en in 1993 stapte hij op bij GTST op zoek naar betere rollen en meer erkenning voor zijn acteerkwaliteiten. Die kwam er ook meteen toen hij werd genomineerd voor een Gouden Kalf voor zijn filmdebuut, een sterke hoofdrol in De Kleine Blonde Dood, de verfilming van de beroemde roman van Boudewijn Büch. In 1994 schitterde hij in de psychologische thriller Suite 16 van Dominique Deruddere. Dit was een ambitieuze Engelstalige film waarin Kamerling en Pete Postlethwaite een knap tweespel spelen als het jonge goddelijke lustobject en de oude pervert met teveel geld. Vervolgens speelde Kamerling een hoofdrol in het kassucces All Stars (1997), een komedie voor het grote publiek. In latere jaren moest de getalenteerde acteur spijtig genoeg berusten in toneelstukken, B-films en gastrollen in tv-series. Hij leed al jarenlang aan zware depressies en deed daar in diverse interviews ook openlijk kond over. Hieronder kan u Antonie Kamerling nog eens bewonderen in de trailer van Suite 16.

Charlie : bedelen om een saf

De Zuid-Afrikaanse aap Charlie is op 52-jarige leeftijd overleden. Charlie bracht zijn jonge jaren door in een circus totdat hij in de zoo van Bloemfontein belandde. Daar werd hij wereldberoemd als 'the smoking monkey'. Zijn voorliefde voor sigaretten kwam aan de oppervlakte telkens een bezoeker toevallig een brandende peuk door het hek smeet. Charlie raapte de peuk op en begon lustig te paffen. Zijn stiekeme slechte gewoonte raakte bekend bij het grote publiek en uiteraard gingen de mensen steeds vaker brandende sigaretten over het hek gooien. En als hij er geen kreeg dan liep hij op een rokende bezoeker toe en ging hij er met de armen in de lucht om bedelen. Cameramensen maakten gretig beelden van de rokende aap die een hit werd op televisie en op het internet. De bezoekersaantallen van de Bloemfontein Zoo boomden, maar de directie van de dierentuin kon Charlie's gedrag natuurlijk niet helemaal openlijk goedkeuren. Toen de aap doorkreeg dat zijn verzorgers niet op prijs stelden dat hij rookte, ging hij, telkens hij een saf bemachtigde, deze verstoppen en hen afleiden door een andere richting uit te lopen en schaapachtig naar hen te grijnzen. Het roken heeft zijn dood zeker niet bespoedigd. De directie van de dierentuin wijst er immers op dat Charlie met zijn 52 jaren stokoud was (gemiddeld worden chimpansees in gevangenschap slechts 40) en aan natuurlijke omstandigheden overleden is. In onderstaand filmpje kan u Charlie nog eens gretig weg zien smoren: