Maridjans job bestond uit het sussen van de vulkaan en ervoor te zorgen dat de berg zich koest hield. Hiervoor ging hij regelmatig in en rond de krater bloemen en offerandes leggen. Jaarlijks werd er nog eens een grote processie gehouden, de Labuhan, waarin dat alles nog eens in het groot werd overgedaan. Om de acht jaar kreeg de vbulkaan ook nog eens een zadel aangeboden. Om de Merapi onder controle te houden, kreeg Maridjan een salaris van $1 per maand.
Er waren ook wat risico's aan verbonden. Hij woonde een miezerige 5 km van de vulkaan af. Toen die in mei 2006 moeilijk deed, weigerde Maridjan weg te gaan - hij vond dat zijn job vereiste dat hij bleef. Een uitbarsting van de Merapi later lag Maridjan onder zijn ingestorte huis en de volgende 5 maande lag hij in het ziekenhuis. De Indonesiërs vonden het geweldig en hij werd wijd en zijd beroemd.
En toen de Merapi op 26 oktober weer van zich liet horen, was het weer van dat. Maridjan bleef weer waar hij was. Een pyroclastische wolk van de vulkaan - een gigantische muur van gas en asse van 1000°C - stormde over zijn woonplaats. Alleen de moskee in het dorp stond nog recht. Maridjan werd in een biddende houding teruggvonden. Rondom hem werden nog 13 mensen gevonden, die tot op het laatste moment geprobeerd hadden om hem ervan te overtuigen om te evacueren...
Mbah Maridjan werd 83 voor de Merapi hem tot zich nam.
En om u een idee te geven wat de Merapi allemaal kan:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten