r te herleven, wat zou leiden tot de Witte van Hoegaarden. Celis had de stiel geleerd van zijn buur Louis Tomsin, de laatste ambachtelijke brouwer in de streek. In 1965, toen Tomsin al een paar jaar gestopt was, was Celis al begonnen met zijn eigen testbrouwsel op de hooizolder.De Kluis was een succes, mede dankzij de enthousiaste steun van de ondertussen aflijvige Hoegaardse burgemeester Frans Huon. Begin jaren '80 kocht Celis de oude limonadefabriek Hougardia op en toverde die om in een nieuwe brouwerij. Helaas voor hem vloog die in 1985 in brand. Interbrew, het huidige AB Inbev, kwam zich vervolgens moeien en kocht heel het spel over. De overname bracht nieuw geld in't laadje en naast Hoegaarden verschenen ook nog Julius, Das, Grand Cru en Verboden Vrucht op de markt, met in de winterperiode de Hoegaarden Spéciale erbovenop.
Celis zelf zag het wat minder zitten en week uit naar de Verenigde Staten. In Texas stampte hij Celis Breweries uit de grond . Aldaar brouwde hij terug zijn witte, de Celis White. Celis werd echter al wat ouder en sukkelde met zijn gezondheid. Ook die brouwerij moest hij verkopen, ditmaal aan het Amerikaanse Miller. Miller verprutste het volledig en Celis Breweries ging op de fles.
Celis keerde terug naar België en liet daar Grottenbier brouwen, een bier dat rijpt in de grotten van Kanne. In 2005 werd hij ereburger van Hoegaarden. Celis wou in zijn laatste jaren nog eens de grote plas overgaan om, terug in Texas, een vriend te helpen met de uitbouw van diens brouwerij, maar Magere Hein stak daar een stokje voor. Hij overleed in Tienen, 86 jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten