John Barry : The James Bond Theme

In 1962 kregen de producers van de nieuwe film Dr. No een theme song voorgeschoteld door Monty Newman. Ze waren niet echt onder de indruk. En dus gingen ze eens kloppen bij John Barry. Het resultaat is één van de meest bekende thema's uit de filmgeschiedenis (hoewel de credits ervan nog wel naar Monty gingen...).
Barry zou in totaal veertien Bondfilms van muziek voorzien. Met Dr. No brak hij ineens ook door: iedereen wou hem voor hun films. Het palmares is dan ook vrij indrukwekkend, met klinkende namen als The Lion in Winter, The Persuaders (nog zo'n catchy deuntje), Midnight Cowboy, Out of Africa, of Dances with Wolves. Naast het main theme schreef hij meestal ook de volledige soundtrack voor een film (zoals bv. met Midnight Cowboy en King Kong, om er maar een paar te noemen.
Vanaf de jaren '90 werden samples van zijn werk gebruikt door artiesten als Dr. Dre, de Wu-Tang Clan en Fatboy Slim. Topsample was nog steeds James Bond theme.
John Barry werd 77 voor hij overleed aan een hartaanval.

En hier nog de Bond theme:

Peter Egner : Foute boel in de Balkan

In 1941 viel het Derde Rijk Joegoslavië binnen. In het kielzog van het Duitse leger volgden de beruchte Einsatzgruppen, eigenlijk afdelingen die heel hun tijd vulden met het jagen op Joden en andere 'ongewensten', om die vervolgens vakkundig naar de andere wereld te helpen. Voor uw doorsnee Nazi zat Joegoslavië immers vol met Untermenschen, die je maar beter kon kapotwerken, of 'evacueren' (een mooi eufemisme om ze in een kamp of iets dergelijks te proppen en ze op één of andere manier te vermoorden). In één van die groepen zat Peter Egner, een in Joegoslavië geboren etnische Duitser.

Egner sloot zich kort na de inval aan bij de door de Nazi's gecontroleerde politie. Dat politiewerk, zo gaf hij zelf toe, hield in dat hij in bezet Servië gevangenen van het Semlin-concentratiekamp, nabij Belgrado, escorteerde naar een executie- en begraafplaats een paar kilometer verder. In de herfst van 1941 hielp Egner zo mee om meer dan 11.000 gevangenen neer te schieten.

In het begin van 1942 was de Einsatzgruppe waarvan Egner deel uitmaakte bezig met rondjes te rijden met een vrachtwagen. Die vrachtwagen was volgepropt met vrouwen en kinderen, Serviërs en Joden, die langzaam vergast werden door het koolstofmonoxide van de uitlaat van de wagen. Het voertuig was speciaal voor dit doel ontwikkeld - een mobiele gaskamer, als het ware. Of Egner zelf ooit achter het stuur zat, is onbekend. Hij ontkende het in ieder geval altijd.

En dan waren er de grotere transporten, per trein bv. Volgens Egner begeleidde hij maar vier treintransporten - eentje daarvan had wel als eindbestemming Auschwitz. Als de trein stopte, sprongen Egner en zijn collega's van de trein en pattrouilleerden, om er zeker van te zijn dat niemand ontsnapte. Daarnaast werkte hij ook als vertaler bij ondervragingen van politieke gevangenen. Daar werd duchtig gemarteld, met dodelijke afloop.

Na de oorlog verkaste hij in de jaren '60 naar de Verenigde Staten (het moet niet altijd Argentinië zijn), waar hij ineens ook de Amerikaanse nationaliteit verwierf. Egner werkte voor een hotelketen als food and beverage manager tot hij in 1980 op pensioen ging. Vorig jaar echter diende een Servische rechtbank een aanvraag tot uitlevering uit en kwam Egners verleden om het hoekje kijken. Hij overleed echter voor zijn proces. In de VS liep er al een procedure om hem zijn staatsburgerschap te ontnemen. Peter Egner werd 88.

Marcel Marlier: Tiny in het hiernamaals

Martine, zo heette het figuurtje waarrond tekenaar Marcel Marlier zijn hele oeuvre opbouwde. Of tiny, of Anita, Maja, Zana, Debbie, Aysegül of nog Marika. De Tiny-reeks voor kinderen verscheen in tientallen landen, maar het recept was overal hetzelfde: de kokkette Tiny en haar hondje beleefden leuke avonturen waar het jonge volkje zich makkelijk in kon vinden.

Het avontuur van tiny begon in 1954, toen Tiny op de boerderij uitkwam. De reeks overleefde de tand des stijds en weerspiegelde de tijdsgeest. Een boek als "tiny gaat op reis" (1954) zou nu waarschijnlijk veel ophef veroorzaken. Tiny gaat op reis met een zwart meisje dat Cacao heet, dom is en haar koffer moet dragen.

Sommige tiny-titels verkochten meer dan 2 miljoen exemplaren.

Met de dood van Marlier wordt er ook een kruis gemaakt over de reeks, waarvan om en bij de 100 miljoen exemplaren verkocht werden. Marlier werd 80 jaar oud.

Bernd Eichinger : Der Untergang

Bernd Eichinger hield nogal van controverse. De Duitse producent liet zich voor de eerste keer opmerken in 1982, toen hij meewerkte aan Christiane F, een film over drugsverslaafde tieners in Berlijn. In 1986 stond hij mee op de aftiteling van The Name of the Rose, de verfilming van het boek van Umberto Eco met o.a. Sean Connery. Daartussen, in 1983, waagde hij zich ook aan The Neverending Story. Zijn naam was al snel gemaakt en in 2002 kwam Resident Evil. Hij zou de volgende twee Resident Evil-films ook nog producen (Apocalypse in 2004 en Extinction in 2007).

In 1979 had Eichinger een aandeel gekocht in de filmstudio Neue Constantin Film, waarvan hij executive producer werd. De studio ontpopte zich tot één van de meest succesvolle Duitse filmstudios. Met Neue Constantin waagde hij zich in 2004 aan zijn meest controversiële film: Der Untergang. Der Untergang gaf de laatste dagen van Hitler weer (schitterend vertolkt door Bruno Ganz) en zorgde voor de nodige controverse in Duitsland. Daar was het nog altijd not done om Hitler menselijke trekjes te geven (stel u voor), zoals in Der Untergang het geval was. De kijker werd geconfronteerd met een Führer die zowaar lief en vriendelijk kon zijn tegen mensen. Het blijft één van de beste films over Hitler tot nu toe.

Ook één van zijn laatste films schoot bij veel Duitsers in het verkeerde keelgat. Der Baader Meinhof Komplex (2008) vertelde het verhaal van de RAF (Rote Armee Fraktion), één van de meest gewelddadige naoorlogse linkse groeperingen die Duitsland ooit gekend heeft. Verwanten van de RAF-slachtoffers beschuldigden Eichinger ervan dat hij de RAF ophemelde. Volgens Eichinger liet hij de gebeurtenissen gewoon voor zich spreken.

Hij overleed aan een hartaanval bij het eten. Bernd Eichinger werd 61.

En hier de trailer van Der Untergang:

Jack LaLanne : The Godfather of Fitness

"That Jack LaLanne is an animal!" zei Arnold Schwarzenegger ooit. Gevleugelde woorden van iemand die het kan weten. De voormalige 'governator' werd op zijn 21e immers in een vriendenmatch verslagen door Jack LaLanne, de "first fitness superhero". Niet zo speciaal, denkt u, ware het niet dat LaLanne toen al 54 was. "The Godfather of Fitness", werd hij toen al genoemd.

Tot zijn 15e was François Henri LaLanne verslaafd aan junk food, maar dan zag hij het licht en stortte hij zich op fitness. In 1936 - hij was toen 21 - opende hij het eerste 'populaire' fitnesscentrum van de Verenigde Staten in Oakland, California. Het merendeel van de fitnesstoestellen die je tegenwoordig in een doorsnee gym vindt, zijn waarschijnlijk uitgevonden door LaLanne. Voor Jack, was fitness iets waar alleen professionele bodybuilders en militairen zich mee bezig hielden.

Aanvankelijk had hij wind tegen: dokters verklaarden hem voor zot. Met zoveel gewichten werken zou de mensheid alleen maar meer hartaanvallen bezorgen en, erger nog, ze zouden alle zin voor seks verliezen. Vrouwen zouden er gaan uitzien zoals mannen. Weg met die handel, was hun boodschap.

LaLanne lapte het allemaal aan zijn laars en bleef zijn fitnesscentra uitbreiden. Vrouwen werden ook uitgenodigd, iets wat in die tijd ook niet echt gewoon was. Ook de bejaarde medemens werd uitgenodigd om mee te doen, al was hij wat minder te been. Tegen de jaren '90 had LaLanne meer dan 200 clubs over heel de VS.

In 1951 sprak hij het medium van de televisie aan en begon "The Jack LaLanne Show". Die liep tot 1985 en moedigde de kijker aan om vanuit de luie zetel mee sit-ups te doen en te fitnessen in de woonkamer.

Al die fitness zorgde ervoor dat Jack zelf goed in vorm bleef. Op zijn 40e zwom hij met 64 kg aan extra gewichten onder water bij de San Francisco Golden Gate Bridge. Op zijn 42e zette hij het wereldrecord van pushups op 1.033 in 23 minuten. Een jaartje later zwom hij weer in de Golden Gate, met een boot van 1.200 ton aan een kabel. Op zijn 66e sleepte hij 10 boten met 77 mensen aan boord meer dan een mijl ver, in minder dan een uur. Op zijn 70e deed hij dat nog eens over, maar dan 70 boten met 70 mensen op, maar dan gehandboeid en met nog wat extra kettingen aan zijn lijf.

Jack LaLanne werd 96.

En hier een voorbeeldje van zijn tv-show:

Raymond Steylaerts : Het Beest van de Biljarttafel

De Vlaamse biljarter en 6-voudige wereldkampioen Raymond Steylaerts is op 77-jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand. Op 4-jarige leeftijd stond Steylaerts al aan de biljarttafel in het café van zijn vader in Antwerpen. Aan de Antwerpse Biljartacademie begon Steylaerts met driebanden, maar toen hij het artistiek biljarten of kunststoten ontdekte was hij pas helemaal verkocht. Hij hield van de capriolen die de ballen uithaalden in deze technisch zeer moeilijke discipline van het carambolebiljart waarin een 100tal figuren zo perfect mogelijk moeten worden uitgevoerd.

Het palmares van Steylaerts is van astronomische proporties. In 1970 werd hij in het Argentijnse Mar del Plata voor de eerste keer wereldkampioen kunststoten. Nog vijf wereldtitels zouden volgen (in '79, '80, '84, '86 & '87). Daarnaast was hij van 1954 tot 1983 maar liefst 14 keer Europees Kampioen. Wat het allemaal nog veel indrukwekkender maakt is dat zowel het WK als het EK heel onregelmatig en gemiddeld maar om de twee jaar werden georganiseerd. Helemaal absurd wordt het als we het gaan hebben over de 27 gouden medailles die Steylaerts behaalde op het Belgisch Kampioenschap van 1952 tot 1996. Zijn bijnaam luidde dan ook niet voor niks 'Het Beest van de Biljarttafel'.

Alhoewel hij niet echt veel tijd en training besteedde aan het driebanden, was hij ook daar verre van onverdienstelijk. Hij werd drie keer Belgisch kampioen in een periode dat de meest legendarische grootheden uit deze sport, Raymond Ceulemans en Ludo Dielis, op hun hoogtepunt waren. Zijn beste prestaties hierin waren verder een 4de plaats op het WK 1964 in Oostende en een 2de op het EK 1981 in Wenen.

In 1996 hing Steylaerts zijn keu aan de wilgen. Naast zijn leeftijd die hem parten speelde, was hij ook nukkig over het verdwijnen van de ivoren ballen, die technisch veel moeilijker te bespelen waren dan de nieuwe van kunsthars. Hierdoor verloor de meester een groot voordeel op zijn concurrenten. In andere biljartdisciplines was men al veel langer op kunsthars overgeschakeld, maar in het artistiek biljarten was de ivoren bal in zwang gebleven tot een verbod op de import van het olifantonvriendelijke materiaal de verandering opdrong.

Steylaerts' zegereeksen op het WK, het EK en het BK zijn allen met afstand een absoluut record. Met Raymond Steylaerts verliezen we zonder twijfel de grootste artistiek biljarter aller tijden. In onderstaand filmpje kan u het Beest nog eens in actie zien aan de biljarttafel.

Gerry Rafferty : Stuck in the Middle

In 1972 vormde de jonge Schot Gerry Rafferty samen met Joe Egan het groepje Stealers Wheel. Drie jaar later waren ze al uit elkaar, maar ondertussen had Rafferty wel de hit Stuck in the Middle geschreven. Twintig jaar later werd het lied vereeuwigd door Quentin Tarantino in de film Reservoir Dogs. Het was op de tonen van Stuck in the Middle dat de lichtelijk getikte Mr. Blonde (Michael Madsen) een gevangengenomen politieagent zijn oor afsneed (die scène kan je hier terugvinden). Of Rafferty zelf de link tussen zijn hit en martelpraktijken goed vond, daar was Tarantino zelf niet zeker van (zo gaf hij althans toe in een interview).
Naast Stuck in the Middle had Stealers Wheel nog een kleinere hit met Star, maar in 1975 ging de band uit elkaar. In 1978, na een hoop problemen, ging hij solo met de plaat City to City. Daarop stond Baker Street, het lied waarmee Rafferty nog steeds het meest mee geassocieerd wordt.
Na City to City ging het dan weer wat bergaf met Rafferty. Zijn volgende albums (Snakes and Ladders in 1980, Sleepwalking in 1982 en North and South uit 1988) deden het minder goed. Het feit dat hij niet echt happig was op live-optredens hielp ook niet echt. In zijn laatste jaren had hij ook nog eens te kampen met depressies en een alcoholverslaving. Dat laatste deed hem uiteindelijk ook de das om: Rafferty overleed aan leverfalen. Hij werd 63.

En hier alvast Baker Street:

Anne Francis : Forbidden Planet

In 1956 werd Forbidden Planet op de mensheid losgelaten. De science-fictionfilm werd al snel een cultklassieker. De plot was gebaseerd op Shakespeare's The Tempest en was baanbrekend voor zijn tijd. Forbidden Planet was de eerste film waarvan de soundtrack volledig uit elektronische muziek bestond en liet de wereld kennis maken met "Robby the Robot" - één van de eerste robots uit de filmgeschiedenis die meer was dan een omhooggevallen conserveblik zonder persoonlijkheid.
Vorig jaar moest de hoofdrolspeler Leslie Nielsen er al aan geloven, dit jaar is het de beurt aan zijn tegenspeelster, Anne Francis. De Amerikaanse actrice speelde de rol van Altaira Morbius, de dochter van Dr. Morbius, die op de planeet Altair IV woonde. Leslie Nielsen was Commander John J. Adams, die op Altair IV terechtkwam om uit te pluizen wat er twintig jaar eerder gebeurd was met een groep kolonisten.
De invloed van de film kan moeilijk onderschat worden. Gene Roddenberry, de geestelijke vader van Star Trek, gaf in zijn biografie toe dat hij zijn inspiratie uit Forbidden Planet had geput. De Dr. Who-serial Planet of Evil haalde zijn mosterd ook bij de cultklassieker. Ondertussen is er zelfs al een remake in de maak. Anne Francis zelf werd nog eens vereeuwigd in het lied Science Fiction/Double Feature uit de Rocky Horror Picture Show, waar ze voorkomt in de regel "Anne Francis stars in Forbidden Planet".
Francis was ook de eerste vrouw die haar eigen detectivereeks kreeg, als Honey West. Daarna verscheen ze nog geregeld in enkele tv-series als The Twilight Zone, The Man from U.N.C.L.E., Dallas en Murder She Wrote.
Ze overleed op 80-jarige leeftijd aan pancreaskanker.

Hier alvast de trailer van Forbidden Planet:

Franky Dee : Het Stadelied

"Vooruit voor wit en groen,
De bal op uwe schoen,
Sjot in hunne goal!
De spelers zijn vol moed,
Jongens vooruit het moet,
Sjot in hunne goal!
Allez Louvain, als het maar gaat,
wij zijn de mannen van de Stade, Stade, Stade."

(uit Franky Dee, Het Stadelied)

De Vlaamse zanger Franky Dee is op 64-jarige leeftijd overleden. Deze coryfee van het Hagelandse levenslied werd in 1947 geboren als Frans Vrancken te Rillaar en groeide op temidden van een muzikale familie. Zijn broers Joe en Maurice traden in zijn begeleidingsband The Beatnicks aan als respectievelijk gitarist en drummer. Franky Dee scoorde met "de sensationele hit" Signorita (1969) en bracht in de jaren '70 en '80 nog enkele singletjes uit, naast natuurlijk de vele plaatselijke optredens met zijn orkest. Blijvende bekendheid geniet hij vooral als zanger van Het Stadelied, het clublied van Koninklijke Stade Leuven, één van de oudste voetbalclubs van het land. Door het kwakkelen van de Leuvense voetbalclubs rond de eeuwwisseling zag Stade zich in 2002, aan de vooravond van haar 100-jarig bestaan, genoodzaakt te fuseren met Daring Leuven en Zwarte Duivels Oud-Heverlee. Met de komst van de nieuwe (en momenteel zeer succesvolle) fusieclub Oud-Heverlee Leuven of OHL werden niet alleen de groen-witte outfits, maar helaas ook Het Stadelied naar de prullenmand verwezen. Soms kan men het Leuvense anthem dat door Franky Dee zo smakelijk op plaat werd gezet echter nog wel eens gezongen horen worden door enkele nostalgische supporters.