Yoshiko Tanaka : Godzilla vs. Biollante

Eind jaren 1980 hadden de makers van de Japanse Godzilla-films een probleem. Ze hadden er al 16 op de wereld losgelaten en het werd eens tijd om nieuwe monsters te creëren die het tegen de uit zijn kluiten gewassen hagedis konden opnemen. Dus besloot het Japanse filmbedrijf Toho in 1986 om een wedstrijd uit te schrijven voor een nieuw script: die werd gewonnen door de tandarts Shinichiro Kobayashi. Het werd serieus aangepast door de screenwriters van Toho, maar in 1989 baarde het productiehuis nummer 17 van de Godzilla's ut: Godzilla vs. Biollante. De gekwelde wetenschapper Shiragami combineert de DNA-stalen van een plant (een roos) met die van zijn overleden dochter. Het resultaat: een agressieve gemuteerde rozenstruik.

Uiteraard komt op hetzelfde moment Godzilla terug op de proppen, die voor de 17e keer Japan tot pulp mag slaan. Het karton vliegt natuurlijk over heel het scherm, tot de atoomhagedis en de foute roos elkaar tegenkomen en er een duel van maken. Uiteindelijk wint Godzilla door het ding tot twee maal toe te overwelmen met zijn atoomadem (ik vind het echt niet uit, lees het script).

En één van de hoofdactrices is nu het hoekje om. Toshiko Tanaka speelde Asuka Okuochi, de dochter van de industrieel die de DNA-stalen van Godzilla bemachtigde en dokter Shiragami financierde. Omdat Asuka goeie vriendjes is met Shiragami, is ze er uiteraard altijd bij als Godzilla en Biollante op elkaar liggen te slagen.

Andere prachtige titels uit de Godzilla-reeks (om u een idee te geven van de creativiteit van de screenwriters): King Kong vs. Godzilla (1962), Son of Godzilla (1967), Godzilla vs. Mechagodzilla (1974), Godzilla vs. Spacegodzilla (1994), Godzilla 2000 (1999), Godzilla: Tokyo S.O.S. (2003), ...

Yoshiko Tanaka kreeg in hetzelfde jaar nog de 14e Hochi Film Award voor beste actrice in Black Rain, een film over de naweeën van de atoombom op Hiroshima. Naast haar filmcarrière zong ze ook nog in de band Candies. Yoshiko Tanaka werd 55 jaar oud: ze overleed aan borstkanker.

En hier de trailer van Godzilla vs. Biollante:

Pietro Ferrero : boterhammekes me choco

De Italiaanse snoepfabrikant Pietro Ferrero is op 47-jarige leeftijd verongelukt tijdens een fietstochtje in Zuid-Afrika. Ferrero, de CEO van het Italiaanse bedrijf Ferrero SpA, was de vleesgeworden Willy Wonka. Uit zijn snoepfabriek stroomde het lekkers immers de wereld in: de Ferrero Rocher, de Mon Chérie, Tic Tacs, Kinder Chocolade (waaronder uiteraard de Kinder Surprise eitjes met bijhorend krakkemikkig prulspeelgoed), ... Maar zijn absolute topper was natuurlijk Nutella, de oorspronkelijke en ongetwijfeld nog steeds de beste choco ter wereld. Ferrero's grootvader en naamgenoot Pietro Ferrero, die het bedrijf in 1942 had gesticht, stond tijdens de Tweede Wereldoorlog voor het probleem van de rantsoenering en dus schaarste van chocolade. Daarom was hij gaan experimenteren met hazelnoten, met het ontstaan van zijn beroemde hazelnootpasta of choco tot gevolg.

Vandaag de dag is Ferrero SpA één van de grootste multinationals van Italië met een omzet van 6,3 miljard euro maar het blijft een familiebedrijf dat voor 100% in handen is van de Ferrero's.

Trevor Bannister : "Mr. Lucas, are you freeee?"

De Britse acteur Trevor Bannister is op 76-jarige leeftijd overleden aan een hartaanval. Bannister was al een aantal jaren actief als televisie-acteur toen hij in 1972 gecast werd in de nieuwe BBC comedy Are You Being Served? van Jeremy Lloyd en David Croft (het duo dat later ook oa 'Allo 'Allo zou maken). Bannister speelde in Are You Being Served? de rol van Mr. Lucas, een verkoper op de kledingafdeling van het warenhuis Grace Brothers, waar de seksuele toespelingen welig tierden en de strikte hiërarchie tussen de personeelsleden heilig was en alles bepalend. Mr. Lucas was als 'junior salesman' de laagste in de pikorde maar dat verhinderde hem niet om, zeer tegen de zin van zijn superieuren, constant achter de vrouwen te lopen en allerlei capriolen uit te halen, vaak samen met zijn collega, de legendarische Mr. Humphries. Van Are You Being Served? werden tussen 1972 en 1985 tien seizoenen gemaakt. De serie was een gigantisch kijkcijferkanon, niet alleen in Groot-Brittannië maar wereldwijd. Bij ons wordt de serie nu nog geregeld heruitgezonden.

Trevor Bannister verliet de reeks na het 7de seizoen. Hij speelde daarna nog een heleboel gastrolletjes in tv-series, onder andere in Keeping Up Appearances en Coronation Street, maar de grote rollen bleven een beetje uit. Hij was echter wel volop actief in het theater, met name als Shakespeare-acteur.

De laatste jaren vallen de castleden van Are You Being Served? bij bosjes dood neer. In 2007 stierf John 'Mr. Humphries' Inman, in 2009 gingen Wendy 'Miss Brahms' Richard en Mollie 'Mrs. Slocombe' Sugden voor de bijl, en nu is het dus de beurt aan Mr. Lucas. Van de main cast zijn nu enkel Captain Peacock en Mr. Rumbold nog in leven.

Op YouTube kan je tegenwoordig de meeste afleveringen van de reeks gewoon integraal bekijken. Hieronder 'Dear Sexy Knickers...', de eerste aflevering van het eerste seizoen, met een glansrol voor Trevor Bannister.

La Esterella : Het Antwerps kanon

"Kon je gisteren niet beter zingen?" Dat waren de eerste woorden van de toekomstige man van Esther Lambrechts toen die zich aan haar voorstelde. Ze viel nogal op door haar zware stem, die drieëneenhalve octaaf kon overspannen. Dat zou ook haar handelsmerk worden toen ze doorbrak als La Esterella, met haar echtgenoot Charly Schleimovitz als manager. Schleimovitz leerde haar alles, zelf hoe ze zich moest schminken.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest ze noodgedwongen optreden voor de Duitse bezetter. Van die kreeg ze de veelzeggende bijnaam 'Die Kanone'. Na de oorlog toerde ze heel Europa rond, van Groot-Brittannië tot Tsjechoslowakije. In elk land zong ze ook een lied in de plaatselijke taal. Vanaf 1953 kreeg ze een platencontract en begon ze steevast in het Nederlands te zingen. In die periode scoorde ze haar grootste hits, met Oh! Lieve Vrouwe Toren en Alle Moeders. In 1962 overleed haar man. La Esterella stopte toen met zingen.
Ze kwam aan de bak als secretaresse en hertrouwde in 1970, maar in 1980 stierf ook haar tweede echtgenoot. Vanaf 1982 was ze op pensioen. En dan kreeg ze een tweede (zang)jeugd: ze trad op in het radioprogramma "Vragen staat vrij" en kreeg zo'n goeie reacties dat ze weer ging optreden. Die tweede carrière duurde tot 1988. Tot op hoge leeftijd trad ze nog op. In 2000 werkte ze nog mee met Alex Callier van Hooverphonic en zelfs met Reggie van Milk Inc voor de soundtrack van de film Shades.
Vanaf 2008 kampte ze regelmatig met haar gezondheid en moest ze naar een rusthuis. Ze overleed in haar geboortestad Antwerpen. Het "kanon" werd 91.

Hier haar grootste hit, Oh! Lieve Vrouwe Toren:


En ze werd ook nog een onder handen genomen door Chris Van Den Durpel voor Chris & Co, met dit als resultaat:

Pierre Celis : De Witte van Hoegaarden

In 1966 besloot de melkboer Pierre Celis om het eens over een andere boeg te gooien. Hij begon een eigen brouwerij, De Kluis. Daar begon hij de traditie van het witbier te herleven, wat zou leiden tot de Witte van Hoegaarden. Celis had de stiel geleerd van zijn buur Louis Tomsin, de laatste ambachtelijke brouwer in de streek. In 1965, toen Tomsin al een paar jaar gestopt was, was Celis al begonnen met zijn eigen testbrouwsel op de hooizolder.

De Kluis was een succes, mede dankzij de enthousiaste steun van de ondertussen aflijvige Hoegaardse burgemeester Frans Huon. Begin jaren '80 kocht Celis de oude limonadefabriek Hougardia op en toverde die om in een nieuwe brouwerij. Helaas voor hem vloog die in 1985 in brand. Interbrew, het huidige AB Inbev, kwam zich vervolgens moeien en kocht heel het spel over. De overname bracht nieuw geld in't laadje en naast Hoegaarden verschenen ook nog Julius, Das, Grand Cru en Verboden Vrucht op de markt, met in de winterperiode de Hoegaarden Spéciale erbovenop.

Celis zelf zag het wat minder zitten en week uit naar de Verenigde Staten. In Texas stampte hij Celis Breweries uit de grond . Aldaar brouwde hij terug zijn witte, de Celis White. Celis werd echter al wat ouder en sukkelde met zijn gezondheid. Ook die brouwerij moest hij verkopen, ditmaal aan het Amerikaanse Miller. Miller verprutste het volledig en Celis Breweries ging op de fles.

Celis keerde terug naar België en liet daar Grottenbier brouwen, een bier dat rijpt in de grotten van Kanne. In 2005 werd hij ereburger van Hoegaarden. Celis wou in zijn laatste jaren nog eens de grote plas overgaan om, terug in Texas, een vriend te helpen met de uitbouw van diens brouwerij, maar Magere Hein stak daar een stokje voor. Hij overleed in Tienen, 86 jaar oud.