Holbrooke begon zijn diplomatieke carrière in Vietnam. Het was pas in de jaren '90 dat hij voor het grote publiek bekend werd toen hij de Dayton-akkoorden in goede banen leidde, die een einde maakten aan de burgeroorlogen in het voormalige Joegoslavië. Hij werd goede vriendjes met de Servische president Slobodan Milosevic. Beide mannen spraken elkaar met hun voornaam aan en er zijn verhalen van Holbrooke en Slobo die 's morgens vroeg aan de brandy zaten te nippen in Dayton, Ohio. Milosevic zou Holbrooke ooit eens getrakteerd hebben op een diner dat 11 uur aansleepte. De Amerikaan had er geen probleem mee om op zulke goede voet met de Serviër te staan. "I make no apologies for negotiating with Milosevic and even worse people, provided one doesn't lose one's point of view", zo zei hij nog. Het eindresultaat, dat was al dat telde voor Holbrooke.
Maar de laatste jaren liet hij hier en daar wel een steekje vallen. In '99 slaagde hij er niet in om Milosevic uit Kosovo te krijgen. En zijn laatste missie overschaduwde al de rest: Afghanistan. In januari 2009 werd hij aangesteld als speciaal afgezant voor Afghanistan en Pakistan. Hij deed zijn bijnaam alle eer aan door na de louche Afghaanse presidentsverkiezingen van dat jaar een serieuze ruzie met de Afghaanse herkozen president Karzai te hebben. Holbrooke had het over fraude bij de verkeizingen, wat dan weer in het verkeerde keelgat van de Afghaan schoot. De twee zaten al snel op elkaar te roepen. Het mocht niet baten.
Holbrooke overleed aan een gescheurde aorta. Hij werd 69. Zijn laatste woorden tegen zijn Pakistaanse dokter spreken wel boekdelen...: "You've got to stop this war in Afghanistan."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten