Ted Lapidus : de Safari-look

In Cannes heeft de Franse couturier van Russische aflkomst zijn laatste steekje laten vallen. Lapidus maakte naam met verschillende stijlen, waaronder de uniseks look en de safari look. Hij was de persoonlijk ontwerper van onder meer The Beatles, Frank Sinatra, Alain Delon en Brigitte Bardot

Het modehuis Lapidus opende zijn deuren in 1958. Het hoogtepunt van zijn glorie bereikte Lapidus in de jaren zestig en zeventig. Naderhand werd het huis na wat over- en weer gescheld overgenomen door zijn zoon Olivier.

Lapidus werd 79 jaar oud en overleed aan de gevolgen van leukemie. Hij zal begraven worden op Père Lachaise in Parijs.

Imad Ahmed Fahran : Imad the Killer

Imad Ahmed Fahran is neergeknald. Fahran was een plaatselijke bevelhebber van al-Qaeda in het Irakese Ramadi, een stad van 540.000 inwoners waar al twee veldslagen zijn uitgevochten in het post-Saddamtijdperk. Hij stond bekend als 'Imad Omaya', Arabisch voor Imad de Moordenaar, een bijnaam die hij kreeg omdat hij aan de politie had toegegeven dat hij al minstens een hondertal mensen naar de andere wereld geholpen heeft. Imad zat samen met 13 medestrijders in de cel toen hij besloot om ergens anders naartoe te gaan. Eén van zijn companen deed alsof hij ziek was en toen de politie een handje wou toesteken, wisten ze zich te bevrijden en het plaatselijke politiearsenaal over te nemen. In ware westernstijl vochten ze zich vervolgens vrij. Dertien dode agenten en strijders later was Imad weer op straat, met nog twee man bij zich. Die twee werden vrijdag neergeschoten. Imad hield het nog een dagje langer vol, totdat het vlak voor het ochtendgloren ook aan hem was om een kogel (of meer) tegen te houden. Hoe oud hij is geworden, is niet bekend.

Ann Savage : De femme fatale van Detour

Ann Savage is overleden. De amerikaanse Savage, echte naam Bernice Maxime Lyon, was gedurende meer dan zestig jaar op het witte doek te bewonderen. Haar hoogdagen beleefde ze in de jaren veertig en vijftig. Toen speelde ze steevast de van de toen nog obligate sigaret vergezelde femme fatale in een hele reeks films zoals The Unwritten Code (1944), Satan's Cradle en Renegade Girl (beiden in 1949). Ze was ook te zien in de toenmalige B-films en film noirs, met als glansrol haar vertolking van Vera in Detour (1945), een cultklassieker van het film noir-genre. In de vroege jaren vijftig gaf ze er eventjes de brui aan, maar later was ze weer op post, ditmaal vooral op televisie. In 1986 waagde ze zich opnieuw aan de film in Fire with Fire. Ze teerde echter vooral op het succes van Detour. Ann Savage werd 87.

Harold Pinter: dramatische stilte

Met Harold Pinter verdwijnt een van de grootste naoorlogse toneelschrijvers
van Groot-Britannië. Hij kreg in 2005, toen hij al ernstig ziek was, de Nobelmprijs voor de literatuur. Pinter schreef ook gedichten, was scenarist en schreef filmscenario’s. Op kerstavond verloor hij het gevecht tegen keelkanker. Pinter werd 78 jaar oud.

Geboren in het Londense East End, als zoon van een joodse kleermaker, schreef Pinter meer dan dertig toneelstukken. Zijn eerste was "The Room" uit 1957, onmiddellijk gevolgd door "The Dumb Waiter" en het jaar daarna "The Birthday Party". De grote doorbraak kwam er begin jaren 60 met "The Caretaker". Het stuk werd in 1963 verfilmd door Clive Donner, een verfilming die dat jaar goed was voor de Zilveren Beer op het filmfestival van Berlijn. Zijn stijl werd gekenmerkt door een veelvuldig gebruik van
dramatische stiltes.

Pinter was een intellectueel die bekend stond om zijn uitgesproken politieke standpunten. Zo liet hij geen kans onbenut om in te hakken op het Irakbeleid van de Amerikaanse president George W. Bush en de Britse premier Tony Blair. In de ogen van Pinter was Blair een "schoothondje" van Bush en een "oorlogsmisdadiger".

Samuel Huntington : The Clash of Civilizations

Samuel P. Huntington is overleden. Huntington was een Amerikaanse politicoloog die wereldfaam verwierf met zijn boek The Clash of Civilizations and the remaking of the World Order (1996). Dat magnum opus was een voortzetting van zijn artikel The Clash of Civilizations? uit 1993, verschenen in Foreign Affairs. Daarin gaf Huntington zijn visie op de wereldorde na de Koude Oorlog. In tegenstelling tot Francis Fukuyama's The End of History and the Last Man (1992), dat stelde dat het tijdperk van ideologische evolutie op zijn laatste benen liep en dat de finale vorm van regering voor de deur stond of al bereikt was, argumenteerde de Clash of Civilizations dat er zich na de val van de Sovjetunie meer en meer gewapende conflicten zouden voordoen, zij het dan niet op ideologische maar eerder op culturele en religieuze basis. In plaats van het kapitalistische Westen versus het communistische Oostblok, zoals het tijdens de Koude Oorlog was, zouden de volgende conflicten zich afspelen tussen 's werelds grote "beschavingen". Huntington gaf er ineens ook bij welke die beschavingen waren: de Westerse, de Latijns-Amerikaanse, de Islam, de Chinese (of Groot-Chinese), de Hindu, de Orthodoxe, de Japanse en de Afrikaanse. De cultuur is dé bron van de komende conflicten, in plaats van de Staat van weleer. Huntingtons waarschuwing dat de Westerse beschaving gedoemd is om ten onder te gaan indien het geen rekening houdt met de nieuwe krachtlijnen, ligt volledig in de lijn van Toynbee, Quigley en Spengler, die gelijkaardige theses naar voren brachten. Zoals wel te verwachten viel, veroorzaakte het boek een storm aan controverse. Huntington werd door zijn critici net niet een oorlogsstoker genoemd, die The West versus the Rest op een voetstuk plaatste. Wat er verder ook van zij, de Clash of Civilizations heeft zeker zijn stempel gedrukt op de post-Koude Oorlogsituatie en in de nasleep van 9/11 had iedereen plots opnieuw Huntington in zijn kast staan. Alleen al de karrenvracht aan literatuur die zijn critici en voorstanders produceerden als gevolg van zijn stelling bewijst het belang van Samuel Phillips Huntington. De man werd 81.

Lansana conté : De autocraat van Guinee

Lansana Conté is overleden. De man was al sinds 1984 president van Guinee. Hij was aan de macht gekomen door een geweldloze staatsgreep, vlak na de dood van de marxistische leider ahmed Sékou Touré. Conté, een diabeticus en kettingroker afkomstig uit de Soussou-stam, een minderheid in het land, draaide meteen Tourés socialistische maatregelen om, evenwel zonder iets te proberen te doen aan de armoede. Eerst dacht hij er nog aan om wat te flirten met de democratie, maar de interesse vervloog al snel. Politieke partijen werden om de haverklap verboden of geïntimideerd en menig oppositieleider vloog in de cel. Hij schortte de grondwet op, bevrijdde politieke gevangenen en moedigde bannelingen aan om terug te keren. Guinee, een voormalige Franse kolonie, beschikt over een derde van de wereldvoorraad bauxiet, een grondstof voor de productie van aluminium. Daarnaast zat er ook nog diamant, goud en ijzer in de grond. Van al die rijkdommen ging er niets naar de bevolking, die tot de armste van Westelijk Afrika behoort. Pas vorig jaar werd Conté gedwongen om de macht te delen met een premier, na massale protesten en een wekenlange staking door de oppositie. Conté, die al een geruime tijd ziek was, werd 74. Nog dezelfde dag was er al een nieuwe coup van het leger, met de traditionele opschorting van de grondwet erbij.

Mark Felt: de echte deep throat

Mark Felt, het FBI-kopstuk dat ten tijde van het Watergate-schandaal de ’Deep Throat’ bron was van Washington Post-journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein, is overleden. Hij was 95 jaar.

Felt was destijds de tweede man bij de FBI. Hij voorzag Woodward en Bernstein van cruciale informatie over de betrokkenheid van de toenmalige Republikeinse president Richard Nixon bij een inbraak in het Democratische campagnehoofdkwartier in het Watergate-gebouw in Washington, in juni 1972.

De artikelen die in de Washington Post verschenen leidden uiteindelijk tot Nixons aftreden in 1974. Hoewel de naam van Felt in dit verband vaak werd genoemd, bleef de vraag wie achter de schuilnaam ’Deep Throat’ stak onbeantwoord tot 2005. Felt onthulde toen pas in een door hemzelf geschreven artikel in het tijdschrift Vanity Fair dat hij Woodward en Bernstein destijds van informatie had voorzien

Majel Barrett-Roddenberry: Computer... End Program

Majel Barrett-Roddenberry heeft vandaag the final frontier overgestoken.
Majel Barrett-Roddenberry was de vrouw en later de weduwe van Gene Roddenberry, de bedenker van het in populariteit nog steeds onovertroffen Star Trek. Dat, en het feit zij in alle van de zes series (we sommen ze voor uw gemak nog even allemaal op: Star Trek, Star Trek: The Animated Series, Star Trek: The Next Generation, Star Trek: Deep Space Nine, Star Trek: Voyager en Star Trek: Enterprise) en in zes van de voorlopig elf films (inclusief de nieuwe, die volgende jaar in mei uitkomt) een rol had, leverde haar de bijnaam First Lady of Star Trek op.
Haar carrière begon in de late jaren vijftig en vroege sixties, met o.a. een gastrol in Bonanza, samen met James "Beam Me Up Scotty" Doohan. In 1963 ontmoette ze Gene Roddenberry en hij castte haar later voor enkele rollen in Star Trek, waar hij toen vollop aan het schrijven was. Majel speelde de rol van de vrouwelijke Eerste Officier van de Enterprise in de pilootaflevering en later in de serie die van Nurse Chapel, de wulpse verpleegster die heimelijk verliefd was op Mr. Spock. Ze zou, zoals reeds vermeld, nog vele rollen in Star Trek vertolken; de bekendste is waarschijnlijk de stem van de Enterprise-computer.
In 1969 trouwden Gene en Majel en hun huwelijk bracht in 1974 een zoon voort: Eugene "Rod" Roddenberry, Jr. Na Gene's dood in 1991 stond ze in voor de productie van enkele van zijn nog niet gerealiseerde ideeën, zoals de televisieseries Earth: The Final Conflict en Andromeda.
Majel Barrett-Roddenberry stierf op 76-jarige leeftijd, na een kort gevecht met leukemie.

Robert Jonquet: “Le héros de Highbury”

De ploegen die het mooie weer maken in de Champions league zijn al jaren dezelfde: Liverpool, Manchester, Barcelona of Inter Milaan. Maar er was een tijd dat een ploeg als Stade Reims, nu een modale tweedeklasser in Frankrijk, het mooie weer maakte in Europa en in Frankrijk.

We schrijven de jaren vijftig. Hoogdagen voor het Franse voetbal. Het legendarische spitsenduo Just Fontaine - Raymond Kopa scoorde aan de lopende band, zowel voor de nationale ploeg als voor Stade Reims. Zij gingen met de pluimen lopen in die glorieperiode, maar in hun schaduw speelde ook ene Robert Jonquet, het slot op de deur van de Franse en Reimse verdediging.

Jonquet werd 58 keer opgeroepen voor les Bleus, en droeg negen keer de kapiteinsband. Hij was erbij toen Frankrijk derde werd op het WK in 1958 (de eindronde waarin Just Fontaine 13 keer scoorde, nog steeds een record) en had, ongewild, een groot aandeel in de uitschakeling in de halve finale. Daar stonden onze zuiderburen tegenover de latere wereldkampioen, het Brazilië van Pele en Garrincha. Tijdens die wedstrijd raakte Jonquet na dik een halfuur geblesseerd na een botsing met Vava. Een kuitbeenbreuk was het gevolg. Aaangezien vervangen niet meer mogelijk was, speelde Jonquet de match toch nog uit, en behandeling met novocaïne hield hem min of meer op de been. Dat Pele hem de rest van de match gewoon voorbij wandelde was dan ook niet verwonderlijk.

Op internationaal niveau was het altijd ‘net niet’ voor Jonquet. Met Stade Reims verloor hij twee Europacupfinales tegen het onklopbaar geachte Real Madrid van Di Stefano. Op nationaal niveau kon hij wel een mooi palmares voorleggen: vijf nationale titels en twee bekers in tien jaar tijd.

Na zijn voetbalcarrière was Jonquet nog een tijdje trainer van Straatsburg. In het nieuwe stadion van Stade Reims werd, als eerbetoon, één van de tribunes naar Jonquet genoemd. Le Heros de Highbury, zo genaamd omdat hij Frankrijk in 1951 “eigenvoetig” op 0-0 hield in en tegen Engeland, werd 83 jaar oud.

Brazilie - Frankrijk (WK 1958) 5 - 2

Gregoire : De oudste chimpansee

Gregoire is dood. Gregoire was Afrika's oudste chimpansee. Hij was de laatste jaren een symbool geworden van de dierenbescherming in het Afrika. Chimpansees leven in gevangenschap meestal langer dan in de natuur, maar worden zelden ouder dan zestig jaar; Gregoire werd er 66. Hij had al meer dan veertig jaar van zijn leven zonder zonlicht doorgebracht in een kooi in een zoo in Brazzaville, toen onderzoekster Jane Goodall hem ontdekte en hem overbracht naar een opvangcentrum. Daar ontfermde hij zich al snel over de jongere chimpansees. Volgens de stichting was Gregoire erg geliefd, op een uitzondering na: elke ochtend om zes uur wekte hij de andere bewoners omdat hij met zijn voederschaal enorm veel lawaai maakte.

Freddy Breck : Schlagers à volonté

Freddy Breck is gestorven. Freddy, echte naam Gerhard Breker, was een Duits zanger, componist en producent, die de wereld in de jaren '70 verblijdde met de ene schlagerhit na de andere. Na zijn studies machinebouw werd hij ontdekt als zanger en scoorde in 1972 een dikke hit met Überall auf der Welt. Een andere bekende meezinger was Rote Rosen uit 1973. Andere singles waren Mit einen bunten Blumenstrauss (1975), Mach was Schönes aus diesem Tag (1978), Frauen und Wein (1981) en Herz Ass is Trumpf (1991). Zijn laatste album was Weihnachten mit Freddy Breck uit 2004. Vanaf de jaren '80 ging hij meer teksten schrijven voor andere zangers en begon hij zelfs in het Nederlands te zingen. Volgens zijn website behaalde hij in zijn carrière in totaal 35 gouden en 5 platinaplaten. Freddy overleed aan kanker; hij werd 66.

Hier Freddy in actie met Rote Rosen:

Sam Bottoms : Surfen in Apocalypse Now

Sam Bottoms heeft ons verlaten. Bottoms was een Amerikaans acteur en producer die wereldberoemd werd door zijn vertolking van Lance B. Johnson in het magistrale Apocalypse Now (1979) van Francis Ford Coppola, naast de gunner's mate op de rivierboot die het hoofdpersonage Willard (Martin Sheen) over de rivier Nung naar de doorgeslagen Kurtz (Marlon Brando) helpt brengen, ook een bruingebrande, beroemde Californische surfer. Als de ploeg op kolonel Kilgore (Robert Duvall) stuit, blijkt die ook een passie voor surfen te hebben, wat leidt tot de indrukwekkende helikopterscène op Wagner's Walkürenritt, met onsterfelijke one-liners als "Charlie don't surf!" en "I love the smell of napalm in the morning", om te kunnen surfen op de golven van door een de Vietcong bezet strand. Voor zijn rol in Apocalypse Now was hij ook al samen met Clint Eastwood te zien in The Outlaw Josey Wales (1976) . Daarnaast verscheen hij onder meer ook nog in de televisieseries X-Files (1995), NYPD Blue (2004) en Murder, She Wrote (1989-1991). Sam Bottoms was slechts 53 toen hij overleed aan een hersentumor.

Hier nog wel de schitterende helikopterscène:

Horst Tappert : Derrick is niet meer

Horst Tappert heeft ons verlaten. Tappert verscheen van 20 oktober 1974 tot 16 oktober 1998 op het scherm als Stephan Derrick, hoofdinspecteur van de Münchense Kriminalpolizei. 281 afleveringen lang kon Derrick bewonderd worden op de duitse zenders ZDF, ORF en SRG, terwijl hij samen met zijn persoonlijk Watson-assistent Harry Klein elke moord die hij voor zijn neus kreeg bijna en passant oploste. Als Derrick werd Tappert zowat de Europese godfather van de krimiserie. Ook in België werd menige huiskamer belaagd door het eeuwig in maatkostuum lopende opsporingstalent met het stenen gelaat. De serie kwam in meer dan 100 landen op de buis en zelfs wijlen paus Johannes Paulus II was een fan. Ook de intromuziek werd wereldberoemd. Pas in 1998 stopte Tappert met het neerzetten van Derrick, omdat hij toen al 75 was en op den duur wel vond dat het genoeg was geweest. Tappert had al een carrière van veertig jaar achter de rug. Toch leende hij in 2004 nog zijn stem aan Derrick - Die Pflicht ruft, de tekenfilmversie van de serie. Horst Tappert werd 85.

Bettie Page: Dark Angel

Bettie Page is in Los Angeles overleden. Eerder deze maand werd ze al eens opgenomen na een hartaanval. De allereerste pin-up werd 85.

Bettie Page was één van de voortrekkers van de seksuele revolutie in de jaren zestig. Als pin-upmodel kreeg ze nationale bekendheid met foto's in tijdschriften waarop ze enkel een bikini of lingerie droeg. In 1955 poseerde ze naakt in Playboy, ze was een van de eerste Playmates of the Month. Ze werkte slechts zeven jaar als model, maar deed in die tijd meer fotosessies voor bladen dan Marilyn Monroe en Cindy Crawford samen. Haar succes schreef ze in een later interview toe aan haar glimlach. "Ik speelde met de camera, ik amuseerde me. Ik stelde me gewoon voor dat de camera mijn vriendje was". Ze begon haar carrière op haar 27ste, en zeven jaar later vond ze dat het mooi was geweest. Daarna weigerde ze nog in beeld te komen. "Waarom zou ik? Je moet de mensen onthouden op hun best, zeker modellen".

In de jaren zestig nam haar leven een vreemde wending: ze bekeerde zich tot het christendom en werd missionaris in Angola. Sindsdien bleef ze uit de spotlights.

Leven en Werk van Bettie Page:

Tassos Papadopoulos : De lastige president van Cyprus

Tassos Nikolaou Papadopoulos is van ons heengegaan. Papadopoulos was president van Grieks-Cyprus van 2003 tot 2008. Hij was het brein achter de intrede van het Griekse gedeelte van Cyprus in de Europese Unie in 2004, maar de mening over zijn politieke erfenis is nogal verdeeld. Het was immers Papadopoulos die zich met hand en tand verzette tegen het verenigingsplan van de Verenigde Naties voor het eiland dat sinds 1974 in een Grieks en een Turks stuk is verdeeld. Het grootste gedeelte van de Grieks-Cyprioten stemde uiteindelijk tegen hereniging. Hijzelf geloofde dat hij hiermee het eiland had gered van de Turkse dominantie. Zijn medestanders waren hiermee volledig akkoord en loofden hem als een sterk leider die het Hellenisme in Cyprus ondersteunde en zich tegen de internationale politieke druk kantte. Zijn critici deden hem af als een fervent nationalist die de beste kans sinds jaren om Cyprus weer één te maken, had verkwanseld. Papadopoulos, een stevig verstokte roker, werd 74. Hij overleed aan longkanker.

Van Jonhson : The non-singing Sinatra

Van Jonhson is gestorven. De Amerikaanse acteur had zijn hoogdagen in de jaren '40 en '50 met films als 30 Seconds over Tokyo, A Guy Named Joe, The Caine Mutiny en Brigadoon, waar hij onder meer tegenover Elizabeth Taylor, Esther Williams en June Allyson kwam te staan. Meestal werd hij opgevoerd als de all-American boy. Johnson had ook nog een rolletje in Woody Allen's The Purple Rose of Cairo uit 1985. Het was vooral zijn privéleven dat de aandacht trok: In 1960 scheidde hij van Eve Wynn, wat hij omschreef als 'She wiped me out in the ugliest divorce in Hollywood history'. In 1943 overleefde hij dan weer een auto-ongeluk: 'They tell me I was almost decapitated, but I never lost consciousness. I spent 4 months in the hospital after they sewed the top of my head back on. I still have a disc of bone in my forehead 5 inches long." Hij kreeg zelfs ooit schilderlessen van niemand minder dan winston Churchill op het jacht van Onassis, waar de oude Britse premier hem aanmoedigde met ''Don't just sit there and stare! Get some paint and splash it on!'. Van Johson werd 92.

Shaker al-Abssi : Fatah al-Islam

Shaker al-Abssi (rechts met bril) is om het leven gekomen in een hinderlaag door Syrische troepen. Al-Abssi, een Palestijnse veteraan-guerrillero was de leider van de militante Fatah al-Islam, een in 2006 gevormde radicale sunnitische groepering die niet bepaald de beste vriendjes met Israël was. Al-Abssi werd in 1955 geboren in een Palestijns vluchtelingenkamp en was al op jonge leeftijd actief bij de Fatah-beweging van Arafat, die hem naar Lybië stuurde, waar hij als piloot trainde. Later zou hij nog met een MIG-23 vliegen. In 1980 zat hij bij de Sandinisten in Nicaragua, maar in 1982 trok hij naar Libanon waar hij samen met Fatah vocht tegen Israël. Na nog wat omzwervingen stichtte hij in 2006 Fatah al-Islam. Hij liet zich al direct opmerken met enkele bommen en aanslagen. In 2007 werd hij blijkbaar al vermoord in Tripoli, maar het lichaam bleek niet het zijne. Daar was hij al drie maanden bezig om een oorlog uit te vechten met het Libanese leger. Helaas voor al-Abssi slaagden de Syriërs erin om hem onder de zoden te krijgen met een welgeplaatste autobom, die naast al-Abssi ook nog twee andere leden van de groepering mee liet ontploffen. Hij werd 53.

Constant van Marcke : De Flandria

Parijs heeft zijn bateaux mouches, Antwerpen had / heeft de Flandria. U kent ze wel, de rederij die de boottochtjes op de Schelde organiseerde, van 't Stad tot in het verre Vlissingen of Zierikzee bij onze noorderburen. Ook ik heb menige uren liggen turen naar de oevers van de Schelde vanop dat drijvend begrip. De man die de Flandria uitbouwde tot één van de belangrijke naoorlogse toeristische troeven van Antwerpen, Constant 'Stan' Van Marcke (hier nog handjes schuddend met wijlen koning Boudewijn), is niet meer. Constants vader, Eugène, had samen met zijn vrouw al in 1922 een stoomboot gekocht om melk en granen te vervoeren tussen Antwerpen en Doel. Toen mensen in het weekend begonnen te vragen om mee te varen, zette Eugène stoeltjes op het dek, et voila, vanaf ongeveer 1930 was de Flandria geboren. Constant zat al van op zijn 15e mee te helpen en 2 jaar later kreeg hij de feitelijke leiding in handen. Na de bevrijding zat hij evenwel een beetje in zak en as; zijn 2 grootste schepen waren in het begin van de Tweede Wereldoorlog gezonken en Den Duits was met 4 boten gaan lopen. Constant bouwde de rederij echter weer uit tot een topbedrijf, met als piekjaar 1971, toen de Flandria-boten 1,2 miljoen passagiers vervoerden. Alleen de Zoo deed het toen beter. Hij bouwde ook de Flandria 16, bij de Antwerpenaren beter bekend als La Pérouse, een luxe-restaurantschip dat in 1954 zelfs een Michelinster kreeg. Onder meer Grace Kelly en de Japanse keizer gingen er eens eten. In 1990 gaf hij het roer over aan Marcel Dierckx, maar de Flandria kwam in moeilijk vaarwater en in 2003 moest zoontje Jan Van Marcke de boeken dichtdoen. Flandria werd overgenomen door de Brabo-groep en is ondertussen aan een tweede leven bezig. Stan zal het niet verder meemaken, hij overleed aan een hartaanval. Meneer Flandria werd 80.

Alexei II : Patriarch van Moskou en Al-Rusland

Alexei II, 16e Patriarch van Moskou en Al-Rusland en Primaat van de Russisch-orthodoxe kerk (rechts op de knuffelfoto, voor u zich vergist) heeft zich bij zijn Heer gevoegd. Alexei, echte naam Alexei Mikhailovich Ridiger (afstammeling van in de 18e eeuw ingeweken Duitsers, de von Rüdigers), was al sinds 1950 priester, toen nog in de Sovjetrepubliek Estland. Na de dood van zijn voorganger Pimen I in 1990 werd hij verkozen tot patriarch. Alexei was ineens ook de eerste kerkleider in het sovjettijdperk die niet onder druk van de overheid gekozen werd. Hij speelde een klein rolletje in de coup tegen Gorbatsjov in 1991 door de opstandelingen te veroordelen. Alexei zette zich onmiddellijk na de val van de Sovjetunie aan het canoniseren van een hoop martelaren en belijders die onder het communistisch regime hadden geleden, wat in 2000 culmineerde in het tot martelaar benoemen van de laatste tsaar, Nicolaas II, en zijn familie. Volgens verschillende bronnen was de patriarch echter in de Sovjettijd een KGB-agent geweest, die opstandige monniken "pacificeerde" (in Sovjettaal kan dit nogal gewelddadige proporties aannemen), wat de nodige controverse veroorzaakte. Voor de Russische homogemeenschap had Alexei geen enkel goed woord over; voor hem waren ze een venijnige afwijking van de door God gegeven "menselijke natuur". In oktober 2007 smeet hij nog wat meer olie op het vuur - hij had zich al uitgesproken tegen de gay parades in Moskou - toen hij homoseksualiteit omschreef als een ziekte en een afwijking, zoals kleptomanie. Alexei overleed deze morgen in zijn residentie in Peredelkino. Hij werd 79.

Odetta : The Voice of the Civil Rights Movement

De Amerikaanse folkzangeres en burgerrechtenactiviste Odetta Holmes is overleden. Odetta inspireerde in de jaren '60 met haar protestliederen artiesten als Bob Dylan, Joan Baez en Janis Joplin. Haar stem begeleidde zwart Amerika onder meer bij de historische betoging voor meer rassengelijkheid in augustus 1963. Bij die betoging hield Martin Luther King zijn beroemde toespraak I Have a Dream; Odetta zong er Oh Freedom. Odetta werd in 1930 geboren in Alabama. Na de dood van haar vader verhuisde ze samen met haar moeder naar Los Angeles, waar een lerares de zangeres in het meisje ontdekte. In 1950 speelde ze haar eerste musicalrol, maar later ging ze aan de slag als zangeres in cafés en nachtclubs in San Francisco. Drie weken geleden werd Odetta opgenomen in een ziekenhuis in New York met nierproblemen. Daar overleed ze aan een hartstilstand. Ze werd 77.